Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.125.2020.1.AK
z 21 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2020 r. (data wpływu 17 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług, świadczonych przez Wnioskodawcę usług składowania towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług, świadczonych przez Wnioskodawcę usług składowania towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka A. S.A., m.in. działając jako Przechowawca, zawiera umowy przechowania / składowania ze Składającymi, którymi są podmioty krajowe lub zagraniczne.

Na podstawie umowy przechowania pomiędzy A. S.A. i B. S.A. z dnia 2 listopada 2018 r. A. S.A. składował na rzecz B. S.A. towary w postaci: koncentratu (...) (ilość 2.924.250 kg - stan na 30 listopada 2019 r.) i przecieru (...) (ilość 3.861.119 kg - stan na (...) listopada 2019 r.) w kilku lokalizacjach w swoich Chłodniach na terytorium kraju.

Na podstawie umowy o zastaw rejestrowy zawartej pomiędzy B. S.A. i C. w 2019 r. C. przejął na własność towary, za których składowanie A. S.A. wystawił wskazane faktury VAT opisane poniżej.

C. pismem z dnia 10 grudnia 2019 r. oświadczył A. S.A., iż od dnia 10 grudnia 2019 r. staje się właścicielem towarów przejętych od B. S.A., a składowanych w A. S.A. Z uwagi na zmianę właściciela towarów, A. S.A. wystawił kolejne już faktury VAT za składowanie towarów na rzecz C., były to faktury VAT Nr: (...) z dnia (...) grudnia 2019 r. (razem netto: (...),00 zł, razem VAT 23%: (...) zł, razem brutto: (...),54 zł). C. przejmując w dacie 10 grudnia 2019 r. ww. towary od B. S.A. wiedział, iż znajdują się one w magazynach A. S.A. i posiadał świadomość, iż są tam właśnie składowane, w związku z czym musiał liczyć się z tym, iż po ich zajęciu od B. S.A. będzie musiał płacić za ich dalsze składowanie. C. nie odebrał towarów składowanych w A. S.A.

A. S.A. wielokrotnie informował C. o obowiązku zapłaty za dalsze składowanie towarów. Od dnia 10 grudnia 2019 r. towar był składowany przez A. S.A. na rzecz C. bez jakiejkolwiek pisemnej umowy (projekt umowy o składowanie został przesłany na adres emailowy Sekretariatu C. w dniu 14 grudnia 2019 r., wiadomość pozostała bez odpowiedzi), w związku z czym A. S.A. wystawił za okres od dnia 10 grudnia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. faktury VAT Nr: (...) na kwoty: 37.530,99 zł, 24.538,50 zł, 28.464,66 zł, 68.268,69 zł, 43.652,70 zł za składowanie towarów na rzecz C.

W ocenie A. S.A. podstawa do wystawienia faktur VAT i żądania zapłaty od C. podatku VAT z tego tytułu wynika z faktu, iż w przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z bezumownym składowaniem na podstawie dorozumianej zgody C. wynikającej z faktu posiadania wiedzy przez C., iż towary, które przejmuje od B. S.A. są składowane u podmiotu trzeciego, w tym wypadku A. S.A. Strony były w stałym kontakcie jeszcze przed przejęciem towarów przez C., w związku z czym C. posiadał wszystkie szczegółowe informacje na temat przejmowanego towaru i miejsca jego składowania. Co istotne A. S.A. był także wytwórcą ww. towarów w ramach umowy zawartej z B. S.A. A. S.A. stoi na stanowisku, iż w takiej sytuacji obowiązkiem spółki jest wystawienie faktur VAT za każdy okres składowania towarów na rzecz C. od daty ich przejęcia przez C.. Co istotne C. w pisemnym oświadczeniu wskazał A. S.A., iż zapłaci kwotę netto za ww. okres bezumownego składowania towarów, natomiast nie ureguluje kwoty podatku VAT w związku z czym wskazał, iż A. S.A. winien wystąpić o indywidualną interpretację podatkową w tej kwestii. C. oświadczył, iż w przypadku wydania decyzji podatkowej w niniejszej sprawie zastosuje się do treści rozstrzygnięcia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają czynności świadczonych usług składowania towarów w magazynach A. S.A., za dorozumianą zgodą C., pomimo braku podpisania umowy w formie pisemnej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której A. S.A. wystawił faktury za okres składowania towaru na rzecz C. za okres przejęcia towaru przez C. od wcześniejszego właściciela B. S.A. Towary od czasu wcześniejszego właściciela B. S.A. po zmianie właściciela na C., są nadal składowane w A. S.A.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy, poprzez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT).

W ocenie A. S.A. mamy do czynienia z bezumownym składowaniem towaru na rzecz C. przez A. S.A., bowiem strony nie zawarły jakiejkolwiek umowy na składowanie ww. towarów. W ocenie A. S.A. skoro C. posiadał wiedzę, iż towary są składowane w A. S.A., to w sposób dorozumiany akceptował ten stan, nie kwestionował go i nie żądał wydania towarów.

