Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.105.2020.1.MF
z 8 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 marca 2020 r. (data wpływu 10 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca powinien rozdzielać uzyskiwane przychody na przychody z zysków kapitałowych oraz przychody z innych źródeł przychodów oraz odpowiednio rozdzielać koszty uzyskania przychodów, a w przypadku kosztów pośrednio związanych z przychodami przypisywać do każdego z tych źródeł koszty uzyskania przychodów na podstawie klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2020 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca powinien rozdzielać uzyskiwane przychody na przychody z zysków kapitałowych oraz przychody z innych źródeł przychodów oraz odpowiednio rozdzielać koszty uzyskania przychodów, a w przypadku kosztów pośrednio związanych z przychodami przypisywać do każdego z tych źródeł koszty uzyskania przychodów na podstawie klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, polskim rezydentem podatkowym i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka prowadzi działalność w zakresie leasingu, obsługi floty oraz udzielania pożyczek. Wnioskodawca należy do Grupy Kapitałowej 1, w skład której wchodzi Wnioskodawca jako jednostka dominująca oraz spółki zależne i jednostki pośrednio zależne. Wnioskodawca należy również do Podatkowej Grupy Kapitałowej 1 w której skład, oprócz Wnioskodawcy wchodzą także Bank 1 oraz Bank 2 (PGK została utworzona na podstawie umowy z 5 listopada 2018 r.).

Spółka, jako leasingodawca (finansujący), zawiera z klientami umowy leasingowe, na podstawie których oddaje do odpłatnego używania i pobierania pożytków środki trwałe przez uzgodniony okres. W ramach zawieranych umów następuje przeniesienie zasadniczo całego ryzyka i pożytków wynikających z tytułu posiadania aktywów na leasingobiorcę (korzystającego), w konsekwencji czego umowy te dla celów rachunkowych kwalifikowane są jako umowy leasingu finansowego.

Spółka sporządza sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości i Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej oraz związanymi z nimi interpretacjami zatwierdzonymi do stosowania w Unii Europejskiej i ogłoszonymi w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej (dalej: „MSR”). Zgodnie z danymi zawartymi w sprawozdaniach finansowych Spółki za rok 2017 oraz 2018, w tych latach Spółka większość przychodów osiągała z tytułu udzielania leasingu finansowego w rozumieniu MSR.

Podstawą klasyfikacji umów leasingowych przez Spółkę dla celów bilansowych jest zakres, w jakim ryzyko i pożytki z tytułu posiadania przedmiotu leasingu przypadają w udziale leasingodawcy, a w jakim leasingobiorcy. Umowy leasingowe, na mocy których następuje przeniesienie zasadniczo całego ryzyka i pożytków wynikających z tytułu posiadania aktywów na leasingobiorcę, klasyfikowane są jako umowy leasingu finansowego. Umowy leasingowe, na mocy których nie następuje przeniesienie zasadniczo całego ryzyka i pożytków z tytułu posiadania przedmiotu leasingu, klasyfikowane są jako umowy leasingu operacyjnego.

Z podatkowego punktu widzenia, większość umów leasingu zawartych przez Spółkę stanowi leasing w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy o PDOP, tj. tzw. podatkowy leasing operacyjny.

Zgodnie z opublikowanym przez Grupę Kapitałową 1 na dzień 30 czerwca 2019 r. dokumentem „Adekwatność kapitałowa oraz inne informacje podlegające ogłaszaniu Grupy Kapitałowej Powszechnej (…)” na potrzeby konsolidacji ostrożnościowej, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 575/2013 z 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych zmieniające rozporządzenie nr 648/2012 (dalej: „rozporządzenie CRR”) wśród podmiotów stanowiących Grupę Kapitałową 2 należy m.in. Grupa Kapitałowa 1.

