Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.119.2020.1.AM
z 12 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 marca 2020 r. (data wpływu 13 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków ponoszonych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym, nabywanych na rzecz „Personelu”, w zakresie w jakim dotyczą:

• „Pracowników”, tj. osób zatrudnionych na podstawie umów o pracę – jest prawidłowe,
• „Współpracowników”, tj. osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2020 r. do tut. Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków ponoszonych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych, opisanych w stanie faktycznym nabywanych na rzecz „Personelu”.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej również: „Spółka” lub „Wnioskodawca”), jest podatnikiem VAT czynnym objętym w Polsce nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, działającym w branży IT.

Spółka zatrudnia szereg wysokiej klasy specjalistów, w tym z branży IT. Część osób współpracuje ze Spółką na podstawie umowy o pracę (dalej: „Pracownicy”), a część na podstawie umów cywilnoprawnych o stałej współpracy zawieranych w ramach prowadzonej przez nie jednoosobowej działalności gospodarczej (dalej: „Współpracownicy”).

Spółka wykonuje usługi na rzecz kontrahentów za pomocą Pracowników i Współpracowników, zwanych dalej łącznie również „Personelem”. Personel część prac wykonuje bezpośrednio u kontrahentów Wnioskodawcy, a część w biurach Wnioskodawcy, przy czym Współpracownicy wynajmują część powierzchni biurowej Wnioskodawcy na potrzeby wykonywania przez nich obowiązków i są w związku z tym uprawnieni do korzystania z części wspólnych biura, w tym kuchni oraz jej wyposażenia.

Konkurencja na rynku pracowników i stałych współpracowników IT jest ogromna, w związku z czym Wnioskodawca stara się zapewnić Pracownikom i Współpracownikom obok odpowiednio skalkulowanego wynagrodzenia również odpowiednie warunki pracy. Stąd gwarantuje im stały dostęp do artykułów spożywczych.

Część artykułów spożywczych oferowanych przez Spółkę Personelowi wyłożona jest w kuchniach oraz ogólnodostępnych powierzchniach biur Wnioskodawcy z przeznaczeniem do konsumpcji na miejscu podczas wykonywania w biurze obowiązków zawodowych przez Pracowników i Współpracowników.

Stanowią one wyposażenie firmowych kuchni. Dotyczy to wody, w tym mineralnej, kawy, herbaty, mleka (innych napojów np. napoje sojowe, mleko sojowe, napój owsiany, napój ryżowy, napój kokosowy i podobne używane do kawy zamiast mleka), cukru, przypraw, sosów, płatków, musli, owoców, warzyw (np. marchewki).

Część produktów spożywczych dostępna jest w biurach Wnioskodawcy w trakcie spotkań wewnętrznych oraz szkoleń; w tym przypadku obok powyższych dostępne są również ciastka, soki (nektary i podobne napoje), orzeszki, migdały, suszone owoce (inne bakalie). Podczas niektórych spotkań i szkoleń wewnętrznych zapewniane są również kanapki, pizza lub zestawy lunchowe. Dotyczy to między innymi całodziennych lub kilkugodzinnych szkoleń wstępnych zapewnianych nowozatrudnionym Pracownikom i Współpracownikom, okresowych spotkań o charakterze informacyjno-szkoleniowym dotyczących działalności Spółki, nowych produktów, projektów, obszarów ekspansji Spółki, możliwości rozwoju, podsumowania dotychczasowych osiągnięć Spółki, czy poszczególnych działów itp. Pizza, kanapki lub zestawy lunchowe zamawiane są u podmiotów zewnętrznych i dostarczane przez nie do biura Wnioskodawcy na wymienione spotkania i szkolenia.

Udostępnienie Personelowi artykułów spożywczych jest obecnie standardową praktyką na rynku pracy, w szczególności w takich branżach jak IT. Brak zapewnienia produktów spożywczych znacząco utrudnia pozyskanie nowego Personelu oraz zatrzymanie dotychczasowego w Spółce. Zapewnienie Personelowi artykułów spożywczych ma na celu zachęcenie do podjęcia i kontynuowania pracy u Wnioskodawcy.

