Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.203.2020.2.KC
z 29 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.), uzupełnionym w dniu 10 kwietnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• odliczeń na opatrunki i środki dezynfekcyjne, które nie zostały zamieszczone w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek, uzupełniony w dniu 10 kwietnia 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 31 grudnia 2017 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał mnogich złamań oraz urazów podudzia, złamania nasady bliższej piszczeli, złamania trzonu piszczeli, złamań otwartych części bliższych kości obu podudzi, niedowładu pourazowego nerwu strzałkowego lewego.

W związku z tym zdarzeniem spędził w szpitalu 67 dni, z czego 5 dni (od dnia 31 grudnia 2017 r. do dnia 5 stycznia 2018 r.) na Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej i 62 dni (od dnia 5 stycznia 2018 r. do dnia 8 marca 2018 r.) na Oddziale Ortopedii i Traumatologii Narządów Ruchu. Po przebytych operacjach i leczeniu stan Wnioskodawcy wymaga ciągłej rehabilitacji.

W dniu 19 listopada 2019 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania i Niepełnosprawności wydał orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, w którym wskazuje, że niepełnosprawność Wnioskodawcy istnieje od dnia 31 grudnia 2017 r.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazuje, że kupowane przez niego leki, w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo farmaceutyczne są lekami gotowymi. Wszystkie stosowane czasowo leki zostały mu zalecone przez lekarza i są wskazane w wypisach ze szpitala. Materiały opatrunkowe (bandaże, gazy, kompresy), a także octenisept i neomycinum były potrzebne do zmiany opatrunków na ranach. Materiały opatrunkowe Wnioskodawca stosował dopóki nie zagoiły się wszystkie rany, natomiast pozostałe leki do czasu, zgodnie z zaleceniami lekarza (zalecenia wskazane w wypisach ze szpitala). Zakup leków przekraczał 100 zł w miesiącu.

Wydatki na rehabilitację Wnioskodawca ponosił cały czas od momentu opuszczenia szpitala i ponosi je w dalszym ciągu. Po wyjściu ze szpitala Wnioskodawca poruszał się tylko w obrębie łóżka, co jest zapisane w wypisie ze szpitala i rehabilitacja prowadzona była przez rehabilitanta również w trybie przyłóżkowym w zakresie reedukacji chodu i kontaktu z podłożem.

W 2018 r. Wnioskodawca poniósł na rehabilitację wydatki w wysokości 4.540 zł. Była to rehabilitacja domowa, zabiegi rehabilitacyjne oraz terapia manualna. Wszystkie wydatki zostały potwierdzone fakturą.

Żaden z poniesionych wydatków, zarówno na leki, rehabilitację jak i na cel związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych (kule łokciowe, pojemnik na mocz, basen sanitarny, nasadka toaletowa na sedes, taboret toaletowy pod prysznic, but pooperacyjny, podciąg) nie został Wnioskodawcy sfinansowany (dofinansowany) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani też ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani zwrócony w jakiejkolwiek innej formie.

Wnioskodawca wskazuje, że po powrocie ze szpitala poruszał się tylko w obrębie własnego łóżka i od początku uczył się chodzić. Na początku z balkonikiem, później o kulach (w wypisie ze szpitala również jest zapisane "chodzenie z pomocą kul"). W związku z tym, że nie mógł zginać nóg w kolanach to potrzebował nakładki na sedes, żeby siedzieć możliwie najwyżej, a w okresie kiedy nie wstawał z łóżka - pojemnika na mocz oraz basenu sanitarnego. Podciąg oraz but pooperacyjny również był niezbędny, ponieważ Wnioskodawca ma niedowład pourazowy nerwu strzałkowego lewego i opadającą stopę. Tak więc bez tego buta i podciągu nie byłby w stanie uczyć się chodzić. Podciągu używa do dnia dzisiejszego, ponieważ nerw się nie zregenerował i stopa w dalszym ciągu jest opadająca. Wydatki na ten cel opiewają na kwotę około 600 zł, wszystkie są potwierdzone fakturami i nie zostały sfinansowane i dofinansowane w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zapisem w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności, zgodnie z którym niepełnosprawność istnieje od dnia 31 grudnia 2017 r. Wnioskodawca może dokonać korekty rozliczenia za 2018 r. i odliczyć od dochodu wydatki poniesione przez Niego przez cały 2018 r. na rehabilitację, leki oraz używanie samochodu osobowego, którego Wnioskodawca jest właścicielem?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na zadane przez Wnioskodawcę pytanie znajduje się w interpretacji indywidualnej o sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.226.2018.2.SŻ oraz 0112-KDIL3-2.4011.76.2018.1.DJ z dnia 5 marca 2018 r., które analizują i rozstrzygają podobne przypadki i sytuacje do tej, w której Wnioskodawca się znalazł.