W ocenie A. S.A. podleganie opodatkowaniu VAT, w przypadku braku pisemnej umowy, zależy od tego, czy właściciel rzeczy wyraził zgodę (w sposób wyraźny lub choćby dorozumiany) na korzystanie z magazynów (w tym przypadku należących do A.), czy też nie. W przypadku braku jakiejkolwiek zgody na korzystanie przyjmuje się, że czynność nie podlega opodatkowaniu. W przypadku zaś istnienia takiej zgody przyjmuje się, że korzystanie jest opodatkowane tak, jakby była zawarta umowa pisemna. Wynika to z faktu, że przyjmuje się dwa rodzaje bezumownego korzystania - pierwsze bez jakiejkolwiek zgody i drugie za zgodą. Bezumowne korzystanie za zgodą traktuje się podobnie jak odpłatne świadczenie usługi. Pomimo braku umowy sporządzonej w formie pisemnej, C. akceptował i w sposób dorozumiany tolerował warunki dotyczące składowanych towarów w A. S.A. Sytuacja ta była dokładnie znana C. Właściciel magazynów - A. S.A. posiadał bowiem wiedzę o bezumownym korzystaniu, wiedzę taką posiadał również C.. W związku z powyższym od wynagrodzenia za bezumowne składowanie w niniejszej sprawie należało naliczyć podatek VAT za świadczone przez A. S.A. usługi.

Poniżej Spółka przytacza rozstrzygnięcia w podobnych sprawach:

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 9 lutego 2018 r. (0114-KDIP1-1.4012.725.2017.1.AM), stwierdzając: „W sytuacji, gdy osoba trzecia korzysta z nieruchomości bez wiedzy i zgody jej właściciela, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem nieruchomości i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek umowny, w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. W przypadku wystąpienia przeciwko podmiotowi korzystającemu z określonej rzeczy bez tytułu prawnego np. z powództwem sądowym o wydanie rzeczy - nie można powiedzieć, że pomiędzy stronami zdarzenia istnieje określony stosunek prawny - jawny czy też dorozumiany - skutkujący realizacją wzajemnych świadczeń. W takiej sytuacji świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług jak i wynagrodzenie za to świadczenie - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.
  

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 21 czerwca 2018 r. (0114-KDIP4.4012.289.2018.1.MPE) stwierdził, że jeżeli „najemca/dzierżawca zawarł umowę najmu/dzierżawy nieruchomości z Gminą na czas określony lub nieokreślony i upłynął termin obowiązywania umowy, umowa została wypowiedziana, jednak najemca/dzierżawca nie przekazał Gminie nieruchomości do dnia zakończenia obowiązywania umowy, a Gmina nie chce zawierać z najemcą kolejnej umowy i wyznacza termin, w którym najemca/dzierżawca ma przekazać nieruchomość w stanie wolnym od osób i rzeczy, a najemca/dzierżawca korzysta jeszcze z nieruchomości bez tytułu prawnego przez pewien okres czasu po czym przekazuje Gminie w określonym terminie nieruchomość na podstawie np. protokołu, to wynagrodzenie jakie Gmina otrzyma od najemcy/dzierżawcy z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Jak wynika z powyższych przepisów w obowiązującej ustawie o podatku od towarów i usług pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo uniwersalnie. Usługą jest świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy. Nie ma więc znaczenia osoba odbiorcy świadczenia. Usługami są zarówno świadczenia wykonane na rzecz konsumentów, jak i dla przedsiębiorców, a usługą będzie takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Oznacza to, że świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT jest każde świadczenie odpłatne, które powoduje powstanie przysporzenia po stronie odbiorcy na skutek działania wykonawcy świadczenia.

Należy wyjaśnić, że przepis art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ww. ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Zauważa się, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zatem usługa jest takim świadczeniem, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia odnoszący z niego korzyść. Ponadto świadczenie jest opodatkowane, jeżeli jest odpłatne, czyli odbywa się za wynagrodzeniem. Przy czym musi istnieć związek pomiędzy świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, tj. ze stosunku prawnego musi wynikać korzyść otrzymującego świadczenie i związane z tą korzyścią wynagrodzenie.

Dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W zakresie odpłatności za świadczenie, ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie C-89/81 Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, iż czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje również orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się więc, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka, m.in. działając jako Przechowawca, zawiera umowy przechowania / składowania ze Składającymi, którymi są podmioty krajowe lub zagraniczne.

Na podstawie umowy przechowania pomiędzy Spółką i B. S.A. z dnia 2 listopada 2018 r. Wnioskodawca składował na rzecz B. S.A. towary w postaci: koncentratu (...) i przecieru (...) w kilku lokalizacjach w swoich Chłodniach na terytorium kraju.

Na podstawie umowy o zastaw rejestrowy zawartej pomiędzy B. S.A. i C. w 2019 r. C. przejął na własność towary, za których składowanie Spółka wystawiła faktury.

