Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.147.2020.1.RD
z 29 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku gdy dostawa dwóch działek za odszkodowaniem w ramach wywłaszczenia będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług (nie będzie korzystać ze zwolnienia) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku gdy dostawa dwóch działek za odszkodowaniem w ramach wywłaszczenia będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług (nie będzie korzystać ze zwolnienia).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. (dalej: Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy decyzji Wojewody o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydanej na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (dalej: specustawa drogowa), wywłaszczone zostały dwie należące do Spółki działki, w odniesieniu do których Spółce przysługiwało prawo własności (działka zabudowana częścią budynku warsztatowego) oraz prawo użytkowania wieczystego (działka ze składnikami budowlanymi w postaci utwardzenia drogi dojazdowej i placu, ogrodzenia z blachy na podmurówce betonowej, latarni na słupach żelbetowych) (dalej: Nieruchomości). Za utracone Nieruchomości Spółce przysługuje odszkodowanie. Wysokość odszkodowania za obie Nieruchomości została ustalona w drodze dwóch odrębnych decyzji Wojewody (dalej: decyzje odszkodowawcze), wydanych w oparciu o operaty szacunkowe sporządzone przez uprawnionych do tego rzeczoznawców majątkowych.

W operatach szacunkowych wskazano, że oszacowane przez rzeczoznawców wartości nieruchomości nie obejmują podatku VAT. Określone na podstawie operatu odszkodowanie za wywłaszczenie Nieruchomości stanowi całość rekompensaty Spółki z tytułu utraty Nieruchomości.

Na mocy ww. decyzji do wypłaty Spółce odszkodowania zobowiązany został właściwy organ samorządu terytorialnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku gdy wywłaszczenie Nieruchomości będzie faktycznie opodatkowane VAT (nie będzie korzystać ze zwolnienia z VAT) i Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT należnego z tego tytułu - kwotę odszkodowania ustaloną w decyzji odszkodowawczej należy traktować jako kwotę brutto zawierającą w sobie należny podatek VAT obliczony tzw. metodą „w stu”?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy wywłaszczenie Nieruchomości będzie faktycznie opodatkowane VAT (nie będzie korzystać ze zwolnienia z VAT) i Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT należnego z tego tytułu - kwotę odszkodowania ustaloną w decyzji odszkodowawczej należy traktować jako kwotę brutto zawierającą w sobie należny podatek VAT obliczony tzw. metodą „w stu”.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Powyższy przepis określa zatem szczególny przypadek dostawy towarów, w którym prawo do rozporządzania towarem przechodzi na organ władzy publicznej, na skutek jego władczego działania lub bezpośrednio z mocy przepisu prawa (a więc także wbrew woli właściciela), za odszkodowaniem należnym dotychczasowemu właścicielowi towaru.

W takiej sytuacji uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów w zamian za odszkodowanie. Odszkodowanie pełni w takim przypadku funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną - objętą opodatkowaniem podatkiem VAT. Ponadto zaznaczyć należy, że opodatkowaniu podatkiem VAT nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie prawa do rozporządzania towarem w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów nie ulega wątpliwości, że wywłaszczenie Nieruchomości z nakazu organu władzy publicznej na podstawie specustawy drogowej w zamian za odszkodowanie powinno zostać potraktowane jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju (w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT) podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT (zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT). W analizowanej sytuacji występują bowiem dwa elementy przesądzające o kwalifikacji „transakcji” jako dostawy towarów stanowiącej czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT tj. dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania Nieruchomością jak właściciel ze Spółki na organ władzy publicznej (dostawy towarów w postaci Nieruchomości) i przeniesienie to ma charakter odpłatny, a odpłatnością tą jest odszkodowanie należne Spółce zgodnie z przepisami specustawy drogowej. Konsekwentnie, wywłaszczenie Nieruchomości jako czynność podlegająca opodatkowaniu VAT powinno zostać odpowiednio rozpoznane i zaraportowane przez Spółkę w jej rozliczeniach VAT (rejestrach i deklaracji VAT) tj. w odpowiednim momencie (tj. zgodnie z momentem powstania obowiązku podatkowego) oraz w odpowiedniej wysokości (od odpowiednio skalkulowanej podstawy opodatkowania i z zastosowaniem prawidłowej stawki VAT).