Jednocześnie wpływa to pozytywnie na poprawę ich samopoczucia i atmosfery pracy oraz umożliwia skoncentrowanie się na wykonywaniu obowiązków, dzięki czemu zwiększa się ich wydajność i efektywność. Zapewnienie dostępu do produktów spożywczych ma również zachęcać Personel do wspólnego spędzania przerw (np.: obiadowej, czy przerwy na kawę) w pracy w kuchniach w biurach Wnioskodawcy, co powinno usprawniać wymianę wiedzy i informacji pomiędzy Personelem oraz poprawić komunikację.

To zaś łącznie z przyjazną atmosferą pracy może bezpośrednio przełożyć się na sprawną realizację projektów, nad którymi Personel pracuje.

Produkty spożywcze dostępne są również podczas spotkań z kontrahentami, które odbywają się w biurach Wnioskodawcy. Dotyczy to w szczególności, wody, soków, kawy, herbaty, mleka i innych i podobnych napojów używane do kawy zamiast mleka, cukru, owoców, ciastek, orzeszków, migdałów i innych bakalii.

Tego rodzaju drobny poczęstunek ma na celu zapewnienie odpowiedniej atmosfery spotkania i nie ma nic wspólnego z wystawnością czy kreowaniem wizerunku Spółki.

Spółka nabywa produkty spożywcze z dostawą do biura i opłaca otrzymane od dostawców faktury dokumentujące ich nabycie ze środków obrotowych. W związku z wejściem w życie przepisów dotyczących tzw. białej listy, w przypadku faktur opiewających na kwoty powyżej 15 tysięcy złotych, Spółka weryfikuje kontrahentów na tzw. białej liście i dokonuje płatności na rachunek tam wskazany (w przypadku braku rachunku na w/w liście Spółka będzie opłacała fakturę na znany jej rachunek i zgłaszała ten fakt do urzędu skarbowego - zgodnie z art. 15d ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Należy zaznaczyć, że wyżej wymienione artykuły spożywcze nie stanowią prezentów ani próbek w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 20104 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie i okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego, ma on prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych wszystkich wydatków na produkty spożywcze udostępniane w biurach Spółki. Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Na gruncie powołanych przepisów ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, z wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż Spółka wykonuje usługi na rzecz kontrahentów za pomocą Personelu, który owe zlecenia będzie wykonywał. Pozyskanie nowych zleceń, często wiąże się z konicznością pozyskania nowych Pracowników i Współpracowników. Jednocześnie konieczne jest stałe bieżące uzupełnianie zasobów kadrowych. W branży IT panuje duża konkurencja na rynku pracowników i stałych współpracowników. Wnioskodawca współpracuje z wysokiej klasy specjalistami, trudno dostępnymi na rynku, dlatego musi stosować odpowiedni system zachęt, który pozwoli pozyskać i zatrzymać w Spółce Personel. Stąd Wnioskodawca obok odpowiednio skalkulowanego wynagrodzenia oferuje również odpowiednie warunki pracy, na które składa się między innymi stały dostęp do artykułów spożywczych.

Należy podkreślić, że udostępnienie Personelowi artykułów spożywczych jest obecnie standardową praktyką na rynku pracy, w szczególności w takich branżach jak IT. Brak zapewnienia produktów spożywczych znacząco utrudnia pozyskanie nowego Personelu oraz zatrzymanie dotychczasowego.

Zapewnienie Personelowi artykułów spożywczych ma na celu między innymi zachęcenie do podjęcia i kontynuowania pracy u Wnioskodawcy i prowadzi do zmniejszeniem fluktuacji, Personelu, a tym samym ograniczenia kosztów finansowych i organizacyjnych odejścia jednych i zatrudnienia nowych osób, co bez wątpienia przyczynia się do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Ponoszone przez Spółkę wydatki dotyczące zakupu omawianych artykułów spożywczych z przeznaczeniem dla Pracowników i Współpracowników są przejawem i wyrazem starań Wnioskodawcy o stan zdrowia, kondycji fizycznej jego Pracowników i Współpracowników. Starania te przyczyniają się do poprawy ich samopoczucia oraz zwiększenia ich lojalności wobec pracodawcy. Udostępniane Personelowi w biurze artykuły spożywcze umożliwiają mu skoncentrowanie się na wykonywaniu obowiązków, dzięki czemu zwiększa się jego wydajność i efektywność. To zaś przekłada się na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów.