C. pismem z dnia 10 grudnia 2019 r. oświadczył Wnioskodawcy, że od dnia 10 grudnia 2019 r. staje się właścicielem towarów przejętych od B. S.A., a składowanych w Spółce. Z uwagi na zmianę właściciela towarów, Wnioskodawca wystawił kolejne już faktury za składowanie towarów na rzecz C., (faktury z dnia 31 grudnia 2019 r.). C. przejmując w dacie 10 grudnia 2019 r. ww. towary od B. S.A. wiedział, że znajdują się one w magazynach Wnioskodawcy i posiadał świadomość, że są tam właśnie składowane. C. nie odebrał towarów składowanych w Spółce.

Spółka wielokrotnie informowała C. o obowiązku zapłaty za dalsze składowanie towarów. Od dnia 10 grudnia 2019 r. towar był składowany przez Wnioskodawcę na rzecz C. bez jakiejkolwiek pisemnej umowy (projekt umowy o składowanie został przesłany na adres emailowy Sekretariatu C. w dniu 14 grudnia 2019 r., wiadomość pozostała bez odpowiedzi), w związku z czym Wnioskodawca wystawił za okres od dnia 10 grudnia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. ww. faktury za składowanie towarów na rzecz C.

Strony były w stałym kontakcie jeszcze przed przejęciem towarów przez C., w związku z czym C. posiadał wszystkie szczegółowe informacje na temat przejmowanego towaru i miejsca jego składowania. Co istotne Wnioskodawca był także wytwórcą ww. towarów w ramach umowy zawartej z B. S.A.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czynności polegających na składowaniu towarów we własnych magazynach, wykonywane na rzecz C., pomimo braku podpisania umowy w formie pisemnej.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Natomiast stosownie do art. 5 ust. 2 ww. ustawy czynności określone w ust. 1 (tj. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju) podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Wskazany art. 5 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług odnosi się m.in. do sytuacji, gdy daną czynność dokonano z naruszeniem odrębnych przepisów jednak owo naruszenie odrębnych przepisów nie wywołuje skutków nieważności czynności.

Stosownie do art. 73 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, dokumentową albo elektroniczną, czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy, gdy ustawa przewiduje rygor nieważności.

Zgodnie z art. 74 § 1 ustawy Kodeks cywilny, zastrzeżenie formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Przepisu tego nie stosuje się, gdy zachowanie formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej jest zastrzeżone jedynie dla wywołania określonych skutków czynności prawnej.

Jak wynika z treści art. 853 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę składu przedsiębiorca składowy zobowiązuje się do przechowania, za wynagrodzeniem, oznaczonych w umowie rzeczy ruchomych.

Natomiast zgodnie z art. 835 ww. ustawy Kodeks cywilny, przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

Jak stanowi art. 836 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie w danych stosunkach przyjęte, chyba że z umowy lub z okoliczności wynika, iż zobowiązał się przechować rzecz bez wynagrodzenia.

Zarówno umowa przechowania, jak i umowa składu regulują kwestie związane z przechowywaniem rzeczy ruchomych należących do innej osoby. Umowy te różnią się jednak zasadniczo, jeżeli chodzi o strony, które mogą je zawrzeć. W przypadku umowy składu może być to osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której przepisy szczególne przyznają zdolność prawną, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą polegającą na składowaniu rzeczy. Natomiast stronami umowy przechowania mogą być dowolne podmioty prawa cywilnego.

Umowa składu zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego nie musi mieć żadnej formy szczególnej (w tym formy pisemnej), dlatego też należy przyjąć, że może być ona zawarta w dowolny sposób - wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny.

Podobnie dla ważności umowy przechowywania nie jest konieczne zawarcie jej w formie pisemnej.

Z powyższych przepisów wynika więc, że brak zawarcia umowy składu bądź umowy przechowywania w formie pisemnej nie wywołuje skutków nieważności czynności.

Jak wskazała Spółka, C. przejmując towary od B. S.A. wiedział, że znajdują się one w magazynach Wnioskodawcy i posiadał świadomość, że tam są składowane, w związku z czym musiał liczyć się, że będzie musiał płacić za ich dalsze składowanie. Towar był składowany przez Wnioskodawcę bez jakiejkolwiek pisemnej umowy.

W przedmiotowej sytuacji należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że świadczenie przez niego usług składowania towarów we własnych magazynach, za dorozumianą zgodą C., podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pomiędzy Stronami istnieje stosunek zobowiązaniowy, na podstawie którego Spółka wykonuje określone świadczenia na rzecz C. (składuje towary, które C. przejął od B. S.A.), zaś C. jest beneficjentem tego świadczenia odnoszącym wyraźne i bezpośrednie korzyści. Z wniosku nie wynika ponadto, że C. podjął próbę odebrania towaru, a więc celem C. nie było zaprzestanie korzystania z usług Spółki w zakresie składowania towarów.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w przedmiotowej sytuacji wynagrodzenie, którego obowiązkiem zapłaty Wnioskodawca obciąża C., stanowi formę odpłatności za usługę składowania towaru, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie wpływa na to brak zawarcia umowy składowania towarów w formie pisemnej.

W konsekwencji uznać należy, że składowanie towarów przez Wnioskodawcę we własnych magazynach, wykonywane na rzecz C., stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, które podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.