Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.82.2020.6.JŻ
z 15 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 27 lutego 2020 r.), uzupełnionym w dniu 27 lutego 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 27 lutego 2020 r.), w dniu 28 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.) oraz w dniu 29 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 13 maja 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 13 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zastosowania mechanizmu podzielonej płatności – jest prawidłowe,
  

• nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności – jest nieprawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu podzielonej płatności oraz nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności. Wniosek został uzupełniony w dniu w dniu 27 lutego 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 27 lutego 2020 r.), w dniu 28 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.) oraz w dniu 29 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 13 maja 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 13 maja 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem mającym siedzibę rejestrową oraz siedzibę działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „Ustawa VAT”) w Holandii. Wnioskodawca nie posiada oddziału, przedstawicielstwa ani innej materialnej stałej obecności na terytorium Polski. Podstawowy przedmiot działalności Spółki stanowi produkcja i obrót oponami. Od 1 listopada 2019 r. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Wnioskodawca jest członkiem międzynarodowej grupy B. (dalej: „B.” lub „Grupa”) w pełni zależnej od C. (z siedzibą w Japonii). B. specjalizuje się w opracowywaniu, produkcji i wprowadzaniu do obrotu opon dla rolnictwa, leśnictwa, budownictwa, przemysłu, robót ziemnych. Grupa posiada zakład produkcyjny w Izraelu oraz dwa w Indiach. Wnioskodawca zamierza zorganizować w Polsce system produkcji całych, gotowych kół (dalej: „Zmontowane Produkty”). Wnioskodawca zamierza w tym celu sprowadzać do Polski opony własnej produkcji (dalej również: „Towary”). Towary pochodzić będą z zakładów produkcyjnych Grupy znajdujących się na terytorium Indii lub Izraela; Wnioskodawca zamierza sprowadzać je bezpośrednio na terytorium Polski. W przypadku braku odpowiednich Towarów w Indiach lub Izraelu, mogą być one również sprowadzane z magazynów wykorzystywanych przez Grupę na terytorium Unii Europejskiej. Prognozowany wolumen takich opon nie powinien stanowić jednak więcej niż 5% całkowitego wolumenu opon sprowadzanych do Polski. W każdym przypadku, za organizację transportu Towarów do Polski odpowiedzialny będzie Wnioskodawca. Towary będą transportowane bezpośrednio do D. (dalej: „Kontrahent”), z którym Wnioskodawca podpisał umowę o współpracę, na której podstawie Kontrahent będzie produkować dla Wnioskodawcy Zmontowane Produkty. Kontrahent jest podmiotem posiadającym siedzibę rejestrową oraz siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Działalność gospodarczą prowadzi na własne ryzyko i odpowiedzialność w sposób całkowicie niezależny od Wnioskodawcy, zarówno z prawnego jak i ekonomicznego punktu widzenia. Jest to podmiot całkowicie niezależny zarówno od Wnioskodawcy, jak i od B. Kontrahent nie będzie działał w imieniu i na rzecz Spółki na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa, ani nie będzie podlegał kontroli ze strony Spółki. Innymi słowy, pracownicy Kontrahenta nie będą posiadali pełnomocnictwa do zawierania w imieniu i na rzecz Spółki umów handlowych, w rozumieniu zarówno formalnym jak i faktycznym, ani realizowania w jej imieniu jakichkolwiek czynności. Okazyjnie może się natomiast zdarzyć sytuacja, w której Wnioskodawca upoważni Kontrahenta do zorganizowana w jego imieniu transportu Zmontowanych Produktów do miejsca przeznaczenia Podstawowym materiałem służący produkcji będą Towary. Towary przez cały czas będą pozostawać własnością Wnioskodawcy i na żadnym etapie nie staną się własnością Kontrahenta.

Pozostałe elementy niezbędne do wytworzenia Zmontowanych Produktów dostarczać będzie Kontrahent, w tym: felgi, które będą produkowane przez ten podmiot, oraz, o ile będą potrzebne, podczęści niezbędne do wyprodukowania Zmontowanych Produktów, które będą nabywane lub produkowane przez ten podmiot (łącznie, dla uproszczenia, w dalszej części niniejszego wniosku felgi i podczęści zwane będą łącznie „felgami”). Kontrahent świadczyć też będzie na rzecz Wnioskodawcy usługi pomocnicze niezbędne do wyprodukowania Zmontowanego Produktu, m.in. usługi przechowywania opon niezbędnych do produkcji, usługi montażu opon na felgi, testy Zmontowanych Produktów itp. Dodatkowo, celem przygotowania Zmontowanych Produktów do ich sprzedaży przez Wnioskodawcę, Kontrahent będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy usługi układania Zmontowanych Produktów na paletach, zabezpieczania ich taśmą oraz przygotowywania do dalszego transportu. Przewidywany, docelowy okres składowania Zmontowanych Produktów do momentu sprzedaży to kilka dni. Wnioskodawca planuje również utrzymywać pewien bezpieczny zapas Towarów (ang. safety stock), aby móc odpowiednio szybko reagować na zmiany popytu (szacunkowo ilość odpowiadająca ok. 20-30% wartości rocznej sprzedaży Zmontowanych Produktów). Zgodnie z wyliczeniami Spółki dotyczącymi modelu biznesowego:

• przewidywany szacunkowy stosunek wartości części składowych Zmontowanych Produktów: opona - felga - usługi pomocnicze to odpowiednio 65% - 30% - 5% rocznie,
  

• przewidywany szacunkowy stosunek wartości sprzedawanych przez Kontrahenta felg do wartości świadczonych usług pomocniczych to odpowiednio 85%-95% (wartość towarów) do 15%-5% (wartość usług) rocznie.
  
  
  