Wobec opisanych tam stanów faktycznych, Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu prawo do skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej za 2018 r. W tym też roku Wnioskodawca poniósł największe wydatki na rehabilitację. W "pierwszym" czasie po leczeniu szpitalnym stan Wnioskodawcy wymagał bardzo intensywnej rehabilitacji.

Poruszał się tylko w obrębie łóżka i nie był w stanie przesiąść się nawet na wózek inwalidzki i od początku uczył się chodzić. Bez zabiegów rehabilitacyjnych nie doszedłby do sprawności, która pozwalałaby mu samodzielnie funkcjonować.

W tym też czasie Wnioskodawca poniósł duże koszty na leki i materiały opatrunkowe. Codziennie musiał zmieniać opatrunki na rozległych ranach, które miał po zabiegach operacyjnych.

Wszystkie zakupione przez Wnioskodawcę produkty zawierają się w wykazie produktów leczniczych wynikających z Urzędowego Wykazu Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wszystkie poniesione wydatki Wnioskodawca posiada imienne faktury.

Samochód osobowy również stał się dla Wnioskodawcy rzeczą niezbędną w życiu. Wnioskodawca mieszka 70 km od szpitala pod którego Wnioskodawca był opieką. Tam też dojeżdżał na wszystkie wizyty kontrolne a było ich bardzo dużo. Na rehabilitację również jedynym środkiem lokomocji był dla Wnioskodawcy samochód.

Zatem podsumowując, mimo iż orzeczenie zostało wydane w 2019 r., Wnioskodawca uważa, że prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej przysługuje Wnioskodawcy za 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie odliczeń na opatrunki i środki dezynfekcyjne, które nie zostały zamieszczone w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - jest nieprawidłowe, w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg” i „rehabilitacja”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 12 ww. przepisu za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Wydatki związane z zakupem leków, podlegają odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności, spełni następujące warunki:

1. dokona zakupu produktów mających cechy „leku”,
2. poniesie w danym miesiącu wydatki na ich zakup powyżej kwoty 100 zł,
3. posiada imienny dokument potwierdzający poniesienie wydatku (np. faktury),
4. posiada potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconego leku (leków).

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku”, a zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 2211, z późn. zm.). Z definicji zawartych w art. 2 ww. ustawy wynika, że:

1. lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydawania w tej aptece (pkt 10),
2. lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu (pkt 11),
3. lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej (pkt 12),
4. produktem leczniczym – jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne (pkt 32).

Wykaz produktów spełniających cechy „leku” na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast w art. 26 ust. 7a pkt 14 za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia tego wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2 280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością osoby niepełnosprawnej. Kwota 2 280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną, lecz z tytułu używania samochodu osobowego będącego własnością osoby niepełnosprawnej. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Powyższe oznacza że, podatnik może odliczyć tylko te wydatki, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2 280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Przy czym należy wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale również koszty utrzymania samochodu, takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Przy czym – zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy – w przypadku wydatków, o których mowa, m.in. w ust. 7a pkt 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia (…).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d analizowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Ponadto, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ww. ustawy).

