Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.253.2020.2.AKA
z 26 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2020 r. (data wpływu 30 marca 2020 r.) uzupełniony pismem z dnia 14 maja 2020 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego u sprzedawcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego u sprzedawcy.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 14 maja 2020 r. o uiszczenie opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od … roku. Przedmiotem działalności jest projektowanie, produkcja oraz montaż lamp oświetleniowych z metalu. Lampy są produkowane w zakładzie w …, ul. … …. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i rozlicza się na zasadach ogólnych. Firma nie posiada niklowni, wobec czego korzysta z usług firmy A, …, …. Firma B od 2006 roku do sierpnia 2018 roku była kontrahentem, który dokonywał zakupu lamp produkowanych przez Wnioskodawcę. Między stronami zawarta była ustna umowa poparta zamówieniem lamp drogą e-mailową przez firmę B. Towar miał być dostarczony do Wnioskodawcy w celu ukończenia lamp przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca miał sam dostarczyć towar własnym samochodem do firmy B. Wnioskodawca po wykonaniu usługi niklowania, a przed dostarczeniem ich do firmy B, miał wykonać następujące czynności: poskładać (pospawać/połączyć w całość), wyczyścić, polakierować proszkowo oraz wykonać montaż elektryczny.

Dnia … r. została wysłana do niklowania partia lamp: (…) w ilości … szt.; (…) w ilości … szt., które zostały odwiezione przez A.N. oraz Wnioskodawcę .... Lampy te nie zostały jednak zwrócone, lecz z ustaleń Wnioskodawcy wynika, że zostały wydane z A kierowcy A.W., który pomimo iż na WZ miał informację, że lampy powinny trafić do Wnioskodawcy, to na prośbę A.S. odwiózł je do firmy B sp. z o.o. Lampy te odebrała B. M. od kierowcy A. W., pomimo iż doskonale wiedziała, że to są lampy Wnioskodawcy, co zresztą było wpisane na WZ z A. Kierowca jak poinformował Wnioskodawcę, przy wydawaniu lamp B. M. przekazał jej stosowną WZ, na której było zaznaczone, że lampy mają trafić do firmy Wnioskodawcy. A. S. i B. M. to osoby z firmy B sp. z o.o. zs. w …, ul. … …. Zarówno Wnioskodawca, jak też inne osoby, nie upoważniały do odbioru przekazanych lamp kierowcy A. W.. Zawsze kierowca A. W. przywoził te lampy do Wnioskodawcy, tym razem jak Wnioskodawcę poinformował już po czasie, na wyraźną prośbę osób z firmy B sp. z o.o. zawiózł je do siedziby firmy B sp. z o.o. Firma B nie dokonała zapłaty za odebraną partię lamp. Firma B sp. z o.o. w tamtym okresie, kiedy zdarzenie miało miejsce, miała duże zaległości z tytułu wcześniejszych dostaw lamp (na dzień … r. zaległości z niezapłaconych faktur 1; 2; 3; 4; 5).

W sprawie do sygn. … został wydany nakaz zapłaty na kwotę … zł i kwota ta została zabezpieczona przez komornika sądowego. Na ten moment firma B przegrała apelację za zapłatę tej faktury. Pozostałe faktury również już zostały uregulowane przez firmę B po wygraniu przez Wnioskodawcę sprawy w sądzie o zapłatę przeciwko firmie B. Z uwagi na fakt, iż objęte zgłoszeniem lampy nie zostały sprzedane firmie B sp. z o.o., jak też kierowca A. W., który zawsze dostarczał te lampy do siedziby Wnioskodawcy i nie został upoważniony, aby dostarczyć je do siedziby firmy B sp. z o.o., jednak zrobił to na prośbę A. S., prokurenta firmy B sp. z o.o. W dniu … r. Wnioskodawca dostał pismo z sądu, iż sąd nie uwzględnił zażalenia Wnioskodawcy. W dniu … r. Wnioskodawca dostał pismo z firmy B sp. z o.o. która prosi o wystawienie faktury za lampy, które były w firmie B sp. z o.o. i po otrzymaniu faktury B sp. z o.o. deklaruje niezwłoczną zapłatę za te lampy. Sąd wydał orzeczenie, w którym zasądził, że nie uwzględnia zażalenia Wnioskodawcy, stwierdzając, że spór ma charakter cywilny. Sąd w wydanym orzeczeniu nie rozstrzygnął kwestii dostawy towaru na rzecz firmy B

