Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.95.2020.2.MG
z 26 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2020 r. (data wpływu) uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2020 r. (data wpływu 5 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą udziału w działce nr 1/2 i działki nr 2/2 – jest nieprawidłowe;

• uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą działki o nr 2/1 – jest prawidłowe;

• zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, sprzedaży działki o nr 2/1 – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą udziału w działce nr 1/2 i działki nr 2/2;
  

• zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, sprzedaży działek o nr 1/2 i nr 2/1;
  

• zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, sprzedaży działki o nr 2/2.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 kwietnia 2020 r. (data wpływu 5 maja 2020 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, uiszczenie opłaty oraz przedłożenie pełnomocnictwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

J.L. dalej jako Wnioskodawca planuje sprzedaż trzech nieruchomości, gdzie w stosunku do jednej jest współwłaścicielem, a w przypadku dwóch pozostałych jest ich właścicielem.

Pierwsza nieruchomość to działka gruntu nr 1/2, której Wnioskodawca jest współwłaścicielem - udział we współwłasności 1/2, sklasyfikowana jako grunty orne oznaczone symbolem RIVb, o powierzchni 0,3885 ha. Wskazana działka powstała po wydzieleniu jest z działki gruntu nr 1. Wydzielenie działki 1/2 miało miejsce w 2016 r.

Druga nieruchomość to działka gruntu nr 2/1 sklasyfikowana jako grunty orne oznaczone symbolem RIVb, o powierzchni 0,1530. Dodatkowo działka posiada przyłącze wodociągowe oraz jest na niej ustawiony stalowy baner reklamowy.

Trzecia nieruchomość to działka gruntu nr 2/2 i sklasyfikowana jako tereny mieszkaniowe oznaczone symbolem B o powierzchni 0,0036 ha.

Działki nr 2/1, nr 2/2 oraz nr 1/2 zgodnie z zaświadczeniem wydanym dnia 9 września 2019 roku przez Urząd Miasta, Rada Miejska podjęła uchwałę nr … w sprawie wyznaczenia obszaru zdegradowanego i obszaru rewitalizacji miasta z dnia 10 lutego 2016 roku, w której ustanowiono na rzecz miasta prawo pierwokupu wszystkich nieruchomości położonych na obszarze rewitalizacji. Uchwała została ogłoszona w Dzienniku Województwa w dniu … 2016 roku i weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, przy czym nieruchomości zlokalizowane w …, przy ulicy … bez numeru i ulicy … oznaczone jako działki nr 2/1, nr 2/2 i nr 1/2 położone w obrębie …, nie znajdują się na obszarze zdegradowanym i obszarze rewitalizacji.

Stosowanie do wydanego przez Prezydenta Miasta zaświadczenia dla wyżej wskazanych nieruchomości nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015, poz. 199).

Stosownie do pisma z dnia 30 stycznia 2020 r. Prezydenta Miasta dla wymienionych powyżej nieruchomości wskazał, iż dla działki nr 1 położonej w … przy ulicy …, obręb … zostały wydane 3 decyzję o warunkach zabudowy (decyzja nr … z dnia 9 listopada 2004 r., decyzja nr … z dnia 14 grudnia 2004 r., decyzja nr … z dnia 31 grudnia 2009 r.), natomiast dla działek 1/2, 2/1 oraz 2/2 nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Dodatkowo należy wskazać, iż wymienione działki są niezabudowane.

