2020.05.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.85.2020.2.RR
z 26 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2020 r. (data wpływu 21 stycznia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 maja 2020 r. (data wpływu 20 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania prawa do uzyskania patentu:

w części dotyczącej określenia źródła przychodów w związku uzyskaniem wynagrodzenia za przekazanie tego prawa – jest prawidłowe,

w pozostałym zakresie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania prawa do uzyskania patentu.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 14 kwietnia 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.85.2020.1.RR wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia (doręczone w dniu 25 kwietnia 2020 r.). W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 20 maja 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wraz z innymi osobami fizycznymi na początku lat 90-tych opracował projekt wynalazczy pod nazwą: (…), przy czym opracowanie tego projektu wynalazczego zostało wykonane w ramach umowy cywilnoprawnej z Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka X”) Projekt ten został zgłoszony w dniu 24 marca 1990 r. jako projekt pracowniczy na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości.

W związku z przyjęciem przedmiotowego projektu wynalazczego Spółka X nabyła uprawnienie do wystąpienia o udzielenie patentu na przedmiotowy wynalazek i w dniu (…) wystąpiła do Urzędu Patentowego RP z podaniem o udzielenie takiego patentu.

Zgłoszenie nr (…) zostało rozpatrzone odmownie decyzją Urzędu Patentowego z dnia (…) ze względu na nieujawnienie w wystarczający sposób konstrukcji (…).

W dniu (…) Spółka X złożyła do Urzędu Patentowego ponowny opis konstrukcji (…), co Urząd Patentowy potraktował jako nowe zgłoszenie – nr zgłoszenia (…). Na wynalazek objęty zgłoszeniem (…) Spółka X uzyskała ochronę patentową decyzją z dnia (…).

Twórcy przedmiotowego projektu wynalazczego oraz Spółka X uzgodnili, że zapłata wynagrodzenia dla twórców za przedmiotowy projekt wynalazczy obejmująca prawo przeniesienia uprawnienia do uzyskania patentu, zostanie wykonana w ten sposób, że po udzieleniu licencji na przedmiot tego projektu wynalazczego licencjobiorca zobowiązany będzie zapłacić każdemu z twórców należne mu wynagrodzenie wyliczone od korzyści ekonomicznych ze stosowania projektu wynalazczego. Przy opracowywaniu projektu wynalazczego twórcy i Spółka X uzgodnili, że wynalazek ten będzie przeznaczony dla przedsiębiorstwa (…), dalej jako: „Spółka Y”. Projekt wynalazczy dostosowywano specjalnie do potrzeb i warunków przyszłego odbiorcy, próby i testy rozwiązania oraz wdrożenie pracy badawczej odbywały się w Spółce Y. W dniu 18 października 1990 r. Spółka Y zawarła ze Spółką X umowę nr (…) o wykonanie pracy badawczej a w dniu 28 maja 1990 r. podmioty te zawarły umowę nr (…) o wdrożenie wyników pracy badawczej.

W dniu 25 lipca 1991 r. Spółka X jako licencjodawca oraz Spółka Y – licencjobiorca podpisały na przedmiotowy wynalazek umowę licencyjną nr (…). W § 6 pkt 2 tej umowy wprowadzono zapis, że Spółka Y „(…) zobowiązuje się (…) 2/ terminowo uiszczać opłaty licencyjne w wysokości i w sposób podany w dalszej treści umowy, oraz wynagrodzenie dla współtwórców wynalazku”.

Strony umowy licencyjnej określiły wysokość oraz termin zapłaty opłaty licencyjnej. W umowie tej nie wprowadziły metodyki wyliczenia tych opłat – metodyka była uzgodniona w załączniku do umowy z dnia 28 maja 1991 r. W przypadku wynagrodzenia na rzecz twórców wynalazku również nie wpisano zasad wyliczenia tego wynagrodzenia. Po podpisaniu umowy licencyjnej licencjobiorca rozpoczął produkcję (…) autorstwa Wnioskodawcy oraz ich eksploatację w swojej działalności, tj. zamontował po (…) w (…).

Za pierwszy rok korzystania z przedmiotowych (…) (za 1992 r.) licencjobiorca wypłacił twórcom wynagrodzenie (a Spółce X opłaty licencyjne) według własnej metodyki liczenia efektów ekonomicznych.

