Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.84.2020.3.WH
z 5 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2020 r. (data wpływu 20 lutego 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 25 maja 2020 r. (data wpływu 25 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usługi montażu i serwisowania klimatyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usługi montażu i serwisowania klimatyzacji.

Wniosek uzupełniono pismem 25 maja 2020 r. (data wpływu 25 maja 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza świadczyć usługi, polegające na instalacji systemów klimatyzacji w obiektach budownictwa mieszkaniowego.

System klimatyzacji składa się z:

• jednej lub kilku jednostek wewnętrznych (instalowanych wewnątrz lokalu mieszkaniowego),
• jednostki zewnętrznej (instalowanej typowo na balkonie, dachu, poddaszu, w piwnicy lub na elewacji budynku),
• instalacji czynnika chłodniczego (rurarzu) oraz sterowniczej, łączącej jednostki wewnętrzne i zewnętrzną,
• elementów sterujących oraz pomocniczych (np. pilot, sterownik, podłączenie do zasilania).
  
  

W skład usługi instalacji wchodzi m.in.:

• dostawa urządzeń klimatyzacyjnych oraz potrzebnych materiałów,
• instalacja jednostki lub jednostek wewnętrznych,
• instalacja jednostki zewnętrznej,
• wykonanie instalacji czynnika chłodniczego (typowo z rur miedzianych), łączącej jednostki wewnętrzne z jednostką zewnętrzną,
• wykonanie instalacji sterującej,
• wykonanie odprowadzenia kondensatu z jednostek wewnętrznych,
• wytworzenie w instalacji czynnika chłodniczego próżni i wpuszczenie odpowiedniego czynnika chłodniczego,
• uruchomienie układu oraz kontrola poprawności jego działania.
  
  

W ramach umowy zawartej z klientem, Wnioskodawca zobowiązuje się do dostawy, montażu oraz uruchomienia klimatyzacji za określonym wynagrodzeniem. Wynagrodzenie ma formę ryczałtu, tzn. umowa nie rozdziela kosztów urządzeń oraz robocizny. Wnioskodawca planuje wystawianie na dokumencie sprzedaży jednej pozycji: „Dostawa i montaż klimatyzacji” lub „Instalacja systemu klimatyzacji”.

Wnioskodawca zamierza również świadczyć usługi serwisowe (konserwacyjne), mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów instalacji systemów klimatyzacji w obiektach budownictwa mieszkaniowego.

W zakres czynności serwisowych wchodziło będzie m.in.:

• wykonywanie okresowych przeglądów instalacji,
• czyszczenie, odgrzybianie urządzeń,
• wymiana części urządzeń,
• wykonywanie prób szczelności,
• usuwanie nieszczelności oraz napełnianie czynnikiem chłodniczym.
  
  

Na wezwanie Organu w uzupełnieniu wniosku wskazano, że w zakresie instalacji systemów klimatyzacji, zakres świadczenia, polegającego na dostawie, montażu oraz uruchomieniu klimatyzacji za określonym wynagrodzeniem obejmuje: - dostawę urządzeń klimatyzacyjnych oraz potrzebnych materiałów, - instalację jednostki lub jednostek wewnętrznych (jeśli jest więcej niż jedna), - instalację jednostki zewnętrznej, -wykonanie instalacji czynnika chłodniczego (rurażu), łączącej jednostki wewnętrzne z jednostką zewnętrzną, - wykonanie instalacji sterującej, - wykonanie odprowadzenia kondensatu z jednostek wewnętrznych, - wytworzenie w instalacji czynnika chłodniczego próżni i wpuszczenie odpowiedniego czynnika chłodniczego, - uruchomienie układu oraz kontrola poprawności jego działania.