Należy również podkreślić, że zgodnie z powołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, że Wnioskodawca w dniu 19 listopada 2019 r. uzyskał orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, zgodnie z którym niepełnosprawność Wnioskodawcy istnieje od dnia 31 grudnia 2017 r. Wnioskodawca od tamtego czasu ponosił wydatki na leki, rehabilitację i używanie samochodu. Żaden z wydatków, zarówno na leki, rehabilitację jak i na cel związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych nie zostały mu sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ani też ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani w jakiejkolwiek innej formie. Wydatki na rehabilitację były ponoszone przez Wnioskodawcę od momentu opuszczenia szpitala. Po opuszczeniu szpitala Wnioskodawca poruszał się tylko w obrębie łóżka i rehabilitacja była prowadzona w trybie przyłóżkowym w zakresie reedukacji chodu i kontaktu z podłożem.

W 2018 r. rehabilitacja domowa, zabiegi rehabilitacyjne oraz terapia manualna stanowiła dla Wnioskodawcy wydatek w wysokości 4.540,00 zł, co jest potwierdzone fakturą.

Leki jakie zażywał są w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo farmaceutyczne lekami gotowymi, które zostały mu zalecone przez lekarza (są wskazane w wypisach ze szpitala) i były stosowane czasowo. Materiały opatrunkowe (bandaże, gazy, kompresy), a także octenisept i neomycinum Wnioskodawca potrzebował do zmiany opatrunków na ranach i stosował je dopóki nie zagoiły się wszystkie rany. Natomiast pozostałe leki stosował do czasu zgodnie z zaleceniami lekarza (zalecenia wskazane w wypisach ze szpitala), których zakup przekraczał 100 zł na miesiąc.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do odpowiedzi na pytanie, czy na podstawie ww. orzeczenia może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za 2018 r. w związku z poniesionymi wydatkami na rehabilitację, leki i używanie samochodu osobowego,

Podstawowym warunkiem odliczenia tych wydatków, w świetle przedstawionych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności

Co do zasady, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Powyższe oznacza, że w niniejszej sprawie istotny jest dzień wskazany w orzeczeniu, a nie dzień jego wydania, bowiem Wnioskodawca w dniu 19 listopada 2019 r. uzyskał ww. orzeczenie, zgodnie z którym niepełnosprawność u niego istnieje od dnia 31 grudnia 2017 r. Zatem Wnioskodawcy przysługuje prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za 2018 r. na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z całokształtu sprawy oraz przywołanych wyżej przepisów prawa wynika, że wydatki poniesione w 2018 r. przez Wnioskodawcę na rehabilitację domową, zabiegi rehabilitacyjne, terapię manualną mogą zostać odliczone od dochodu na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 komentowanej ustawy.

Natomiast wydatki na zakup leków, które były zalecone przez lekarza i są w rozumieniu ustawy – Prawo farmaceutyczne lekami gotowymi, w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, na mocy art. 26 ust. 7a pkt 12 ww. ustawy, stanowią podstawę do odliczenia ich od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej z wyłączeniem materiałów opatrunkowych, gaz, kompresów i środków dezynfekcyjnych, które nie zostały zamieszczone w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie mieszczą się w definicji leku.

Z kolei, wydatki na używanie samochodu osobowego, mogą zostać odliczone od dochodu na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy w ramach obowiązującego limitu do wysokości 2 280 zł.

Zatem, mając na uwadze przytoczone przepisy prawa podatkowego, w sytuacji, gdy orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane w 2019 r., ale z jego treści wynika, że niepełnosprawność Wnioskodawcy istnieje od dnia 31 grudnia 2017 r., Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego za 2018 r., w którym nie skorzystał z ulgi rehabilitacyjnej.

Zgodnie bowiem z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Przy czym, zgodnie z art. 3 pkt 5 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji może dotyczyć każdej jej pozycji, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć kwot odliczeń od dochodu z tytułu ulgi podatkowej. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać w zakresie odliczeń na opatrunki i środki dezynfekcyjne, które nie zostały zamieszczone w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – za nieprawidłowe, a w pozostałym zakresie za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.