Nowelizacja ustawy o PDOP obowiązująca od 2018 r., wprowadziła zmiany w zakresie rozliczeń podatku PDOP, w tym w zakresie obowiązku kalkulacji dochodów z dwóch źródeł i zasad ich uwzględniania w podstawie opodatkowania (art. 7a oraz ort. 7b ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o PDOP). Z tego względu Wnioskodawca uznał za uzasadnione potwierdzenie kwalifikacji uzyskiwanych przychodów w rozliczeniu podatkowym PDOP w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.

Instytucją finansową jest przedsiębiorstwo wskazane w rozporządzeniu CRR, inne niż instytucja kredytowa lub firma inwestycyjna, którego podstawową działalnością jest nabywanie pakietów akcji lub wykonywanie co najmniej jednego spośród rodzajów działalności wymienionych w pkt 2-12 i pkt 15 załącznika I do dyrektywy CRD. Jednym z rodzajów działalności wymienionych we wskazanym katalogu z dyrektywy 2013/36/EU w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywę 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (dalej: „dyrektywa CRD”) jest „leasing finansowy”.

Pojęcie leasingu finansowego, o którym mowa w rozporządzeniu CRR powinno być, zdaniem Wnioskodawcy, rozpatrywane w kontekście zasad rachunkowości powszechnie stosowanych przez podmioty prawa Unii Europejskiej, czyli MSR. Podkreślić bowiem należy, że ustawa o PDOP odwołuje się do definicji „instytucji finansowej” zawartej w innym akcie - prawie bankowym i pośrednio w rozporządzeniu CRR oraz dyrektywie CRD. Zatem, jeśli ustawa podatkowa odwołuje się do definicji zawartej w innym akcie, należy przyjąć znaczenie definicji przyjęte na gruncie tego aktu.

Tym samym, dokonując wykładni powyżej przywołanych przepisów, należy wywieść wniosek, zgodnie z którym instytucją finansową jest przedsiębiorstwo inne niż instytucja kredytowa lub firma inwestycyjna, której przedmiotem działalności jest m.in. leasing finansowy, przy czym poprzez leasing finansowy należy rozumieć, zgodnie z MSR, zawieranie z klientami umów leasingowych, na podstawie których Spółka oddaje do odpłatnego używania i pobierania pożytków środki trwałe przez uzgodniony okres. W ramach zawieranych umów następuje przeniesienie zasadniczo całego ryzyka i pożytków wynikających z tytułu posiadania aktywów na leasingobiorcę (korzystającego).

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest udzielanie leasingu finansowego (w rozumieniu MSR). Stosownie do sprawozdań finansowych Spółki za rok 2017 oraz 2018, sporządzonych zgodnie z MSR, większość przychodów Wnioskodawca osiągał z tytułu udzielania leasingu finansowego.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, w szczególności z uwagi na przedmiot jego działalności, który polega w znacznej mierze na udzielaniu leasingu finansowego (w rozumieniu MSR, a nie ustawy o PDOP), należałoby przyjąć, iż powinien on spełniać definicję instytucji finansowej w rozumieniu rozporządzenia CRR, a zatem powinien być też instytucją finansową w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 7 Prawa bankowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien rozdzielać uzyskiwane przychody na przychody z zysków kapitałowych oraz przychody z innych źródeł przychodów oraz odpowiednio rozdzielać koszty uzyskania przychodów, a w przypadku kosztów pośrednio związanych z przychodami przypisywać do każdego z tych źródeł koszty uzyskania przychodów na podstawie klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie powinna być zobowiązana do stosowania podziału uzyskiwanych przychodów na przychody z zysków kapitałowych oraz przychody z innych źródeł (z wyjątkiem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a i f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) i odpowiedniego rozdzielania tych przychodów oraz związanych z nimi kosztów uzyskania przychodów, a w przypadku kosztów pośrednio związanych z przychodami - do alokowania kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie

W myśl art. 7b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm. dalej: „ustawa o PDOP”), za przychody z zysków kapitałowych uważa się:

1. przychody z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4b, stanowiące przychody faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym:
   
   1. dywidendy, nadwyżki bilansowe w spółdzielniach oraz otrzymane przez uczestników funduszy inwestycyjnych lub instytucji wspólnego inwestowania dochody tego funduszu lub tej instytucji, w przypadku gdy statut przewiduje wypłacanie tych dochodów bez odkupywania jednostek uczestnictwa albo wykupywania certyfikatów inwestycyjnych,
   2. przychody z umorzenia udziału (akcji) lub ze zmniejszenia ich wartości,
   3. przychody z wystąpienia wspólnika ze spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, które następuje w inny sposób niż określony w lit. b,
   4. przychody ze zmniejszenia udziału kapitałowego wspólnika w spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, które następuje w inny sposób niż określony w lit. b,
   5. wartość majątku otrzymanego w związku z likwidacją osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3.
   6. równowartość zysku osoby prawnej oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, przeznaczonego na podwyższenie jej kapitału zakładowego, równowartość nadwyżki bilansowej spółdzielni przeznaczonej na podwyższenie funduszu udziałowego oraz równowartość kwot przekazanych na ten kapitał (fundusz) z innych kapitałów (funduszy) takiej osoby prawnej lub spółki,
   7. dopłaty otrzymane w przypadku połączenia lub podziału spółek przez wspólników spółki przejmowanej, spółek łączonych lub dzielonych,
   8. przychody wspólnika spółki dzielonej, jeżeli majątek przejmowany na skutek podziału, a przy podziale przez wydzielenie - majątek przejmowany na skutek podziału lub majątek pozostający w spółce, nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa,
   9. zapłata, o której mowa w art. 12 ust. 4d,
   10. wartość niepodzielonych zysków w spółce oraz wartość zysku przekazanego na inne kapitały niż kapitał zakładowy w spółce przekształconej - w przypadku przekształcenia spółki w spółkę niebędącą osobą prawną, z tym że przychód określa się na dzień przekształcenia,
   11. odsetki od udziału kapitałowego, wypłacane na rzecz wspólnika przez spółkę, o której mowa w art. 1 ust. 3,
   12. odsetki od pożyczki udzielonej osobie prawnej lub spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, jeżeli wypłata odsetek od takiej pożyczki lub ich wysokość uzależnione są od osiągnięcia zysku przez tę osobę prawną lub spółkę lub od wysokości tego zysku (pożyczko partycypacyjna),
   13. przychody uzyskane w następstwie przekształceń, łączenia lub podziałów podmiotów, w tym:
   • przychody osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, przejmującej w następstwie łączenia lub podziału majątek lub część majątku innej osoby prawnej lub spółki,
   • przychody wspólnika spółki łączonej lub dzielonej,
   • przychody spółki dzielonej:
2. przychody z tytułu wniesienia do osoby prawnej lub spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3, wkładu niepieniężnego;
   
3. inne, niż określone w pkt 1 i 2, przychody z udziału (akcji) w osobie prawnej lub spółce, o której mowa w art. 1 ust. 3, w tym:
   
   1. przychody ze zbycia udziału (akcji), w tym ze zbycia dokonanego celem ich umorzenia,
   2. przychody uzyskane w wyniku wymiany udziałów;
4. przychody ze zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną;
   
5. przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych;
   
6. przychody:
   
   1. z praw majątkowych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, z wyłączeniem przychodów z licencji bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów niezaliczanych do zysków kapitałowych oraz praw wytworzonych przez podatnika,
   2. z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych,
   3. z tytułu uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych lub instytucjach wspólnego inwestowania,
   4. z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnych charakterze dotyczącej praw, o których mowa w lit. a-c,
   5. ze zbycia praw, o których mowa w lit. a-c,
   6. z wymiany waluty wirtualnej na środek płatniczy, towar, usługę lub prawo majątkowe inne niż waluta wirtualna lub z regulowania innych zobowiązań walutą wirtualną.
   
   
   
   
   

Zgodnie z art. 7b ust. 2, w przypadku ubezpieczycieli, banków, podmiotów, o których mowa w art. 15c ust. 16 pkt 3, 4, 15 i 16, instytucji finansowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (dalej: „prawo bankowe”) oraz podmiotów, o których mowa w art. 3 pkt 21 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, przychody wymienione w ust. 1, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a i f, zalicza się do przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

Wykładnia powyższych przepisów wskazuje, że konieczność rozdzielania źródeł przychodów na przychody z zysków kapitałowych i przychody z innych źródeł oraz odpowiedniego rozdzielania kosztów uzyskania tych przychodów nie znajduje zastosowania do określonych podmiotów zajmujących się działalnością finansową.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2357), instytucją finansową jest instytucja, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (t.j. Dz.U.UE.L z 2013 poz. 176.1, dalej: „rozporządzenie CRR”) Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia CRR instytucja finansowa oznacza przedsiębiorstwo inne niż instytucja (instytucja kredytowa lub firma inwestycyjna), którego podstawową działalnością jest nabywanie pakietów akcji lub wykonywanie co najmniej jednego spośród rodzajów działalności wymienionych w pkt 2-12 i pkt 15 załącznika I do dyrektywy 2013/36/EU w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywę 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (dalej: „dyrektywa CRD”). Załącznik I do dyrektywy CRD „wykaz rodzajów działalności podlegających wzajemnemu uznawaniu” w pkt 3 wskazuje „Leasing finansowy”.

W związku z tym, iż jak wskazano w opisie stanu faktycznego, podstawowa działalność Spółki obejmuje leasing finansowy w rozumieniu MSR, Spółka stanowi instytucję finansową w rozumieniu rozporządzenia CRR, a w konsekwencji też w rozumieniu art. 7b ust. 2 ustawy o PDOP.

W ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, iż pojęcie „leasingu finansowego” użyte w załączniku I do dyrektywy CRD, nie odnosi się do leasingu, o którym mowa w art. 17f ustawy o PDOP, lecz leasingu finansowego w rozumieniu zasad rachunkowości stosowanych powszechnie przez instytucje finansowe w Unii Europejskiej, tj. MSR. Należy bowiem zauważyć, że przepisy ustawy o PDOP odwołują się do definicji „instytucji finansowej”, zawartej w innym akcie prawnym (tj. w prawie bankowym i pośrednio w rozporządzeniu CRR), a dopiero ta definicja, odwołuje się do pojęcia „leasingu finansowego”, zawartego w załączniku I do dyrektywy CRD. Zgodnie z zasadami wykładni prawniczej, należy stosować znaczenie pojęcia, które przyjęte na gruncie tego aktu prawnego, w którym się ono znajduje.

Błędem byłoby natomiast dokonywanie wykładni pojęcia „leasingu finansowego”, zawartego w dyrektywie CRD, poprzez odwołanie się do art. 17f ustawy o PDOP. Prowadziłoby to do wypaczenia sensu definicji zawartej w rozporządzeniu CRR, tj. błędnego ustalenia zakresu podmiotowego tego pojęcia. Takie podejście należy odrzucić jako błędne. Z kolei, MSR, jako przepisy obowiązujące na terenie całej Unii Europejskiej, są stosowane do klasyfikowania umów leasingu przez instytucje finansowe w Unii Europejskiej, w tym także w Polsce.

Dodatkowo podkreślić należy, że Spółka jest m.in. traktowana jako instytucja finansowa na potrzeby sporządzenia sprawozdania dla celów adekwatności kapitałowej Grupy Kapitałowej 1, które sporządzane jest na podstawie rozporządzenia CRR. Obowiązek złożenia takiego sprawozdania wynika z art. 111a ust. 1 Prawa bankowego. Zgodnie z rozporządzeniem CRR, na potrzeby adekwatności kapitałowej stosuje się konsolidację ostrożnościową, która obejmuje podmioty zależne spełniające definicję instytucji, instytucji finansowej lub przedsiębiorstwa usług pomocniczych. Wszystkie te pojęcia zostały zdefiniowane w rozporządzeniu CRR i powinny być interpretowane na podstawie przepisów tego rozporządzenia i dyrektywy CRO, do której referuje rozporządzenie CRR.

Jak stanowi dokument „Adekwatność kapitałowa oraz inne informacje podlegające ogłaszaniu Grupy Kapitałowej (…)”, zgodnie z rozporządzeniem CRR, na potrzeby adekwatności kapitałowej stosuje się konsolidację ostrożnościową, która, w odróżnieniu od konsolidacji zgodnej z Międzynarodowym Standardami Sprawozdawczości Finansowej, obejmuje tylko podmioty zależne spełniające definicję instytucji, instytucji finansowej lub przedsiębiorstwa usług pomocniczych. Zgodnie z tym rozporządzeniem CRR, Grupę Kapitałową na potrzeby konsolidacji ostrożnościowej stanowią: Bank 1, Grupa Kapitałowa 1, Bank 3, Bank 4, Grupa Kapitałowa 3, Bank 5, Bank 6, Bank 2, oraz Grupa Kapitałowa 4. Z konsolidacji ostrożnościowej wyłączone są podmioty niefinansowe i ubezpieczeniowe.

Co więcej, należy podkreślić, że ustawa o PDOP nie posługuje się w ogóle pojęciem „leasingu finansowego” czy „leasingu operacyjnego” i są to określenia stosowane jedynie w sposób nieformalny do umów określonych odpowiednio w art. 17f i art. 17b ustawy o PDOP. W rezultacie, brak jest także podstaw językowych, aby pojęcie „leasingu finansowego” wiązać z treścią art. 17f ustawy o PDOP.

Mając na względzie powyższe należy uznać, że Spółka mieści się w katalogu podmiotów, o których mowa w art. 7b ust. 2 ustawy o PDOP i powinna zaliczać przychody z art. 7b ust. 1 ustawy o PDOP do przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych (z wyjątkiem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a i f ustawy o PDOP).

Należy przy tym podkreślić, że zdaniem Wnioskodawcy oceny tej nie powinien zmieniać fakt, że z podatkowego punktu widzenia umowy leasingu zawierane przez Wnioskodawcę w większości kwalifikowane są jako umowy leasingu, o których mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o PDOP. W doktrynie prawa podatkowego przyjmuje się, że zasady klasyfikowania umów leasingowych dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych oraz skutki podatkowe tych umów wynikające wprost z przepisów rozdziału 4a ustawy o PDOP w związku z przepisami art. 16a-16m ustawy o PDOP są jedynymi zasadami prawnymi, jakie mogą być zastosowane zarówno przez podatników, jak i przez organy podatkowe, dla określenia podatkowych skutków zawarcia umowy leasingu. Zasady te nie mogą być modyfikowane przepisami w zakresie rachunkowości, co wynika z brzmienia art. 9 ust. 1 ustawy o PDOP regulującego relacje pomiędzy przepisami podatkowymi i rachunkowymi. Zgodnie z tym przepisem podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy przyjąć, że Spółka, jako podmiot wymieniony w art. 7b ust. 2 ustawy o PDOP, nie powinna być zobowiązana do stosowania podziału uzyskiwanych przychodów na przychody z zysków kapitałowych oraz przychody z innych źródeł (z wyjątkiem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a i f ustawy o PDOP) i odpowiedniego rozdzielania tych przychodów, a w przypadku kosztów pośrednio związanych z przychodami do alokowania kosztów uzyskania przychodów na podstawie klucza przychodowego, w oparciu o art. 15 ust. 2b ustawy o PDOP.

W związku z powyższym Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.