W zakresie usług serwisowania, zakres świadczenia obejmuje całokształt czynności mających na celu utrzymanie sprawności urządzeń klimatyzacyjnych. Jest to następujący zakres czynności: - wykonywanie okresowych przeglądów instalacji, - czyszczenie, odgrzybianie urządzeń, - wymiana części urządzeń, - wykonywanie prób szczelności, - usuwanie nieszczelności oraz napełnianie czynnikiem chłodniczym.

Wnioskodawca zamierza wykonywać instalacje w budynkach objętych PKOB 111, 112 oraz 113. Montaż polega na wykonaniu następujących grup czynności: - dostawa urządzeń klimatyzacyjnych oraz potrzebnych materiałów na miejsce instalacji, - instalacja jednostki lub jednostek wewnętrznych (jeśli jest więcej niż jedna) - zależnie od typu urządzeń instalacja obejmuje przytwierdzenie jednostek do ściany, sufitu, podłogi lub innych elementów lokalu, - instalację jednostki zewnętrznej - instalacja obejmuje umieszczenie jednostki zewnętrznej na balkonie, zawieszenie na elewacji zewnętrznej budynku lub ustawienie innej ramie, podstawie, fundamencie lub podobnego typu konstrukcji, zapewniającej odpowiednią stabilność i warunki pracy urządzenia, - wykonanie instalacji czynnika chłodniczego, łączącej jednostki wewnętrzne z jednostką zewnętrzną - instalacja prowadzona jest z rur miedzianych w otulinie, łączonych za pomocą lutowania, zagniatania lub skręcania, - wykonanie instalacji sterującej - instalacja okablowania, podłączenie zasilania, - wykonanie odprowadzenia kondensatu z jednostek wewnętrznych - wykonanie rurarzu odprowadzającego skropliny na zewnątrz lub do instalacji kanalizacji sanitarnej, bądź w inne uzgodnione z klientem miejsce, - wytworzenie w instalacji czynnika chłodniczego próżni i wpuszczenie odpowiedniego czynnika chłodniczego, - uruchomienie układu oraz kontrola poprawności jego działania.

Instalacja urządzeń wymaga fachowej wiedzy oraz posiadania przez osoby wykonujące montaż certyfikatu F-GAZ wydanego przez UDT. Wykorzystywany jest także wysoce specjalistyczny sprzęt (m.in. specjalne klucze, pompa próżniowa, zestaw manometrów, specjalna waga do czynnika). Również serwis urządzeń wykonywany jest przez specjalistów, posiadających certyfikat F-GAZ wydany przez UDT oraz specjalistyczny sprzęt serwisowy.

Sposób montażu zależny jest od konstrukcji lokalu (w szczególności rodzaju ścian). W większości przypadków urządzenia są mocowane do ścian za pomocą kołków rozporowych lub z wykorzystaniem kotw chemicznych. Niektóre typy urządzeń są wieszane pod sufitem za pomocą prętów gwintowanych lub na innego typu konstrukcjach wsporczych. Ze względu na sposób połączenia jednostki wewnętrznej i zewnętrznej (rury miedziane, stanowiące szczelną instalację ciśnieniową) niemożliwe jest „przeniesienie” instalacji w prosty sposób do innej lokalizacji. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, montaż, demontaż oraz serwis urządzeń klimatyzacyjnych zawierających fluorowane gazy cieplarniane może być wykonywany wyłącznie przez osoby posiadające certyfikat F-GAZ wydany przez UDT oraz wyłącznie z zastosowaniem specjalistycznego sprzętu (wykaz wymaganego sprzętu stanowi załącznik do ustawy F-GAZ).