Zarówno Spółka X jak i twórcy wynalazku zakwestionowali sposób wyliczenia dokonany przez Spółkę Y i w związku z tym spór przeniósł się na drogę sądową. W licznych postępowaniach sądowych, wszczynanych z powództw Spółki X w przedmiocie opłat licencyjnych oraz z powództw twórców w przedmiocie należnego im wynagrodzenia w okresie od 1993 r. do 2019 r. Spółka Y prawomocnymi wyrokami sądowymi każdorazowo zostawała zobowiązana do zapłaty zasądzonych kwot na rzecz Spółki X (tytułem opłat licencyjnych) jak i na rzecz twórców przedmiotowego wynalazku (tytułem wynagrodzenia twórców za projekt wynalazczy niepracowniczy, wolny, za który wynagrodzenie przysługiwało odpowiednio jak za projekt wynalazczy pracowniczy), wyliczanych zawsze według metodyki eksploatacyjnej, tak jak w załączniku do umowy z dnia 28 maja 1991 r.

Wnioskodawca wskazał, że zdarzeniem, w związku z którym konieczna jest interpretacja indywidualna, jest prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w (…) z dnia 6 listopada 2018 r. w sprawie (…) – prawomocność nastąpiła na skutek wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) wydanego w dniu 30 października 2019 r. w sprawie (…), w którym Sąd Apelacyjny oddalił apelacje każdej ze stron postępowania. Wyrokiem Sądu Okręgowego w (…) z dnia 6 listopada 2018 r. zasądzono od Spółki Y na rzecz każdego z powodów, w tym na rzecz Wnioskodawcy, kwotę 239 818 zł 96 gr wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 października 1999 r. do dnia zapłaty.

W związku uprawomocnieniem się orzeczenia sądu pierwszej instancji, pozwana Spółka Y zapłaciła na rzecz każdego z twórców wynagrodzenie za projekt wynalazczy wraz z ustawowymi odsetkami. Tym samym powstał obowiązek podatkowy po stronie Wnioskodawcy, który zobowiązany jest do samodzielnego obliczenia jego wysokości.

W piśmie z dnia 11 maja 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 w zw. z ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

Wnioskodawca wraz z pozostałymi twórcami projektu wynalazczego pt. (…), zgłosił ten projekt wynalazczy do Spółki X i ustalił ustnie ze Spółką X, że prawo do uzyskania patentu przekazuje odpłatnie na rzecz tej Spółki. Zawarta ustnie umowa była umową mieszaną, zawierającą elementy kilku umów cywilnoprawnych takich jak, np. umowy o dzieło, umowy o dokumentację projektową, umowy o przeniesienie praw autorskich majątkowych czy umowy przekazania praw do uzyskania patentu. Umowa ta była wykonywana przez strony, Wnioskodawca i pozostali twórcy projektu wynalazczego wydali Spółce X dokumentację projektu wynalazczego i przenieśli prawa autorskie do tej dokumentacji, wyrazili zgodę na to, aby uprawnionym z patentu była Spółka X a tym samym przenieśli na ten podmiot prawo do uzyskania patentu na ten projekt wynalazczy.

Wnioskodawca wraz z pozostałymi twórcami przedmiotowego projektu wynalazczego zawarł ustną umowę ze Spółką X na podstawie której twórcy przedmiotowego projektu wynalazczego przenieśli odpłatnie na Spółkę X prawa majątkowe do projektu wynalazczego, w tym prawo do uzyskania patentu – na tej podstawie Spółka X w 1990 r. wystąpiła do Urzędu Patentowego RP z wnioskiem o udzielenie na rzecz Spółki X praw do patentu. We wniosku do Urzędu Patentowego RP Spółka X oświadczyła, że jest uprawniona do wynalazku oraz wskazała twórców tego wynalazku, w tym Wnioskodawcę. W decyzji o udzieleniu patentu na przedmiotowy wynalazek Urząd Patentowy RP potwierdził, że Spółka X jest uprawniona z patentu a Wnioskodawca jest jednym ze współtwórców tego wynalazku.

Wnioskodawca podkreśla, że wolą twórców i Spółki X była odpłatność za przeniesienie praw do projektu wynalazczego, w tym prawa do uzyskania patentu. Ustalono, iż należne twórcom wynagrodzenie zapłaci podmiot, z którym Spółka X podpisze umowę licencyjną. Ustalono, że wynagrodzenie dla twórców będzie wyliczane od efektów ekonomicznych uzyskanych przez licencjobiorcę na skutek zastosowania projektu wynalazczego twórców. Zapłata wynagrodzenia dla twórców przez licencjobiorcę (kwoty zapłacone przez Spółkę Y) stanowiła zapłatę wynagrodzenia za przeniesienie przez nich prawa do uzyskania patentu na Spółkę X.