Wątpliwości Spółki budzi sposób w jaki powinna ona ustalić podstawę opodatkowania „transakcji” wywłaszczenia Nieruchomości - zakładając, że wywłaszczenie Nieruchomości będzie faktycznie opodatkowane VAT (nie będzie korzystać ze zwolnienia z VAT) i Spółka będzie zobowiązania do rozliczenia podatku VAT należnego z tego tytułu - a mianowicie czy odszkodowanie w kwocie określonej w decyzji odszkodowawczej należy potraktować dla celów rozliczenia VAT jako kwotę netto, od której powinien zostać skalkulowany podatek VAT tzw. metodą „od stu”, czy jako kwotę brutto, która zawiera już w sobie podatek VAT skalkulowany tzw. metodą „w stu”.

Na gruncie ustawy o VAT sposób ustalenia podstawy opodatkowania określa art. 29a, który w ust. 1 stanowi, że podstawą opodatkowania jest co do zasady wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ponadto stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy o VAT podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W kontekście powyższego, zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę, że określone na podstawie operatu odszkodowanie za wywłaszczenie Nieruchomości stanowi całość rekompensaty Spółki z tytułu utraty Nieruchomości (Spółka nie otrzyma żadnych dodatkowych kwot tytułem „zapłaty” za Nieruchomości) - należy uznać, że jest to kwota należna z tytułu dostawy Nieruchomości, czyli kwota obejmująca całość świadczenia należnego Spółce, którą dla ustalenia podstawy opodatkowania należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT. Innymi słowy, kwota odszkodowania ustalona w decyzji odszkodowawczej to kwota brutto zawierającą należny podatek VAT obliczony tzw. metodą „w stu”.

Prawidłowość takiego podejścia znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych wydawanych w odniesieniu do podobnych rodzajowo kwestii, w tym:

• w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 lutego 2018 r. sygn. 0111-KDIB3-2.4012.791.2017.2.MN, w której stwierdzono, że „jeśli kwota odszkodowania wskazana w decyzji Wojewody stanowi jedyne wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu dostawy nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, to należy ją uznać za podstawę opodatkowania po pomniejszeniu o kwotę należnego podatku od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że wartość ustalonego odszkodowania stanowi kwotę brutto, zawierającą „w sobie” należny podatek od towarów i usług, który powinien być wyliczony metodą w stu.”
  

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 2 lipca 2015 r. sygn. IPTPP2/4512-291/15-2/JSz, w której stwierdzono też, że „jeżeli - jak wskazał Wnioskodawca - kwota wynikająca z decyzji jest całą i jedyną kwotą należną na rzecz Wnioskodawcy z tytułu przejęcia z mocy prawa przedmiotowego Kompleksu, to wartość ta stanowi kwotę należną zawierającą podatek od towarów i usług. Podstawą opodatkowania - w myśl art. 29a ust. 1 ustawy - jest zatem kwota odszkodowania wskazana w decyzji pomniejszona o kwotę należnego podatku.”
  

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 15 lutego 2016 r. sygn. IBPP1/4512-882/15/AR, w której stwierdzono, że jeżeli „zgodnie z odpowiednimi przepisami innych gałęzi prawa lub ustaleniami pomiędzy stronami, dotyczącymi przyznania i wypłaty odszkodowania oraz jego wysokości, Wnioskodawca za transakcję dostawy nieruchomości otrzyma wyłącznie kwotę odszkodowania, która będzie jedyną kwotą należną Wnioskodawcy za oddane z mocy prawa Skarbowi Państwa nieruchomości, to należy uznać, że jest to kwota należna z tytułu sprzedaży, czyli kwota obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, którą dla ustalenia podstawy opodatkowania należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT."
  