Należy również podkreślić, że wspólne spożywanie przez Personel artykułów spożywczych w biurach Spółki ma na celu również usprawnienie wymiany wiedzy i informacji pomiędzy Personelem i stanowi dodatkowy czynnik wpływający na poprawę komunikacji oraz budowanie pozytywnej atmosfery w pracy, co w konsekwencji powoduje, iż prace w Spółce prowadzone są w sposób sprawniejszy, pozwalając w ten sposób szybciej i sprawniej zrealizować cele biznesowe założone przez Spółkę. To zaś bez wątpienia ma pozytywny wpływ na osiąganie przychodów.

Mając na uwadze powyższe nie ulega wątpliwości, że wydatki Wnioskodawcy ponoszone na zapewnienie w biurach Spółki produktów spożywczych dostępnych do spożycia dla Personelu w trakcie wykonywania obowiązków zawodowych jest racjonalne i uzasadnione gospodarczo oraz ma wpływ na zarówno na zabezpieczenie źródła przychodów, jak też na uzyskiwanie przychodów. Powyższe dotyczy również posiłków (pizza, kanapki, zestawy lunchowe) zapewnianych podczas szkoleń i spotkań wewnętrznych. Nie tylko wpływają one pozytywnie na atmosferę spotkań i szkoleń, ale również ułatwiają skoncentrowanie się na przedmiocie spotkania; jednocześnie pozwalają lepiej i bardziej efektywnie wykorzystać czas spotkania lub szkolenia, np. Pracownicy i Współpracownicy spożywają pizzę lub kanapki słuchając jednocześnie osoby prowadzącej szkolenie lub uczestnicząc w warsztatach. Wspólne spożywanie przez Personel zestawów lunchowych podczas spotkań wewnętrznych w biurach Spółki ma na celu również usprawnienie wymiany wiedzy i informacji pomiędzy Pracownikami, co bezpośrednio może przełożyć się na sprawną realizację projektów, nad którymi pracują. W konsekwencji ma to pozytywny wpływ na osiąganie przychodów. Należy zaznaczyć, że posiłki takie jak pizza, kanapki czy zestawy lunchowe nie są dostępne na wszystkich spotkaniach wewnętrznych, lecz jedynie na szkoleniach i wybranych, trwających dłużej spotkaniach w biurach Spółki, mających istotne znaczenie dla Wnioskodawcy i obejmujących większą liczbę osób, niekiedy też Pracowników i Współpracowników, którzy na co dzień pracują w innych biurach niż biuro, w którym odbywa się spotkanie czy szkolenie. Należy zaznaczyć, że wymienione posiłki (pizza, kanapki, zestawy lunchowe) nie dotyczą krótkich, kilkuosobowych spotkań.

Spotkania z kontrahentami, podczas których zdarza się, że są podawane wymienione w opisie stany faktycznego artykuły spożywane, odbywają się w celu nawiązania i kontynuacji współpracy, omówienia warunków współpracy, prowadzenia negocjacji biznesowych, itp. Tego rodzaju drobny poczęstunek to obecnie standard, ma on na celu zapewnienie odpowiedniej atmosfery spotkania i pozytywnie wpływa na przebieg rozmów, co potencjalnie może przełożyć się na uzyskanie przychodów. Nabycie oraz serwowanie omawianych produktów spożywczych podczas spotkań z kontrahentami jest zatem celowe, racjonalne i uzasadnione gospodarczo.

Po zweryfikowaniu pozytywnej części definicji kosztów podatkowych zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i wykazaniu, że dany wydatek pozostaje w związku z działalnością gospodarczą, jest celowy racjonalny i gospodarczo uzasadniony oraz wpływa lub obiektywnie może mieć wpływ na uzyskania przychodu lub zabezpieczenie źródła przychodów, należy przejść do elementu negatywnego omawiane definicji, to jest wyłączeń z kosztów podatkowych wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „reprezentacja” . Jak wynika z orzecznictwa „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT: „(...) stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. (...) wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.” (tak, np. wyrok NSA z dnia z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11). Wydatki o charakterze reprezentacyjnym skierowane są przede wszystkim na zewnątrz, nie dotyczą zatem Pracowników czy Współpracowników, wykonujących obowiązki zawodowe w biurze Wnioskodawcy.

