przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowani, tj:

• Zainteresowany będący stroną postępowania
• Zainteresowany nie będący stroną postępowania

byli współwłaścicielami, w udziale wynoszącym 1/2 dla każdego z nich, niezabudowanej nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę numer 3.

Przedmiotowa nieruchomość nabyta została przez Zainteresowanych na podstawie umowy sprzedaży z dnia 28 listopada 1997 r., od osoby fizycznej. Sprzedaż nie podlegała opodatkowaniu VAT nie została udokumentowana fakturą VAT. Nieruchomość gruntowa została nabyta do majątku prywatnego Zainteresowanych.

Zainteresowani nabywając przedmiotową nieruchomość gruntową nie nabywali jej z zamiarem dalszej odsprzedaży celem osiągnięcia zysku albo z zamiarem prowadzenia na niej działalności gospodarczej. Nie przysługiwało im też prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem udziału w nieruchomości.

W ewidencji gruntów przedmiotowa nieruchomość gruntowa oznaczona była jako RI – grunty orne (1,3650 ha), RII – grunty orne (0,0228 ha) oraz RIIIa – grunty orne (0,1150 ha).

Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego nieruchomość w całości przeznaczona jest pod UC6 – teren usług komercyjnych. W tym miejscu Zainteresowani zaznaczają, że w okresie posiadania działki nie podejmowali żadnych działań mających wpływ na oznaczenie posiadanego przez nich gruntu w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego.

W czasie dysponowania nieruchomością Zainteresowani, w dniu 20 lutego 2012 r., zawarli z osobą fizyczną umowę użyczenia na czas nieokreślony. Przedmiotem umowy było nieodpłatne udostępnienie opisywanego gruntu.

W czasie posiadania nieruchomości Zainteresowani nie udostępniali swojego udziału w przedmiotowej nieruchomości innym osobom na podstawie umów najmu, dzierżawy czy innej umowy o podobnym charakterze. Zainteresowani nie ponosili żadnych nakładów na swoje udziały w nieruchomości, takich jak np. na uzbrojenie działki, ogrodzenie jej czy wytyczenie drogi. W szczególności żaden z nich nie poniósł żadnych wydatków prowadzących do zwiększenia wartości nieruchomości.

Opisywana nieruchomość gruntowa została przez Zainteresowanych odpłatnie zbyta na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy sprzedaży z dnia 18 października 2019 r. Przed dokonaniem sprzedaży Zainteresowani nie podejmowali żadnych działań marketingowych mających na celu atrakcyjniejszą sprzedaż nieruchomości.

Zainteresowani nie są czynnymi podatnikami podatku od towarów usług.

Zainteresowani poprzez złożenie niniejszego wniosku chcą uzyskać potwierdzenie, że dokonana przez nich sprzedaż udziałów w przedmiotowej nieruchomości gruntowej nie stanowiła czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, bowiem dokonując zbycia Zainteresowani nie działali jako podatnicy podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r, poz. 106, zwana dalej: ustawa o VAT) prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku ze sprzedażą udziałów w nieruchomości gruntowej, o której mowa w opisie stanu faktycznego, Zainteresowani występowali jako podatnicy VAT czynni w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT?
2. Jeżeli Organ uzna stanowisko Zainteresowanych, przedstawione w odniesieniu do pytania 1, za nieprawidłowe, to jaką stawką podatku VAT powinna być opodatkowana sprzedaż udziałów Zainteresowanych w opisywanej w stanie faktycznym nieruchomości gruntowej?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych, w związku ze sprzedażą udziałów w nieruchomości gruntowej, o której mowa w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku, Zainteresowani nie występowali jako podatnicy VAT czynni w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W odniesieniu do powyższych przepisów ustawy o VAT Zainteresowani zwracają uwagę na wykładnię pojęcia działalności gospodarczej, dokonywaną przez TSUE i sądy administracyjne, ze szczególnym wskazaniem na zakres pojęciowy profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

Z wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych o sygn. akt C-180/10 i C-181/10 wynika, że jeżeli osoba w celu dokonania sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą”, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej. TSUE wskazał przy tym, że takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych.

Podobnie w tej kwestii wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 listopada 2019 r. sygn. akt I FSK 1621/19 wskazując, że w zakresie ,,(...) kryteriów odróżnienia działalności gospodarczej od zarządu majątkiem prywatnym w zakresie zbywania nieruchomości, za zasadne należy uznać stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż przy ocenie, czy dokonana przez Skarżącego sprzedaż działek nastąpiła w wyniku wykonywania przez niego działalności gospodarczej, czy w ramach zarządu majątkiem prywatnym, uwzględnić należy okoliczności takie, jak: podział działek, zmiana przeznaczenia nabytego gruntu poprzez wystąpienie do jednostek samorządu terytorialnego o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, występowanie o określenie warunków przyłączenia do sieci gazowej i energetycznej. Okoliczności te wskazują bowiem jednoznacznie, że skarżący planując i dokonując sprzedaży działek, podjął działania porównywalne do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.”

