Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.64.2020.1.AM
z 19 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2020 r. (data wpływu 27 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania kwot, jakimi Wnioskodawca jest obciążany z tytułu sortowania, naprawy bądź złomowania wadliwych produktów za koszty uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania kwot, jakimi Wnioskodawca jest obciążany z tytułu sortowania, naprawy bądź złomowania wadliwych produktów za koszty uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest producentem i dostawcą podzespołów z blach do urządzeń, przyrządów, środków transportu i maszyn. Na zlecenie klientów doradza, projektuje i wykonuje dla nich projektowane na indywidualne zlecenia podzespoły.

Klientami Wnioskodawcy są głównie firmy przemysłowe.

Proces produkcji może obejmować różne etapy, w zależności od rodzaju produkowanego podzespołu, typowymi etapami produkcji są gilotyna, wycinanie, spawanie, krępowanie, wciskanie, zgrzewanie, lakierownie, szlifowanie, prostowanie, wiercenie, toczenie, frezowanie, przygotowanie do malowania - np. zabezpieczenie gwintów, malowanie mokre i proszkowe, pakowanie.

Przed przystąpieniem do produkcji seryjnej danego podzespołu zwykle produkowany jest najpierw jego prototyp, przedstawiany klientowi do oceny.

Po zaprojektowaniu danego podzespołu technolog przygotowuje proces produkcji, tj. przygotowuje zestawienie surowców i materiałów niezbędnych do wytworzenia podzespołu oraz tworzy marszrutę - wykaz wszystkich operacji potrzebnych do wytworzenia produktu.

Przystępując do pracy pracownik wpisuje do systemu informatycznego proces, jaki będzie wykonywał, a materiały do niego potrzebne system sam już do tego procesu przypisuje. Sam proces produkcji jest w znacznej części zautomatyzowany (maszyny sterowane komputerowo).

Każdy produkt przechodzi na końcu procesu produkcyjnego kontrolę jakości.

Wnioskodawca zatrudnia kilkuset pracowników i zdarza się w przypadku niektórych produktów, że pomimo ściśle zdefiniowanych procesów, znacznej automatyzacji produkcji i wewnętrznej kontroli jakości dochodzi do niezgodności produktów końcowych z zamówieniem, w efekcie czego klient kwestionuje dostawę w tej części. Zdarzeń takich nie sposób uniknąć mimo wprowadzonych wewnętrznych procesów kontroli, zważywszy na bardzo dużą ilość wysyłanych do klientów produktów i rotację pracowników.

W przypadku reklamacji jakościowych produkty takie są poprawiane, wytwarzane na nowo bądź klient rezygnuje z nich. W tym ostatnim przypadku Wnioskodawca wystawia fakturę korygującą in minus.

Zdarza się, że klient obciąża Wnioskodawcę pewnymi kwotami związanymi z reklamacją, które obejmują:

1. koszty administracyjne po stronie klienta, zwykle naliczane w formie ryczałtu (np. 200 EUR) z uwagi na nieprawidłowości w dostawie, które to koszty mają pokryć wydatki dotyczące pracy administracyjnej personelu klienta zaangażowanego w proces reklamacyjny;
2. koszty przestoju procesów produkcyjnych u klienta;
3. koszty odesłania wadliwych produktów do Wnioskodawcy.
   
   

Co do zasady klient uprawniony jest po otrzymaniu wadliwych produktów do odesłania całej ich partii do Wnioskodawcy na jego koszt i żądania dostawy produktów prawidłowych bądź korekty ceny. Ponieważ znaczna część klientów to podmioty zagraniczne, a produkty wykonywane są z metalu, koszty ich transportu do zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy i odesłania z powrotem produktów prawidłowych do klienta są istotne i mogą spowodować, że cała transakcja okaże się nierentowna.