Wnioskodawca uzyskał wynagrodzenie za przekazanie prawa do uzyskania patentu w związku z orzeczeniem Sądu Okręgowego w (…) z dnia 6 listopada 2018 r. w sprawie (…) i Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 30 października 2019 r. w sprawie (…), w następujących terminach:

w dniu 13 listopada 2018 r. kwotę 79 692 zł 85 gr (kwota główna w wysokości 22 435 zł 92 gr i kwotę odsetek ustawowych w wysokości 57 256 zł 93 gr) ze względu na rygor natychmiastowej wykonalności do ww. kwoty głównej, orzeczony w ww. wyroku Sądu Okręgowego w (…),

w dniu 6 listopada 2019 r. kwotę 787 625 zł 92 gr (kwota główna w wysokości 217 383 zł 04 gr i kwota odsetek ustawowych w wysokości 570 242 zł 88 gr) ze względu na wydanie wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) w sprawie (…) z dnia 30 października 2019 r. oddalającego apelację Spółki Y.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (po uzupełnieniu wniosku):

Czy w związku z uzyskaniem przez Wnioskodawcę w procesie cywilnym od pozwanej spółki wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, który faktycznie został udzielony, wynagrodzenie to stanowić będzie przychód z praw majątkowych w rozumieniu art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, konkretnie przychód z praw do projektów wynalazczych, w tym z odpłatnego zbycia tego prawa?
Czy w przypadku uzyskania przez Wnioskodawcę w procesie cywilnym od pozwanej spółki wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, wysokość kosztów uzyskania przychodu należy określić zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości 50% uzyskanego przychodu z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku?
Czy w przypadku uzyskania przez Wnioskodawcę w procesie cywilnym od pozwanej spółki wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, kwota odsetek ustawowych za opóźnienie podlega opodatkowaniu na takich samych zasadach, jak zasądzona kwota główna, w szczególności czy wysokość kosztów uzyskania przychodu – w zakresie przychodu z tytułu samych odsetek – również należy określić na 50% uzyskanego przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku),

Ad.1

Art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

W ocenie Wnioskodawcy, uzyskane przez Niego w procesie cywilnym wynagrodzenie twórcy za projekt wynalazczy stanowi przychód z praw majątkowych w rozumieniu art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychód z praw do projektów wynalazczych – z odpłatnego zbycia prawa do uzyskania patentu.

Przemawiają za tym następujące okoliczności faktyczne:

Wnioskodawca wraz z innymi osobami wykonał na rzecz Spółki X projekt wynalazczy i przekazał ten projekt odpłatnie do Spółki X, przekazując także prawo do uzyskania patentu,

Wnioskodawca i pozostali twórcy ustalili ze Spółką X, że należne im wynagrodzenie za przeniesienie praw majątkowych do projektu wynalazczego, w tym prawa do uzyskania patentu, zapłaci osoba trzecia, licencjobiorca,
licencjobiorcą, z którym Spółka X zawarła umowę licencyjną była Spółka Y,
w umowie licencyjnej licencjobiorca zobowiązał się zapłacić na rzecz twórców projektu wynalazczego należne im wynagrodzenie,
na podstawie orzeczeń sądowych Spółka Y zapłaciła na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie za projekt wynalazczy, tj. wynagrodzenie za przeniesienie praw majątkowych do przedmiotowego projektu wynalazczego na Spółkę X, w tym prawa do uzyskania patentu przez Spółkę X.

Wskazane w umowie licencyjnej wynagrodzenie na rzecz twórców projektu wynalazczego nie było opłatą licencyjną, lecz wynagrodzeniem twórcy wynalazku za przeniesienie praw majątkowych, w tym za prawo do uzyskania patentu.

Przewidziane w umowie licencyjnej wynagrodzenie na rzecz twórców projektu wynalazczego było świadczeniem na rzecz osoby trzeciej. Wynagrodzenie to nie było należne twórcom tytułem opłat licencyjnych (takie opłaty otrzymała Spółka X na podstawie innych postanowień umowy licencyjnej), lecz wynagrodzeniem za wykonanie i przeniesienie projektu wynalazczego, w tym za przeniesienie prawa do uzyskania patentu na rzecz Spółki X.