Tożsame poglądy w tym zakresie prezentowane są także przez Wojewódzkie Sądy Administracyjne. Przykładem może być wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Gl 1293/19, gdzie Sąd stwierdził, że działaniom skarżącego można by przypisać profesjonalny charakter działania, gdyby w stosunkowo krótkim okresie od nabycia do sprzedaży, podjął szereg następujących po sobie ciągłych, konsekwentnych i zamierzonych czynności ukierunkowanych bezpośrednio na zwiększenie wartości nieruchomości. Czynności, które by wymiernie wpływały na taką ocenę, co już wyżej wzmiankowano, to m.in. uzbrojenie terenu, działania marketingowe wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, wystąpienie o opracowanie planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego, zarejestrowanie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie zbliżonym do usług developerskich. Działania strony, takiego zorganizowanego charakteru nie przybrały. W obrocie gospodarczym można wprawdzie natrafić na inwestycje nastawione na zwrot w dłuższej perspektywie czasu, niemniej jednak przedsięwzięcia tego typu mają zazwyczaj bardziej skomplikowany charakter i przyjmują o wiele większe rozmiary. W omawianym przypadku natomiast, gdyby celem skarżącej było uzyskiwanie korzyści majątkowych w ramach działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, podejmowane działania powinny przyjąć charakter bardziej zintensyfikowany, co do czasu, jak i zakresu dokonywanych czynności.”

W podobnym tonie także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 505/19; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 grudnia 2019 r. sygn. akt I SA/Gl 798/19; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 741/19.

Reasumując wnioski wynikające z przytoczonych powyżej wyroków należy uznać, że z profesjonalnym obrotem nieruchomościami przez osobę fizyczną będziemy mieć do czynienia, gdy podmiot ten m.in.:

• nabywa nieruchomość z zamiarem jej dalszej odsprzedaży celem osiągnięcia zysku, lub z zamiarem prowadzenia na niej działalności gospodarczej,
• podejmuje czynności polegające na wykorzystywaniu nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych np. poprzez umowy najmu, dzierżawy,
• nieruchomość nie wchodzi w skład majątku osobistego,
• ponosi nakłady prowadzące do zwiększenia wartości nieruchomości (m.in. na uzbrojenie, ogrodzenie, wytyczenie drogi),
• prowadził działania marketingowe w związku z planowaną sprzedażą,
• inicjuje zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustalonego dla nieruchomości lub występuje z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
  
  

Zainteresowani nabyli udziały w nieruchomości bez zamiaru ich dalszej odsprzedaży. Zainteresowani w okresie posiadania nieruchomości gruntowej nie wykorzystywali jej do działalności zarobkowej, a właśnie takie działanie wskazuje, jak stanowi definicja działalności gospodarczej w ustawie o VAT, na prowadzenie działalności gospodarczej.

W okresie posiadania nieruchomości gruntowej nie była ona wykorzystywana w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zainteresowani od dnia 20 lutego 2012 r. oddali ją w nieodpłatne użyczenie, nie czerpali więc pożytków finansowych z zawartej umowy.

Zakupiony przez Zainteresowanych udział w nieruchomości gruntowej został nabyty do majątku prywatnego, nigdy nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Służył zaspokajaniu prywatnych potrzeb Zainteresowanych i stanowił aktywa ich majątku prywatnego.

Zainteresowani zwracają uwagę, że sprzedaż dóbr z majątku prywatnego osoby fizycznej, która nie jest związana z działalnością gospodarczą oraz gdy dobro nie było nabyte tylko w celu jego profesjonalnej odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Rozpatrując kwestię opodatkowania VAT sprzedaży nieruchomości należy przede wszystkim przeanalizować działania dokonywane przez sprzedającego poprzedzające tą sprzedaż.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego wniosku, Zainteresowani nie ponosili na przedmiotową nieruchomość żadnych nakładów w szczególności nie dokonywali uzbrojenia działki, ogrodzenia jej czy wytyczenia drogi.

Zainteresowani nie prowadzili żadnych działań marketingowych zmierzających do atrakcyjniejszej sprzedaży udziałów w działce.

Zainteresowani nie inicjowali żadnych zmian w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego, nie zmieniali przeznaczenia gruntu, nie dzielili działki.

Nie podejmowali więc działań jak handlowiec profesjonalnie zajmujący się obrotem nieruchomościami, nie spełnili bowiem żadnej z przesłanek wskazanych w przepisach ustawy o VAT, jak również wyszczególnianych przez Sądy, które charakteryzują pojęcie działalności gospodarczej.

W związku z powyższym należy uznać, że Zainteresowani dokonując sprzedaży udziałów w niezabudowanej nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr 3, nie występowali jako podatnicy VAT czynni w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Ad. 2.

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż udziałów w nieruchomości gruntowej opisanej w stanie faktycznym wniosku, nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ze względu na fakt, że Zainteresowani dokonując sprzedaży udziałów w nieruchomości, nie występowali jako podatnicy VAT czynni w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wskazuje art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy o VAT stanowi, że przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zainteresowani wskazują, że powyższe przepisy ustawy o VAT mają zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do podatników VAT czynnych. Natomiast, w ocenie Zainteresowanych, dokonując sprzedaży udziałów w nieruchomości gruntowej opisanej w stanie faktycznym wniosku, nie występowali oni jako podatnicy VAT, wobec czego przepisy ustawy o VAT nie miały w ogóle zastosowania w stosunku do dokonanej przez Zainteresowanych sprzedaży udziałów.

Aby sprzedaż udziałów w nieruchomości podlegała opodatkowaniu VAT winna być:

1. dokonana w ramach działalności gospodarczej;
2. jeżeli będzie realizowana w ramach działalności gospodarczej to podmiot dokonujący sprzedaży musi działać jako podatnik VAT czynny.
   
   

Tylko łączne spełnienie wskazanych powyżej dwóch warunków przesądziłoby o tym, że sprzedaż udziałów w nieruchomości podlegałaby opodatkowaniu VAT. Tymczasem, jak Zainteresowani wskazali w swoim stanowisku odnoszącym się do pytania nr 1, sprzedaż nie była dokonana w ramach działalności gospodarczej, lecz w związku ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, a tym samym Zainteresowani nie występowali jako podatnicy VAT czynni.

Tym samym, dalsza analiza dotycząca stawki VAT właściwej dla dokonanej przez Zainteresowanych sprzedaży udziałów w nieruchomości jest bezprzedmiotowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawców w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym działek gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sfera prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy podmiot w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a wiec za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z powyższego orzeczenia wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Zainteresowani byli współwłaścicielami, w udziale wynoszącym 1/2 dla każdego z nich, niezabudowanej nieruchomości gruntowej. Działka ta została nabyta do majątku prywatnego Zainteresowanych w dniu 28 listopada 1997 r. Zainteresowani nabywając przedmiotową nieruchomość gruntową nie nabywali jej z zamiarem dalszej odsprzedaży celem osiągnięcia zysku albo z zamiarem prowadzenia na niej działalności gospodarczej.

W okresie posiadania działki Zainteresowani nie podejmowali żadnych działań mających wpływ na oznaczenie posiadanego przez nich gruntu w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego.

W czasie dysponowania nieruchomością Zainteresowani zawarli z osobą fizyczną umowę użyczenia na czas nieokreślony. Przedmiotem umowy było nieodpłatne udostępnienie opisywanego gruntu.

W czasie posiadania nieruchomości Zainteresowani nie udostępniali swojego udziału w przedmiotowej nieruchomości innym osobom na podstawie umów najmu, dzierżawy czy innej umowy o podobnym charakterze. Zainteresowani nie ponosili żadnych nakładów na swoje udziały w nieruchomości, takich jak np. na uzbrojenie działki, ogrodzenie jej czy wytyczenie drogi. W szczególności żaden z nich nie poniósł żadnych wydatków prowadzących do zwiększenia wartości nieruchomości.

Opisywana nieruchomość gruntowa została przez Zainteresowanych odpłatnie zbyta na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy sprzedaży z dnia 18 października 2019 r. Przed dokonaniem sprzedaży Zainteresowani nie podejmowali żadnych działań marketingowych mających na celu atrakcyjniejszą sprzedaż nieruchomości.

Zainteresowani nie są czynnymi podatnikami podatku od towarów usług.

Wątpliwości Wnioskodawców dotyczą w pierwszej kolejności kwestii uznania ich jako podatników przy sprzedaży udziałów w nieruchomości gruntowej (pytanie oznaczone nr 1).

W tym miejscu należy wskazać, że umowa użyczenia jest z natury umową nieodpłatną, zgodnie bowiem z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) – przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami takiej umowy są zatem dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas oraz nieodpłatność.

Stwierdza się zatem, iż nieodpłatne udostępnienie na podstawie umowy użyczenia przedmiotowej działki gruntu nie zostało dokonane dla celów zarobkowych. W związku z powyższym, postępowania Zainteresowanych nie można zdefiniować jako prowadzenia działalności gospodarczej.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż działki opisanej w stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Zainteresowanych za podatników tego podatku.

Pomimo, że grunt spełnia definicje towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży działki, Zainteresowani działali w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy nie wynika taka aktywność Zainteresowanych, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowani nie podjęli jakichkolwiek działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak: nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu). Zainteresowani nabyli działkę do majątku prywatnego i nie była ona wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowanych za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Reasumując, w związku ze sprzedażą udziałów w nieruchomości gruntowej, o której mowa w opisie stanu faktycznego, tj. działki o nr 3, Zainteresowani nie występowali jako podatnicy VAT czynni w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Zainteresowanych w części dotyczącej pytania oznaczonego nr 1 uznano jako prawidłowe.

W dalszej części Zainteresowani mają także wątpliwości dotyczące zastosowania właściwej stawki do sprzedaży działki opisanej w stanie faktycznym.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawcy dokonując sprzedaży działki nie występują jako podatnicy, to pytanie dotyczące zastosowania właściwej stawki (oznaczone nr 2) nie wymaga odpowiedzi.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.