Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.138.2020.2.AD
z 12 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 24 kwietnia 2020 r. (data wpływu – 29 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym 3 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w piśmie z 25 maja 2020 r., znak: 0111-KDIB2-3.4014.138.2020.1.AD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 3 czerwca 2020 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 11 marca 2020 r. Wnioskodawczyni zaciągnęła pożyczkę od podmiotu zagranicznego. Umowa pożyczki zawarta została za granicą (Niemcy), pieniądze będące przedmiotem umowy znajdowały się za granicą i zostały przekazane na zagraniczny rachunek bankowy Wnioskodawczyni. Jako pożyczkobiorca w dniu zawarcia umowy pożyczki Wnioskodawczyni przebywała za granicą.

W dniu 26 marca 2020 r. Wnioskodawczyni wpłaciła do urzędu skarbowego należny podatek od czynności cywilnoprawnych (umowa pożyczki) oraz złożyła deklarację podatkową PCC-3.

W piśmie z 2 czerwca 2020 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że:

• pożyczka została udzielona przez osobę fizyczną niebędącą przedsiębiorcą i nieprowadzącą działalności w zakresie kredytowania oraz udzielania pożyczek, mającą miejsce zamieszkania za granicą;
• pożyczkodawca zaliczany jest do III grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn, a kwota pożyczki przekroczyła kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy;
• przeszkodą w zawarciu umowy pożyczki w Polsce był pobyt Wnioskodawczyni za granicą związany z zatrudnieniem, a także trudności ze znalezieniem pożyczkodawcy na terytorium RP.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy umowa pożyczki do podmiotu zagranicznego (pożyczkodawcy) podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jeżeli pieniądze będące jej przedmiotem w chwili zawarcia umowy znajdowały się poza terytorium RP i czynność została również poza terytorium RP?
2. Czy w przypadku, gdy czynność opisana powyżej nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, Wnioskodawczyni może wystąpić do urzędu skarbowego o zwrot nienależnie zapłaconego podatku?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Umowa pożyczki, której przedmiotem są pieniądze, a która została zawarta za granicą i jej przedmiot znajdował się również za granicą w momencie jej zawarcia, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce.

Podatek zapłacony od tej czynności jest nienależny i można wystąpić o jego zwrot do urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 815) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W myśl art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę i stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podstawę opodatkowania przy umowie pożyczki – stanowi kwota lub wartość pożyczki. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy stawka podatku od umowy pożyczki wynosi – 0,5%, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika, oraz przypadków, o których mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z treści powołanego przepisu wynika, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że 11 marca 2020 r. Wnioskodawczyni zaciągnęła pożyczkę od podmiotu zagranicznego, mającego miejsce zamieszkania za granicą. Umowa pożyczki zawarta została za granicą (Niemcy), pieniądze będące przedmiotem umowy znajdowały się za granicą i zostały przekazane na zagraniczny rachunek bankowy Wnioskodawczyni. Jako pożyczkobiorca w dniu zawarcia umowy pożyczki Wnioskodawczyni przebywała za granicą. Przeszkodą w zawarciu umowy pożyczki w Polsce był pobyt Wnioskodawczyni za granicą związany z zatrudnieniem, a także trudności ze znalezieniem pożyczkodawcy na terytorium RP. W dniu 26 marca 2020 r. Wnioskodawczyni wpłaciła do urzędu skarbowego należny podatek od czynności cywilnoprawnych (umowa pożyczki) oraz złożyła deklarację podatkową PCC-3.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że opisana umowa pożyczki nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ jak wskazała Wnioskodawczyni środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki w chwili jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowa ta została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (w Niemczech).

Reasumując, Wnioskodawczyni nie była zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia ww. umowy pożyczki.

Zatem, skoro omawiana czynność (zawarcie umowy pożyczki) nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to Wnioskodawczyni może wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku wpłaconego do urzędu skarbowego, gdyż został on zadeklarowany i wpłacony nienależnie.

Zgodnie z przywołanym art. 10 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

W myśl natomiast art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej – za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

Zgodnie z art. 75 § 1 cyt. ustawy – jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki (art. 75 § 2 zdanie pierwsze cyt. ustawy).

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni nie była zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu opisanej we wniosku czynności, to w analizowanej sprawie kwota podatku uiszczona została nienależnie, a zatem w sprawie – zgodnie z brzmieniem art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej – wystąpiła nadpłata, o której stwierdzenie a w konsekwencji zwrot podatku Wnioskodawczyni może się ubiegać. W myśl art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe w całości, mimo, że zamiast instytucji stwierdzenia nadpłaty Wnioskodawczyni używa określenia ,,zwrot”. Należy bowiem podkreślić, iż przepisy podatkowe rozróżniają te dwie instytucje.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.