Ponadto istnieją różne rodzaje klimatyzatorów (ścienne, przypodłogowe, podsufitowe, kanałowe do zabudowy, kasetonowe). Sposób montażu zależy od konstrukcji lokalu i od typu urządzenia. Jak wskazano w pkt d - powiązanie urządzenia z lokalem wynika w pierwszej kolejności z instalacji łączącej jednostkę wewnętrzną i zewnętrzną - jest ona zbudowana z rur miedzianych i indywidualnie dopasowana do lokalu (rury najczęściej są prowadzone w korytach instalacyjnych, bezpośrednio mocowane na ścianach, prowadzone w ściankach g-k, prowadzone w bruzdach w ścianach lub w podobny sposób). Same urządzenia są przytwierdzane w sposób zapewniający bezpieczeństwo użytkowania i zależny od konstrukcji budynku oraz lokalu. Tam, gdzie jest to możliwe, stosowane są kołki rozporowe lub kotwy chemiczne. W przypadku konstrukcji gipsowo - kartonowych lub drewnianych stosowane są inne rozwiązania, zapewniające odpowiednią wytrzymałość mocowania.

Wnioskujący wskazuje, że nie zajmuje się pracami ogólnobudowlanymi, nie jest zatem w stanie ocenić kosztów i pracochłonności, a także innych szczegółów przywrócenia stanu pierwotnego po ewentualnym demontażu wykonanej instalacji klimatyzacyjnej. Instalacja powoduje powstanie trudnych do odwrócenia zmian, ze względu na konieczność wykonania przewiertów w celu wyprowadzenia na zewnątrz budynku instalacji czynnika chłodniczego.

W przypadku typowej instalacji oraz fachowego demontażu, pozostaną przynajmniej dziury po kołkach (ew. innych elementach montażowych) oraz w miejscu przeprowadzenia na zewnątrz instalacji czynnika chłodniczego (po rurach). W przypadku urządzenia z instalacją freonową montowaną podtynkowo, całkowite usunięcie instalacji jest skomplikowane i kosztowne.

Oczywistą zmianą będzie także brak instalacji klimatyzacyjnej, która zostałaby zdemontowana.

Instalacji nie da się w prosty sposób przenieść w inne miejsce. Jednostka wewnętrzna i zewnętrzna jest połączona wykonaną indywidualnie dla danego lokalu instalacją przesyłu czynnika chłodniczego. Demontaż urządzeń i ponowny montaż byłby ekonomicznie nieuzasadniony, ponadto taka operacja - zgodnie z obowiązującym prawem - mogłaby zostać wykonana wyłącznie przez osoby posiadające certyfikat F-GAZ wydany przez UDT i dysponujące specjalistycznym sprzętem serwisowym.

Montaż klimatyzacji zapewnia możliwość utrzymania odpowiedniej temperatury w lokalu (tj. w lecie schłodzenie pomieszczenia, a w zimie jego ogrzanie), zatem niewątpliwie powoduje uzyskanie nowych parametrów użytkowych. Funkcjonalność oraz komfort lokalu ulega zdecydowanej poprawie. Wykorzystanie klimatyzatora do ogrzewania (w funkcji pompy ciepła) jest ekonomicznym oraz efektywnym sposobem ogrzewania lokalu, szczególnie w okresach przejściowych (wiosna, jesień). Wnioskodawca stoi na stanowisku, że montaż klimatyzacji stanowi modernizację, jak również termomodernizację lokalu. Wnioskodawca uważa, że czynność dostawy z montażem klimatyzatora realizowana jest zarówno w zakresie modernizacji, jak i termomodernizacji.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wykonanie instalacji klimatyzacji w lokalu stanowi modernizację, gdyż lokal zostaje unowocześniony i usprawniony. Lokal zyskuje nową trwałą funkcjonalność, polegającą na możliwości schładzania powietrza dla zapewnienia komfortu mieszkańców. W ten sposób warunki użytkowe lokalu ulegają wymiernej poprawie.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wykonanie instalacji klimatyzacji w lokalu stanowi także termomodernizację lokalu. Montowane urządzenia klimatyzacyjne posiadają funkcjonalność pompy ciepła powietrze-powietrze, a zatem mogą być wykorzystywane zarówno do schładzania, jak i do grzania. Ogrzewanie lokalu za pomocą klimatyzatora jest ekonomiczne oraz efektywne, zapewnia szybkie ogrzanie pomieszczenia, zmniejsza ponadto zużycie energii w porównaniu do klasycznych systemów ogrzewania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę podatku VAT należy zastosować wobec wyżej wymienionych robót związanych z montażem, a także serwisem urządzeń klimatyzacyjnych w obiektach budownictwa mieszkaniowego oraz czy konieczne jest podawanie kodu PKWiU na dokumentach sprzedaży (faktura, paragon) związanych z wykonaniem ww. prac?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że art. 41 ust. 12-12c Ustawy o podatku od towarów i usług (dalej „Ustawa”) pozwala na zastosowanie stawki 8% do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem, mieszkaniowym.