Wnioskodawca nie prowadzi na ww. działkach działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, jednakże nie jest zarejestrowany w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności. Składa co miesiąc we właściwym urzędzie skarbowym deklarację VAT-7, w której nie wykazuje podatku należnego. Wskazana czynność jest realizowana ze względu na posiadanie statusu czynnego podatnika VAT. W przeszłości tj. w 2018 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży 4 działek. Na okoliczność sprzedaży tych działek Wnioskodawca zarejestrował się jako czynny podatnik VAT. W rejestrze podatników VAT Wnioskodawca widniał od listopada 2018 roku do stycznia 2019 roku. Na okoliczność sprzedaży działek 1/2, 2/1 oraz 2/2 Wnioskodawca dokonał ponownej rejestracji dla celów podatku VAT i od dnia 1 października 2019 r., widnieje w rejestrze jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca przygotowując się do sprzedaży nieruchomości, dokonywał ich podziału, w wyniku czego dochodziło do podwyższenia wartości wydzielonych nieruchomości. W konsekwencji Wnioskodawca uznał, iż jego działania wykraczają poza zakres zwykłego zarządzania majątkiem prywatnym dlatego w jego ocenie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, iż Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 9 listopada 2018 r., nr 0113-KDIPT1-1.4012.700.2018.2.MGO wydał interpretację indywidualną w zakresie podatku od towarów i usług w zakresie:

• niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek sklasyfikowanych w ewidencjach urzędowych jako grunty rolne;
  

• zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT, przy sprzedaży działek sklasyfikowanych w ewidencjach urzędowych jako grunty rolne;
  

• opodatkowania podstawową stawką działek sklasyfikowanych w ewidencjach urzędowych jako grunty rolne;
  

• prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem działek sklasyfikowanych w ewidencjach jako grunty rolne;
  

• prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem wierzytelności wynikającej z ostatecznej decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.
  
  

W zakresie ostatniego zagadnienia Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, iż zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W kwestii rozstrzygnięcia w zakresie zagadnień 1-4 Dyrektor KIS stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży działek sklasyfikowanych w ewidencjach urzędowych jako grunty rolne - jest nieprawidłowe;
  

• zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT, przy sprzedaży działek sklasyfikowanych w ewidencjach urzędowych jako grunty rolne - jest nieprawidłowe;
  

• opodatkowania podstawową stawką działek sklasyfikowanych w ewidencjach urzędowych jako grunty rolne - jest prawidłowe;
  

• prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem działek sklasyfikowanych w ewidencjach jako grunty rolne - jest prawidłowe.
  
  

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że

Część działki 2 została zagrodzona przez sąsiada. W trakcie pomiarów w latach 90-tych geodeta uwzględnił ten fakt i ujawnił podział tej działki na działki o numerach 2/1 i 2/2. Podziałowi podlegała działka numer 1 i z niej powstały działki o numerach 1/1 i 1/2. Podział został dokonany celem sprzedaży działek w świetle ustawy z dnia 14 kwietnia 2016 r. o wstrzymaniu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. Z 2018 r., poz. 869).

Na pytanie Organu „Czy Wnioskodawca z tytułu nabycia działek o nr 1/2, 2/1 i 2/2 przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?” Wnioskodawca odpowiedział, że „Nie. Nabycie nastąpiło w drodze darowizny”.

Na pytanie Organu „W jaki konkretnie sposób działki o nr 1/2, 2/1 i 2/2, będące przedmiotem sprzedaży były/będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane od momentu nabycia do dnia sprzedaży?” Wnioskodawca wskazał, że „Były wykorzystywane jako działki rolne. Znajdowała się na nich uprawa porzeczek”.

Na pytanie Organu „Czy Wnioskodawca był/jest rolnikiem ryczałtowym, jeśli tak to od kiedy, w jakim okresie?” Wnioskodawca odpowiedział, że „Nie”.

Na pytanie Organu „Czy działki 1/2, 2/1 i 2/2 były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług?” Wnioskodawca odpowiedział, że „Nie”.

Na pytanie Organu „Czy Wnioskodawca z ww. działek dokonywał sprzedaży płodów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej? Jeśli tak, to należy wskazać czy sprzedaż ta była opodatkowana podatkiem VAT?” Wnioskodawca odpowiedział, że „Nie”.

