Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.102.2020.2.PG
z 5 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2020 r. (data wpływu 25 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 maja 2020 r. (data wpływu 18 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT wywłaszczenia nieruchomości gruntowej działki nr 2 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT wywłaszczenia nieruchomości gruntowej działki nr 2. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 maja 2020 r. (data wpływu 18 maja 2020 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca nie jest czynnym podatkiem podatku od towarów i usług. Nie wykonuje również indywidualnie działalności skutkującej przypisaniem mu statusu podatnika VAT czynnego lub zwolnionego od podatku. Wnioskodawca prowadzi natomiast działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, jednakże prowadzi ją jedynie w formie spółki cywilnej, która jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług jako odrębny podmiot nie mający osobowości prawnej, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca w dniu 21 marca 2008 r. nabył na podstawie umowy sprzedaży nieruchomość gruntową rolną niezabudowaną – działka nr 1 o powierzchni 0,9999 ha (zwana dalej Nieruchomością). Nieruchomość położona jest na terenie, na którym nie został ustanowiony planu zagospodarowania przestrzennego. Dla działki nr 1 została wydana w dniu 29 października 2012 r. decyzja o warunkach zabudowy.

W dniu 29 kwietnia 2019 r. Wojewoda wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pn. „…”, w wyniku której został zatwierdzony projekt podziału nieruchomości wykazanych w decyzji, a przedmiotowe działki przeznaczone pod pas drogowy stały się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa.

W wyniku powyższej decyzji działka nr 1, o której mowa powyżej uległa podziałowi na działkę 2 o powierzchni 0,3296 oraz działkę 3 o powierzchni 0,6703.

Wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa, na mocy powołanej decyzji, uległa powstała z podziału działka nr 2 o powierzchni 0,3296. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań zmierzających do podziału działki nr 1, a podział jest wyłącznie wynikiem działań Wojewody Zachodniopomorskiego, niezależnych od woli Wnioskodawcy.

Grunt będący przedmiotem wywłaszczenia nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu z dnia 18 maja 2020 r. (data wpływu 18 maja 2020 r.) Wnioskodawca wyjaśnił, że:

1. Wnioskodawca nabył w dniu 21 marca 2008 r. działkę objętą wnioskiem jako formę pozyskania majątku nieruchomego i w celu ewentualnego wykorzystania jako działki siedliskowej na cele osobiste.
2. Nabycie działki 1 nastąpiło na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego. Do tej umowy nie była wystawiona faktura VAT, gdyż zapisy w niej zawarte wskazują, że sprzedaż nie była objęta podatkiem VAT. Wnioskodawcy nie służyło prawo odliczenia podatku naliczonego VAT z powodu: 1) nabycia na cele nie związane z działalnością opodatkowaną; 2) nabycia na podstawie umowy a nie faktury z wykazaną kwotą podatku; 3) nabycia jako osoba fizyczna niezarejestrowana jako podatnik VAT.
3. Nabycie ww. działki nie nastąpiło w ramach czynności opodatkowanych VAT zarówno po stronie sprzedawcy, jak i nabywcy.
4. Wnioskodawca nie wykonywał dotychczas działalności rolniczej i nie wykonywał dostaw produktów z własnej działalności rolniczej, nie był i nadal nie jest rolnikiem ryczałtowym.
5. Działka nr 1 nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do działalności rolniczej o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług.
6. Z ww. działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę zbiory i nie dokonywał on sprzedaży produktów rolnych. Wszelkie czynności na gruncie miały tylko za zadanie utrzymanie gruntu w tzw. dobrej kulturze rolnej.
7. Działka nr 1 nie wchodzi w skład gospodarstwa rolnego, gdyż Wnioskodawca takowego gospodarstwa nie prowadził i nie prowadzi.
8. Działka nr 2 jest działką niezabudowaną.
9. Działka nr 1 i podobnie działka nr 2 nie były jeszcze wykorzystywane przez Wnioskodawcę, a jedynie Wnioskodawca dbał aby pozostawały one w dobrej kulturze rolnej.
10. Wnioskodawca nie dokonywał jakichkolwiek nakładów na działki nr 1 i 2, o których mowa w pytaniu.
11. Wnioskodawca nie udostępniał działki nr 1, ani dziatki nr 2 innym osobom.
12. O wydanie decyzji o warunkach zabudowy wystąpił Wnioskodawca w celu ustalenia możliwości wykorzystania gruntu na cele własne Wnioskodawcy.
13. Decyzja o warunkach zabudowy wskazała, że wykorzystanie działki stało się możliwe jedynie na cele komercyjne ze względu na zaplanowaną, kilka lat po nabyciu przez Wnioskodawcę, drogę ekspresową przechodzącą obok nieruchomości.
14. Wydanie decyzji ZRID spowodowało wygaśnięcie decyzji o warunkach zabudowy z roku 2012 ze względu na zmianę możliwego przeznaczenia, tj. aktualnie przeznaczenie pod inwestycję drogową działki nr 2. W pozostałej części działki nie występowano ponownie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.
15. Działka nr 2 nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w żaden sposób.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wywłaszczenie nieruchomości gruntowej działki nr 2 powodujące przeniesienie własności gruntu na Skarb Państwa, w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego, podlega u wywłaszczanego właściciela gruntu opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Tak więc grunt (działki) wraz z zabudowaniami spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wskazać w tym miejscu należy, że odpłatna dostawa towarów podlega opodatkowaniu wtedy, gdy jest dokonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności. Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, działającego w takim charakterze. Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 powołanej ustawy.