Dlatego też Wnioskodawca uzgadnia często w takich przypadkach z klientem, że ten podejmie określone działania dotyczące wadliwej partii produktów, a Wnioskodawca pokryje koszty tych działań, bez odsyłania dotkniętych wadą produktów do zakładu Wnioskodawcy. Działaniami tymi są przeważnie:

1. sortowanie produktów, tj. oddzielenie produktów wadliwych od prawidłowych, co niesie za sobą koszty w szczególności w przypadku drobnych detali - klient mógłby w takim przypadku odesłać do zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy całą partię produktów, bez ich sortowania;
2. koszt naprawy wadliwych produktów na miejscu u klienta bądź przez zatrudnionego przez niego podwykonawcę (np. ponowne malowanie porysowanych powierzchni);
3. w przypadku, w którym naprawa produktów jest nieopłacalna, Wnioskodawca może zlecić klientowi ich zezłomowanie, co jest rozwiązaniem tańszym niż ich powrotny transport i złomowanie w Polsce.
   
   

Obciążenia z w/w tytułów następują po zaakceptowaniu przez Wnioskodawcę tych działań, w sposób formalny (oficjalne zlecenie ich podjęcia) bądź dorozumiany.

Z tytułu obciążeń wymienionych w pkt a)-e) Wnioskodawca otrzymuje od klienta dokumenty obciążeniowe, którymi mogą być faktury (invoices), rachunki (rechnnungs) bądź noty (debit notes), przy czym koszty wymienione w pkt a)-c) dokumentowane są zwykle przez klientów notami obciążeniowymi, a koszty wymienione w pkt d)-f) fakturami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwoty, jakimi Wnioskodawca jest obciążany, za swoją zgodą, wyrażoną w sposób wyraźny bądź dorozumiany, z tytułu sortowania, naprawy bądź złomowania wadliwych produktów przez klienta, zamiast odsyłania produktów do Polski do zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy na jego koszt, stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy będzie on uprawniony do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych kwot, jakimi jest obciążany przez klientów, za swoją zgodą, wyrażoną w sposób wyraźny bądź dorozumiany, z tytułu sortowania, naprawy bądź złomowania wadliwych produktów przez klienta, zamiast odsyłania produktów do Polski do zakładu produkcyjnego Wnioskodawcy na jego koszt.

I.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle orzecznictwa sądów administracyjnych i linii interpretacyjnej organów podatkowych ukształtowanych przez wiele lat obowiązywania w/w przepisu przyjmuje się, że aby dany koszt poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, koszt ten musi spełniać następujące warunki:

• zostać poniesionym przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• być definitywnym (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• być poniesionym w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• zostać właściwie udokumentowanym,
  

• nie znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Jeśli więc dany koszt nie znajduje się w katalogu negatywnym z art. 16 updop, podatnik który go poniósł ma prawo do rozpoznania tego kosztu jako kosztu podatkowego, o ile ponosząc go mógł rozsądnie i racjonalnie (działając w warunkach rynkowych, podejmując decyzje oparte na ekonomicznych i biznesowych przesłankach) oczekiwać, że przyczyni się to do powstania przychodu podatkowego (bezpośrednio bądź w sposób pośredni), redukcji kosztów, wyeliminowania nieopłacalnych przedsięwzięć czy też w inny sposób zapobieżenia ekonomicznej stracie/nieefektywności.

Jednocześnie kosztów uzyskania przychodów nie powinny stanowić wydatki, których poniesienie jest związane ze szkodami (zdarzeniami) zawinionymi przez podatnika, w tym wynikającymi z jego niestaranności lub postępowania niezgodnie z prawem. W takich przypadkach doszłoby bowiem do swoistego przerzucenia części odpowiedzialności z tego tytułu na Skarb Państwa, poprzez zmniejszenie zobowiązania podatkowego.

II.

Odnosząc się do kosztów będących przedmiotem niniejszego wniosku należy podkreślić, że nie zachodzi tu sytuacja przewidziana w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Należy zauważyć, że art. 16 ust. 1 pkt 22 updop wskazuje enumeratywnie kary umowne i odszkodowania, których nie można uznać za koszty uzyskania przychodów, katalog ten obejmuje kary umowne oraz odszkodowania z tytułu:

• wad dostarczonych towarów;
• wad wykonanych robót i usług;
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad;
• zwłoki w usunięciu wad towarów;
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.
  
  

Kwoty uiszczane na rzecz klienta, będące przedmiotem niniejszego wniosku, nie stanowią żadnej z w/w kategorii, w szczególności nie są one karami umownymi, gdyż takie nie zostały uzgodnione wcześniej przez strony transakcji, nie mają również charakteru odszkodowań, lecz stanowią zwrot wydatków/wynagrodzenie dla klienta za działania podjęte przez niego na rzecz Wnioskodawcy, w interesie Wnioskodawcy i za zgodą Wnioskodawcy. Działania klienta można więc określić jako wykonanie zastępcze za Wnioskodawcę części obowiązków reklamacyjnych, a nie jako jednostronne obciążenie o charakterze kompensacyjnym.