Na pytanie Organu „Czy Wnioskodawca przed sprzedażą działek o nr 1/2, 2/1 i 2/2 wystąpi o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu, na którym są położone ww. działki?” Wnioskodawca odpowiedział, że „Nie”.

Na pytanie Organu „Czy Wnioskodawca przed sprzedażą wystąpi o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla działek o nr 1/2, 2/1 i 2/2? Jeśli tak to kiedy i w jakim celu? Czy uzyskanie ww. decyzji przez Wnioskodawcę jest konieczne, jeśli tak to dlaczego?” Wnioskodawca wskazał, że „Nie. Przed podziałem były wydane dla działki o nr 1 warunki zabudowy. Informacja z Urzędu Miasta”.

Na pytanie Organu „Czy Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną sprzedaży działek o nr 1/2, 2/1 i 2/2? Jeśli tak, to należy wskazać:

1. jakie prawa i obowiązki wynikające z postanowień ww. umowy zawartej z przyszłym Nabywcą, ciążyły na Kupującym a jakie na Sprzedającym?
2. czy w umowie przedwstępnej sprzedaży zostały ustalone warunki, które muszą zostać spełnione w celu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży, przenoszącej własność działek na Nabywcę? Jeśli tak, to jakie?
3. czy Wnioskodawca udzielił Nabywcy ww. działek pełnomocnictwa (zgody, upoważnienia) w celu występowania w Jego imieniu w sprawach dotyczących przedmiotowych nieruchomości?
4. jeżeli tak, to do uzyskania jakich konkretnie decyzji i pozwoleń Zainteresowany udzielił pełnomocnictw Nabywcy do występowania w Jego imieniu?
5. jakich czynności dokonał Nabywca do momentu sprzedaży przez Zainteresowanego ww. działek w związku z udzielonym pełnomocnictwem?”

Wnioskodawca odpowiedział, że „Nie”.

Na pytanie Organu „Czy wydzielenie działki nr 1/2 z działki 1 nastąpiło z inicjatywy Wnioskodawcy?” Wnioskodawca wskazał, że „Tak. W celu ich sprzedaży”.

Na pytanie Organu „Przez kogo zostało wybudowane znajdujące się na działce 2/1 przyłącze wodociągowe?” Wnioskodawca wskazał, że „Przez obecnego właściciela”.

Na pytanie Organu „Czyją własność stanowi znajdujący się na działce nr 2/2 baner reklamowy?” Wnioskodawca wskazał, że „Baner znajduje się na działce 2/1. Jest własnością firmy zewnętrznej. Obecni właściciele zawarli umowę najmu powierzchni umożliwiającej posadowienie na działce banneru firmie zewnętrznej”.

Na pytanie Organu oznaczone nr 13 „Jeżeli znajdujący się na działce 2/1 baner reklamowy nie stanowi własności Wnioskodawcy, to należy wskazać czy Wnioskodawca udostępnił działkę osobom trzecim w celu posadowienia na niej banera reklamowego?” Wnioskodawca odpowiedział, że „Tak”.

Na pytanie Organu „Jeżeli odpowiedź na pytanie 13) jest twierdząca to należy wskazać czy udostępnienie miało charakter odpłatny czy nieodpłatny?” Wnioskodawca wskazał, że „Odpłatny. Została zawarta umowa najmu”.

Na pytanie Organu „Czy Wnioskodawca do dnia sprzedaży działek podejmował/będzie podejmował działania celem uzbrojenia działek w sieci wodno-kanalizacyjne, energetyczne?” Wnioskodawca odpowiedział, że „Nie”.

