Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ITPP2/4512-606/15-3/S/20/RS
z 27 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2020 r. sygn. akt I FSK 1173/16 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 1112/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 24 marca 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2015 r. (data wpływu 12 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego związanego z budową targowiska i otrzymania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego związanego z budową targowiska i otrzymania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 2 września 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną nr ITPP2/4512-606/15/RS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego związanego z budową targowiska i otrzymania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za nieprawidłowe, przyjmując że Gmina miała prawo do odliczenia w części kwoty podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 7b ustawy o podatku od towarów i usług.

Gmina na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 2 września 2015 r. nr ITPP2/4512-606/15/RS wniosła pismem z dnia 16 września 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 3 listopada 2015 r. nr ITPP2/4512-1-73/15/AD stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Gmina na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 2 września 2015 r. nr ITPP2/4512-606/15/RS złożyła skargę w dniu 3 grudnia 2015 r. (data wpływu 8 grudnia 2015 r.). Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 1112/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 2 września 2015 r. nr ITPP2/4512-606/15/RS.

Sąd wskazał, że „(…) opłatę targową, mimo nazwy należy uznać za typowe świadczenie publicznoprawne wypełniające znamiona podatku. Odpowiada ona definicji podatku wskazanej w art. 6 O.p., zgodnie z którą podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. (…).

To oznacza, że zobowiązanie z tytułu opłaty targowej należy uznać za typowe zobowiązanie podatkowe, powstające z mocy prawa, z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania (art. 21 § 1 pkt 1 O.p.). Takim zdarzeniem będzie dokonywanie sprzedaży na targowisku. Podkreślenia nadto wymaga, że obowiązek uiszczenia opłaty targowej powstaje tylko w razie zażądania jej uiszczenia przez inkasenta. Obowiązek taki powstaje bowiem z mocy prawa z chwilą faktycznego podjęcia handlu w każdym miejscu danej gminy, a nie tylko w miejscach do tego specjalnie wyznaczonych.

Podsumowując należy stwierdzić, że stanowisko organu jest nieprawidłowe i w opisanym stanie faktycznym Skarżącej będzie przysługiwało prawo do odliczenia w całości podatku naliczonego związanego z wydatkami inwestycyjnymi ponoszonymi przez Gminę przy budowie targowiska miejskiego wraz z wiatą targową i pozostałą infrastrukturą oraz prawo do odliczania w pełnej wysokości podatku VAT naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących usługę administrowania targowiskiem.”

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 1112/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy złożył skargę kasacyjną z dnia 14 kwietnia 2016 r. nr ITRP/46/37/16/DO do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2020 r. sygn. akt I FSK 1173/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wskazując, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu, „(…) zgodzić się należało z Sądem I instancji, że pobór opłaty targowej nie ma wpływu na wykonywanie przez gminę zadań własnych, do których należy m. in. utrzymanie targowisk i nie można przyjąć, że gmina wykorzystuje nieruchomość w postaci targowiska w celu poboru z mocy prawa opłaty targowej. Gdyby bowiem Gmina nie poniosła wydatków na budowę targowiska to i tak byłaby zobowiązana do poboru opłaty targowej od podmiotów handlujących w tym miejscu. W świetle przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opłata targowa jest nieekwiwalentnym zobowiązaniem podatkowym powstającym z mocy prawa z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, tj. dokonywania sprzedaży na targowisku. Opłata ta nie jest zatem należna z tytułu wykorzystywania targowiska. Obowiązek ponoszenia opłaty targowej przez podmioty prowadzące sprzedaż w miejscu wskazanym przez prowadzącego targowisko (tu: skarżącą) nie stanowi wykorzystywania targowiska przez podmiot je prowadzący na inne cele niż prowadzenie działalności gospodarczej w ujęciu art. 86 ust. 7b ustawy o VAT. Jak trafnie podkreślił Sąd I instancji, przyjęcie argumentacji przedstawionej w zaskarżonej interpretacji a następnie w skardze kasacyjnej prowadziłoby do sytuacji, w której każda nieruchomość gminna oddana w najem, dzierżawę lub użytkowanie wieczyste wiązałaby się w części z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu z uwagi na obciążenie tego składnika majątku podatkiem od nieruchomości, również jako zobowiązania podatkowego należnego jednostkom samorządu terytorialnego.”

W opinii Sądu, „(…) Sąd I instancji uchylając zaskarżoną interpretację i stwierdzając, że Gmina ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki inwestycyjne związane z budową targowiska nie naruszył przepisów art. 86 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 86 ust. 7b w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobór opłaty targowej nie ma bowiem wpływu na zastosowanie art. 86 ust. 7b ustawy o VAT i przyjęta w tym przepisie zasada procentowego odliczania podatku naliczonego, wbrew twierdzeniom zawartym w skardze kasacyjnej, nie będzie mogła mieć zastosowania do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji.”