Stan faktyczny jednoznacznie wskazuje, że twórcy przedmiotowego projektu wynalazczego przenieśli przysługujące im prawa majątkowe na inny podmiot, tj. Spółkę X. Twórcy wyzbyli się możliwości dysponowania swoim projektem, wyzbyli się możliwości zbycia prawa własności czy udzielenia licencji. Przy twórcach pozostało jedynie prawo osobiste, tj. prawo do wskazywania ich jako twórców przedmiotowego projektu wynalazczego. Nabywcą wszystkich praw majątkowych, w tym prawa do uzyskania patentu, stała się Spółka X. Tym samym uzyskane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie jest przychodem z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, również orzecznictwo sądowe potwierdza Jego stanowisko. Przykładowo wskazuje, że w wyroku z dnia 23 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 794/16 WSA w Warszawie stwierdził: (...) Przeniesienie prawa własności wynalazku następuje bądź poprzez przeniesienie prawa do patentu (ekspektatywa) albo przeniesienie prawa z patentu. Nie sposób przyjąć, by zamiarem ustawodawcy było tak zasadnicze zróżnicowanie sytuacji prawnej podatników, którzy znaleźli się w identycznej prawnie sytuacji faktycznoprawnej, bo przekazali i przenieśli na pracodawcę prawo do patentu albo przenieśli to prawo na podstawie umowy, by pozbawić tego pierwszego prawa do określenia 50% kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w wyroku z dnia 26 lutego 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 2136/07, WSA w Warszawie stwierdził: „Jeśli twórca wynalazku nie zawarł umowy o przeniesienie własności projektu wynalazczego, to tym samym pracodawca nabył prawo do patentu poprzez jego przejście na skutek przekazania mu przez twórcę wynalazku do korzystania i aprobaty tego przekazania poprzez przejęcie go do korzystania w stosownym czasie, zaś otrzymane przez twórcę wynagrodzenie stanowi przychód z praw majątkowych w ramach dyspozycji art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako taki podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (…)”.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, należy odpowiedzieć twierdząco na pytanie nr 1 – uzyskane przez Niego w procesie cywilnym wynagrodzenie twórcy za projekt wynalazczy przekazany do Spółki X stanowi przychód z praw majątkowych w rozumieniu art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2

Art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższego przepisu wynika, że w przypadku przeniesienia prawa własności wynalazku, koszt uzyskania przychodów wynosi 50%. Niewątpliwie na równi z przeniesieniem prawa własności wynalazku traktuje się przeniesienie prawa do uzyskania patentu, co potwierdza orzecznictwo sądowe.

W wyroku z dnia 23 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 794/16 WSA w Warszawie stwierdza: „Uprawnienie w postaci 50% kosztów uzyskania przychodów nie odnosi się jedynie do tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia twórcy projektu wynalazczego wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności tego projektu. (...) Omawiany przepis ma zastosowanie nie tylko w przypadku przeniesienia prawa własności wynalazku, ale także do wynagrodzenia za przeniesienie na rzecz innego podmiotu praw do uzyskania patentu. (...) Przeniesienie prawa własności wynalazku następuje bądź poprzez przeniesienie prawa do patentu (ekspektatywa) albo przeniesienie prawa z patentu. Nie sposób przyjąć, by zamiarem ustawodawcy było tak zasadnicze zróżnicowanie sytuacji prawnej podatników, którzy znaleźli się w identycznej prawnie sytuacji faktycznoprawnej, bo przekazali i przenieśli na pracodawcę prawo do patentu albo przenieśli to prawo na podstawie umowy, by pozbawić tego pierwszego prawa do określenia 50 % kosztów uzyskania przychodów”.

Wobec powyższego, według Wnioskodawcy, odpowiedź na pytanie drugie także jest twierdząca. Do wynagrodzenia uzyskanego na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w (…) z dnia 6 listopada 2018 r. w sprawie (…) Wnioskodawca ma prawo zastosować 50% koszty uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na pytanie trzecie również jest twierdząca. Kwota główna i odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie od tej kwoty są ze sobą immanentnie związane. Gdyby nie było roszczenia o zapłatę kwot głównych, nie powstałoby roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie tych kwot. Obowiązek zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie powstaje wobec opóźnienia z zapłatą świadczenia głównego. Skoro kwoty główne są przychodem z praw majątkowych (wynagrodzenie za przekazanie praw do uzyskania patentu), to również przychody z odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie od tych przychodów są przychodem z praw majątkowych (art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wprowadził odmiennych zasad dla kwot głównych stanowiących przychód od praw majątkowych i dla odsetek ustawowych od tych kwot.