III.

Działania klienta, za które Wnioskodawca jest obciążany, dotyczą rękojmi za wady fizyczne rzeczy sprzedanej, a instytucja rękojmi stanowi w Kodeksie cywilnym odrębną instytucję prawną od odszkodowania i kary umownej (znajduje to potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21.12.2018 r. sygn. 0111-KDIB1- 1.4010.434.2018.1.BK).

Zgodnie z art. 556 i 5561 kc sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia), zaś wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.
   
   

Uprawnienia kupującego w przypadku istnienia wady rzeczy sprzedanej regulują natomiast art. 560 i 561 kc, zgodnie z którymi jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady. Ponadto jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady, a sprzedawca jest obowiązany wymienić rzecz wadliwą na wolną od wad lub usunąć wadę w rozsądnym czasie bez nadmiernych niedogodności dla kupującego.

Przepisy dotyczące rękojmi mają na celu nałożenie na sprzedawcę obowiązku prawidłowego wykonania umowy, co znajduje odzwierciedlenie w tym, że gdy przedmiot umowy nie odpowiada jej treści, sprzedawca zobowiązany jest do jego naprawy bądź wymiany na rzecz wolną od wad - czyli jest to mechanizm umożliwiający wywiązanie się sprzedawcy z postanowień pierwotnie zawartej umowy. Z kolei odszkodowanie i kara umowna stanowią zastrzeżenia mające na celu naprawienie szkody wynikłej z nienależytego wykonania umowy i ich specyfika polega na wypłaceniu kontrahentowi kwoty pieniężnej pokrywającej ową szkodę. Reklamacja zatem (niezależnie czy została wszczęta na gruncie przepisów o rękojmi za wady fizyczne, czy z tytułu uprawnień gwarancyjnych) nie ma na celu naprawienia szkody, a jedynie stworzenie sprzedawcy warunków do dostarczenia produktów pozbawionych wad.

IV.

Działania podejmowane przez klienta nie dość, że nie mają charakteru kary umownej czy odszkodowania, to chronią Wnioskodawcę przed poniesieniem/zwiększeniem straty ekonomicznej, jakiej Wnioskodawca doznałby, gdyby musiał odebrać wadliwe produkty ponosząc koszty ich transportu, często międzynarodowego (w przypadku naprawy w zakładzie Wnioskodawcy byłby to koszt transportu w obie strony), przy czym i tak Wnioskodawca zmuszony byłby po odebraniu produktów objętych reklamacją ponieść w podobnej wysokości koszty sortowania, naprawy bądź utylizacji wadliwych sztuk.

Oceniając możliwość ujmowania wydatków „reklamacyjnych” w kosztach podatkowych trzeba zauważyć, że ponoszenie takich wydatków jest wpisane w ryzyko prowadzonej działalności oraz wynika z potrzeb biznesowych, tzn. ma na celu dbanie o dobre imię podatnika, co może się przełożyć na wzrost liczby zamówień lub co najmniej utrzymanie ilości zamówień na dotychczasowym poziomie.

V.

Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki reklamacyjne wykazują niezaprzeczalny związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Sam fakt, iż procedura reklamacyjna dotyczy produktów wyprodukowanych uprzednio przez Wnioskodawcę dowodzi istnienia takiego związku przyczynowego. Ponadto wypełnianie obowiązków wynikających z rękojmi warunkuje dalszą współpracę z danym klientem a w konsekwencji prowadzi do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. W przypadku braku uwzględnienia reklamacji w sytuacji, gdy jest ona zasadna, klientom przysługiwałoby prawo odstąpienia od umowy, co bezpośrednio skutkowałoby utratą przychodu przez Wnioskodawcę i obniżeniem jego reputacji na konkurencyjnym rynku.

VI.

W ocenie Spółki, ryzyko ponoszenia kosztów z tytułu rękojmi za wady fizyczne produktów, w tym kosztów ich wymiany, transportu, naprawy, demontażu, złomowania jest standardowym ryzykiem biznesowym, którego nie da się wykluczyć przy prowadzeniu procesów produkcyjnych na masową skalę.

VII.

Organy podatkowe w interpretacjach podatkowych (wydanych w przeszłości dla innych podatników) wielokrotnie już potwierdzały, że koszty postępowania reklamacyjnego, przy braku winy i możliwych w sposób oczywisty do uniknięcia nieprawidłowości po stronie podatnika, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów. Przykładowo:

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 21 grudnia 2018 r. o sygn. 0111- KDIB1-1.4010.434.2018.1.BK wskazał, że: „o ile w istocie, wskazane we wniosku wydatki poniesione przez Wnioskodawcę związane z procedurą reklamacyjną, niezależnie od tego, czy następuje wymiana, czy naprawa produktów nie stanowią kar umownych, bądź odszkodowań, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i jednocześnie nie wynikają one z zaniedbań i braku nadzoru nad realizacją zamówień, to Wnioskodawca może uznać poniesione wydatki w ciężar kosztów podatkowych prowadzonej działalności gospodarczej, o ile poniesienie wydatków będzie przez niego stosownie udokumentowane”;
  

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 26 stycznia 2018 r. o sygn. 0115-KDIT2-3.4010.346.2017.2.KP wskazał, że: „wydatki reklamacyjne poniesione np. w związku z naprawą lub wymianą wadliwego towaru nie mają charakteru ani kar umownych, ani odszkodowań wskazanych w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a ustawodawca nie ograniczył prawa producentów (sprzedawców) do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usunięciem wad sprzedawanych towarów lub innych zobowiązań gwarancyjnych, które są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą”;
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 11 stycznia 2016 r. o sygn. ILPB3/4510-1-479/15-4/KS wskazał, że: „w ocenie Organu, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów obciążenia z tytułu zaistniałej reklamacji na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”;
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 27 czerwca 2014 r. nr IBPBI/2/423-365/14/BG uznał, że: „koszty związane z reklamacjami jakościowymi odlewów, obejmujące zapłacone odbiorcy odlewów koszty robocizny poniesionej przez odbiorcę w toku procesu technologicznego obróbki odlewów do momentu ujawnienia się wady jakościowej odlewów, selekcji i złomowania wadliwych odlewów u odbiorcy oraz koszty związane z usuwaniem wad fizycznych odlewów przez odbiorcę, poniesione przez Spółkę w związku z "reklamacją jakościową", stanowią koszty uzyskania przychodu, gdyż zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu albo zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów”;
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 17 grudnia 2012 r., nr ILPB3/423-377/12-2/EK uznał, że: „normą ogólnie przyjętą i akceptowaną na rynku jest uwzględnianie zasadnych reklamacji zgłaszanych przez klientów w każdej branży, a w szczególności w tej, w jakiej działa Wnioskodawca. W sytuacji, w której Spółka nie uwzględniałaby uzasadnionych reklamacji swoich odbiorców (a w związku tym nie ponosiłaby wydatków związanych z reklamacjami), stałaby się niewiarygodna dla kontrahentów i utraciłaby dotychczasowe źródła przychodów. Ponadto informacja, iż Wnioskodawca nie uwzględnia reklamacji, mogłaby uniemożliwić skuteczne pozyskiwanie nowych klientów, co w konsekwencji skutkowałoby zmniejszeniem sprzedaży (zmniejszeniem przychodów, a w dalszej perspektywie nawet całkowitą ich utratą). W tym kontekście należy przyjąć, iż wydatki ponoszone przez Spółkę związane z reklamacjami, choć bezpośrednio nie przyczyniają się do osiągania przychodów, służą jednak zachowaniu oraz zabezpieczeniu źródeł przychodów, co stanowi jedno z podstawowych kryteriów uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów. Podkreślenia wymaga, iż w trakcie prowadzonej działalności, Wnioskodawca dochowuje należytej staranności w zakresie ograniczenia liczby reklamacji oraz ich wnikliwego rozpatrywania, w sytuacji, gdy zostaną one stwierdzone”.
  
  
  

Mając na uwadze wyżej przytoczone uzasadnienie Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym będzie on mógł rozpoznawać tego typu obciążenia jako koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.