Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.277.2020.MS
z 9 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2020 r. (data wpływu 2 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem zryczałtowanych kwot za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych asystentowi rodziny i kierownikowi Ośrodka – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem zryczałtowanych kwot za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych asystentowi rodziny i kierownikowi Ośrodka.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 18 maja 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.277.2020.1.MS (doręczonym w dniu 20 maja 2020 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 2 czerwca 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 27 maja 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej (dalej jako: ,,Ośrodek”) jest samodzielną jednostką organizacyjną, utworzoną na podstawie art. 110 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507). Rada gminy tworząc jednostkę organizacyjną nadała statut, z którego postanowień § 20 i § 21 wynika, że Ośrodkiem zarządza kierownik, reprezentuje go na zewnątrz, zapewniając właściwą realizację zadań ośrodka. Kierownik zarządzając Ośrodkiem nie posiada pełnomocnictw lub innych dokumentów, z których wynika prawo do występowania w imieniu Ośrodka z wnioskiem o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, ponieważ posiada takie uprawnienie na mocy statutu Ośrodka. Ośrodek zatrudnia asystenta rodziny, który zgodnie z ustawą wykonuje swoją pracę głównie w terenie. Praca asystenta rodziny wymaga przemieszczania się po terenie gminy …, w celu bezpośredniego świadczenia opieki i pomocy wobec klientów pomocy społecznej. Ośrodek nie jest w stanie zapewnić pojazdu służbowego, dlatego też, z pracownikiem podpisano umowę o użytkowanie prywatnego samochodu w jazdach lokalnych. Zgodnie z nią, pracodawca oraz pracownik wyrażają zgodę na używanie przez pracownika jego własnego, prywatnego pojazdu do odbywania jazd lokalnych, wyłącznie do przemieszczania się w celu wykonywania obowiązków i zadań pracownika. Ośrodek pokrywa koszty używania pojazdu do celów służbowych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, według stawki z § 2 pkt 1) lit. b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy – poprzez wypłacanie pracownikowi miesięcznego ryczałtu, na podstawie oświadczenia pracownika. Także kierownik Ośrodka, ze względu na rodzaj pracy, zmuszony jest do przemieszczania się po terenie gminy … – lustruje środowisko życia klientów Ośrodka oraz pracuje w terenie z klientami Ośrodka. Z kierownikiem Ośrodka, również zawarto umowę w sprawie używania pojazdu służbowego niebędącego własnością pracodawcy do celów służbowych. Ośrodek pokrywa koszty używania pojazdu do celów służbowych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, według stawki z § 2 pkt 1) lit. b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy – poprzez wypłacanie kierownikowi Ośrodka miesięcznego ryczałtu, na podstawie jego oświadczenia.

W piśmie z dnia 26 maja 2020 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że asystent rodziny oraz kierownik Ośrodka nie mają statusu pracownika socjalnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507).

W związku z powyższym postawiono następujące pytania:

1. Czy wypłacana przez Ośrodek, na rzecz swojego pracownika – asystenta rodziny oraz kierownika Ośrodka, zryczałtowana kwota tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych, w sytuacji, gdy przejazd samochodem prywatnym jest ściśle związany z wykonywaniem zadań służbowych, na polecenie pracodawcy, a ośrodek zleca oraz wyraża zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym jest przychodem w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wypłata przez Ośrodek, na rzecz swojego pracownika – asystenta rodziny oraz kierownika Ośrodka, zryczałtowanej kwoty tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych, w sytuacji, gdy przejazd samochodem prywatnym jest ściśle związany z wykonywaniem zadań służbowych, na polecenie pracodawcy, a ośrodek zleca oraz wyraża zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym, powoduje po stronie ośrodka jako pracodawcy, obowiązku płatnika, o którym mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacana przez Ośrodek, na rzecz swojego pracownika – asystenta rodziny oraz kierownika Ośrodka, zryczałtowana kwota tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych, w sytuacji, gdy przejazd samochodem prywatnym jest ściśle związany z wykonywaniem zadań służbowych, na polecenie pracodawcy, a Ośrodek zleca oraz wyraża zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym nie jest przychodem w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387), a w związku z tym nie powstaje po stronie Ośrodka jako pracodawcy, obowiązek płatnika o którym mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym stanie faktycznym, Ośrodek pokrywa jedynie koszty poniesione przez pracownika – zwraca koszt wykorzystania samochodu prywatnego do celów zawodowych, wynikających wyłączenie z obowiązków pracowniczych. Pracownik nie odnosi w związku z tym żadnej korzyści majątkowej, nie jest to więc świadczenie o charakterze zarobkowym. Nie dochodzi do realnego przysporzenia majątkowego pracownika. Ośrodek zwraca jedynie rzeczywiste koszty poniesione przez pracownika w związku ze świadczeniem pracy.

Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy (art. 22 Kodeksu pracy) stosunek pracy obejmuje świadczenie pracy za wynagrodzeniem.

Świadczenia wymienione w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy sklasyfikować jako świadczenia związane z tym, że pracownik świadczy pracę – są wynagrodzeniem za wykonywanie określonych w umowie o pracę czynności. Nie można uznać natomiast, że obejmuje natomiast przeznaczenie przez pracownika składników swojego majątku (w tym przypadku samochodu) na potrzeby pracodawcy, także gdy pracodawca zwraca pracownikowi poniesione koszty. Nie ma więc podstaw do uznania, że kwoty wypłacane pracownikowi za wykorzystanie prywatnego samochodu w celach służbowych do jazd lokalnych są przychodem ze stosunku pracy.

Ponadto, Wnioskodawca w uzupełnieniu własnego stanowiska dodał, że Jego zdaniem okoliczność, że asystent rodziny, jak i kierownik Ośrodka nie mają statusu pracownika socjalnego pozostaje bez znaczenia, ponieważ w niniejszym stanie faktycznym nie można mówić o powstaniu po stronie pracownika przychodu. Nie mają więc zastosowania przepisy dotyczące zwolnienia od podatku dochodowego, w szczególności art. 21 ust. 1 pkt 23 b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W każdym przypadku należy bowiem badać, czy pokrycie danego kosztu przez pracodawcę stanowi w ogóle przysporzenie dla pracownika, czy też stanowiło wyłącznie środek pozwalający na wykonanie mu zadania służbowego, zgodnie z potrzebami pracodawcy. Ponieważ w opisanym stanie faktycznym Ośrodek pokrywa jedynie rzeczywiście poniesione przez pracownika koszty, związane z realizacją przez pracownika czynności w ramach stosunku pracy, wyłącznie na polecenie pracodawcy należy uznać, że po stronie pracownika nie dochodzi w ogóle do przysporzenia majątkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści przywołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

W świetle art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15. art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody. ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 12 ust. 4 tej ustawy wynika, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy; zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że miejscem pracy pracowników – asystenta rodziny i kierownika jest Ośrodek i teren gminy. Asystent rodziny i kierownik Ośrodka nie mają statusu pracownika socjalnego w rozumieniu przepisów ustawy o pomocy społecznej. Praca asystenta rodziny wymaga przemieszczania się głównie po terenie gminy w celu bezpośredniego świadczenia opieki i pomocy wobec klientów pomocy społecznej. Kierownik Ośrodka, ze względu na rodzaj pracy, zmuszony jest do przemieszczania się po terenie gminy – lustruje środowisko życia klientów Ośrodka oraz pracuje w terenie z klientami Ośrodka. Ośrodek nie jest w stanie zapewnić pojazdu służbowego, dlatego też z pracownikami podpisano umowę o użytkowanie prywatnego samochodu w jazdach lokalnych. Zgodnie z umową pracodawca oraz pracownik wyrażają zgodę na używanie przez pracownika jego własnego, prywatnego pojazdu do odbywania jazd lokalnych, wyłącznie do przemieszczania się w celu wykonywania obowiązków i zadań pracownika. Koszty przejazdu wypłacane są w postaci miesięcznych ryczałtów za jazdy lokalne, na podstawie oświadczeń składanych przez asystenta rodziny i kierownika Ośrodka.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi fakt czy wypłacana przez Ośrodek, na rzecz swojego pracownika – asystenta rodziny oraz kierownika Ośrodka, zryczałtowana kwota tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych, w sytuacji, gdy przejazd samochodem prywatnym jest związany z wykonywaniem zadań służbowych, na polecenie pracodawcy, a Ośrodek zleca oraz wyraża zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym jest przychodem pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy powoduje po stronie Ośrodka jako pracodawcy, obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć należy, że z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego jego własność dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy, albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami, do których odsyła powyższy przepis są:

1. ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej ,,Poczta Polska” (Dz. U. z 2019 r., poz. 261),
2. ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2018 r., poz. 2129, z późn. zm.),
3. ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1508, z późn. zm.).
   
   

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem zwrot kosztów (wypłacenie ryczałtu) tylko niektórym pracownikom, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu. W pozostałych przypadkach ryczałt samochodowy (zwrot kosztów) za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

W myśl art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej, pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku lub przeprowadzanie rodzinnych wywiadów środowiskowych poza siedzibą jednostki, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy.

Zacytowany powyżej przepis ustawy o pomocy społecznej odnosi się do zwrotu kosztów przejazdów związanych z wykonywaniem obowiązków zawodowych. Przewiduje on możliwość przyznania takiego zwrotu w sytuacji, gdy pracodawca nie ma możliwości zapewnienia dojazdu środkami transportu będącymi w jego dyspozycji. Należy zatem stwierdzić, że jest to przepis ustawowy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć również należy, że powyższy przepis obejmuje swoją dyspozycją wyłącznie pracowników socjalnych, o których mowa w ustawie o pomocy społecznej. Natomiast z wniosku wynika, że Wnioskodawca wypłaca ryczałt za używanie prywatnego samochodu na rzecz asystenta rodziny oraz kierownika Ośrodka, którzy nie są pracownikami socjalnymi w myśl powołanej ustawy o pomocy społecznej.

W ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. z 2018 r., poz. 998, z późn. zm.), określającej zasady i formy wspierania rodziny przeżywającej trudności w wypełnianiu funkcji opiekuńczo wychowawczych, w Rozdziale 2 Działu II określone zostały zadania oraz kwestie dotyczące zatrudnienia asystenta rodziny. Z treści tej ustawy nie wynika, by asystentowi rodziny z tytułu używania własnego samochodu dla celów służbowych przysługiwał od zatrudniającego go pracodawcy zwrot kosztów przejazdów do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych.

Z ustawy tej nie wynika również, by kierownikowi Ośrodka z tytułu używania własnego samochodu dla celów służbowych przysługiwał zwrot kosztów przejazdów do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że zwrot w formie ryczałtu kosztów używania prywatnego samochodu do celów służbowych asystentowi rodziny oraz kierownikowi Ośrodka stanowi dla tych osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto wskazać należy, że przychód ten nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem prawo do takiego zwrotu nie wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw. W konsekwencji na Wnioskodawcy jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych ciążą obowiązki wynikające z art. 31 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.