W dniu 24 marca 2020 r. do tutejszego organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 1112/15, uchylający zaskarżoną interpretację.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Gminy wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu umów cywilnoprawnych. Ponosiła wydatki inwestycyjne w zakresie budowy targowiska miejskiego wraz z wiatą targową, budynkiem WC oraz dyżurką (w tym przykładowo: prace projektowe dotyczące budowy targowiska, utwardzenie placu, postawienie zadaszenia, wykonanie toalet). Poniesione wydatki są udokumentowane wystawionymi na Gminę fakturami z wykazanymi na nich kwotami VAT. Ponadto będzie również ponosić koszty bieżące związane z utrzymaniem targowiska, tj. utrzymanie czystości, remonty i konserwacje, media.

W grudniu 2014 r. Gmina oddała wyżej wymienioną inwestycję do użytkowania. Poza opłatą targową ma zamiar wprowadzić czynsz dzierżawny pobierany na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z każdym korzystającym ze stoisk handlowych lub zarządcą targowiska. Gmina zamierza wystawiać faktury VAT na rzecz podmiotów handlujących (lub zarządcy) oraz odprowadzać VAT według podstawowej stawki.

Decyzję o wprowadzeniu czynszu dzierżawnego pobieranego na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z każdym korzystającym ze stoisk handlowych lub zarządcą targowiska, podjęła przed rozpoczęciem przedmiotowej inwestycji.

Przedmiotowa inwestycja została oddana do odpłatnego użytkowania począwszy od grudnia 2014 r. do chwili obecnej. Gmina pobiera od podmiotów handlujących opłatę targową a w stosunku do osób zainteresowanych nalicza czynsz dzierżawny za rezerwację miejsca stosując stawkę podstawową tj. 23%.

Gmina nadmieniła, że całe targowisko wykorzystywane jest do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze zrealizowaną inwestycją oraz wykorzystywaniem całego targowiska do czynności opodatkowanych (tj. pobierania czynszu dzierżawnego) Gminie przysługiwać będzie prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego zapłaconego wykonawcom, a następnie zwrot tego podatku na rachunek bankowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym we wniosku oraz jego uzupełnieniu, przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego w związku z powyższą inwestycją, a następnie uprawnienie do zwrotu podatku zapłaconego wykonawcom.

W myśl postanowień art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054, z póżn. zm.), w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Natomiast zgodnie z treścią art. 87 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, a taki zdaniem Gminy zaistnieje, gdyż pobór czynszu dzierżawnego będzie wynikiem zawarcia umowy o charakterze cywilnoprawnym z podmiotami handlującymi lub z podmiotem zarządzającym targowiskiem.

W ocenie Gminy, wykorzystanie przedmiotowej inwestycji do wskazanych wyżej czynności opodatkowanych daje jej prawo do ubiegania się również o zwrot podatku naliczonego zapłaconego wykonawcom na podstawie wystawionych przez nich faktur.

W kwestii prawa do odliczenia podatku wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku I FSK 379/14. Zdaniem NSA, należy uznać, że targowisko wybudowane przez Gminę w całości będzie wykorzystywane do celów związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Jak zauważył Sąd, wyżej wymieniona nieruchomość nie służy do poboru opłaty targowej, lecz do czerpania dochodów z dzierżawy. Opłata targowa jest należnością, którą Gmina pobiera w związku z prowadzeniem handlu na gminnym terenie. Nie można natomiast postrzegać jej jako następstwa wynikającego z dzierżawy nieruchomości. W myśl art. 15 ust 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko. W związku z powyższym należy zauważyć, że ma ona charakter nieekwiwalentnego zobowiązania podatkowego powstającego z mocy prawa, z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania (art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa). Stąd zdaniem Sądu, przyjęcie poglądu, że pobór opłaty targowej uniemożliwia podatnikowi pełne odliczenie VAT od inwestycji jest nie do zaakceptowania (uzasadnienie wyroku NSA z dnia 2 września 2014 r., sygn. akt I FSK 379/14).

W związku z tym, że całe targowisko jest wykorzystywane do celów prowadzonej działalności gospodarczej, a opłata targowa pobierana jest niezależnie od prowadzonej działalności (zgodnie z ww. wyrokiem) Gmina nie ma obowiązku określenia wysokości udziału procentowego określonego w art. 86 ust. 7b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W wyniku ponownej analizy przedstawionego we wniosku opisu sprawy, w związku z art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stanowiącym, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2020 r. sygn. akt I FSK 1173/16 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 1112/15 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2020 r. sygn. akt I FSK 1173/16 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Bd 1112/15.

Końcowo należy zaznaczyć, że zasadność otrzymania zwrotu podatku naliczonego, nie była przedmiotem oceny tutejszego organu, gdyż taka ocena może być przeprowadzona jedynie w toku prowadzonego postępowania podatkowego przez właściwy miejscowo organ podatkowy pierwszej instancji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.