Podatnikami – według ust. 1 tego artykułu – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

O tym, że dokonujący odpłatną dostawę towarów działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami i zaangażowanie środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego rozpoznać należy czy Wnioskodawca występuje w roli podatnika VAT z tytułu dostawy gruntu, podejmując aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE.

W okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca nie trudni się działalnością z zakresu obrotu nieruchomościami ani formalnie (brak rejestracji działalności gospodarczej prowadzonej jednoosobowo) ani faktycznie (Wnioskodawca nie nabywa nieruchomości, które następnie zbywa lub przeznacza). Nie podejmuje on aktywnych działań, które mogłyby nadać mu status podatnika podatku VAT w zakresie obrotu nieruchomościami. Podział działki nr 1 nastąpił bez inicjatywy i zaangażowania Wnioskodawcy, a stanowił wyłącznie wynik decyzji administracyjnej wydanej przez Wojewodę.

Nie można Wnioskodawcy przypisać w tym zakresie prowadzenia działalności handlowej polegającej na sprzedaży nieruchomości. Nie występował on w roli handlowca w odniesieniu do wywłaszczonej Nieruchomości, lecz jako osoba fizyczna dysponująca swoim majątkiem prywatnym, niezwiązanym z działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca w związku z wywłaszczeniem nieruchomości nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług, a w konsekwencji nie jest spełniony warunek podmiotowy decydujący, o tym że czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Konkludując, w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego, dostawa towaru – przeniesienie własności gruntu na rzecz Skarbu Państwa – nie stanowi u Wnioskodawcy czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W przypadku zbywania nieruchomości ocenie podlegać muszą przede wszystkim okoliczności związane z nabyciem, wykorzystaniem nieruchomości, czy działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Zgodnie z art. 112 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 65), wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

Stosownie do treści art. 128 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że istotą wywłaszczenia jest pozbawienie lub ograniczenie m.in. prawa własności nieruchomości. Dokonuje się tego za odszkodowaniem wypłaconym na rzecz osoby (podmiotu) wywłaszczanego, co poprzedza wydanie aktu prawnego w randze decyzji. Nieruchomość objęta taką procedurą staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje organ administracji publicznej, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Z tak określonych zapisów ustawowych wynika, że podmiotem podejmującym cały katalog czynności prawnych jest organ administracji. Nie wymaga się tu współdziałania, czy jakiejkolwiek innej inicjatywy ze strony podmiotu wywłaszczanego.

Zgodnie z przywołanym wyżej art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, wywłaszczenie nieruchomości, czyli przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, stanowi dostawę towarów i – co do zasady – w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu VAT.

Należy jednak zaznaczyć, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów – przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie jest czynnym podatkiem podatku od towarów i usług oraz nie wykonuje również indywidualnie działalności skutkującej przypisanie mu statusu podatnika VAT czynnego lub zwolnionego od podatku. Wnioskodawca w dniu 21 marca 2008 r. nabył na podstawie umowy sprzedaży nieruchomość gruntową rolną niezabudowaną – działka nr 1 (Nieruchomość). Nieruchomość położona jest na terenie, na którym nie został ustanowiony plan zagospodarowania przestrzennego. Dla działki nr 1 została wydana w dniu 29 października 2012 r. decyzja o warunkach zabudowy.

W dniu 29 kwietnia 2019 r. Wojewoda wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, w wyniku której został zatwierdzony projekt podziału nieruchomości wykazanych w decyzji, a przedmiotowe działki przeznaczone pod pas drogowy stały się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa. W wyniku powyższej decyzji działka nr 1, o której mowa powyżej uległa podziałowi na działkę 2 o powierzchni 0,3296 oraz działkę 3 o powierzchni 0,6703. Wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa, na mocy powołanej decyzji, uległa powstała z podziału działka nr 2 o powierzchni 0,3296. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań zmierzających do podziału działki nr 1, a podział jest wyłącznie wynikiem działań Wojewody, niezależnych od woli Wnioskodawcy. Grunt będący przedmiotem wywłaszczenia nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej.

Przy tak przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące tego czy wywłaszczenie nieruchomości gruntowej działki nr 2 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy objętych zadanym pytaniem należy ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowany działał w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej, w przypadku osób fizycznych, które dokonują zbycia towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy w związku z opisaną czynnością, tj. zbyciem działki nr 2 w ramach wywłaszczenia – za podatnika podatku od towarów i usług.

Z okoliczności sprawy nie wynika bowiem taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Bowiem – jak wynika z opisu sprawy – Wnioskodawca nie wykonał żadnych czynności, które mogłyby świadczyć, że prowadzi on działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży nieruchomości, tj. nie dokonał jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania do sprzedaży, nie udostępniał innym osobom na podstawie najmu, dzierżawy, użyczenia. Ponadto – jak oświadczył Wnioskodawca – nabył on działkę jako formę pozyskania majątku nieruchomego i w celu ewentualnego wykorzystania jako działki siedliskowej na cele osobiste.

Wobec powyższego należy uznać, że dostawa przez Wnioskodawcę niezabudowanej działki nr 2 z nakazu władzy publicznej w formie wywłaszczenia, nie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia działek, która jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Nie występuje bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że dostawa nieruchomości gruntowej wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca – jak wynika z okoliczności sprawy – nie podjął aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

Konsekwentnie, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że Wnioskodawca dokonując dostawy działki nr 2 wystąpił w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Podsumowując wywłaszczenie nieruchomości gruntowej – działki nr 2 – powodujące przeniesienie własności gruntu na Skarb Państwa, w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego, nie podlega u wywłaszczanego właściciela gruntu opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.