Wobec powyższego, do odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie, uzyskanych przez Wnioskodawcę w związku z niezapłaceniem przez zobowiązanego w terminie wynagrodzenia za przeniesienie praw do uzyskania patentu zastosowanie ma art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że do wyliczenia podatku dochodowego od odsetek za opóźnienie w zapłacie tego wynagrodzenia zastosowanie ma zapis o 50% kosztach uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych przekazania prawa do uzyskania patentu:

w części dotyczącej określenia źródła przychodów w związku uzyskaniem wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu – jest prawidłowe,

w pozostałym zakresie – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi, w pkt 7 wymienia się kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymieniono inne źródła (pkt 9).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zawarte w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyliczenie praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy jako odrębne źródło przychodów ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Przyjęcie przez ustawodawcę otwartego katalogu tych przychodów pozwala na zaliczenie do tej kategorii wszystkich innych przychodów z praw majątkowych.

O kwalifikacji do danego źródła przychodu przesądza treść danej umowy. Gdy przedmiotem umowy są prawa do projektów wynalazczych to przychody z tego tytułu zalicza się do praw majątkowych.

Zatem, wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw do projektów wynalazczych, w tym również z odpłatnego przekazania prawa do uzyskania patentu, z reguły będzie stanowiło dla tych osób przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wraz z innymi osobami fizycznymi na początku lat 90-tych opracował projekt wynalazczy w ramach umowy cywilnoprawnej ze Spółka X. W związku z przyjęciem przedmiotowego projektu wynalazczego Spółka X nabyła uprawnienie do wystąpienia o udzielenie patentu na przedmiotowy wynalazek i uzyskała ochronę patentową decyzją z dnia (…) Twórcy przedmiotowego projektu wynalazczego oraz Spółka X uzgodnili, że zapłata wynagrodzenia dla twórców za przedmiotowy projekt wynalazczy obejmująca prawo przeniesienia uprawnienia do uzyskania patentu, zostanie wykonana w ten sposób, że po udzieleniu licencji na przedmiot tego projektu wynalazczego licencjobiorca zobowiązany będzie zapłacić każdemu z twórców należne mu wynagrodzenie wyliczone od korzyści ekonomicznych ze stosowania projektu wynalazczego. W dniu 25 lipca 1991 r. Spółka X jako licencjodawca oraz Spółka Y – licencjobiorca podpisały na przedmiotowy wynalazek umowę licencyjną nr (…). W § 6 pkt 2 tej umowy wprowadzono zapis, że Spółka Y „(…) zobowiązuje się (…) 2/ terminowo uiszczać opłaty licencyjne w wysokości i w sposób podany w dalszej treści umowy oraz wynagrodzenie dla współtwórców wynalazku”. Zarówno Spółka X, jak i twórcy wynalazku zakwestionowali sposób wyliczenia dokonany przez Spółkę Y i w związku z tym spór przeniósł się na drogę sądową. Wnioskodawca uzyskał wynagrodzenie za przekazanie prawa do uzyskania patentu wraz z ustawowymi odsetkami w związku z orzeczeniem Sądu Okręgowego w (…) z dnia 6 listopada 2018 r. w sprawie (…) i Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 30 października 2019 r. w sprawie (…), w następujących terminach w dniu 13 listopada 2018 r. oraz w dniu 6 listopada 2019 r.

Mając na względzie przedstawiony opis stanu faktycznego i powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że wynagrodzenie uzyskane przez Wnioskodawcę za przekazanie prawa do uzyskania patentu, należy zakwalifikować do przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychodów z praw do projektów wynalazczych.

Zatem, w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii opodatkowania odsetek od zasądzonego świadczenia pieniężnego, należy wskazać, że regulacje prawne dotyczące odsetek za zwłokę zawarte są w art. 481 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm., dalej: „Kodeks cywilny”).

Przepis ten stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

W myśl art. 482 § 1 Kodeksu cywilnego, od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Zgodnie natomiast z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1360, z późn. zm.), do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenie główne.