Art. 41 ust. 12a Ustawy precyzuje, iż przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się m.in. obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części.

Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych określa, iż Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. Art. 3 ustawy Prawo Budowlane definiuje pojęcie obiektu budowlanego jako budynku wraz z instalacjami.

Również Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych potwierdza, iż „Budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi [...]”. Ustawa Prawo budowlane wymienia montaż jako jeden z rodzajów robót budowlanych.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, do sprzedaży i montażu urządzeń klimatyzacyjnych należy zastosować stawkę podatku VAT w wysokości 8%.

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do usług serwisowych (konserwacyjnych) dotyczących systemów klimatyzacji w obiektach budownictwa mieszkaniowego, na podstawie art. 41 ust. 12 pkt 2 należy również zastosować stawkę VAT w wysokości 8%.

Ponadto zdaniem Wnioskodawcy, nie jest konieczne podawanie kodu PKWiU na dokumentach sprzedaży (faktura, paragon) związanych z montażem oraz serwisem urządzeń klimatyzacyjnych w obiektach budownictwa mieszkaniowego, ponieważ w opinii Wnioskodawcy nie ma przepisów prawa, które by tego nakazywały, w szczególności zaś art. 106e Ustawy nie wymienia kodu PKWiU w katalogu wymaganej zawartości faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl z art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. art. 146aa ust. 1 ustawy, do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
   
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku. Zastosowanie obniżonych stawek podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest jednak tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych.

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy – stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, a także mikroinstalację, o której mowa w art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 2389, z późn. zm.), funkcjonalnie z nimi związaną, z zastrzeżeniem ust. 12b (art. 41 ust. 12a ustawy).

W myśl art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
   
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 (art. 2 pkt 12 ustawy).

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Natomiast budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11, o których mowa w cyt. art. 2 pkt 12 ustawy, to:

• budynki mieszkalne jednorodzinne (PKOB 111), czyli samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych (bez budynków gospodarstw rolnych), rezydencje wiejskie, domy letnie itp., a także domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu;
  

• budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (PKOB 112), w tym: budynki o trzech i więcej mieszkaniach (PKOB 1122),
  

• budynki zbiorowego zamieszkania (PKOB 113), czyli domy opieki społecznej, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych, budynki mieszkalne na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
  
  
  

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.), pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie się budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Budynkiem jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane).

Przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane).

Przez roboty budowlane należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego (art. 3 pkt 7).

Przez przebudowę, zgodnie z pkt 7a ww. artykułu, należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego.

Z kolei definicja remontu została zawarta w pkt 8 art. 3 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z jego brzmieniem, przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych, niż użyto w stanie pierwotnym.

Pojęcie „modernizacja” – według cytowanego Słownika języka polskiego (str. 474, kol. 2) oznacza unowocześnienie i usprawnienie czegoś.

Ponadto należy wskazać, że również w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził że „czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części”.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania stawki 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy budynków lub ich części. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej stawki podatku 8%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza świadczyć usługi, polegające na instalacji systemów klimatyzacji w obiektach budownictwa mieszkaniowego. W skład usługi instalacji wchodzi m.in.: dostawa urządzeń klimatyzacyjnych oraz potrzebnych materiałów, instalacja jednostki lub jednostek wewnętrznych, instalacja jednostki zewnętrznej, wykonanie instalacji czynnika chłodniczego (typowo z rur miedzianych), łączącej jednostki wewnętrzne z jednostką zewnętrzną, wykonanie instalacji sterującej, wykonanie odprowadzenia kondensatu z jednostek wewnętrznych, wytworzenie w instalacji czynnika chłodniczego próżni i wpuszczenie odpowiedniego czynnika chłodniczego, uruchomienie układu oraz kontrola poprawności jego działania. W ramach umowy zawartej z klientem, Wnioskodawca zobowiązuje się do dostawy, montażu oraz uruchomienia klimatyzacji za określonym wynagrodzeniem. Wnioskodawca zamierza wykonywać instalacje w budynkach objętych PKOB 111, 112 oraz 113. Instalacja urządzeń wymaga fachowej wiedzy oraz posiadania przez osoby wykonujące montaż certyfikatu F-GAZ wydanego przez UDT. Wykorzystywany jest także wysoce specjalistyczny sprzęt (m.in. specjalne klucze, pompa próżniowa, zestaw manometrów, specjalna waga do czynnika). Również serwis urządzeń wykonywany jest przez specjalistów, posiadających certyfikat F-GAZ wydany przez UDT oraz specjalistyczny sprzęt serwisowy. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że montaż klimatyzacji stanowi modernizację, jak również termomodernizację lokalu. Wnioskodawca uważa, że czynność dostawy z montażem klimatyzatora realizowana jest zarówno w zakresie modernizacji, jak i termomodernizacji. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wykonanie instalacji klimatyzacji w lokalu stanowi modernizację, gdyż lokal zostaje unowocześniony i usprawniony. Lokal zyskuje nową trwałą funkcjonalność, polegającą na możliwości schładzania powietrza dla zapewnienia komfortu mieszkańców. W ten sposób warunki użytkowe lokalu ulegają wymiernej poprawie. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wykonanie instalacji klimatyzacji w lokalu stanowi także termomodernizację lokalu. Montowane urządzenia klimatyzacyjne posiadają funkcjonalność pompy ciepła powietrze-powietrze, a zatem mogą być wykorzystywane zarówno do schładzania, jak i do grzania. Ogrzewanie lokalu za pomocą klimatyzatora jest ekonomiczne oraz efektywne, zapewnia szybkie ogrzanie pomieszczenia, zmniejsza ponadto zużycie energii w porównaniu do klasycznych systemów ogrzewania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii zastosowania właściwej stawki VAT na usługę montażu urządzeń klimatyzacyjnych wraz z ich dostawą.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca będzie wykonywał w ramach zawartej z klientem umowy usługi montażu urządzeń klimatyzacyjnych wraz z ich dostawą w obiektach budownictwa mieszkaniowego, sklasyfikowanych w PKOB: 111, 112, 113, a zatem stanowiących obiekty budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, zgodnie z którą strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. To strony decydują, co jest przedmiotem konkretnej czynności cywilnoprawnej, a co za tym idzie to one określają co jest przedmiotem sprzedaży.

W związku z tym zastosowanie prawidłowej stawki podatku uzależnione jest od postanowień umowy na usługi montażu urządzeń klimatyzacyjnych wraz z dostawą.

Zatem w przypadku usługi montażu urządzeń klimatyzacyjnych wraz z ich dostawą w obiektach budownictwa mieszkaniowego, których powierzchnia użytkowa nie przekroczy 150m2 w przypadku lokali mieszkalnych oraz 300m2 w przypadku budynków mieszkalnych jednorodzinnych Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy.

Odnosząc się natomiast do stawki podatku VAT na usługę serwisowania klimatyzacji w obiektach budownictwa mieszkaniowego wskazać należy, że zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2020 r., poz. 527), stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwaną dalej „ustawą”, obniża się do wysokości 8% dla:

1. towarów i usług wymienionych w załączniku do rozporządzenia;
2. robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
3. robót konserwacyjnych dotyczących:
   1. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
   2. lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

− w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2.

W myśl § 3 ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r., przez roboty konserwacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont.

Z kolei stosownie do § 3 ust. 3, ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r., przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się, jeżeli wartość towarów bez podatku wchodzących w podstawę opodatkowania świadczenia robót konserwacyjnych przekracza 50% tej podstawy.

Zgodnie z powołaną wyżej definicją zawartą w § 3 ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r., przez roboty konserwacyjne rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont.

W tym miejscu wskazać należy, że ww. definicję ustawodawca wprowadził w celu odróżnienia robót konserwacyjnych od remontu. Przez roboty konserwacyjne rozumie się bowiem roboty, które nie polegają na odtworzeniu stanu pierwotnego, ale mają na celu utrzymanie instalacji w dobrym stanie, w celu zabezpieczenia przed szybkim zużyciem się czy też zniszczeniem i dla utrzymania jej w celu użytkowania w stanie zgodnym z przeznaczeniem. Tak więc, konserwacją będą prace wykonywane na bieżąco w węższym zakresie niż roboty budowlane określone jako remont.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza również świadczyć usługi serwisowe (konserwacyjne), mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów instalacji systemów klimatyzacji w obiektach budownictwa mieszkaniowego. W zakres czynności serwisowych wchodziło będzie m.in.: wykonywanie okresowych przeglądów instalacji, czyszczenie, odgrzybianie urządzeń, wymiana części urządzeń, wykonywanie prób szczelności, usuwanie nieszczelności oraz napełnianie czynnikiem chłodniczym.

Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi serwisu klimatyzacji stanowić będą usługi konserwacyjne w rozumieniu § 3 ust. 1 pkt 2) i 3) i ust. 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania stawek obniżonych. Podejmowane przez Wnioskodawcę czynności w ramach świadczenia usługi serwisowej mają na celu zapewnienie prawidłowego funkcjonowania klimatyzacji stanowiących element budynków. W ramach usługi serwisowej podejmowane są czynności mające na celu zapewnienie sprawności technicznej elementów budynku w postaci klimatyzacji, a w konsekwencji stanowią one usługi konserwacyjne. Usługi konserwacyjne polegają na: wykonywaniu okresowych przeglądów instalacji, czyszczeniu, odgrzybianiu urządzeń, wymianie części urządzeń, wykonywaniu prób szczelności, usuwaniu nieszczelności oraz napełnianiu czynnikiem chłodniczym.

Podejmowane w ramach usługi serwisowej czynności stanowią/będą stanowiły roboty mające na celu zapewnienie sprawności technicznej budynku lub jego części. W wyniku ich podejmowania zainstalowane klimatyzacje mają funkcjonować zgodnie z ich przeznaczeniem oraz przy zachowaniu należytych parametrów. Podejmowane czynności nie będą stanowiły remontu, z uwagi na okoliczność iż nie będzie w ramach wskazanych działań dochodziło do przywrócenia poprzedniego stanu obiektu, lecz wyłącznie podjęcia prac mających na celu zapewnienie prawidłowego funkcjonowania klimatyzacji.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro usługi serwisowania klimatyzacji stanowią usługi konserwacyjne mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów ww. instalacji, a nie będące remontem, podlegają opodatkowaniu 8% stawką podatku, na podstawie przepisu § 3 ust. 1 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r. w sprawie podatku od towarów i usług.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku wpisywania PKWiU na wystawianych dokumentach sprzedaży.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118.
   
   
   

W art. 106e ust. 1 pkt 1-15 tej ustawy wskazano co faktura powinna zawierać. I tak:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    
    

Natomiast jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816 z późn. zm.) w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   
2. numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   
9. wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
   
10. wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
    
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
    
12. łączną wysokość podatku;
    
13. łączną wartość sprzedaży brutto;
    
14. oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
    
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
    
17. numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy - na żądanie nabywcy;
    
18. logo fiskalne i numer unikatowy.
    
    
    

W świetle powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, iż faktury dokumentujące dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług winny zawierać elementy wymienione w art. 106e ustawy natomiast paragon fiskalny powinien zawierać dane wynikające z § 25 ust. 1 rozporządzenia. Powyższe przepisy nie przewidują obowiązku ujmowania symbolu PKWiU towaru lub usługi w fakturach i paragonach fiskalnych.

Zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku umieszczania na wystawionych dokumentach sprzedaży (fakturach, paragonach) symbolu PKWiU świadczonych usług, związanych z montażem oraz serwisem urządzeń klimatyzacyjnych.

Należy końcowo podkreślić, że ww. przepisy wskazują na otwarty katalog elementów jakie powinna zawierać zarówno faktura jak i paragon fiskalny, nic zatem nie stoi na przeszkodzie aby Wnioskodawca na wystawionych dokumentach sprzedaży wskazał symbol PKWiU świadczonych usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznaczyć należy, że na podstawie ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1751, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą nowelizującą”:

• art. 5a ustawy otrzymał brzmienie: towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.
  

• art. 41 ust. 2 ustawy otrzymał brzmienie: dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1.
  

• art. 41 ust. 12 ustawy otrzymał brzmienie: stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do:
  
  1. dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy lub robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
     
  2. robót konserwacyjnych dotyczących:
     1. obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
        
     2. lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12
     - w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 1.
     

• art. 41 ust. 12c ustawy otrzymał brzmienie: w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej z zastrzeżeniem ust. 12 pkt 2.
  
  
  

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c-12f, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załączników nr 3, 10 i 12 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się od dnia 1 lipca 2020 r., z zastrzeżeniem ust. 3.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy w okresie od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 2, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załącznika nr 2, załącznika nr 3, z wyłączeniem poz. 72-75, załącznika nr 10, z wyłączeniem poz. 32-35, oraz załącznika nr 12 do ustawy zmienianej w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

Jak stanowi art. 7 ust. 3 ustawy do wiążących informacji stawkowych, zwanych dalej „WIS”, wydawanych przed dniem 1 lipca 2020 r.:

1. nie stosuje się przepisów art. 83 ust. 1 pkt 2 oraz załącznika nr 2 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, a także przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 41 ust. 15 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym,
2. stosuje się przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c–12f, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a–d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załączników nr 3, 10 i 12 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą – z zastrzeżeniem art. 8 ust. 3 i 4.
   
   

W myśl art. 7 ust. 4 ustawy nowelizującej, w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 marca 2020 r., WIS wydana przed dniem 1 lipca 2020 r. wiąże organy podatkowe wobec podatnika, dla którego została wydana w odniesieniu do towaru będącego przedmiotem dostawy, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonanych po dniu 30 czerwca 2020 r. oraz usługi, która została wykonana po tym dniu, z zastrzeżeniem art. 8 ust. 3.

Na podstawie art. 42b ust. 1 w powiązaniu z art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnik może wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie wiążącej informacji stawkowej (WIS), która jest wydawana w formie decyzji na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług. Wystąpienie z wnioskiem o wydanie WIS jest możliwe od 1 listopada 2019 r. – przy czym WIS będzie dotyczyć stanu prawnego, który zacznie obowiązywać od 1 lipca 2020 r. Zatem kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona wyłącznie w ramach wydania Wiążącej Informacji Stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że niniejsza interpretacja w zakresie stawki podatku VAT dla czynności opisanych we wniosku wywiera skutki prawne wyłącznie dla okoliczności przedstawionych w opisie sprawy oraz w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania interpretacji. Natomiast niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych w zakresie stawki podatku VAT dla czynności wykonanych po 30 czerwca 2020 r.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.