Wydatki na produkty spożywcze dostępne na co dzień w biurach Wnioskodawcy oraz udostępniane Personelowi podczas szkoleń i istotnych dla Spółki spotkań wewnętrznych opisanych w treści niniejszego wniosku mają wpływ na stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania obowiązków służbowych przez Personel oraz zwiększenie ich zaangażowania w pracę. Nie mają one cech wystawności czy okazałości a ich celem nie jest kreowanie wizerunku Spółki, czy podkreślanie jej zasobności. Również drobne poczęstunki serwowane w trakcie spotkań biurze Spółki z kontrahentami, nie mają charakteru okazałości czy wykwintności, a ich celem nie jest kreowanie pozytywnego wizerunku czy okazywania zasobności. Kawa, herbata, sok, czy drobne ciasteczka to zwyczajowo przyjęte poczęstunki podczas spotkań z kontrahentami w biurze.

W odniesieniu do Współpracowników należy podkreślić, że wynajmują oni za określoną w umowie odpłatnością część powierzchni biurowej Wnioskodawcy na potrzeby wykonywania przez nich obowiązków i są w związku z tym uprawnieni do korzystania z części wspólnych biura, w tym kuchni oraz jej wyposażenia np. kuchenki mikrofalowej, lodówki, ekspresu do kawy czy ręczników papierowych. Ich dostęp do produktów spożywczych jest zatem w pełni uzasadniony, podobnie jak dostęp do papierowych ręczników znajdujących się w kuchni czy mydła. Jednocześnie w zaistniałych okolicznościach różnicowanie Pracowników i Współpracowników w prawie dostępu do produktów spożywczych byłoby nieuzasadnione, co więcej wpływałoby negatywnie na atmosferę pracy i współpracę zespołów. Mogłoby bowiem być potraktowane przez Współpracowników jako przejaw ich dyskryminacji ze względu na formę zatrudnienia, co bez wątpienia pogorszyłoby atmosferę pracy oraz mogłoby w efekcie mieć wpływ na zmniejszenie wydajności Współpracowników oraz całych zespołów złożonych z Pracowników i Współpracowników. To zaś bez wątpienia mogłoby mieć negatywny wpływ na przychody Spółki.

W świetle powyższego zasadna jest teza, że opisane w niniejszym wniosku wydatki na produkty spożywcze nie stanowią kosztów reprezentacji, o których w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

Spółka nabywa produkty spożywcze z dostawą do biura i opłaca otrzymane od dostawców faktury dokumentujące ich nabycie ze środków obrotowych. Wydatki ponoszone przez Spółkę na wymienione produkty spożywcze są zatem ponoszone z własnych środków, mają charakter definitywny i są odpowiednio udokumentowane. Ich ponoszenie jest celowe, racjonalne i gospodarczo uzasadnione oraz ma lub potencjalnie może mieć wpływ na uzyskanie przychodu lub zabezpieczenie źródła przychodów, a zatem pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wymienione wydatki nie mieszczą się na liście wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych wymienionej w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Omawiane wydatki spełniają zatem definicja kosztów podatkowych zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Należy zaznaczyć, że w przypadku faktur opiewających na kwoty powyżej 15 tysięcy złotych Spółka weryfikuje kontrahentów na tzw. białej liście i dokonuje płatności na rachunek tam wskazany (w przypadku braku rachunku na w/w liście Spółka będzie opłacała fakturę na znany jej rachunek i zgłaszała ten fakt do urzędu skarbowego - zgodnie z art. 15d ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Podsumowując opisane we wniosku wydatki spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a jednocześnie nie mieszczą się w żadnej z kategorii wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT i tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Końcowo należy zaznaczyć, że stanowisko zbieżne ze stanowiskiem wnioskodawcy wyrażane było w indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, np.: w Interpretacji Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z dnia 2 września 2019r. (znak: 0111-KDIB2-3.4010.175.2019.3.AD).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe, a częściowo nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, a które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop.

Kosztami podatkowymi mogą być co do zasady tzw. „koszty pracownicze”, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu ich integracji, np. w postaci organizacji dla nich spotkań integracyjnych, spotkań okolicznościowych z okazji świąt lub innych ważnych wydarzeń itp. Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, mają na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji wpłynie na zwiększenie efektywności ich pracy. Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 updop, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił

m.in. – w pkt 28 tego przepisu – koszty reprezentacji. Zgodnie bowiem z tym przepisem prawa nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.