Kontrahent, do momentu ich sprzedaży, będzie jedynie właścicielem felg. Prawo do rozporządzania jak właściciel tak Towarami, jak i Zmontowanymi Produktami (jako całością) nie będzie przenoszone w żadnym momencie na Kontrahenta. Sprzedaż felg od Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy (przekazanie prawa do władania jak właściciel) następować będzie na warunkach Incoterms EXW. Z tytułu sprzedaży Wnioskodawcy felg oraz usług pomocniczych (wartość usług pomocniczych powiększy wartość sprzedawanych towarów) Kontrahent będzie wystawiał co najmniej jedną fakturę VAT (ze stawką 23%) miesięcznie na rzecz Wnioskodawcy. Faktury będą wystawiane w mechanizmie podzielonej płatności. Na dzień sporządzania niniejszego wniosku, jedynym odbiorcą Zmontowanych Produktów od Wnioskodawcy będzie podmiot z siedzibą w Niemczech (dalej: „Nabywca”). Zmontowane Produkty będą dostarczane do Nabywcy bezpośrednio z Polski na terytorium Niemiec na warunkach Incoterms EXW. Za organizację transportu przy użyciu własnych środków transportu odpowiedzialny będzie Nabywca. Wnioskodawca rozważa również dokonywanie dostaw na warunkach Incoterms DAP Spółka nie wyklucza, że w przyszłości może dokonywać sprzedaży zarówno Towarów, jak i Zmontowanych Produktów, na rzecz innych kontrahentów zlokalizowanych tak na terytorium Polski, jak i poza nią. W takich przypadkach Towary / Zmontowane Produkty będą dostarczane na ustalonych z tymi kontrahentami warunkach. Wnioskodawca zaznacza, że nie będzie jedynym klientem Kontrahenta. Kontrahent jest podmiotem niezależnym, prowadzącą szeroką działalność m.in. w zakresie produkcji ciągników oraz innych maszyn i części do maszyn. Kontrahent będzie sprzedawał swoje wyroby (w tym felgi) oraz świadczył usługi przy wykorzystaniu tych samych zasobów (magazynu, pracowników) na rzecz innych, niepowiązanych z Wnioskodawcą podmiotów. Sama współpraca z Wnioskodawcą stanowić będzie zaledwie część działalności Kontrahenta. W związku ze świadczonymi usługami pomocniczymi związanymi z produkcją, część powierzchni magazynu Kontrahenta będzie wykorzystywana na potrzeby obsługi Towarów / Zmontowanych Produktów. Niemniej jednak żadna część magazynu nie zostanie wydzielona do wyłącznej dyspozycji Spółki. Kontrahent nie będzie świadczył na rzecz Spółki usług najmu powierzchni magazynowej, ale jedynie pomocniczą usługę składowania Towarów / Zmontowanych Produktów - w zakresie niezbędnym do wyprodukowania Zmontowanych Produktów, a następnie ich sprzedaży przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca nie będzie posiadał nieograniczonego dostępu ani prawa do korzystania z pomieszczeń Kontrahenta lub jego maszyn. Wnioskodawca będzie miał natomiast prawo do kontroli oraz wglądu do dokumentacji związanej z produkcją Zmontowanych Produktów zarówno w momencie samej dostawy przez Kontrahenta, jak i na każdym dowolnym etapie czynności związanych z produkcją. Kontrahent w takiej sytuacji umożliwi dostęp osobom upoważnionym przez Wnioskodawcę za uprzednim powiadomieniem (co najmniej 2 dni wcześniej). Każde wejście pracowników Wnioskodawcy na teren magazynu będzie odbywać się pod kontrolą i nadzorem pracowników Kontrahenta. Wizyty te będą miały charakter wyłącznie okazjonalny, a ich celem będzie sprawdzenie, czy produkcja wykonywana jest zgodnie z zawartą umową oraz wytycznymi ustalonymi w porozumieniu z Wnioskodawcą. W konsekwencji, Spółka nie będzie posiadała żadnego tytułu prawnego do korzystania z jakichkolwiek obiektów/pomieszczeń w postaci biura/magazynu, czy też maszyn i innych urządzeń zlokalizowanych na terytorium Polski służących do celów samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej. Warto podkreślić, że Kontrahent, jako niezależny podmiot, będzie ponosił pełną odpowiedzialność za zarządzanie i kontrolę nad swoim personelem, który podlegać będzie wyłącznie Kontrahentowi. Wnioskodawca me będzie uprawniony do wydawania poleceń lub kontroli nad personelem Kontrahenta. Wnioskodawca, nie będzie również zatrudniał żadnych pracowników ani innego personelu, który świadczyłby dla niego pracę na terenie pomieszczeń Kontrahenta. Spółka nie wyklucza jednak, że usługi świadczone przez Kontrahenta mogą być okazjonalnie wspierane przez pracowników Wnioskodawcy lub Grupy zatrudnionych w Belgii, Holandii oraz we Włoszech. Spółka nie zamierza zatrudniać na terytorium Polski pracowników innych podmiotów (podwykonawców), którzy będą zobligowani wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę i podlegać jej kontroli oraz nie będzie delegować (stale bądź okresowo) na terytorium Polski własnego personelu do prowadzenia działalności w obszarze współpracy z Kontrahentem. Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że zatrudnia obecnie na terytorium Polski 3 pracowników odpowiedzialnych za szkolenia i wsparcie techniczne; nie są oni jednak w jakikolwiek sposób z ww. opisanym przedsięwzięciem biznesowym. Również w przyszłości Wnioskodawca nie zamierza korzystać ze wsparcia tych pracowników w opisywanym przedsięwzięciu biznesowym. Wszelkie decyzje o charakterze zarządczym mające wpływ na działalność Spółki są i będą podejmowane przez odpowiedni personel Wnioskodawcy poza terytorium kraju.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca udzielił następujących informacji:

1. W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Wnioskodawcy w kraju siedziby działalności gospodarczej, tj. w Holandii?
   
   

Odpowiedź: Działalność Spółki w kraju siedziby polega na hurtowej sprzedaży opon. Produkty sprzedawane przez Spółkę nie są wytwarzane w Holandii. Spółka na potrzeby prowadzonej działalności w Holandii wykorzystuje powierzchnię biurową zlokalizowaną w E. Wnioskodawca nie posiada własnych magazynów, na podstawie zawartych umów z kontrahentami korzysta z wynajmowanych powierzchni magazynowych w tym zakresie.

2. Czy działalność Wnioskodawcy w Polsce będzie polegała tylko na produkcji i dystrybucji Zmontowanych Produktów, jeśli nie należy wskazać jakie inne świadczenia obejmuje działalność Wnioskodawcy w Polsce?
   
   

Odpowiedź: Działalność Wnioskodawcy w Polsce będzie polegała wyłącznie na produkcji i dystrybucji Zmontowanych Produktów.

3. Przez jaki czas/okres (w przybliżeniu/około/szacunkowo) Wnioskodawca będzie realizował dostawy na rzecz Nabywcy?
   
   

Odpowiedź: Wnioskodawca będzie realizował dostawy na rzecz Nabywcy w przybliżeniu przez okres 3 lat. Na taki okres zawierane są bowiem standardowe umowy biznesowe w tym zakresie. Spółka nie wyklucza jednak możliwości przedłużenia tego okresu.

4. Na jaki okres czasu Wnioskodawca zawarł z Kontrahentem umowę o współpracy dotyczącą produkcji Zmontowanych Produktów?
   
   

Odpowiedź: Wnioskodawca zawarł z Kontrahentem umowę o współpracy dotyczącą produkcji Zmontowanych Produktów na okres 3 lat (z możliwością jej przedłużenia).

5. Czy produkcja Zmontowanych Produktów w ramach umowy o współpracy będzie realizowana przez Kontrahenta zgodnie z wytycznymi wskazanymi przez Wnioskodawcę?
   
   

Odpowiedź: Kontrahent Spółki jest specjalistą w zakresie produkcji i sprzedaży m.in. kół do maszyn rolniczych i komunalnych, bazującym na swoim wieloletnim doświadczeniu w tego typu procesach. Powyższe powoduje, że świadczenia realizowane przez Kontrahenta w ramach umowy o współpracy nie wymagają wskazywania wytycznych przez Wnioskodawcę. Produkcja Zmontowanych Produktów nie będzie więc realizowana zgodnie z wytycznymi wskazanymi przez Wnioskodawcę.

6. Czy produkcja Zmontowanych Produktów odbywać się będzie tylko w Polsce czy też również w innych krajach niż Polska?
   
   

Odpowiedź: Produkcja Zmontowanych Produktów odbywać się będzie wyłącznie w Polsce. Zmontowane Produkty będą produkowane przez Kontrahenta. Kontrahent posiada swoją siedzibę na terytorium Polski, a także jest podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny oraz podatnik VAT UE.

7. Na czym konkretnie polegają „usługi montażu opon na felgi”?
   
   

Odpowiedź: „Usługi montażu opon na felgi” polegają na: pobraniu opony z magazynu, dobraniu felgi pasującej do opony, zamontowaniu opony na feldze przez pracownika za pomocą specjalnego narzędzia do montażu opon, sprawdzeniu czy opony nie posiadają żadnych widocznych wad i uszkodzeń (przed i po montażu).

8. Na czym konkretnie polegają „testy Zmontowanych Produktów”?
   
   

Odpowiedź: „Testy Zmontowanych Produktów” polegają na wizualnej kontroli spójności i jakości (tj. czy Zmontowane Produkty nie posiadają żadnych widocznych wad i uszkodzeń oraz czy nadają się do sprzedaży). Wnioskodawca, ufając w profesjonalizm Kontrahenta, nie uregulował z nim szczegółowego sposobu przeprowadzania testów.

9. Na czym konkretnie polegają „szkolenia i wsparcie techniczne” za realizację których odpowiedzialni są zatrudnieni na terytorium Polski pracownicy, w jaki sposób są realizowane i z jaką działalnością Wnioskodawcy się one wiążą?
   
   

Odpowiedź: Wnioskodawca wykorzystuje zatrudnionych w Polsce pracowników do wsparcia sprzedaży innych podmiotów z Grupy na rynek aftermarket (tj. rynek wtórny dla przemysłu motoryzacyjnego), które polega m.in. na przeprowadzaniu prezentacji nowych rodzajów towarów oraz szkoleń sprzedażowych. Pracownicy ci nie są wykorzystywani do sprzedaży Zmontowanych Produktów, które przeznaczone są na rynek OEM (tj. rynek części oryginalnych).

10. Czy usługi świadczone przez Kontrahenta będą (jest planowane, że będą) okazjonalnie wspierane przez pracowników Wnioskodawcy lub Grupy zatrudnionych w Belgii, Holandii oraz we Włoszech?
    
    

Odpowiedź: Usługi świadczone przez Kontrahenta nie będą okazjonalnie wspierane przez pracowników Wnioskodawcy lub Grupy zatrudnionych w Belgii, Holandii oraz we Włoszech (obecnie Wnioskodawca nie planuje również wsparcia Kontrahenta w świadczeniu usług wykonywanych na swoją rzecz).

11. Jeśli usługi świadczone przez Kontrahenta będą (jest planowane, że będą) okazjonalnie wspierane przez pracowników Wnioskodawcy lub Grupy zatrudnionych w Belgii należy bez wdawania się w szczegóły w sposób niebudzący wątpliwości wyjaśnić kwestię „wsparcia”, w tym na czym ono będzie polegało, czego będzie dotyczyło, w jaki sposób będzie realizowane, szacunkowo przez ilu pracowników będzie świadczone, szacunkowo jak często będzie świadczone itp.?
    
    

Odpowiedź: Wnioskodawca nie będzie wspierać oraz na chwilę obecną nie planuje wsparcia Kontrahenta w świadczeniu usług wykonywanych na swoją rzecz.

12. Czy Wnioskodawca będzie (planuje, że będzie) dokonywać sprzedaży zarówno Towarów jak i Zmontowanych Produktów na rzecz innych kontrahentów (niż Nabywca) zlokalizowanych na terytorium Polski jak i poza nią?
    
    

Odpowiedź: Wnioskodawca nie będzie oraz na chwilę obecną nie planuje dokonywać sprzedaży Towarów oraz Zmontowanych Produktów na rzecz innych kontrahentów (niż Nabywca) zlokalizowanych na terytorium Polski jak i poza nią.

13. Czy Wnioskodawca poza świadczeniami nabywanymi od Kontrahenta w ramach umowy o współpracy będzie nabywał na terytorium Polski jakieś usługi bądź towary, jeśli tak należy wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary będą nabywane w tym w jakim celu?
    
    

Odpowiedź: Wnioskodawca poza świadczeniami nabywanymi od Kontrahenta w ramach umowy o współpracy nie będzie (nie planuje również na chwilę obecną, że będzie) nabywał na terytorium Polski towarów. Wnioskodawca nabywa od podatników mających siedzibę na terytorium Polski usługi spedycji (transportu międzynarodowego) w celu dostawy Zmontowanych Produktów do kontrahenta.

14. Na czym będą polegały i w jaki sposób przebiegały sporadyczne wizyty pracowników Spółki w celu dokonania inspekcji montażu Towarów?
    
    

Odpowiedź: Sporadyczne wizyty pracowników Spółki w celu dokonania inspekcji montażu Towarów będą polegały na inwentaryzacji zapasów (Zmontowanych Produktów) w magazynie Kontrahenta.

15. Na czym będzie polegała oraz w jaki sposób będzie przebiegała kontrola oraz wgląd przez pracownika Wnioskodawcy do dokumentacji związanej z produkcją Zmontowanych Produktów zarówno w momencie samej dostawy przez Kontrahenta, jak i na każdym dowolnym etapie czynności związanych z produkcją?
    
    

Odpowiedź: Kontrola oraz wgląd przez pracownika Wnioskodawcy do dokumentacji związanej z produkcją Zmontowanych Produktów zarówno w momencie samej dostawy przez Kontrahenta, jak i na każdym dowolnym etapie czynności związanych z produkcją będzie polegała na weryfikacji dokumentów inwentaryzacyjnych.

16. Czy pracownicy Wnioskodawcy oddelegowani do Spółki D. w celu:

• okazjonalnego wsparcia przez pracowników Wnioskodawcy usług świadczonych przez Kontrahenta,
  

• dokonania inspekcji montażu Towarów,
  

• kontroli oraz wglądu przez pracownika Wnioskodawcy do dokumentacji związanej z produkcją Zmontowanych Produktów zarówno w momencie samej dostawy przez Kontrahenta, jak i na każdym dowolnym etapie czynności związanych z produkcją, będą dysponowali na terenie zakładu spółki D. biurem/komputerem /wyodrębnionym miejscem?
  
  
  

Odpowiedź: W żadnym z powyższych przypadków pracownicy Wnioskodawcy nie będą dysponowali na terenie zakładu spółki D. biurem/komputerem/wyodrębnionym miejscem.

Ponadto, Wnioskodawca poinformował, że nabywane przez Wnioskodawcę, w ramach nabycia Zmontowanych Produktów, felgi są towarem sklasyfikowanym w grupowaniu PKWiU 2008 29.32.30.0 jako „Części i akcesoria do pojazdów silnikowych (z wyłączeniem motocykli), gdzie indziej niesklasyfikowane”. Powyższe potwierdza dodatkowo precedens nr 2 z dnia 29 grudnia 2006 r. wymieniający wprost, między innymi, felgi stalowe i aluminiowe do pojazdów.

Kontrahent wystawia fakturę na podstawie liczby Zmontowanych Produktów. Na fakturze Kontrahent wyszczególnia nazwę i liczbę danego typu opon zamontowanych na felgach. Cena jednostkowa świadczenia różni się w zależności od rodzaju opony, a co za tym idzie - od rodzaju felgi, na której została zamontowana i która w ramach świadczenia została sprzedana Wnioskodawcy. Kontrahent nie wyszczególnia oddzielnie usług pomocniczych wchodzących w skład świadczenia.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznaczył, że ze względu na rozpoczęcie współpracy z Kontrahentem przedmiot interpretacji uległ zmianie ze zdarzenia przyszłego na stan faktyczny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku od towarów i usług ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie Organu:

1. Czy w przypadku zakupu Zmontowanych Produktów (felg wraz z usługami pomocniczymi), w sytuacji gdy transakcja zakupu jest udokumentowana fakturą, której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, Wnioskodawca jest obowiązany do dokonania zapłaty z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności na podstawie art. 108a ust. 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?
2. Czy w świetle wskazanego opisu stanu faktycznego należy uznać, że Wnioskodawca będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie:

1. W ocenie Wnioskodawcy Zmontowanych Produktów (felg wraz z usługami pomocniczymi), w sytuacji gdy transakcja zakupu jest udokumentowana fakturą, której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, Wnioskodawca jest obowiązany do dokonania zapłaty z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności na podstawie art. 108a ust. 1a ustawy o VAT.
2. Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle wskazanego opisu stanu faktycznego należy uznać, że aktywność Spółki nie spowoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.
   
   

Ad 1. Obowiązek dokonania płatności w mechanizmie podzielonej płatności

Uzasadnienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  

• eksport towarów;
  

• import towarów na terytorium kraju;
  

• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  

• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
  
  
  

Stosownie do art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami są, w myśl art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT, rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  

• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  

• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  
  

Definicja „świadczenia usług” ma charakter komplementarny wobec definicji „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE" lub „Trybunał”), w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (dalej: „Szóstej Dyrektywy”) oraz obecnie obowiązującej dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywy VAT”). W szczególności w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, Trybunał uznał, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne. Jeżeli jednak dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą
w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. Podobnie w wyroku z dnia 29 marca 2007 r., w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket, w którym TSUE wskazał kryteria określenia, czy dana czynność złożona powinna zostać zakwalifikowana jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług; Trybunał uznał, że należy zidentyfikować przede wszystkim elementy dominujące. W przypadku jednej, złożonej transakcji dane świadczenie musi być uznane za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi dla klientów celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego. Podkreślono także, że koszt materiałów i prac nie może samodzielnie mieć decydującego znaczenia.

Również w orzecznictwie NSA przyjmuje się, że świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych świadczeń wykonywanych przez podatnika na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze - tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego. Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy, wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa niezależnie opodatkowane świadczenia. Zatem należy uwzględniać ochronę podstawowych zasad opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wymagających, by każda działalność gospodarcza była traktowana w ten sam sposób. Sprzeciwia się to temu, by podmioty gospodarcze dokonujące takich samych czynności, były traktowane odmiennie w zakresie poboru tego podatku (wyrok NSA z dnia 6 maja 2015 r., I FSK 2105/13).

W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady, dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia, stawki podatku od towarów i usług czy sposobu dokumentowania.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Kontrahent obciążając Wnioskodawcę za wykonane na jego rzecz świadczenie wystawia fakturę, na której podana jest łączna cena za wyprodukowanie Zmontowanego produktu, obejmująca należność za:

• towar w postaci felg;
  

• usług pomocnicze, takie jak przechowanie opon należących do Wnioskodawcy do czasu montażu, montaż na felgach opon powierzonych przez Spółkę, usługi zmierzające do przygotowania Zmontowanych Produktów do sprzedaży.
  
  
  

Nadrzędnym celem Wnioskodawcy jest otrzymać od Kontrahenta Zmontowany Produkt - tj. całe, gotowe koła składające się z felgi wraz z zamontowaną na niej oponą, gotowe do bezpośredniej sprzedaży klientowi. Zmontowany Produkt posiada dla klienta odmienną użyteczność niż sama opona, gdyż niemożliwie jest jej natychmiastowe zainstalowanie w pojeździe (montaż opony wymaga felgi, co do zasady większej ilości czasu oraz większej ilości niezbędnego wyposażenia niż instalacja całego koła).

By osiągnąć ten cel, najważniejszym elementem świadczenia Kontrahenta jest uzyskanie felgi. Montaż opony na wskazanej feldze stanowi jedynie świadczenie pomocnicze. W ocenie Wnioskodawcy, sztucznym byłoby więc rozdzielanie dostawy od montażu i przygotowania felg do sprzedaży (transportu) przez Wnioskodawcę, ponieważ w przypadku braku zakupu felgi - Spółka nie zakupiłaby ani usługi montażu, ani usług pomocniczych. Warto również nadmienić, że mimo iż zgodnie z orzecznictwem stosunek wartości towarów do usług nie jest kluczowy, to w niniejszym stanie faktycznym wartość felgi (towaru) znacznie przewyższa wartości nabywanych przez Spółkę usług. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, wystawiona na rzecz Wnioskodawcy faktura z wykazaną jedną pozycją dotyczącą świadczenia potwierdza, że przedmiotem nabycia kontrahenta jest jedno świadczenie.

Mając powyższe na uwadze - biorąc pod uwagę, że:

• elementem dominującym świadczenia w postaci Zmontowanego Produktu nabywanego od Kontrahenta jest towar w postaci felg,
  

• felgi figurują w pozycji 76 załącznika nr 15 do ustawy o VAT jako PKWiU 29.32.30.0 jako objęte obowiązkiem stosowania mechanizmu podzielonej płatności,
  

- to o ile Zmontowane Produkty stanowią przedmiot transakcji zakupu udokumentowanej fakturą, której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (tj. 15.000 zł brutto) - Wnioskodawca jest obowiązany do dokonania zapłaty z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności na podstawie art. 108 ust. la ustawy o VAT.

Ad 2. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej

Uwagi ogólne

Na podstawie art. 28b Ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z tym ustalenie istnienia na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności ma istotne znaczenie dla miejsca opodatkowania usług świadczonych / nabytych przez podatników.

Definicja pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie ustawodawstwa polskiego oraz unijnego

Zarówno przepisy Ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności. Takiej definicji nie podaje również Dyrektywa VAT. Pojęcie to zdefiniowane zostało jednak w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Rozporządzenie”).

Artykuł 11 Rozporządzenia stanowi, iż „stałe miejsce prowadzenia działalności” (dla potrzeb ustalenia miejsca świadczenia usługi z art. 44 Dyrektywy VAT) „oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego Rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczająco stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Jednocześnie, ust. 2 tego samego przepisu stanowi, że na użytek art. 192a Dyrektywy VAT - „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje”. W myśl natomiast art. 53 Rozporządzenia na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy”. Regulacje te mają znaczenie dla określenia podmiotu zobowiązanego do rozliczania VAT.

Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności” w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Definicja zawarta w Rozporządzeniu zbieżna jest z definicją, która wypracowana została przez orzecznictwo TSUE. Z orzeczeń Trybunału wynika, iż pod pojęciem stałego miejsca prowadzenia działalności należy rozumieć miejsce, które charakteryzuje się minimalną trwałością poprzez zgromadzenie zarówno stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do świadczenia określonych usług lub dostawy określonych towarów. Konieczne jest, aby ten stały charakter oraz infrastruktura personalna i techniczna zapewniły podmiotowi świadczenie usług w sposób niezależny.

Powyższe wynika między innymi z wyroku TSUE z dnia 28 czerwca 2007 r. Planzer Luxemburg Sari v. Bundeszentralamt fur Steuren, sygn. C-73/06, w którym Trybunał zwrócił uwagę na konieczność stałej obecności środków rzeczowych i personelu utrzymywanych w minimalnych rozmiarach niezbędnych do świadczenia usług: „zgodnie z utrwalona linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Podobnie w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam, sygn. C-190/95, Trybunał przy definiowaniu miejsca stałego prowadzenia działalności odwołuje się do kryteriów posiadania stałego personelu oraz zaplecza technicznego. W ww. wyroku Trybunał stwierdził, że jeżeli firma nie posiada w państwie członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania, nie można przyjąć, iż firma ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

W wyrokach tych zostało podkreślone, że dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności konieczne jest zarówno posiadanie zaplecza technicznego, personalnego oraz niezależności - a przesłanki te winny być spełnione kumulatywnie.

Powyższe rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności (tj. uwzględniające element techniczny i osobowy takiego miejsca prowadzenia działalności oraz warunek jego niezależności) TSUE potwierdził szeregiem innych wyroków, np. wyrokiem z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku, wydanym po skierowaniu przez NSA pytania prejudycjalnego w przedmiocie stałego miejsca prowadzenia działalności. TSUE wskazał w nim, że podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, korzystający z usług świadczonych przez podatnika posiadającego siedzibę w drugim państwie członkowskim (w tym korzystający z zaplecza technicznego i personalnego), powinien być uważany za posiadającego w tym drugim państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej.

Ponadto w dniu 14 listopada 2019 r. wydana została opinia Rzecznika Generalnego w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu, dotycząca istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przedsiębiorstwa zagranicznego w Polsce. Istotne w ocenie Wnioskodawcy są następujące punkty:

• „(...) przeciwko przyjęciu, że infrastruktura jednego podatnika (tj. jego siedziba) może jednocześnie stanowić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej innego podatnika, przemawia również brzmienie art. 44 dyrektywy VAT w związku z art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego.” (pkt 38);
  

• „(...) odrębna osoba prawna nie może być jednocześnie stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej innej osoby prawnej” (pkt 43);
  

• „Do innego wniosku można by Jednak dojść, gdyby określone stosunki umowne (...) stanowiły nadużycie” (pkt 47). Niemniej jednak, „(...) w przypadku usług, które służą do wytworzenia materialnych produktów, nie istnieje żadne szczególne ryzyko nadużyć w zakresie przepisów dotyczących VAT (ze względu na istnienie prawa do odliczenia VAT naliczonego po stronie usługobiorcy - przyp. Spółki). Tym samym zbędna staje się również odpowiedź na pytanie, czy Dong Yang powinna była w jakikolwiek sposób rozpoznać strukturę stanowiącą nadużycie ze strony LG Korea.” (pkt 56).
  
  
  

W opinii Wnioskodawcy z powyższego jednoznacznie wynika, iż jeden podmiot (mający siedzibę na terytorium Polski) nie może stanowić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej innego podmiotu (mającego siedzibę w innym kraju). Przeciwny wniosek byłby uzasadniony jedynie w przypadku wystąpienia nadużycia, które jednak nie występuje jeśli podmiot zagraniczny nabywający usługi w Polsce posiada pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego (tak jak to powinno mieć miejsce w sprawie będącej przedmiotem Wniosku).

Kryteria, jakie muszą zostać spełnione, aby można było stwierdzić, iż podmiot posiada w danym miejscu stałe miejsce prowadzenia działalności

W świetle przytoczonych wyżej przepisów oraz orzeczeń należy stwierdzić, iż podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w danym kraju, jeśli kumulatywnie spełnione są następujące kryteria:

• kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności,
  

• kryterium stałej obecności zasobów ludzkich, tj. istnienie zaplecza personalnego dla prowadzenia działalności,
  

• kryterium stałej obecności zasobów technicznych, tj. istnienie zaplecza technicznego dla prowadzenia działalności (jak np. budynki, magazyny, urządzenia).
  
  
  

Na konieczność kumulatywnego spełnienia tych warunków wskazują także polskie organy podatkowe. I tak przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”), w interpretacji indywidualnej z dnia 11 czerwca 2019 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.145.2019.l.JŻ) zajął stanowisko, zgodnie z którym: „Aby obecność danego podatnika w kraju innym niż kraj jego siedziby można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jego zaangażowanie powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, tj. powinno się przejawiać w istnieniu w tym państwie odpowiedniej struktury osobowo-rzeczowej występującej w sposób stały (tzn. powtarzalny i nieprzemijający). Oznacza to, że dla uznania, iż Spółka posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, X. UK powinien posiadać w Polsce zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe, potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności, czy też (w przypadku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na potrzeby odbioru usług) wykorzystywania dostarczanych usług.”.

Ponadto, w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 1 stycznia 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.8.2019.l.JŻ, organ wskazał, że „Przyjąć można, że elementami niezbędnymi łącznie (wyróżnienie Spółki) do ukonstytuowania stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej są: 1. Stałość - czas, w trakcie którego utrzymywane jest takie stałe miejsce; 2. Zaplecze techniczne; 3. Zaplecze personalne; 4. Możliwość odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb poprzez możliwość zawierania umów i podejmowania decyzji”.

Tym samym, w przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z wymienionych kryteriów/przesłanek - nie można uznać, że taka działalność nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Realizacja wspomnianych kryteriów w odniesieniu do działalności Wnioskodawcy

Treść pojęć zaplecza personalnego i technicznego nie została zdefiniowana ani w regulacjach krajowych, ani też w treści przepisów unijnych. Rodzaj zaplecza personalnego i technicznego warunkującego możliwość uznania zaangażowania podatnika w danym państwie za stałe miejsce prowadzenia działalności powinno w tym zakresie opierać się na specyfice prowadzonej przez niego działalności. Każda z działalności wymaga bowiem innego zaplecza dla funkcjonowania w swoim zasadniczym zakresie.

Podobnie w przywołanym już wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (sygn. akt C-168/84) wypowiedział się TSUE, który stwierdził, że: „(...) obiekt działalności gospodarczej, (...) tylko wtedy może być traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności, kiedy miejsce to zakłada ciągłe współdziałanie środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu tych usług.”.

W świetle powyższego, uprawnione staje się przyjęcie, iż stałe miejsce prowadzenia działalności wymaga istnienia takiego zaplecza personalnego i technicznego, które ze względu na rodzaj prowadzonej przez podatnika działalności umożliwi mu jej prowadzenie w znacznym stopniu samodzielnie na terytorium tego państwa. Jeżeli bowiem nawet znajdujące się na terytorium tego kraju aktywa personalne czy techniczne będą cechować się jedynie walorem subsydiarności czy też pomocniczego charakteru dla działalności podstawowej, to nie będą mogły być uznane za konstytuujące stałe miejsce prowadzenia działalności.

1. Obecność zasobów ludzkich
   
   

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawcy nie będzie zatrudniać na terytorium Polski pracowników, których zadania związane byłyby z planowaną działalnością (procesem produkcji Zmontowanych Produktów przez Kontrahenta). Zatrudnieni na terytorium Polski pracownicy odpowiedzialni są za szkolenia i wsparcie techniczne innej części działalności Wnioskodawcy.

W szczególności, Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce inżynierów czy pracowników produkcji, którzy byliby w stanie prowadzić zasadniczą działalność gospodarczą wykonywaną przez Spółkę w Polsce, tj. kierować procesem produkcji Zmontowanych Produktów, magazynować je i przygotowywać je do sprzedaży. Ponadto, żadna z osób zatrudnionych w Polsce nie ma umocowania do podejmowania decyzji o nawiązywaniu współpracy z Wnioskodawcą - wszystkie wiążące decyzje związane z prowadzoną działalnością są i będą podejmowane w Holandii. Mając na uwadze powyższe, nie można zatem mówić o jakiejkolwiek niezależności przyznanej obecnym na terytorium Polski osobom zatrudnianym przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie ani Kontrahent, ani pracownicy Kontrahenta nie będą posiadać umocowania do działania w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy.

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 5 grudnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.655.2018.l.JŻ), w której rozstrzygając, że podatnik nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce podkreślił, że „Spółka, jak zaznaczono, nie będzie posiadać również w Polsce odpowiednich zasobów ludzkich, gdyż nie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników, nie posiada przedstawicieli handlowych, osób uprawnionych do podejmowania w jej imieniu jakichkolwiek działań, czy to wykonujących takie czynności na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia, o dzieło, lub innej umowy o świadczenie usług etc. Wszelkie prace będą wykonywane przez pracowników Podwykonawcy, od którego Spółka nabywać będzie usługi logistyczne. Podwykonawca nie będzie przy tym uprawniony do działania w imieniu Spółki”.

Warto zwrócić uwagę na przywołany wcześniej wyrok TSUE w sprawie ARO Lease BV (C-190/95 z dnia 17 lipca 1997 r.), w którym Trybunał potwierdził, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie wystąpi w państwie, w którym firma nie będzie posiadać personelu oraz struktury organizacyjnej w stopniu umożliwiającym sporządzanie umów bądź podejmowanie decyzji. Takie rozumienie zasady niezależności względem zasobów ludzkich prezentują również polskie organy podatkowe. Dla przykładu, w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 11 czerwca 2019 r. (0114-KDIP1-2.4012.145.2019.1.JŻ) organ stwierdził, że „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi przejawiać się w posiadaniu w danym państwie infrastruktury umożliwiającej zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych - tj. w tzw. niezależności decyzyjnej”.

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy nie sposób uznać, że Spółka będzie posiadała na terytorium Polski wystarczające zaplecze personalne, które pozwalałoby na prowadzenie działalności na terytorium Polski w sposób stały i niezależny, co mogłoby skutkować powstaniem stałego miejsca prowadzania działalności.

2. Obecność zasobów technicznych
   
   

Spółka nie wynajmuje ani nie planuje wynajmować żadnych pomieszczeń przemysłowych (typu magazyn) bądź przestrzeni biurowych. Nie posiada również nieruchomości na terytorium kraju. Jednocześnie w związku z faktem, że Spółka nie planuje zatrudniać ani delegować na terytorium Polski pracowników w związku z planowanym procesem produkcji Zmontowanych Produktów przez Kontrahenta, nie będzie również ponosiła jakichkolwiek kosztów utrzymywania wyposażenia biurowego (m.in. meble biurowe, materiały biurowe, komputery) czy osobistego wyposażenia pracowników (m.in. samochody służbowe, laptopy, telefony komórkowe, specjalistyczna odzież pracownicza).

Spółka na terytorium Polski będzie korzystać jedynie z magazynów Kontrahenta i to wyłącznie w zakresie niezbędnym do wyprodukowania przez Kontrahenta Zmontowanych Produktów. Przestrzeń magazynowa, z której korzystać będą opony Wnioskodawcy w oczekiwaniu na montaż i dostawę do odbiorców, nie będzie ściśle określona (wydzielona), ani też przyznana na wyłączność. W szczególności Wnioskodawca nie będzie najmować całości lub części magazynów od Kontrahenta, nie będzie miał też prawa do jej użytkowania - obiekty te będą w pełni niezależnie zarządzane przez Kontrahenta, a Kontrahent będzie świadczyć usługi także na rzecz innych niż Wnioskodawca nabywców. Pracownicy Wnioskodawcy nie będą mieli możliwości swobodnego wstępu na teren zakładu Kontrahenta (prawo wstępu może być im przyznane, jednakże o uprzednim zawiadomieniu o takim zamiarze z wyprzedzeniem co najmniej 2. dni).

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Spółki, nie sposób uznać, że Wnioskodawca będzie posiadać w Polsce infrastrukturę techniczną pozwalającą na wykonywanie w sposób niezależny i samodzielny czynności będących przedmiotem działalności Spółki.

Analogiczne stanowisko zostało wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 stycznia 2019 r. (sygn. akt III SA/GI 912/18) oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 12 sierpnia 2019 r. (0115-KDIT1-2.4012.288.2019.3.RS), w których wskazano, że: „Organ interpretacyjny niezasadnie przyjął, iż Skarżąca posiadała wystarczające zaplecze o charakterze technicznym i personalnym w kraju aby uznać, że posiada stałe miejsce prowadzenia działalności. (...) Spółka nie posiada wyznaczonego, wyodrębnionego obszaru tylko do własnej dyspozycji i składowania wyłącznie swoich towarów; nie mogła wpływać na miejsce i warunki składowania; nie miała jakiegokolwiek władztwa nad sposobem wykonywania usług magazynowania ani wyłączności. Nie była jedynym kontrahentem usługodawcy”.

Podsumowując, Wnioskodawca nie będzie posiadał na terytorium Polski wystarczającego zaplecza technicznego (infrastruktury technicznej, tj. maszyn, magazynów, biur, itp.), które pozwalałoby na prowadzenie działalności na terytorium Polski w sposób stały i niezależny, co mogłoby skutkować powstaniem stałego miejsca prowadzania działalności.

3. Stałość i niezależność prowadzonej działalności
   
   

W opinii Spółki, wskazane powyżej warunki prowadzenia działalności na terytorium Polski tj. brak własnej infrastruktury technicznej oraz zaplecza personalnego wskazują, że również warunek stałości i niezależności prowadzenia działalności na terytorium Polski nie będzie spełniony.

Wnioskodawca nie zatrudnia oraz nie zamierza zatrudniać w Polsce pracowników celem wsparcia opisywanej działalności. Jak wskazano w stanie faktycznym, wszelkie decyzje o charakterze zarządczym mające wpływ na działalność Spółki będą podejmowane przez odpowiedni personel w kraju jej siedziby (Holandii). To zarząd holenderski jest umocowany do akceptowania ofert oraz zamówień i ma w tym zakresie pełną autonomię. W opinii Wnioskodawcy nie można stwierdzić „niezależności” polskiej działalności Spółki.

Pojęcie stałości należy rozumieć jako zamiar przynajmniej długofalowego lub permanentnego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa, jednocześnie, stałość w odniesieniu do kryteriów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej odnosi się również do konieczności utworzenia określonego stopnia zaangażowania środków osobowych i technicznych, by nie było wątpliwości, iż ma ona charakter przemijający.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, powołując się na wyroki zapadłe w podobnym stanie faktycznym, podkreślono istotę ww. przesłanek niezależności i stałości, których wystąpienie pozwalałoby rozważać zaistnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W ww. wyroku Trybunał orzekł, że „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. 1-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Nie sposób uznać, że w działalność Spółki na terytorium Polski będzie w jakikolwiek sposób niezależna czy prowadzona permanentnie. Skoro bowiem Wnioskodawca nie będzie posiadał na terenie Polski ani odpowiedniego zaplecza personalnego ani zaplecza technicznego pozwalającego na prowadzenie czynności będących zasadniczym przedmiotem działalności gospodarczej, to działalność Spółki nie będzie niezależna. Jednocześnie czas współpracy z Kontrahentem został określony na 3 lata (choć z możliwością jego wydłużenia). Z uwagi jednak na brak zaangażowania zaplecza personalnego i technicznego, Spółka jest w stanie zakończyć polską działalność praktycznie z dnia na dzień - co świadczy o braku „stałości”.

Zatem, w świetle przywoływanych przepisów, wyroków oraz interpretacji, Spółka nie prowadzi na terytorium Polski działalności w sposób niezależny oraz stały w stosunku do działalności głównej.

Podsumowanie

Reasumując, w przypadku przedstawionego opisu stanu faktycznego nie dojdzie do spełnienia żadnego z kryteriów, które w świetle obowiązujących przepisów oraz praktyki orzeczniczej muszą zostać kumulatywnie zrealizowane, aby można było stwierdzić, że określony podmiot posiada w danym kraju stałe miejsce prowadzenia działalności.

Jak wskazała Spółka:

• na terytorium Polski brak będzie wystarczającego zaplecza personalnego, koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej,
  

• na terytorium Polski brak będzie zaplecza technicznego, niezbędnego do wykonywania ww. działalności zgodnie z przedmiotem działalności Spółki,
  

• działalność prowadzona na terytorium Polski nie będzie miała charakteru niezależnego w stosunku do działalności w Holandii oraz nie będzie charakteryzować się stałością.
  
  
  

W świetle powyższego nie można więc uznać, że Spółka będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe w zakresie zastosowania mechanizmu podzielonej płatności,
  

• nieprawidłowe w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności.
  
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020, poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, podmiot mający siedzibę rejestrową oraz siedzibę działalności gospodarczej w Holandii. Wnioskodawca nie posiada oddziału, przedstawicielstwa ani innej materialnej stałej obecności na terytorium Polski. Podstawowy przedmiot działalności Spółki stanowi produkcja i obrót oponami. Od 1 listopada 2019 r. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Wnioskodawca jest członkiem międzynarodowej grupy B. w pełni zależnej od C. (z siedzibą w Japonii). B. specjalizuje się w opracowywaniu, produkcji i wprowadzaniu do obrotu opon dla rolnictwa, leśnictwa, budownictwa, przemysłu, robót ziemnych. Grupa posiada zakład produkcyjny w Izraelu oraz dwa w Indiach. Wnioskodawca zamierza zorganizować w Polsce system produkcji całych, gotowych kół („Zmontowane Produkty”).

Ad. 1

Wątpliwości Wnioskodawcy sformułowane w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia czy w przypadku zakupu Zmontowanych Produktów (felg wraz z usługami pomocniczymi), w sytuacji gdy transakcja zakupu jest udokumentowana fakturą, której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, Wnioskodawca jest obowiązany do dokonania zapłaty z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności na podstawie art. 108a ust. 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości wskazać należy, że stosownie do art. 108a ust. 1a ustawy – dodanego do ustawy od dnia od 1 listopada 2019 r. - przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

W myśl art. 108a ust. 1b ustawy – dodanego do ustawy od dnia od 1 listopada 2019 r. - podatnik obowiązany do wystawienia faktury, o której mowa w art. 106e ust. 1 pkt 18a, jest obowiązany do przyjęcia płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Jednocześnie jak stanowi art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy – dodany do ustawy od dnia od 1 listopada 2019 r. - faktura powinna zawierać - w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy - wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”.

W myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r., Prawo przedsiębiorców (Dz. U. 2019 poz. 1292), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Załącznik nr 15 do ustawy – dodany do ustawy od dnia 1 listopada 2019 r. - stanowiący „Wykaz towarów i usług, o których mowa w art. 105a ust. 1, art. 106e ust. 1 pkt 18a, art. 108a ust. 1a oraz art. 108e ustawy” – zawiera zamkniętą listę towarów i usług, w przypadku których faktura dokumentująca ich dostawę lub świadczenie musi zawierać adnotację „mechanizm podzielonej płatności”.

Przy tym, w poz. 76 załącznika nr 15 do ustawy wymieniono sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 29.32.30.0 - Części i akcesoria do pojazdów silnikowych (z wyłączeniem motocykli), gdzie indziej niesklasyfikowane.

Z powołanych przepisów wynika, że obowiązek wystawiania faktur z adnotacją „mechanizm podzielonej płatności” istnieje, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. kwota należności ogółem na fakturze (kwota brutto) przekracza 15 000 zł lub jej równowartość,
   
2. faktura dokumentuje dokonywaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług wskazanych w załączniku nr 15 do ustawy.
   
   

Natomiast aby móc określić, że dana dostawa jest świadczeniem kompleksowym (jednolitym /złożonym), powinna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast, usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez świadczenie główne oraz nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez usługi pomocniczej.

Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi/dostawy nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedno świadczenie kompleksowe, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi/realizowanej dostawy wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości UE, w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 347, str. 1, z późn. zm.). W szczególności w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd., Trybunał uznał, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne. Jeżeli jednak dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

Również w orzecznictwie NSA przyjmuje się, że świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych świadczeń wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze - tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego. Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy, wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa niezależnie opodatkowane świadczenia. Zatem należy uwzględniać ochronę podstawowych zasad opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wymagających, by każda działalność gospodarcza była traktowana w ten sam sposób. Sprzeciwia się to temu, by podmioty gospodarcze dokonujące takich samych czynności, były traktowane odmiennie w zakresie poboru tego podatku (wyrok NSA z dnia 6 maja 2015 r., I FSK 2105/13).

W kontekście przytoczonych regulacji stwierdzić należy, że ze świadczeniem usługi złożonej (kompleksowej) mamy do czynienia wówczas, gdy świadczenie usługodawcy jest rozbudowane i obejmuje dwie lub więcej pojedynczych czynności (świadczeń), będących elementami częściowego zobowiązania strony transakcji. Jednocześnie usługa taka, jeśli może zostać uznana za usługę o charakterze złożonym, podlega opodatkowaniu jednolitą stawką podatku od towarów i usług, właściwą dla świadczenia podstawowego, głównego.

Natomiast o tym, czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług, powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg – Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności, to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w analizowanym przypadku w ramach transakcji nabycia Zmontowanych Produktów Spółka nabywa od kontrahenta kompleksowe świadczenie polegające na nabyciu towaru w postaci felg wraz z dodatkowymi usługami pomocniczymi. Jak wynika z okoliczności sprawy Wnioskodawca zamierza zorganizować w Polsce system produkcji całych, gotowych kół (Zmontowanych Produktów). Wnioskodawca zamierza w tym celu sprowadzać do Polski opony własnej produkcji (Towary), które są podstawowym materiałem służącym produkcji Zmontowanych Produktów. Towary przez cały czas będą pozostawać własnością Wnioskodawcy i na żadnym etapie nie staną się własnością Kontrahenta. Pozostałe elementy niezbędne do wytworzenia Zmontowanych Produktów dostarczać będzie Kontrahent, w tym: felgi, które będą produkowane przez ten podmiot, oraz, o ile będą potrzebne, podczęści niezbędne do wyprodukowania Zmontowanych Produktów, które będą nabywane lub produkowane przez ten podmiot. Kontrahent świadczyć też będzie na rzecz Wnioskodawcy usługi pomocnicze niezbędne do wyprodukowania Zmontowanego Produktu, m.in. usługi przechowywania opon niezbędnych do produkcji, usługi montażu opon na felgi, testy Zmontowanych Produktów itp. „Usługi montażu opon na felgi” polegają na pobraniu opony z magazynu, dobraniu felgi pasującej do opony, zamontowaniu opony na feldze przez pracownika za pomocą specjalnego narzędzia do montażu opon, sprawdzeniu czy opony nie posiadają żadnych widocznych wad i uszkodzeń (przed i po montażu). „Testy Zmontowanych Produktów” polegają na wizualnej kontroli spójności i jakości (tj. czy Zmontowane Produkty nie posiadają żadnych widocznych wad i uszkodzeń oraz czy nadają się do sprzedaży). Dodatkowo, celem przygotowania Zmontowanych Produktów do ich sprzedaży przez Wnioskodawcę, Kontrahent będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy usługi układania Zmontowanych Produktów na paletach, zabezpieczania ich taśmą oraz przygotowywania do dalszego transportu. Kontrahent, do momentu ich sprzedaży, będzie jedynie właścicielem felg. Przy tym, jak wskazano, nabywane przez Wnioskodawcę, w ramach nabycia Zmontowanych Produktów, felgi są towarem sklasyfikowanym w grupowaniu PKWiU 2008 29.32.30.0 jako „Części i akcesoria do pojazdów silnikowych (z wyłączeniem motocykli), gdzie indziej niesklasyfikowane”. Kontrahent wystawia fakturę na podstawie liczby Zmontowanych Produktów. Na fakturze Kontrahent wyszczególnia nazwę i liczbę danego typu opon zamontowanych na felgach. Cena jednostkowa świadczenia różni się w zależności od rodzaju opony, a co za tym idzie - od rodzaju felgi, na której została zamontowana i która w ramach świadczenia została sprzedana Wnioskodawcy. Kontrahent nie wyszczególnia oddzielnie usług pomocniczych wchodzących w skład świadczenia. Faktury są wystawiane w mechanizmie podzielonej płatności.

Jednocześnie wskazać należy, że od dnia 1 listopada 2019 r. gdy kwota należności ogółem na fakturze (kwota brutto) przekracza 15 000 zł lub jej równowartość oraz faktura dokumentuje dokonywaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług wskazanych w załączniku nr 15 do ustawy znajduje zastosowanie tzw. mechanizm podzielonej płatności. W omawianej sprawie Wnioskodawca dokonuje nabycia towaru, który jest dokumentowany fakturą wystawioną przez Kontrahenta. Jednocześnie, jak wskazał Wnioskodawca, nabywane w ramach nabycia Zmontowanych Produktów, felgi są towarem sklasyfikowanym w grupowaniu PKWiU 2008 29.32.30.0 jako „Części i akcesoria do pojazdów silnikowych (z wyłączeniem motocykli), gdzie indziej niesklasyfikowane”. Zatem, w przypadku zakupu Zmontowanych Produktów (felg wraz z usługami pomocniczymi), w sytuacji gdy transakcja zakupu jest udokumentowana fakturą, której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy Prawo przedsiębiorców, Wnioskodawca jest obowiązany do dokonania zapłaty z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności na podstawie art. 108a ust. 1a ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania mechanizmu podzielonej płatności (pytanie oznaczone nr 1) jest prawidłowe.

Ad. 2

Wątpliwości Wnioskodawcy sformułowane w pytaniu nr 2 dotyczą ustalenia czy w świetle wskazanego opisu stanu faktycznego należy uznać, że będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
   
   

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawionej sprawy należy stwierdzić, że działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W przedmiotowej sprawie prowadzenie części działalności w Polsce wynika z długotrwałego posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalność gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność Wnioskodawcy w Polsce nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Jak wskazano podstawowym przedmiot działalności Wnioskodawcy posiadającego siedzibę w Holandii jest hurtowa sprzedaż opon (sprzedawane produkty nie są wytwarzane w Holandii). W Holandii na potrzeby prowadzonej działalności Wnioskodawca wykorzystuje powierzchnię biurową oraz na podstawie zawartych umów z kontrahentami korzysta z wynajmowanych powierzchni magazynowych. Natomiast w Polsce Wnioskodawca zamierza zorganizować system produkcji całych, gotowych kół (Zmontowane Produkty). Jak wskazano działalność Wnioskodawcy w Polsce będzie polegała wyłącznie na produkcji i dystrybucji Zmontowanych Produktów a przy tym produkcja Zmontowanych Produktów odbywać się będzie wyłącznie w Polsce. W tym celu Wnioskodawca będzie sprowadzać z zakładów produkcyjnych Grupy znajdujących się na terytorium Indii lub Izraela (ewentualnie z magazynów wykorzystywanych przez Grupę na terytorium Unii Europejskiej) do Polski do Kontrahenta opony własnej produkcji (Towary). Następnie z wykorzystaniem sprowadzonych przez Wnioskodawcę Towarów (opon) Kontrahent będzie produkować dla Wnioskodawcy Zmontowane Produkty (całe, gotowe koła), które będą sprzedawane przez Wnioskodawcę z terytorium Polski do Nabywcy z siedzibą w Niemczech. Wnioskodawca będzie realizował dostawy na rzecz Nabywcy przez okres około 3 lat nie wykluczając możliwości przedłużenia tego okresu. Przy tym jak wskazano Kontrahent posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski będzie produkować dla Wnioskodawcy Zmontowane Produkty w oparciu o umowę o współpracę podpisaną na okres 3 lat (z możliwością jej przedłużenia). Podstawowym materiałem służącym produkcji będą Towary. Towary przez cały czas będą pozostawać własnością Wnioskodawcy i na żadnym etapie nie staną się własnością Kontrahenta. Pozostałe elementy niezbędne do wytworzenia Zmontowanych Produktów dostarczać będzie Kontrahent, w tym: felgi oraz, o ile będą potrzebne, podczęści. Kontrahent świadczyć też będzie na rzecz Wnioskodawcy usługi pomocnicze niezbędne do wyprodukowania Zmontowanego Produktu, m.in. usługi przechowywania opon niezbędnych do produkcji, usługi montażu opon na felgi, testy Zmontowanych Produktów itp. Dodatkowo, celem przygotowania Zmontowanych Produktów do ich sprzedaży przez Wnioskodawcę, Kontrahent będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy usługi układania Zmontowanych Produktów na paletach, zabezpieczania ich taśmą oraz przygotowywania do dalszego transportu. W związku ze świadczonymi usługami pomocniczymi związanymi z produkcją, część powierzchni magazynu Kontrahenta będzie wykorzystywana na potrzeby obsługi Towarów / Zmontowanych Produktów. Przy tym jak wskazano przewidywany, docelowy okres składowania Zmontowanych Produktów do momentu sprzedaży to kilka dni lecz Wnioskodawca planuje utrzymywać pewien bezpieczny zapas Towarów (ang. safety stock), aby móc odpowiednio szybko reagować na zmiany popytu. Ponadto Wnioskodawca nabywa od podatników mających siedzibę na terytorium Polski usługi spedycji (transportu międzynarodowego) w celu dostawy Zmontowanych Produktów do kontrahenta. Jednocześnie wskazano, że Wnioskodawca będzie miał prawo do kontroli oraz wglądu do dokumentacji związanej z produkcją Zmontowanych Produktów zarówno w momencie samej dostawy przez Kontrahenta, jak i na każdym dowolnym etapie czynności związanych z produkcją. Kontrahent w takiej sytuacji umożliwi pod kontrolą i nadzorem pracowników Kontrahenta dostęp osobom upoważnionym przez Wnioskodawcę za uprzednim powiadomieniem (co najmniej 2 dni wcześniej). Wizyty będą miały charakter okazjonalny, a ich celem będzie sprawdzenie, czy produkcja wykonywana jest zgodnie z zawartą umową oraz wytycznymi ustalonymi w porozumieniu z Wnioskodawcą.

Zatem z wniosku wynika, że Wnioskodawca dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu stałego miejsca prowadzenia działalności. Mając na uwadze wskazane informacje, wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca poprzez współpracę z Kontrahentem oraz innymi podatnikami mającymi siedzibę na terytorium Polski zapewnia przechowywanie opon niezbędnych do produkcji Zmontowanych Produktów, produkcję Zmontowanych Produktów, testy Zmontowanych Produktów, magazynowanie Zmontowanych Produktów, przygotowanie Zmontowanych Produktów do sprzedaży (układanie Zmontowanych Produktów na paletach, zabezpieczanie Zmontowanych Produktów taśmą, przygotowywanie Zmontowanych Produktów do transportu), usługi spedycji (transportu międzynarodowego). Ponadto Wnioskodawca zapewnia Kontrahentowi podstawowy materiał służący produkcji Zmontowanych Produktów czyli Towary (opony). Przy tym produkcja Zmontowanych Produktów odbywać się będzie wyłącznie w Polsce (działalnością Wnioskodawcy w Holandii jest hurtowa sprzedaż opon) i Wnioskodawca planuje utrzymywać na terytorium Polski pewien bezpieczny zapas Towarów (ang. safety stock), aby móc odpowiednio szybko reagować na zmiany popytu. Co więcej działalność Wnioskodawcy w Polsce polegająca na produkcji i dystrybucji Zmontowanych Produktów będzie realizowana co najmniej 3 lata. Zatem, cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza personalnego i technicznego umożliwiają Wnioskodawcy w sposób stały prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca mimo, że nie posiada oddziału czy przedstawicielstwa; mimo, że nie będzie zatrudniał żadnych pracowników ani innego personelu, który świadczyłby dla niego pracę na terenie pomieszczeń Kontrahenta; mimo, że nie będzie posiadał żadnego tytułu prawnego do korzystania z jakichkolwiek obiektów/pomieszczeń w postaci biura/magazynu, czy też maszyn i innych urządzeń zlokalizowanych na terytorium Polski; mimo, że pracownicy Kontrahenta nie będą posiadali pełnomocnictwa do zawierania w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy umów handlowych, ani realizowania w jej imieniu jakichkolwiek czynności, mimo, że żadna część magazynu nie zostanie wydzielona do wyłącznej dyspozycji Wnioskodawcy; mimo, że Kontrahent, jako niezależny podmiot, będzie ponosił pełną odpowiedzialność za zarządzanie i kontrolę nad swoim personelem, który podlegać będzie wyłącznie Kontrahentowi a wszelkie decyzje o charakterze zarządczym są i będą podejmowane przez odpowiedni personel Wnioskodawcy poza terytorium kraju dysponuje na terytorium Polski niezbędną infrastrukturą w celu prowadzenia części działalności gospodarczej w zakresie produkcji i dystrybucji Zmontowanych Produktów.

Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym). W analizowanym przypadku należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie posiadała kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym Kontrahenta. Co prawda, Wnioskodawca nie będzie posiadał nieograniczonego dostępu ani prawa do korzystania z pomieszczeń Kontrahenta lub jego maszyn ani nie będzie uprawniony do wydawania poleceń lub kontroli nad personelem Kontrahenta. Należy jednak zauważyć, że Wnioskodawca nawiązał współpracę z Kontrahentem w celu rozpoczęcia przez Wnioskodawcę działalności polegającej na produkcji i dystrybucji Zmontowanych Produktów i Kontrahent będzie realizował świadczenia w oparciu o zawartą umowę. Jednocześnie wskazano, że Wnioskodawca będzie miał prawo do kontroli oraz wglądu do dokumentacji związanej z produkcją Zmontowanych Produktów zarówno w momencie samej dostawy przez Kontrahenta, jak i na każdym dowolnym etapie czynności związanych z produkcją. Jak wskazano Kontrahent w takiej sytuacji umożliwi (pod kontrolą i nadzorem pracowników Kontrahenta) dostęp osobom upoważnionym przez Wnioskodawcę. Jak wskazano mimo, że wizyty będą miały charakter okazjonalny ich celem będzie sprawdzenie, czy produkcja wykonywana jest zgodnie z zawartą umową oraz wytycznymi ustalonymi w porozumieniu z Wnioskodawcą.

Ponadto w analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje, że wszelkie decyzje odnośnie działalności Wnioskodawcy, są podejmowane w siedzibie Wnioskodawcy, która znajduje się w Holandii, bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie mają miejsca w kraju. Istotny jest fakt, że decyzje, które zapadają w kraju siedziby dotyczą w rzeczywistości działalności prowadzonej w Polsce. Określenie miejsca funkcji naczelnego zarządu przedsiębiorstwa ma znaczenie w przypadku ustalania miejsca siedziby prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast funkcje te nie decydują o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym, należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności (pytanie oznaczone nr 2), należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych trzeba zauważyć, że sposób rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ewoluował w kolejnych orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzeczeniach wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z analizy aktualnego orzecznictwa TSUE oraz sądów krajowych wynika, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. Podatnik może „stworzyć” wymaganą infrastrukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. W świetle aktualnych orzeczeń w literaturze przedmiotu prezentowana jest teza, że kryterium posiadania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych dla celów istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności będzie spełnione również w przypadku, gdy podatnik nie będzie w danym kraju zatrudniał pracowników i nie będzie posiadał nieruchomości.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą w sprawach innych podatników, co jest zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Interpretacje i wyroki powołane przez Wnioskodawcę rozstrzygają w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym odmiennych od opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku przez Stronę. Posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należy oceniać przez pryzmat konkretnego przypadku, bowiem ze względu na branżę w jakiej działa dany podmiot wymagane/wykorzystywane zaplecze techniczne i organizacyjne będzie inne. Przy rozstrzyganiu posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności niezbędna „struktura organizacyjna” różni się w zależności od sektora gospodarczego, którego sprawa dotyczy. Inne jest zaplecze techniczne i organizacyjne niezbędne np. dla świadczenia usług, a inne dla dystrybucji towarów, w tym inne dla różnego rodzaju towarów. Jednocześnie, różne są cechy, skala i zakres każdej prowadzonej aktywności na terytorium kraju.

Zatem powołane przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku interpretacje, wydane dla innych podmiotów w ich indywidualnej sprawie, nie mogą być podstawą do zaakceptowania stanowiska Spółki, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.