Zatem, nie można utożsamiać odsetek za zwłokę ze świadczeniem głównym. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Potwierdza to orzecznictwo sądów, m.in. Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. akt II FSK 1629/06 stwierdził, że: „(...) Odsetki należne w razie uchybienia przez dłużnika terminowi świadczenia pieniężnego (art. 481 § 1 K.c.) należy traktować jako wynagrodzenie za przedłużone i pozbawione podstaw prawnych korzystanie z cudzego kapitału. Inaczej rzecz ujmując, jest to odszkodowanie za pozbawienie wierzyciela możliwości dysponowania kapitałem, a tym samym pozbawienie go spodziewanych z tego tytułu korzyści (np. przez korzystną lokatę) (…). W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że głównym motywem legislacyjnym uregulowania takiego jak w art. 481 § 1 K.c. jest uznanie, że wierzyciel ponosi przez opóźnienie co najmniej szkodę w postaci odsetek, na jakie mógłby ulokować otrzymaną w terminie sumę (wyrok z dnia 24 kwietnia 1997 r., sygn. akt II CKN 118/97, OSP 1998, Nr 1, poz. 3, z glosą A. Szpunara). Odsetki zatem są kompensatą tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej. Prowadzi to do konkluzji, że odsetki otrzymane na podstawie wyroku z tytułu opóźnienia dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego (art. 481 § 1 K.c.) stanowią odszkodowanie dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono i jako takie nie są wolne od podatku dochodowego (art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).”

Powyższy pogląd w całej rozciągłości podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, który w wyroku z dnia 11 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Gl 145/13, dodał, że: „w żadnej jednostce redakcyjnej przepisu art. 21 u.p.d.o.f. nie została zakodowana norma o charakterze szczególnym statuująca zwolnienie podatkowe obejmujące wyżej opisane odsetki za zwłokę. Normy takiej nie ma również w innych regulacjach wchodzących w skład systemu prawa obowiązującego. W przepisie art. 21 u.p.d.o.f. zostały natomiast zawarte zwolnienia podatkowe dotyczące innego rodzaju odsetek. Wynik wnioskowania a contrario wskazuje, że odsetki, które nie zostały wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, podlegają opodatkowaniu. Sąd wskazuje, że dokonując interpretacji należy mieć na względzie i tę okoliczność, że zwolnienia podatkowe stanowią odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania, co powoduje, że niedopuszczalne byłoby poszerzanie zakresu zwolnień w drodze wykładni; w szczególności wbrew jednoznacznej woli ustawodawcy wyrażonej w przepisie”.

Dodatkowo, w wyroku z dnia 25 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2626/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zauważył, że: „To, że w świetle prawa cywilnego odsetki te wiążą się i zależą od zasadności roszczenia głównego, nie zmienia zupełnie odrębnego tytułu, z którego wywodzą się odsetki na gruncie podatkowym. Przychód odsetkowy Skarżącego ma swoje źródło nie w odszkodowaniu lub zadośćuczynieniu, lecz w spóźnieniu dłużnika w wypłacie tego odszkodowania i zadośćuczynienia”.

Powyższe potwierdza również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2675/14, w którym Sąd podkreślił, że: „podzielić należy ocenę Ministra, że skoro zasądzone odsetki nie są zwolnione z opodatkowania tylko z tego tytułu, że wykazują związek z kwotą zasadniczą (nie są właściwym odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem), to otwiera się kwestia ich ewentualnego zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy. Tak więc, gdyby nawet zasądzone odszkodowanie uznać za „(...) inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie (...)”, to zwolnienie z opodatkowania wykluczone byłoby dlatego, że odsetki musiałyby zostać potraktowane jako forma odszkodowania za bezprawne korzystanie z cudzego kapitału, czyli jako „(...) dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono” (art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy). W tej sytuacji skutek jest identyczny – brak zwolnienia odsetek od opodatkowania.”

Ponadto, powyższe stanowisko potwierdzają także wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 21 maja 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1234/14 oraz z dnia 20 września 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 596/16, w którym to Sąd wskazał, że: „należy mieć na uwadze, że przepisy regulujące zwolnienia podatkowe powinny być interpretowane ściśle. Nie należy ich interpretować rozszerzająco. Skoro odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego nie są ani właściwym odszkodowaniem, ani zadośćuczynieniem, to nie mieszczą się w zakresie zwolnienia podatkowego. Dodatkowo, można wskazać, że w tych wypadkach, gdy ustawodawca chciał zwolnić od opodatkowania także odsetki, to wyraźnie to zaznaczał, np. w art. 21 ust. 1 pkt 95 u.p.d.o.f.”