Pojęcie „kosztów reprezentacji” znalazło swoje rozwinięcie w orzecznictwie sądowym. Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11, wydanym w składzie siedmiu sędziów, celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności. W ocenie Sądu, dokonując wykładni pojęcia „reprezentacji”, należy odwołać się do etymologii tego terminu. Wyraz "reprezentacja" pochodzi od łacińskiego "repraesentatio" oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że ,,reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 updop stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie "reprezentacji" kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Stanowisko zaprezentowane przez Sąd zostało potwierdzone w interpretacji ogólnej wydanej przez Ministra Finansów w dniu 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Każdy wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W innej sytuacji zbędne stają się rozważania dotyczące dalszej kwalifikacji konkretnego wydatku ze względu na dodatkowe kryteria wprowadzone w art. 16 ust. 1 ustawy (w tym wypadku wynikające z omawianego pkt 28).

W katalogu zawierającym wydatki wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, znajdują się również wydatki na działalność socjalną. Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 45 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz koszty, o których mowa w art. 15 ust. 1za pkt 2.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność gospodarczą w branży IT. Spółka wykonuje usługi na rzecz kontrahentów za pomocą „Pracowników” i „Współpracowników”, zwanych dalej łącznie również „Personelem”. Spółka zatrudnionym osobom zapewnia dostęp do artykułów spożywczych w sposób opisany we wniosku, m.in. w trakcie spotkań służbowych pracowników. Zdarzają się również przypadki, że w celu zwiększenia komfortu i usprawnienia pracy Spółka zamawia catering. Dodatkowo, część artykułów jest również pozostawiana w pomieszczeniach kuchennych z przeznaczeniem do przygotowania napojów przez pracowników we własnym zakresie. Przy czym, pod pojęciem „Personel” Wnioskodawca rozumie nie tylko osoby wykonujące pracę na podstawie umowy o pracę („Pracownicy”), lecz również osoby współpracujące - świadczące usługi na rzecz Spółki („Współpracownicy”) na podstawie umów cywilnoprawnych o stałej współpracy zawieranych w ramach prowadzonej przez nie jednoosobowej działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków ponoszonych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym nabywanych na rzecz „Personelu”.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na zakup artykułów spożywczych dla pracownika są niewątpliwie przejawem i wyrazem starań Wnioskodawcy, jako pracodawcy dążącego do poprawy atmosfery pracy, poprzez stworzenie dogodnych warunków do pracy, co w konsekwencji zwiększa motywację do pracy, wydajność pracy i w efekcie nie pozostaje bez pozytywnego wpływu na uzyskiwane przez Spółkę przychody.

Ww. wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie cytowanych przepisów art. 16 ust. 1 pkt 45 i 28 updop, gdyż - jak wskazuje Wnioskodawca w treści wniosku - wydatki te nie będą finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, lecz ze środków obrotowych Spółki a także nie można ich uznać za koszty reprezentacji. Przy ocenie wydatków pod kątem ich reprezentacyjnego charakteru należy bowiem mieć na względzie ich cel, który musi polegać na wykreowaniu pozytywnego obrazu podatnika (w tym wypadku Wnioskodawcy) jako celu wyłącznego bądź dominującego, co w omawianej sytuacji nie ma miejsca.

Odnosząc się natomiast do poniesionych wydatków z tytułu zakupu artykułów spożywczych na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. osób fizycznych prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą („Współpracownicy”), stwierdzić należy, że koszty te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów Spółki. Takie wydatki nie pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganiem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zapewnienie posiłków w trakcie dnia pracy, szkoleń, spotkań wewnętrznych itp. dla osób, które nie są pracownikami Spółki, nie ma wpływu na wykonanie umowy łączącej Spółkę z tymi osobami, co w konsekwencji powoduje, że nie została spełniona podstawowa przesłanka uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 updop. W ocenie tut. Organu wydatki te stanowią wydatki na reprezentację, ponieważ ich głównym celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku przedsiębiorcy wobec osób trzecich, niebędących pracownikami Wnioskodawcy. Umowa cywilnoprawna zakłada bowiem równorzędność i niezależność podmiotów i stwarza warunki do przyjęcia założenia, że jeden podmiot chce wykreować swój pozytywny wizerunek względem drugiego, w celu ułatwienia wzajemnej współpracy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków ponoszonych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym, nabywanych na rzecz „Personelu”, w zakresie w jakim dotyczą:

• „Pracowników”, tj. osób zatrudnionych na podstawie umów o pracę – jest prawidłowe,
• „Współpracowników”, tj. osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.