Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.224.2020.2.KT
z 12 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2020 r. (data wpływu 27 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 czerwca 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie wskazanych dokumentów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie wskazanych dokumentów. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 czerwca 2020 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz przeformułowanie pytania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

… Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w … (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie produkcji pozostałych gotowych wyrobów metalowych (części do samochodów), gdzie indziej niesklasyfikowana. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”), a także zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (posiada polski numer VAT-UE).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca sprzedaje różnego rodzaju towary (dalej: „Towary”) m.in. do kontrahentów zlokalizowanych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej (dalej: „Kontrahenci” lub „Nabywcy”). Kontrahenci są zidentyfikowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i posługują się dla potrzeb ww. transakcji numerami VAT-UE nadanymi im w tych państwach.

W przypadku dostaw Towarów do Kontrahentów transport zapewniany/organizowany jest przez Nabywców, którzy ponoszą również jego koszty.

W celu możliwości opodatkowania wskazanych dostaw Towarów według 0% stawki VAT, Spółka kompletuje następujące dokumenty/dowody (dalej: „Dokumenty”):

1. Zamówienie od kontrahenta generowane w portalu …,
2. Dokument wysyłki generowany w portalu ….,
3. Potwierdzenie odbioru generowane z portalu …. podpisane przez kierowcę,
4. Faktura sprzedaży dla klienta ze specyfikacją sztuk ładunku,
5. Potwierdzenie odbioru po otrzymaniu towaru,
6. Dowody zapłaty za towar – przelewy bankowe,
7. Pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że towary zostały przetransportowane wraz ze wskazaniem państwa członkowskiego przeznaczenia towarów, które zawiera:
   1. nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy: ilość i rodzaj towarów,
   2. datę i miejsce przybycia towarów,
   3. w przypadku dostawy środków transportu: numer identyfikacyjny środków transportu,
   4. identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy,
   5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu dostawy,
   6. datę wystawienia.
   
   
   

Jeżeli transport jest organizowany przez Spółkę to dodatkowym dokumentem będzie faktura od firmy zewnętrznej za usługi transportowe wraz z dokumentem CMR.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku na pytanie tut. Organu „Czy Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty, o których mowa we wniosku, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy?” wskazano, że „tak”.

Z kolei na pytanie „W związku z okolicznością wskazaną w opisie sprawy, że „transport zapewniany/organizowany jest przez Nabywców” oraz, że „transport jest organizowany przez Spółkę” należy wskazać czy wywóz towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, bezpośrednio przez Wnioskodawcę lub przez ich Nabywcę, będzie odbywał się przy użyciu własnego środka transportu Wnioskodawcy lub Nabywcy?” Zainteresowany wskazał, że zawsze jest to transport zewnętrzny (nie jest to transport ani nabywcy, ani Wnioskodawcy).

Wnioskodawca wskazał także, że przedmiotem dostawy nie będą środki transportu (w tym także nowe), a jedynie części do samochodów osobowych i ciężarowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu).

Czy transakcje WDT udokumentowane w sposób określony w opisie sprawy uprawniają do zastosowania stawki 0% jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgromadzone przez Spółkę Dokumenty (opisane powyżej) są wystarczające dla uznania, że Towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innym niż Polska państwie Unii Europejskiej, co – przy założeniu spełnienia dodatkowo warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy VAT – uprawnia Spółkę do opodatkowania dostaw Towarów według 0% stawki VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów należy, co do zasady, rozumieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 13 ust. 1 ustawy VAT).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według 0% stawki VAT, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy VAT, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT. są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, tj.:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi);
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
   
   

Z kolei z art. 42 ust. 11 ustawy VAT wynika, iż w przypadku, gdy dokumenty CMR oraz specyfikacja sztuk ładunku nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

W związku z wejściem w życie przepisów dyrektywy Rady (UE) 2018/1910 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi (dalej: „Dyrektywa”), od dnia 1 stycznia 2020 r. zaostrzone zostały warunki dla stosowania 0% stawki VAT przy WDT. Mianowicie, zastosowanie takiej preferencyjnej stawki jest uzależnione od:

1. posiadania przez dostawcę (tu: „Spółkę”) numeru VAT UE nabywcy (warunek formalny zamieniony na warunek materialny) oraz
2. prawidłowego wykazania WDT przez dostawcę (tu: Spółkę) w informacji podsumowującej.
   
   

Z uwagi na charakter Dyrektywy (jako wymagającej implementacji do krajowych porządków prawnych państw członkowskich) ww. zmiany znajdą odzwierciedlenie w odpowiednio zmienionej ustawie VAT (por. projekt z dnia 5 lutego 2020r. IX.208, Zmiana ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw; dalej: „Projekt”). Wnioskodawca zaznaczył, że przedmiotem złożonego wniosku nie są ww. regulacje, w związku z tym fakt, iż na moment złożenia wniosku brak/nie jest przesądzony ostateczny kształt tych przepisów, nie wyklucza możliwości rozpatrzenia zapytania Spółki zawartego we wniosku.

Ponadto, Rozporządzenie UE (które zacznie obowiązywać w polskim porządku prawnym bezpośrednio, bez konieczności implementacji, tj. odmiennie niż to ma miejsce w przypadku Dyrektywy) w art. 45a wprowadza katalog dokumentów, których posiadanie przez dostawcę dokonującego WDT pozwala uznać, iż towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium państwa członkowskiego UE do innego państwa członkowskiego UE. W tym zakresie Rozporządzenie UE wprowadza więc domniemanie dostarczenia towarów do innego państwa UE, które będzie pozwalać na zastosowanie preferencyjnego opodatkowania takich dostaw, bez względu na to, jakie wymogi są przewidziane w ustawodawstwie krajowym danego państwa (realizacja zasady pewności prawa UE dla podatników). W tym zakresie przepisy Rozporządzenia UE kreują zatem pewien ogólnounijny standard w tym znaczeniu, że w przypadku dysponowania przez podatnika dokumentami wskazanymi w art. 45a Rozporządzenia UE krajowe organy podatkowe nie będą mogły – bez wcześniejszego obalenia domniemania wynikającego z tego przepisu – kwestionować prawa podatnika do preferencyjnego opodatkowania dostawy (do której odnoszą się te dokumenty), powołując się na brak wywozu towaru z terytorium tego kraju.

Stosownie do art. 45a ust. 1 Rozporządzenia UE, do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 Dyrektywy VAT (których odpowiednikiem na gruncie ustawy VAT jest 0% stawka VAT przewidziana dla WDT) domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz
   1. sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo
   2. sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a. wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b. potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
   1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy, oraz
   2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a, wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b, potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

Zgodnie z art. 45a ust. 2 Rozporządzenia UE, organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

Z kolei w art. 45a ust. 3 Rozporządzenia UE wskazano, że do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
2. następujące dokumenty:
   1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów:
   2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia:
   3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Mając na uwadze przedstawione powyżej uwagi, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż również w stanie prawnym, który obowiązuje od dnia 1 stycznia 2020 r., prawidłowym jest podejście, iż – w związku z kompletowanymi Dokumentami – Wnioskodawca posiada dowody potwierdzające wywóz Towarów z terytorium Polski i ich dostarczenie do Nabywcy na terytorium państwa Unii Europejskiej inne niż terytorium Polski. W rezultacie, przy założeniu spełnienia dodatkowo warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy VAT, że Wnioskodawca jest na tej podstawie (generalnie) uprawniony do opodatkowania dostaw Towarów według 0% stawki VAT, przewidzianej w art. 42 ustawy VAT.

Powyższe podejście opiera się w szczególności na uznaniu, że nawet w sytuacji, gdy Spółka nie będzie spełniać warunków uprawniających do skorzystania z domniemań ustanowionych w art. 45a Rozporządzenia UE, to nadal będzie mogła stosować 0% stawkę przy WDT z uwzględnieniem art. 42 ust. 3 i 11 ustawy VAT. Wejście w życie przepisów Rozporządzenia UE stworzy bowiem nową, dodatkową możliwość dowodzenia podstaw do stosowania 0% stawki VAT przy WDT, w oparciu o unijne (tj. jednolite na obszarze całej UE) standardy dokumentacyjne, spełnienie których będzie zapewniać ochronę podatnika we wszystkich państwach UE i gwarantować – z poziomu prawa unijnego, niezależnie od postanowień prawa krajowego – preferencyjne opodatkowanie WDT w każdym państwie UE. Omawiane przepisy Rozporządzenia UE należy zatem rozpatrywać jako kreujące swego rodzaju uprawnienie dla podatników dokonujących transakcji wewnątrzwspólnotowych, a nie zaostrzające warunki ich dokonywania (jeżeli chodzi o możliwość preferencyjnego opodatkowania VAT).

W tym zakresie wprowadzona w Rozporządzeniu UE instytucja domniemań nie zastąpiło/nie wyeliminowało więc obecnie obowiązujących regulacji dotyczących WDT (określonych w przypadku Polski w art. 42 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 i ust. 11 ustawy VAT), ale funkcjonuje równolegle, jako „opcja” dostępna dla tych podatników, którzy (i) postanowią z niej korzystać, (ii) będą mieli taką możność/zdolność (vide dalsze uwagi). Stąd, również od dnia 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca może wywodzić (nadal) uprawienie do stosowania 0% stawki VAT przy WDT na podstawie art. 42 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 i ust. 11 ustawy VAT.

Niniejsze rozumienie potwierdza zarówno treść dokumentów unijnych dotyczących nowych regulacji, jak i uzasadnienie krajowego ustawodawcy do Projektu.

O równoległym funkcjonowaniu od dnia 1 stycznia 2020 r. dwóch sposobów dowodzenia wywozu towarów z Polski w ramach WDT świadczy również fakt, iż – jak wynika z Projektu – ustawodawca nie planuje uchylić/zmodyfikować przepisów art. 42 ust. 3 i 11 ustawy VAT, wskazujących katalog dokumentów potwierdzających dokonanie WDT.

W oczywisty sposób o zasadności powyższego podejścia świadczy także fakt, że możliwość zastosowania Rozporządzenia UE w omawianym zakresie będzie z góry wykluczona w określonych przypadkach, np. w przypadku, gdy transport realizowany będzie samodzielnie przez dostawcę lub nabywcę (co wyklucza możliwość uzyskania dokumentu potwierdzającego transport od podmiotu trzeciego, niezależnego od dostawcy i nabywcy), czy też w sytuacji, gdy transport organizowany jest przez spółkę logistyczną/transportową powiązaną z dostawcą czy nabywcą. Powyższe potwierdza, że Rozporządzenie UE w zakresie dowodów potwierdzających wywóz towarów w ramach WDT jest regulacją wycinkową i będzie mieć zastosowanie w określonych/ograniczonych przypadkach, w których dostawca obiektywnie ma możliwość skompletowania określonego zestawu dokumentów. We wszelkich innych przypadkach podatnik (tu: Wnioskodawca) ma prawo dowodzić podstaw do stosowania 0% stawki przy WDT na zasadach dotychczasowych, wynikających z ustawy VAT.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że kompletowane przez Spółkę Dokumenty, wskazane w opisie, będą mogły zostać uznane za dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 3 i 11 ustawy VAT, na ich podstawie oraz przy założeniu spełnienia dodatkowo warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy VAT, Wnioskodawca jest uprawniony dla stosowania 0% stawki VAT również w stanie prawnym, który obowiązuje od dnia 1 stycznia 2020 r.

Powyższe stanowisko znajduje swoje potwierdzenie w najnowszej interpretacji Dyrektora KIS z dnia 10 lutego 2020 r. o sygnaturze 0112-KDIL4.4012.523.2019.2.TKU.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej „rozporządzeniem 2018/1912”. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
      1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
      2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
   
   

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
   2. następujące dokumenty:
      1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
      2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
      3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
   
   

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka z siedzibą na terytorium Polski jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Posiada również numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca sprzedaje różnego rodzaju towary m.in. do kontrahentów zlokalizowanych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej. Kontrahenci są zidentyfikowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i posługują się dla potrzeb ww. transakcji numerami VAT-UE nadanymi im w tych państwach. W przypadku dostaw Towarów do Kontrahentów transport zapewniany/organizowany jest przez Nabywców, którzy ponoszą również jego koszty. Jak wskazał Wnioskodawca kompletowane są następujące dokumenty/dowody:

1. Zamówienie od kontrahenta generowane w portalu …,
2. Dokument wysyłki generowany w portalu ….,
3. Potwierdzenie odbioru generowane z portalu …. podpisane przez kierowcę,
4. Faktura sprzedaży dla klienta ze specyfikacją sztuk ładunku,
5. Potwierdzenie odbioru po otrzym

1. nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy: ilość i rodzaj towarów,
2. datę i miejsce przybycia towarów,
3. identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy.
4. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu dostawy,
5. datę wystawienia,

Ponadto – jak wskazał Wnioskodawca – jeżeli transport jest organizowany przez Spółkę to dodatkowym dokumentem będzie faktura od firmy zewnętrznej za usługi transportowe wraz z dokumentem CMR.

Mając zatem na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty, w szczególności – pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że towary zostały przetransportowane wraz ze wskazaniem państwa członkowskiego przeznaczenia towarów, które zawiera: nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy: ilość i rodzaj towarów, datę i miejsce przybycia towarów, w przypadku dostawy środków transportu; numer identyfikacyjny środków transportu, identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy, rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu dostawy, datę wystawienia – stanowią dowody, które potwierdzą wywóz z terytorium kraju oraz dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem dokumenty wymienione przez Zainteresowanego, tj.:

• Zamówienie od kontrahenta generowane w portalu ….,
  

• Dokument wysyłki generowany w portalu ….,
  

• Potwierdzenie odbioru generowane z portalu …. podpisane przez kierowcę,
  

• Faktura sprzedaży dla klienta ze specyfikacją sztuk ładunku,
  

• Potwierdzenie odbioru po otrzymaniu towaru,
  

• Dowody zapłaty za towar – przelewy bankowe,
  

• Pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że towary zostały przetransportowane wraz ze wskazaniem państwa członkowskiego przeznaczenia towarów, które zawiera:
  • nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy: ilość i rodzaj towarów,
    
  • datę i miejsce przybycia towarów,
    
  • identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy,
    
  • rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu dostawy,
    
  • datę wystawienia,

oraz w przypadku organizowania transportu przez Spółkę dodatkowo faktura od firmy zewnętrznej za usługi transportowe wraz z dokumentem CMR, stanowią dowody dokonania danej dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Tym samym, w oparciu o te dokumenty, przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 42 ust. 1 ustawy, upoważniają Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na opisie sprawy, w którym jednoznacznie wskazano, że przedmiotem dostawy nie będą środki transportu (w tym także nowe), a jedynie części do samochodów osobowych i ciężarowych. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.