Za słusznością stanowiska tutejszego Organu, przemawia także uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w wyroku z dnia 23 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 1161/16, w którym stwierdzono, że: „Rozpatrując kwestię charakteru prawnego roszczenia o odsetki należy opowiedzieć się za powszechnym jego traktowaniem jako roszczenia o świadczenie uboczne względem roszczenia o dług główny, zależne od niego i dzielące jego losy, określane mianem roszczenia akcesoryjnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 1992 r., III CZP 86/92, OSNC 1993, Nr 1-2, poz. 17). Ich dochodzenie jest uprawnione tylko w razie zasadności dochodzenia długu głównego. Akcesoryjność dotyczy jednak tylko chwili powstania roszczenia o odsetki, później mają już one charakter samodzielny (samoistny) wobec roszczenia głównego i mogą być dochodzone oddzielnie, a nawet niezależnie od wytoczenia powództwa o roszczenie główne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2015 r., sygn. akt V CSK 231/14 i przywołany tam wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 1990 r., sygn. akt I PR 168/90; Lex Nr 1652407). Zatem odsetki za opóźnienie mają względem kwoty zasadniczej odszkodowania charakter akcesoryjny, ale jako takie, nie są częścią składową odszkodowania zasadniczego gdyż opierają się na odrębnym stanie faktycznym i odrębnej podstawie materialnoprawnej (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 1991 r., sygn. akt III CZP 21/91; OSNC z 1991 r., z. 10-12, poz. 121). Powyższa kwalifikacja stanowi argument przemawiający za możliwością odrębnego traktowania odsetek i należności głównej na gruncie prawa podatkowego.”

Co prawda orzecznictwo w omawianej kwestii nie było jednolite, jednakże wątpliwości co do podatkowej kwalifikacji odsetek zostały ostatecznie rozstrzygnięte przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 6 czerwca 2016 r., sygn. akt II FPS 2/16. Zapadła ona na tle stanu faktycznego dotyczącego odsetek od nieterminowej zapłaty ceny za zbyte akcje, jednakże ma ona zastosowanie do wszystkich sytuacji związanych z zapłatą odsetek od należności głównej, których skutków podatkowych nie przewidziano w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Istota uchwały sprowadza się do twierdzenia, że czym innym jest świadczenie główne, a czym innym odsetki za opóźnienie w jego zapłacie, w związku z tym należy je rozliczać oddzielnie i zaliczyć do przychodów z innych źródeł, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W powyższej uchwale Sąd wskazał, że „odsetki za opóźnienie w zapłacie powstają z mocy ustawy, a nie czynności prawnej, a czynność prawna, zobowiązująca do spełnienia świadczenia w określonym terminie jest zdarzeniem jedynie pośrednio mającym wpływ na ich powstanie. Po powstaniu odsetki stają się długiem samodzielnym, niezależnym od długu głównego”.

Zwolnienie od podatku dochodowego wypłacanych odsetek przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ustawy wyraźnie o tym stanowi (konkretnie odnosi się do odsetek).

Ustawodawca przewidział w niektórych sytuacjach w odniesieniu do odsetek możliwość zwolnienia od podatku dochodowego. Jednakże takie zwolnienie przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ww. ustawy zawiera w tym przedmiocie wyraźne postanowienie. I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są:

pkt 52 – odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U., poz. 776);

pkt 95 – odsetki z tytułu realizacji nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1;

pkt 119 – odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta;

pkt 130 – odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a.

pkt 130a – odsetki lub dyskonto od listów zastawnych uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,

pkt 130b – odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego i oferowanych na rynkach zagranicznych, przeznaczonych na finansowanie ustawowych celów działalności Banku Gospodarstwa Krajowego, dotyczących wspierania polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizacji rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji, uzyskane przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a.

Skoro ustawodawca wyraźnie określa, że w tych przypadkach także odsetki od określonych przychodów wolne są od podatku dochodowego, natomiast w stosunku do innych kategorii przychodów zwolnionych od podatku o odsetkach związanych z tymi należnościami nie wspomina, należy uznać że jest to zabieg celowy.

Odnosząc się do wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odsetek stwierdzić należy, że odsetki otrzymane przez Wnioskodawcę nie należą do żadnej z kategorii odsetek korzystających ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Zatem, podlegają one opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie ze wskazaną powyżej regułą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego kwota otrzymanych przez Wnioskodawcę odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do źródła przychodów kwoty ww. odsetek jest nieprawidłowe.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, to są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje, co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił jednak możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a.

Uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące kosztów uzyskania przychodów przysługujących twórcom projektów wynalazczych należy rozpatrywać w kontekście przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r., poz. 776, z późn. zm.) określających m.in. zasady, na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty wynalazcze i wynagradzać ich twórców.