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z opisanym stanem faktycznym, w którym momencie powstanie obowiązek podatkowy u sprzedawcy? Czy z chwilą wydania towaru przez sprzedającego firmie niklowni dnia … r, czy też z chwilą faktycznego odbioru towaru przez klienta dostarczonego za pośrednictwem niklowni z datą wystawienia WZ … czy też data … jako data odrzucenia apelacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstał w chwili oddalenia zażalenia przez Sąd i momentem dostawy towaru będzie data …, a datą wystawienia faktury VAT będzie data bieżąca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Zatem – jak wynika z literalnego brzmienia art. 19a ust. 1 ustawy – dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy dostawie towarów – co do zasady – istotny jest moment „dokonania dostawy towarów”. Zaznaczyć przy tym należy, że przez „dokonanie dostawy towarów” – zgodnie z ww. art. 7 ust. 1 ustawy – należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Określenie momentu powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej czynności (np. dostawy towarów) prawidłowego określenia momentu jej wykonania.

W tym miejscu należy również zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy.

Tym samym przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w rozumieniu ww. art. 7 ust. 1 ustawy, obejmuje przeniesienie własności towaru w sensie prawnym (cywilistycznym) oraz przeniesienie władztwa ekonomicznego nad tym towarem, w następstwie którego nabywca może tym towarem rozporządzać jak właściciel, tzn. korzystać z niego z wyłączeniem innych osób, pobierać pożytki i inne dochody, mieć możność przetwarzania go, zużycia, a nawet zniszczenia, a także dokonywać w stosunku do niego czynności prawnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności jest projektowanie, produkcja oraz montaż lamp oświetleniowych z metalu. Z uwagi na fakt, że firma nie posiada niklowni, korzysta z usług innej firmy w tym zakresie. Dnia … r. do niklowania została wysłana partia lamp: (…) w ilości … szt.; (…) w ilości … szt., które następnie nie zostały zwrócone Wnioskodawcy, lecz bezpośrednio trafiły z niklowni do firmy docelowej B sp. z o.o.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że przekazanie przez Wnioskodawcę towaru do niklowni nie wiąże się z przekazaniem temu podmiotowi władztwa nad towarem, gdyż – jak wynika z treści wniosku – firma A miała wykonać jedynie usługi niklowania ww. towarów, a lampy pozostawały nadal własnością Wnioskodawcy. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (tj. dostawy towaru) doszło z chwilą odbioru ww. towarów przez kontrahenta – firmę B sp. z o.o. Zatem, w rozpatrywanym przypadku obowiązek podatkowy przy dostawie przedmiotowych towarów powstaje – zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – z chwilą odebrania lamp/blach przez firmę docelową, w tym bowiem momencie nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

W konsekwencji w przedmiotowym przypadku przy dostawie ww. towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dostarczenia towarów do firmy B sp. z o.o.

Jednocześnie niniejsza interpretacja nie rozstrzyga czy data wystawienia dokumentu WZ jest jednocześnie datą odbioru towarów przez ostatecznego nabywcę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że dla powyższego rozstrzygnięcia bez znaczenia pozostają postanowienia umów cywilnoprawnych zawartych między Wnioskodawcą a jego kontrahentami, bowiem przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych ani nie mają wpływu na ich treść, jak również treść zawartych umów cywilnoprawnych w żaden sposób nie determinuje rozliczeń podatkowych podatnika podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, w szczególności data wystawienia faktury, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.