Na pytanie Organu „Czy do dnia sprzedaży Wnioskodawca podejmował/będzie podejmował inne działania celem przygotowania działek do sprzedaży? Jeżeli tak to jakie?” Wnioskodawca wskazał, że „Nie będzie podejmował żadnych działań”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca jako sprzedający działki gruntu nr 1/2, nr 2/1 i nr 2/2 działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług?
2. Czy Wnioskodawca jako sprzedający działki gruntu nr 1/2 oraz nr 2/1 korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dalej jako: ustawa o VAT (Dz. U. z 2020 r., poz. 106)?
3. Czy Wnioskodawca jako sprzedający działkę gruntu nr 2/2 korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Wnioskodawca uważa, że dokonując sprzedaży działek gruntu nr 1/2, nr 2/1 i nr 2/2 będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Pojęcie odpłatnej dostawy towarów zostało zdefiniowane w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, gdzie stwierdzono, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). Nie ma zatem wątpliwości co do tego, że gruntu spełniają definicję towaru wynikającą z powyższego przepisu, a ich sprzedaż, po spełnieniu warunków określonych w ustawie o VAT, może stanowić odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju. Tym niemniej, w celu stwierdzenia, że określona czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług niezbędne jest, żeby została ona wykonana przez podmiot, który działa jako podatnik tego podatku. Oceniając czy dana czynność podlega podatkowi od towarów i usług, należy zatem każdorazowo przeanalizować nie tylko przedmiotowy, ale przede wszystkim podmiotowy aspekt takiej czynności.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągłych dla celów zarobkowych. W związku z powyższym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Oznacza to, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegająca opodatkowaniu wykona podmiot, który w stosunku do tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Zatem warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W konsekwencji należy uznać, iż Wnioskodawca działa w przedmiotowej transakcji jako podatnik podatku od towarów i usług, a wskazuje na to systematyczność sprzedaży wcześniej podzielonych działek.

Ad. 2 i 3

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dostawa nieruchomości oznaczonych jako działki gruntu nr 1/2 oraz nr 2/1 sklasyfikowane jako grunty orne oznaczone symbolem RI Vb oraz działka gruntu nr 2/2 sklasyfikowana jako tereny mieszkaniowe oznaczone symbolem B korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Wobec powyższego - w ocenie Wnioskodawcy - nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek, tylko zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT będzie miało zastosowanie zwolnienie z podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT przez tereny budowlane rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zatem za tereny budowlane uznaje się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Odpłatna dostawa działek w części objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako tereny budowlane będzie podlegała opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Analizując przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, należy wywnioskować, iż dostawa każdego niezabudowanego gruntu, innego niż budowlany, podlega zwolnieniu z VAT. Czyli np. w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego co do gruntu oraz braku przeznaczenia go w decyzji o warunkach zabudowy lub nieprzeznaczenia terenów pod zabudowę - zastosować należy zwolnienie z podatku VAT. Nie będzie miał już znaczenia wypis z ewidencji gruntu. Teren taki nie będzie uznany za budowlany i jego dostawa będzie podlegała zwolnieniu od podatku VAT.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji ogólnej z dnia 14 czerwca 2013 r., nr PT10/033/12/207/WLI/13/RD58639 wydanej przez Ministerstwo Finansów, zgodnie z którą: Natomiast od dnia 1 kwietnia 2013 r. w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT wprowadzono definicję terenu budowlanego. Zgodnie z tą definicją przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Od dnia 1 kwietnia 2013 r. obowiązuje również nowe brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przewidujące zwolnienie od podatku w przypadku dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tym samym od dnia 1 kwietnia 2013 r. w związku z wprowadzeniem do ustawy o VAT definicji terenu budowlanego dla potrzeb prawidłowej klasyfikacji gruntów celem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, w sytuacji gdy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie należy już kierować się danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków, które były, zgodnie z wykładnią zaprezentowaną w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r., istotne w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. W konsekwencji dostawa terenu niezabudowanego, nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Dodatkowo w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 listopada 2018 r., nr 0113-KDIPT-1.4012.700.2018.2.MGO stwierdzono, iż Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji, gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie należy wskazać, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b. W tym samym miejscu warto wyjaśnić, że stosowanie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 - Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grotę Ondernemingen - „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”. Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. W konsekwencji, generalnie opodatkowanie podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy - są zwolnione od podatku VAT. Ustawa o podatku od towarów i usług w kontekście zastosowania właściwej stawki podatku VAT przy sprzedaży gruntu nakazuje oceniać przeznaczenie tego gruntu wyłącznie na podstawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie ma znaczenia fakt, iż zgodnie z pismem z dnia 30 stycznia 2020 r. Prezydenta Miasta wskazał, iż dla działki 1 położonej w … przy ulicy … zostały wydane decyzję o warunkach zabudowy, z tego względu, iż przedmiotowa działka przestała istnieć na skutek podziału jej i powstania nowych działek m.in. działki 1/2. Dodatkowo należy wskazać, iż decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydane dla działki nr 1, są niewykonalne ze względu na nieistnienie działki będącej przedmiotem wydanych decyzji. W konsekwencji należy wskazać, iż działki powstałe z podziału działki nr 1 nie posiadają wydanych decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Powyższe zostało potwierdzone w orzecznictwie sądów administracyjnych. I tak w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 11 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 535/16 sąd stwierdził, że wydana decyzja o warunkach zabudowy obejmowała całą poprzednią nieruchomość, która została następnie podzielona. W tej sytuacji właściciel działki powstałej w wyniku podziału nie może odwoływać się i wyprowadzać prawa z decyzji o warunkach zabudowy poprzednio wydanej dla działki sprzed podziału. Ponadto we wskazanym wyroku sąd wskazał, iż przychód z tytułu sprzedaży takiej działki winien być zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, jako dostawa terenów niezabudowanych. Zdaniem Sądu, podział nieruchomości nie oznacza tylko zmiany w numeracji ewidencyjnej, ale skutkuje również tym, że pojawia się nowy przedmiot obrotu cywilnoprawnego, tj. nowa działka gruntu, która może być przez właściciela zbyta na rzecz innej osoby, dochodzi do zmiany granic ewidencyjnych działek, niektóre z nich mogą tracić dostęp do niektórych dróg publicznych, zmieniają się też linie zabudowy dla poszczególnych działek wyodrębnionych z poprzedniej. W związku z tym podział nieruchomości prowadzi do takiego skutku, że przestaje istnieć przedmiot decyzji o warunkach zabudowy wydanej dla poprzedniej nieruchomości.

Powyższe potwierdził w wyroku z dnia 6 lipca 2018 r., sygn. akt I FSK 1904/16 Naczelny Sąd Administracyjny, który stwierdził, że: Do czasu podziału właściciel może zbyć (dokonać dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy) tylko całą nieruchomość albo udział w całej nieruchomości. Po podziale właściciel nabywa uprawnienie do zadysponowania tylko częścią nieruchomości poprzednio traktowanej jako całość, przez co zachować może pozostałą część w swojej dyspozycji. Po podziale zmieniają się granice ewidencyjne działek, niektóre z nich mogą tracić dostęp do niektórych dróg publicznych, zmieniają się też linie zabudowy dla poszczególnych działek wyodrębnionych z poprzedniej. W związku z tym, podział nieruchomości prowadzi do takiego skutku, że przestaje istnieć przedmiot decyzji wz wydanej dla poprzedniej nieruchomości.

Najlepiej obrazuje ten skutek sytuacja, kiedy jedna z działek mniejszych, wydzielona z poprzedniej działki większej, zostaje zbyta. Skoro decyzja wz wydana w przeszłości obejmowała całą poprzednią nieruchomość, to nie można bronić tezy, że właściciel zbytej działki mniejszej może odwoływać się i wyprowadzać jakiekolwiek prawa z decyzji wz poprzednio wydanej dla działki innej - większej. Dla uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę nowy właściciel wyodrębnionej działki mniejszej będzie musiał uzyskać najpierw nową decyzję wz dla tej działki mniejszej. Zasadnie Sąd wskazał, że decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodnie z ustawowymi wymogami określonymi w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisami wykonawczymi wydanymi na podstawie ust. 7 tego przepisu, operuje bowiem takimi kategoriami, jak: "działka", "teren", "linia zabudowy", "wielkość powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu", "dostępność innej działki sąsiedniej z tej samej drogi publicznej". Wszystkie te kategorie ulec mogą zmianie – w związku z podziałem nieruchomości - względem stanu sprzed podziału. Z tego powodu nie można wykluczyć, że wobec tych wszystkich nowych parametrów nowych działek, organy, które uzgodniły wydanie decyzji wz zgodnie z art. 53 ust. 4 i 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie uzgodniłyby jej dla działek wyodrębnionych. Nie ma przy tym znaczenia, jak argumentuje organ, że decyzja wz wydana dla nieruchomości o nr ew. nr (...) i pow. (...) ha nie została wygaszona i cały czas funkcjonuje w obrocie prawnym, skoro jest ona niewykonalna, gdyż ma za przedmiot działkę nieistniejącą, w dodatku inną niż przedmiot dostawy. Sam fakt, iż uprzednio wydana decyzja obejmowała grunty, które po podziale stanowią działki będące obecnie przedmiotem dostawy, nie przesądza o tym, że stanowią one tereny budowlane w rozumieniu omawianych przepisów i że podział działki pozostaje bez wpływu na decyzję wz wydaną dla całej, poprzedniej nieruchomości. W tym przypadku bowiem nie można mówić o jakiejkolwiek sukcesji. Jak zasadnie zauważył Sąd I instancji jedyny w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przypadek "sukcesji" decyzji wz dotyczy sytuacji opisanej w jej art. 63 ust. 5. Dotyczy ta sytuacja zmiany podmiotowej, i to w ściśle określonych okolicznościach, wśród których jest i ta, że strona przejmująca decyzję musi przejąć wszystkie jej warunki. Ustawa ta nie przewiduje jakiejkolwiek innego przypadku przejścia decyzji wz na inny podmiot. Skoro więc następuje zmiana przedmiotu, a nie podmiotu decyzji wz, tym bardziej niezasadny jest pogląd, że taka zmiana nie ma znaczenia dla kwalifikacji gruntu objętego poprzednią decyzją wz jako gruntu (terenu) budowlanego.

W następstwie powyższych argumentów, Wnioskodawca uważa jak na występie, tj. w opisanym stanie faktycznym, zgodnie z przepisami art. 43 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dalej jako: ustawa o VAT (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), nieruchomości oznaczone jako grunty nr 1/2 oraz nr 2/1 sklasyfikowane jako grunty orne oraz grunt nr 2/2 sklasyfikowany jako tereny mieszkaniowe będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, gdyż dla wskazanych nieruchomości nie ma obecnie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, a zgodnie z definicją terenów budowlanych zawartą w ustawie tylko powyższe dokumenty określają przeznaczenie terenów i nie ma znaczenia przy tym fakt, iż grunt nr 2/2 w ewidencji gruntów widnieje jako teren pod zabudowę mieszkaniową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą udziału w działce nr 1/2 i działki nr 2/2;
  

• prawidłowe w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą działki o nr 2/1;
  

• prawidłowe w zakresie zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, sprzedaży działki nr 2/1.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-21 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek, udziałów w działkach), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ponadto jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z ww. orzeczeń C-180/10 i C-181/10 wynika również, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Wskazać należy, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca, w celu dokonania sprzedaży udziału w działce nr 1/2 oraz sprzedaży działek nr 2/1 i 2/2 będzie podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s.1, z późn. zm.) (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje sprzedaż trzech nieruchomości, gdzie w stosunku do jednej jest współwłaścicielem, a w przypadku dwóch pozostałych jest ich właścicielem. Pierwsza nieruchomość to działka gruntu nr 1/2, której Wnioskodawca jest współwłaścicielem - udział we współwłasności 1/2. Druga nieruchomość to działka gruntu nr 2/1, posiada przyłącze wodociągowe oraz jest na niej ustawiony stalowy baner reklamowy. Trzecia nieruchomość to działka gruntu nr 2/2. Wnioskodawca nie prowadzi na ww. działkach działalności gospodarczej. Część działki 2 została zagrodzona przez sąsiada. W trakcie pomiarów w latach 90-tych geodeta uwzględnił ten fakt i ujawnił podział tej działki na działki o numerach 2/1 i 2/2. Podziałowi podlegała działka numer 1 i z niej powstały działki o numerach 1/1 i 1/2. Wydzielenie działki nr 1/2 z działki 1 nastąpiło z inicjatywy, w celu ich sprzedaży. Działki o nr 1/2, 2/1 i 2/2, były przez Wnioskodawcę wykorzystywane jako działki rolne. Wnioskodawca z ww. działek nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej. Znajdowała się na nich uprawa porzeczek. Wnioskodawca przed sprzedażą nie wystąpi o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla działek o nr 1/2, 2/1 i 2/2. Baner znajdujący się na działce 2/1 jest własnością firmy zewnętrznej. Obecni właściciele zawarli umowę najmu powierzchni umożliwiającej posadowienie na działce banneru firmie zewnętrznej. Wnioskodawca udostępnił działkę osobom trzecim w celu posadowienia na niej banera reklamowego. Udostępnienie miało charakter odpłatny, została zawarta umowa najmu. Wnioskodawca do dnia sprzedaży działek nie podejmował/nie będzie podejmował działań celem uzbrojenia działek w sieci wodno-kanalizacyjne, energetyczne ani żadnych innych działań celem przygotowania działek do sprzedaży.

W niniejszej sprawie, brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Zainteresowanego w przedmiocie zbycia udziału w działce nr 1/2 oraz zbycia działki nr 2/2, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku działek wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Zainteresowany nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zainteresowany, sprzedając udział w działce nr 1/2 oraz działkę nr 2/2, będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy, zbycie przez Zainteresowanego udziału w działce nr 1/2 oraz działki nr 2/2 nie będzie stanowić działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia tych nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Zatem, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży udziału w działce nr 1/2 oraz działki nr 2/2 Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarczy stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W rozpatrywanej sprawie, sprzedaż udziału w działce nr 1/2 oraz działki nr 2/2 należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Wobec powyższego, dokonując zbycia udziału w działce nr 1/2 oraz zbycia działki nr 2/2 Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy i w konsekwencji opisane zbycie nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnosząc się natomiast do odpłatnego najmu działki nr 2/1 na cele posadowienia na niej banera reklamowego, należy wskazać, że zgodnie z art. 659 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia on określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy wskazać, że w przypadku sprzedaży działki nr 2/1 Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Jak zostało wskazane powyżej, majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego.

Najem działki nr 2/1 powoduje, że utraciła ona charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w sposób ciągły dla celów zarobkowych nieruchomości gruntowej powoduje, że jest ona wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

Zatem w odniesieniu do sprzedaży działki nr 2/2 Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy i w konsekwencji opisane zbycie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii ustalenia, czy zbycie działki 2/1 i 2/2 oraz udziału w działce nr 1/2 będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Przez tereny budowlane, zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wskazać należy, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl zapisów art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że dla działki nr 2/1 nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz Wnioskodawca przed sprzedażą nie wystąpi o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zatem, działka nr 2/1 nie będzie spełniała definicji terenów budowlanych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że sprzedaż działki nr 2/1 będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie, z którego wynika, że Wnioskodawca w odniesieniu do sprzedaży udziału w działce nr 1/1 oraz działki 2/2 nie będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, nie udziela się odpowiedzi na pytania dotyczące zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, sprzedaży działki nr 2/2 oraz udziału w działce nr 1/2.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.