  

Na konieczność ustalania podstawy opodatkowania w ten właśnie sposób wskazało również Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpelację nr 28039 w sprawie opodatkowania podatkiem VAT gruntów rolnych, które w drodze decyzji administracyjnej wojewody lub starosty są przejmowane dla potrzeb budowy dróg, chodników, ścieżek rowerowych za odszkodowaniem (dokument z 2 stycznia 2019 r.). W piśmie tym podkreślono, że „w przypadku opodatkowania wywłaszczenia gruntów kwota tego podatku nie jest doliczana do wartości odszkodowania, tj. wysokość odszkodowania jest kwotą brutto, zawierającą w sobie kwotę podatku VAT, obliczanego zgodnie z tzw. metodą „w stu.”

W ocenie Spółki należy w pełni zgodzić się z konkluzjami wynikającymi z przywołanych powyżej interpretacji i odpowiedzi na interpelację. Odnosząc zatem powyższe do stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, zdaniem Spółki uznać należy, że w przypadku gdy wywłaszczenie Nieruchomości będzie faktycznie opodatkowane VAT (nie będzie korzystać ze zwolnienia z VAT) i Spółka będzie zobowiązania do rozliczenia podatku VAT należnego z tego tytułu - kwota odszkodowania ustalona w decyzji odszkodowawczej stanowić będzie kwotę brutto zawierającą w sobie należny podatek VAT obliczony tzw. metodą „w stu”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że czynność polegająca na przeniesieniu z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie stanowi dostawę towarów. W tej sytuacji bez znaczenia jest fakt, że dostawa nie jest de facto następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa. Odszkodowanie w tym przypadku pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. W konsekwencji należy stwierdzić, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (w tym np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy przy tym zaznaczyć, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Na podstawie art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1496, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo wykonujący zadania zlecone z zakresu administracji rządowej starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych, wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Przepis art. 11f ust. 1 pkt 6 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych wskazuje, że decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

Według art. 11i ust. 1 pkt 2 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisów ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1023).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zatwierdza się podział nieruchomości.

Jak stanowi ust. 3 tego artykułu, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości.

Według regulacji ust. 4 powyższego artykułu, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych;
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych,

‒ z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Z ust. 4f tego artykułu wynika, że odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe.

Na podstawie art. 12 ust. 4a ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Decyzję ww. wydaje się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna (art. 12 ust. 4b ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

W oparciu o art. 12 ust. 5 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania, o którym mowa w ust. 4a, stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem art. 18.

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że istotą wywłaszczenia jest pozbawienie lub ograniczenie m.in. prawa własności nieruchomości. Dokonuje się tego za odszkodowaniem wypłaconym na rzecz osoby (podmiotu) wywłaszczanego, co poprzedza wydanie aktu prawnego w randze decyzji. Nieruchomość objęta taką procedurą staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje organ administracji publicznej, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji. Z tak określonych zapisów ustawowych wynika jasno, że podmiotem podejmującym cały katalog czynności prawnych jest organ administracji. Nie wymaga się tu współdziałania, czy jakiejkolwiek innej inicjatywy ze strony podmiotu wywłaszczanego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na mocy decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydanej na podstawie przepisów ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, wywłaszczone zostały dwie należące do Spółki działki (Nieruchomości), w odniesieniu do których Spółce przysługiwało prawo własności (działka zabudowana częścią budynku warsztatowego) oraz prawo użytkowania wieczystego (działka ze składnikami budowlanymi w postaci utwardzenia drogi dojazdowej i placu, ogrodzenia z blachy na podmurówce betonowej, latarni na słupach żelbetowych). Za utracone Nieruchomości Spółce przysługuje odszkodowanie. Wysokość odszkodowania za obie Nieruchomości została ustalona w drodze dwóch odrębnych decyzji (decyzje odszkodowawcze), wydanych w oparciu o operaty szacunkowe sporządzone przez uprawnionych do tego rzeczoznawców majątkowych. W operatach szacunkowych wskazano, że oszacowane przez rzeczoznawców wartości nieruchomości nie obejmują podatku VAT. Określone na podstawie operatu odszkodowanie za wywłaszczenie Nieruchomości stanowi całość rekompensaty Spółki z tytułu utraty Nieruchomości. Na mocy ww. decyzji do wypłaty Spółce odszkodowania zobowiązany został właściwy organ samorządu terytorialnego.

Wnioskodawca powziął wątpliwości czy w przypadku gdy wywłaszczenie Nieruchomości będzie faktycznie opodatkowane VAT (nie będzie korzystać ze zwolnienia z VAT) i będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT należnego z tego tytułu kwotę odszkodowania ustaloną w decyzji odszkodowawczej należy traktować jako kwotę brutto zawierającą w sobie należny podatek od towarów i usług obliczony tzw. metodą „w stu”.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy, w myśl którego, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Natomiast stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi. Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, podstawa opodatkowania musi być kwotą niezawierającą podatku. Skoro bowiem podstawa opodatkowania jest kwotą, od jakiej oblicza się podatek, to sama nie może zawierać podatku. Tę cechę podstawy opodatkowania wyraża przepis art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy. Wynika z niego, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwoty podatku (należnego od danych czynności). To znaczy, że zapłata, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, jest kwotą brutto i stanowi podstawę opodatkowania dopiero po pomniejszeniu jej o należny podatek.

W kontekście powyższego należy przywołać wyrok TSUE z 7 listopada 2013 r. w sprawach połączonych C-249/12 i C-250/12 (Corina-Hrisi Tulică v. Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Soluţionare a Contestaţiilor oraz Călin Ion Plavoşin v. Direcţia Generală a Finanţelor Publice Timiş – Serviciul Soluţionare Contestaţii, Activitatea de Inspecţie Fiscală – Serviciul de Inspecţie Fiscală Timiş). W wyroku tym Trybunał stwierdził, że przepisy unijne należy interpretować w ten sposób, że jeżeli cena towaru została ustalona przez strony bez żadnej wzmianki dotyczącej podatku od wartości dodanej, a dostawcą tego towaru jest podatnik, ustalona cena, w przypadku gdy dostawca nie może odzyskać od nabywcy podatku od wartości dodanej, którego żąda organ podatkowy, powinna być uznana za cenę obejmującą już podatek od wartości dodanej.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności (ceny – tj. czy winna być ona uzgodniona w zawartej pomiędzy kontrahentami umowie jako wartość bez podatku VAT, tzw. cena netto, czy też wartość z podatkiem VAT, tzw. cena brutto) za sprzedawany towar, a wszelkie spory pomiędzy stronami transakcji w tym zakresie są rozstrzygane na gruncie prawa cywilnego, a nie podatkowego. Strony powinny ewentualnie sięgnąć do odpowiednich przepisów innych gałęzi prawa.

Zatem odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że skoro Wnioskodawca za transakcję dostawy Nieruchomości otrzyma wyłącznie kwotę odszkodowania, która będzie jedyną kwotą należną Wnioskodawcy za oddane z mocy prawa na rzecz Wojewody dwie działki (Nieruchomości), to należy uznać, że jest to kwota należna z tytułu dostawy, czyli kwota obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, którą dla ustalenia podstawy opodatkowania należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek od towarów i usług.

Tym samym, skoro kwota odszkodowania stanowi jedyne wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu dostawy dwóch działek (Nieruchomości) na rzecz Wojewody, to należy ją uznać za podstawę opodatkowania po pomniejszeniu o kwotę należnego podatku od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że wartość ustalonego odszkodowania stanowi kwotę brutto, zawierającą „w sobie” należny podatek od towarów i usług, który powinien być wyliczony metodą w „stu”.

W konsekwencji w przypadku gdy dostawa dwóch działek za odszkodowaniem w ramach wywłaszczenia będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług (nie będzie korzystać ze zwolnienia) Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku od towarów i usług należnego z tego tytułu traktując kwotę odszkodowania ustaloną w decyzji odszkodowawczej jako kwotę brutto zawierającą podatek od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.