Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.54.2020.3.AG
z 25 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 7 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 kwietnia 2020 r. (data nadania 21 kwietnia 2020 r., data wpływu 21 kwietnia 2020 r.) oraz pismem z dnia 21 kwietnia 2020 r. (data nadania 21 kwietnia 2020 r., data wpływu 24 kwietnia 2020 r.) na wezwanie z dnia 31 marca 2020 r. Nr 0114-KDIP2-2.4010.54.2020.2.AG, 0114-KDIP4-3.4012.55.2020.3.IG (data nadania 31 marca 2020 r., data doręczenia 15 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej w przypadku braku złożenia informacji o prowadzonej ewidencji do właściwego naczelnika urzędu skarbowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej w przypadku braku złożenia informacji o prowadzonej ewidencji do właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej posługuje się pojazdami samochodowymi (samochodami osobowymi), które są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej. Samochody te wykorzystywane są tylko na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sposób wykorzystywania tych pojazdów jest dokumentowany ewidencją, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług (ustawa o VAT). Wnioskodawca nie złożył jednak informacji o prowadzonej ewidencji do właściwego naczelnika urzędu skarbowego (art. 86a ust. 12 ustawy o VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym – przyp. organu), może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całość wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej.

Kwestia zaliczenia wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów regulowana jest w szczególności przez art. 16 ust. 1 pkt 51 oraz art. 16 ust. 5f ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.).

Zgodnie z tymi przepisami, nie stanowi kosztów uzyskania przychodu 25% poniesionych wydatków, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Jednocześnie, przywołany art. 16 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustanawia domniemanie, że w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.; dalej: „ustawa o VAT”), uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

W niniejszej sprawie taka okoliczność jednak nie zachodzi. Wnioskodawca, prowadzi bowiem wspomnianą ewidencję. Jedyną wątpliwością jest kwestia obowiązku poinformowania o prowadzonej ewidencji właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Obowiązek taki wskazany jest w art. 86a ust. 12 ustawy o VAT. Niewywiązanie się z takiego obowiązku rodzi określone konsekwencje na gruncie ustawy o VAT w zakresie możliwości odliczania podatku naliczonego związanego z takimi wydatkami. Jednak negatywne konsekwencje w zakresie ustawy o VAT nie przekładają się na podobne negatywne konsekwencje w zakresie podatku dochodowego. Przywołany art. 16 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się jedynie wprost do art. 86a ust. 4, w którym mowa jest o prowadzeniu ewidencji. W żadnym zaś zakresie nie nakłada obowiązku informowania właściwego naczelnika o prowadzeniu takiej ewidencji. Za takim rozumieniem przemawia również literalne brzmienie tego przepisu. Mówi on jedynie o prowadzeniu ewidencji jako przesłance możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków. Nie ma żadnego obowiązku informacyjnego. Z tego też powodu Wnioskodawca uważa swoje stanowisko za uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Możliwość zaliczenia do kosztów 100% wydatków eksploatacyjnych dotyczy tylko wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji potwierdzającej wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podatnik wykorzystuje w tym celu ewidencję stosowaną dla celów podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.).

Na podstawie art. 16 ust. 5f updop, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 5 g updop). W przypadku ustalenia, że podatnik, niezgodnie ze stanem faktycznym, nie stosował ograniczenia wynikającego z ust. 1 pkt 51, przepis ten stosuje się od dnia rozpoczęcia używania przez podatnika danego samochodu osobowego (art. 16 ust. 5h updop).

Na podstawie art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W myśl natomiast art. 86a ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

Zgodnie z opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej posługuje się samochodami osobowymi, które wykorzystywane są tylko na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sposób wykorzystywania tych pojazdów udokumentowany jest ewidencją, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie złożył jednak informacji o prowadzonej ewidencji do właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Jak wynika z powołanych w sprawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy wykorzystujący samochody osobowe wyłącznie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, chcąc zaliczyć wydatki z tytułu używania samochodów w całości do kosztów podatkowych, zobowiązani są prowadzić stosowną ewidencję przebiegu pojazdu. Jednocześnie, podatnicy prowadzący ww. ewidencję, mają również obowiązek złożenia informacji dotyczącej prowadzenia ewidencji do właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy należy zauważyć, że Wnioskodawca nie wykonał ww. obowiązku w zakresie zgłoszenia ewidencji do właściwego organu podatkowego. Nie zachowana została zatem określona w przepisach prawa podatkowego pełna procedura dotycząca stosowania i prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Z art. 86a ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług jasno wynika bowiem, że podatnicy mają obowiązek powiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o ww. ewidencji, dotyczącej wykorzystywanych w ramach działalności gospodarczej pojazdów samochodowych.

Zatem, niezgłoszenie przez Wnioskodawcę informacji, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług powoduje, że Wnioskodawca nie wykonał wszystkich obowiązków nałożonych przepisami prawa podatkowego dotyczących prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów. W związku z tym, Wnioskodawca – na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 w zw. z art. 16 ust. 5f updop – nie może zaliczyć całości wydatków z tytułu używania samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji należy zatem stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej, jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.