Jak stanowi art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo własności przemysłowej – ilekroć w ustawie jest mowa o projektach wynalazczych – rozumie się przez to wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, topografie układów scalonych i projekty racjonalizatorskie.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, stanowi, że na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;
wynagrodzenia;
wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumentach i publikacjach.

W razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej (art. 11 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 20 przywołanej ustawy, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji może przenieść to prawo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do korzystania.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21.

Przechodząc na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zauważyć, że z przywołanego powyżej art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym wynika, że koszty uzyskania przychodów określa się z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Jak wynika z jego treści – odnosi się on jedynie do tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia twórcy projektu wynalazczego wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności tego projektu. Zatem omawiany przepis ma jedynie zastosowanie w przypadku przeniesienia prawa własności wynalazku, nie zaś do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku przez przedsiębiorcę – co ma miejsce w omawianej sprawie.

Własność wynalazku to zespół skutecznych uprawnień dających ich podmiotowi pełną możliwość korzystania z wynalazku, rozporządzenia nim oraz dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia tych uprawnień. W omawianej sprawie Wnioskodawca był jedynie współtwórcą projektu wynalazczego. To nie na rzecz Wnioskodawcy tylko na rzecz Spółki X Urząd Patentowy RP przyznał patent na wynalazek. Nie doszło zatem w przedstawionym stanie faktycznym do przeniesienia prawa własności do wynalazku, lecz jedynie do wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Wobec tak przedstawionego stanu faktycznego przepis art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może mieć zastosowania do otrzymanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, bowiem nie jest ono wynagrodzeniem za przeniesienie prawa własności do wynalazku.

Jak bezsprzecznie wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w ramach przyznanego wynagrodzenia Wnioskodawca uzyskał świadczenie za korzystanie z wynalazku. Wnioskodawca w istocie nie posiadał prawa własności do wynalazku, a zatem nie mógł go przenieść na inny podmiot. Prawo to – jak wynika z treści wniosku i jego uzupełnienia – posiadała Spółka X.

Podsumowując, ustawodawca w cytowanym art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dał uprawnienie do zastosowania szczególnej normy, tj. zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu do zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego. Wynagrodzenie za przeniesienie prawa własności wynalazku nie jest tym samym co wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku. Gdyby ustawodawca chciał objąć omawianym przywilejem także wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku, to wyraziłby to wprost w przepisach ustawy.

Biorąc pod uwagę uregulowania zawarte w art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że dotyczą przychodu tylko konkretnie w nim określonego jako przychód z przeniesienia prawa własności wynalazku. Koszty uzyskania przychodu w zryczałtowanej wysokości przysługują tylko temu twórcy, któremu jednocześnie przysługuje ogół praw do wynalazku i który prawo to przenosi na osobę bądź podmiot trzeci.

W świetle powyższych wyjaśnień 50% koszty uzyskania przychodu przysługujące na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 1 ww. ustawy nie mają zastosowania do otrzymanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, pomimo że stanowi ono przychód z praw majątkowych.

Zatem, w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do kwoty odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca nie ma możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, to nie może także zastosować tych kosztów w odniesieniu do kwoty odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie przedmiotowego wynagrodzenia.

Uwzględniając powyższe, w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Reasumując, wynagrodzenie uzyskane przez Wnioskodawcę za przekazanie prawa do uzyskania patentu, należy zakwalifikować do przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychodów z praw do projektów wynalazczych. Natomiast kwota otrzymanych przez Wnioskodawcę odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, stanowi dla Niego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto 50% koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 1 ww. ustawy nie mają zastosowania do otrzymanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia za przekazanie prawa do uzyskania patentu, pomimo że stanowi ono przychód z praw majątkowych. Dotyczy to zarówno kwoty wynagrodzenia, jak również kwoty odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie ww. wynagrodzenia.

W tej sytuacji koszty uzyskania przychodu winny być obliczone wg zasad ogólnych, o których mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do wskazanych przez Wnioskodawcę wyroków WSA w Warszawie, należy stwierdzić, że stwierdzić należy, że jakkolwiek orzeczenia sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadają w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto wskazuje się, że załączone do wniosku dokumenty, nie podlegają ocenie przez tutejszy Organ w toku postępowania w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowej, Organ podatkowy nie przeprowadza postępowania dowodowego, tym samym nie jest ani zobligowany, ani uprawniony do oceny tych dokumentów, a związany jest wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy)

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin