Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.306.2020.2.SJ
z 5 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu 16 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 czerwca 2020 r. (data wpływu 7 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania alimentów oraz odsetek od alimentów otrzymanych w wyniku ugody – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania alimentów oraz odsetek od alimentów otrzymanych w wyniku ugody.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 4 czerwca 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.306.2020.1.SJ (doręczonym dnia 5 czerwca 2020 r.), wezwał Wnioskodawczynię na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 7 czerwca 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane dnia 7 czerwca 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ubiegłym roku na mocy podpisanej ugody Wnioskodawczyni otrzymała od spadkobierców swojego ojca kwotę 45 000 zł, pokrywającą zaległe, należne Jej alimenty wraz z odsetkami. Zgodnie z wyliczeniem komornika, na dzień śmierci ojca Wnioskodawczyni, kwota zaległości wyniosła 51 025 zł 44 gr (w tym 23 840 zł alimenty zaległe oraz 27 185 zł 44 gr odsetki). W dniu podpisania ugody ogólna kwota zaległości, obliczona przez prawnika, wyniosła 52 694 zł 24 gr. Wnioskodawczyni uzgodniła ze spadkobiercami ojca, że wypłacą Jej kwotę 45 000 zł, Ona nie będzie egzekwować pozostałych należności, a Ich rozliczenia dobiegną końca. Po kilku dniach otrzymała kwotę 45 000 zł przelewem bankowym na swoje konto. Teraz chciałaby obliczyć i wpłacić podatek od odsetek za zaległe alimenty.

W piśmie z dnia 7 czerwca 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawczyni wskazała, że w tegorocznej deklaracji PIT obliczyła i opłaciła należny podatek od odsetek, chciałaby upewnić się, czy Jej wyliczenie jest poprawne. Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym. Zgodnie z wyliczeniem komornika, naliczone alimenty dotyczyły okresu od 2005 r. do 2011 r. Na wyliczeniu widnieje także suma zaległości naliczona na XX 2005 r. w wysokości 7 740 zł za alimenty oraz 10 835 zł 44 gr za odsetki – niestety Wnioskodawczyni nie wie, jakiego dokładne okresu przed 2005 r. ona dotyczy. Alimenty były zasądzonym na Jej rzecz świadczeniem, które ojciec Wnioskodawczyni miał wypłacać Jej matce na bieżące zaspokajanie potrzeb życiowych Wnioskodawczyni. Odsetki natomiast były to dodatkowe koszty, naliczone za nieuregulowanie w wyznaczonym terminie zasądzonych alimentów. Alimenty wraz z ewentualnymi odsetkami miały być wypłacane dla Wnioskodawczyni przez Jej ojca, a były one zasądzone wyrokiem sądowym. Ich miesięczna wysokość nie przekraczała 700 zł. Alimenty były skierowane do egzekucji komorniczej, ponieważ ojciec nie płacił nakazanej mu przez sąd comiesięcznej kwoty. Ugoda pomiędzy Wnioskodawczynią a spadkobiercami ojca została zawarta w formie pisemnej, jako ugoda przygotowana i podpisana przez obie strony u prawnika. Wnioskodawczyni zrzekła się spadku po ojcu przed sądem, niemniej jego spadkobiercy, którzy przyjęli spadek, byli zobowiązani do pokrycia długów (w tym zaległości alimentacyjnych), które pozostały po śmierci ojca. Ugoda ta nie została zatwierdzona przez sąd, była ona wynikiem dobrowolnych ustaleń, w których spadkobiercy ojca Wnioskodawczyni zobowiązali się do spłaty jego długów. Postanowieniem ugody była spłata zaległych alimentów wraz z odsetkami. Na kwotę 45 000 zł zawartą w ugodzie składają się jedynie zaległe zobowiązania alimentacyjne ojca – alimenty oraz należne odsetki. Chociaż ogólna ich suma była o kilka tysięcy wyższa (zgodnie z wyliczeniem komornika), w toku prowadzonych rozmów Wnioskodawczyni zgodziła się na spłatę pełnej wysokości alimentów + części odsetek – tak, by łączna kwota wyniosła 45 000 zł (czyli 23 840 zł na poczet zaległych alimentów i 21 160 zł na poczet odsetek). Było to podyktowane faktem, że spadkobiercy ojca nie byli w stanie zgromadzić i wpłacić większej kwoty pieniędzy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Jeżeli otrzymana kwota przewyższa wartość należności głównej – zaległych alimentów – to czy różnica pomiędzy kwotą wypłaconą na podstawie ugody a kwotą zaległych alimentów będzie stanowić wartość odsetek podlegających opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, alimenty były dla Niej zasądzone wyrokiem sądowym, a ich miesięczna wysokość wynosiła 250 zł. Wiadomo Jej, że są to warunki zwalniające je z opodatkowania. Obowiązkiem Wnioskodawczyni jest zapłata podatku od otrzymanych odsetek od alimentów. Nie otrzymała Ona pełnej kwoty wyliczonej przez komornika i prawnika, a jedynie kwotę 45 000 zł. Według uzyskanej do tej pory przez Nią wiedzy, od kwoty 45 000 zł powinna odjąć całą kwotę zaległych, wyliczonych przez komornika alimentów, wynoszącą 23 840 zł. Podatek będzie musiała opłacić od otrzymanej różnicy, tj. 21 150 zł – gdzie wyniesie on 3 208 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Należy zatem stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem tych, które ustawodawca enumeratywnie wymienił w katalogu zwolnień przedmiotowych lub od których został zaniechany pobór podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłami przychodów są tzw. inne źródła.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 127 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są alimenty:

1. na rzecz dzieci, które nie ukończyły 25. roku życia, oraz dzieci bez względu na wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymują zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
2. na rzecz innych osób niż wymienione w lit. a, otrzymane na podstawie wyroku sądu lub ugody sądowej, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 700 zł.
   
   

Użyty w zacytowanym przepisie zwrot „alimenty” nie podlega dalszemu doprecyzowaniu w treści wskazanego przepisu. Oznacza to, że pojęcie to powinno być rozumiane przez pryzmat świadczeń alimentacyjnych, o których mowa w art. 128 i następnych ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086, z późn. zm.), jako ustawy mającej zasadnicze znaczenie dla relacji prawnorodzinnych.

W myśl art. 128 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

Stosownie do art. 133 § 1 i § 2 ww. Kodeksu, rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.

Dla zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 127 lit. b) ww. ustawy, istotne jest ustalenie, czy wysokość alimentów nie przekracza miesięcznie 700 zł. Nie jest istotna kwota wypłacana w danym miesiącu, ale miesięczna kwota zasądzonych wyrokiem sądu alimentów. W konsekwencji, gdy podatnik otrzymuje w jednym miesiącu kwoty należne za kilka miesięcy, bądź lat, a w orzeczeniu sądu przyznano alimenty w wysokości nieprzekraczającej 700 zł miesięcznie, to przychód z tego tytułu nie podlega opodatkowaniu. Bez znaczenia dla celów podatkowych jest fakt skumulowania ich wypłaty, bowiem podstawę opodatkowania z tego tytułu stanowi nadwyżka należnych za każdy miesiąc alimentów ponad kwotę 700 zł.

Natomiast instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej normy.

Odsetki za zwłokę (opóźnienie) stanowią zatem świadczenie uboczne, niezależnie od tego, czy i w jakiej wysokości podatnik poniósł szkodę. Nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Z tych względów zwolnienie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek od ww. świadczeń, tj. przykładowo alimentów – zwalnia od opodatkowania jedynie odszkodowania i zadośćuczynienia, tj. świadczenia polegające na naprawieniu szkody na rzecz poszkodowanego.

Jednocześnie należy wskazać, że powyższe twierdzenie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie. Zgodnie z wyrażanym poglądem, „roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 Kodeksu cywilnego) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe” (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r., III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). „Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnym sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej” (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72).

Ponadto w wyroku NSA z dnia 8 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 1007/16 Sąd zauważył, że cyt. „(…) gdyby odsetki zawsze dzieliły status podatkowy należności głównej, jak argumentuje skarżący, to zwolnienie od opodatkowania tej należności rozciągałoby się również na przypisane do niej odsetki, bez konieczności odrębnego regulowania tej kwestii. Skoro jednak również w tym przypadku o objęciu zwolnieniem podatkowym odsetek rozstrzyga wprost i odrębnie przepis ustawy podatkowej, leżące u podstaw twierdzenia skarżącego założenie, że odsetki winny być traktowane także pod względem podatkowym jako przychody akcesoryjne wobec przychodów z należności głównej i dzielące status podatkowy tej należności, uznać należy za chybione. Prowadzi to do wniosku, że skoro – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 127 u.p.d.o.f. – wolne od podatku dochodowego są alimenty, brak jest podstaw do przyjęcia, że zwolnieniem tym są także objęte odsetki od alimentów, jako że takiego zakresu zwolnienia przepis ten nie przewiduje. Ponadto w wyroku tym Sąd wskazał, że cyt. „zasadność wyłączenia odsetek od świadczenia głównego (w tym przypadku od alimentów), ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.f. uznać należy za zgodną z intencją ustawodawcy, który nie wprowadził w stosunku do konstrukcji podatku dochodowego od osób fizycznych szerokiego, tj. uniwersalnego, rozumienia pojęcia odszkodowania, zadośćuczynienia, czy też alimentów, lecz nadał im wąskie i konkretne ich rozumienie. Wskazaną intencję ustawodawcy potwierdza także posłużenie się w art. 21 ust. 1 pkt 127 u.p.d.o.f. jedynie terminem „alimenty”, bez użycia słowa „odsetki”, co powoduje, że jedynie te pierwsze (tj. alimenty, podobnie jak i odszkodowanie, czy też zadośćuczynienie), a nie te ostatnie (odsetki), mogą być uznane za zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych”.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że na mocy ugody podpisanej w 2019 r., Wnioskodawczyni otrzymała od spadkobierców swojego ojca kwotę 45 000 zł, pokrywającą zaległe, należne Jej alimenty wraz z odsetkami. W dniu podpisania ugody ogólna kwota zaległości, obliczona przez prawnika, wyniosła 52 694 zł 24 gr. Alimenty wraz z ewentualnymi odsetkami miały być wypłacane dla Wnioskodawczyni przez Jej ojca, a były one zasądzone wyrokiem sądowym. Ich miesięczna wysokość nie przekraczała 700 zł. Alimenty były skierowane do egzekucji komorniczej, ponieważ ojciec nie płacił nakazanej mu przez sąd comiesięcznej kwoty. Ugoda pomiędzy Wnioskodawczynią a spadkobiercami ojca została zawarta w formie pisemnej, jako ugoda przygotowana i podpisana przez obie strony u prawnika. Wnioskodawczyni zrzekła się spadku po ojcu przed sądem, niemniej jego spadkobiercy, którzy przyjęli spadek, byli zobowiązani do pokrycia długów (w tym zaległości alimentacyjnych), które pozostały po śmierci ojca. Ugoda ta nie została zatwierdzona przez sąd (była ona wynikiem dobrowolnych ustaleń, w których spadkobiercy ojca Wnioskodawczyni zobowiązali się do spłaty jego długów. Postanowieniem ugody była spłata zaległych alimentów wraz z odsetkami. Na kwotę 45 000 zł zawartą w ugodzie składają się jedynie zaległe zobowiązania alimentacyjne ojca – alimenty oraz należne odsetki. Chociaż ogólna ich suma była o kilka tysięcy wyższa (zgodnie z wyliczeniem komornika), w toku prowadzonych rozmów Wnioskodawczyni zgodziła się na spłatę pełnej wysokości alimentów + części odsetek – tak, by łączna kwota wyniosła 45 000 zł (czyli 23 840 zł na poczet zaległych alimentów i 21 160 zł na poczet odsetek). Było to podyktowane faktem, że spadkobiercy ojca nie byli w stanie zgromadzić i wpłacić większej kwoty pieniędzy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek z tytułu nieterminowej wypłaty alimentów. Stąd odsetki wypłacone Wnioskodawczyni z powyższego tytułu stanowią dla Niej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, w sytuacji gdy w skład wypłaconej kwoty wchodziły odsetki należy wyodrębnić należność główną, która jest zwolniona z podatku oraz odsetki, które zgodnie z art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią przychód z tzw. innych źródeł. Przychód ten winien być wykazany w zeznaniu podatkowym za rok, w którym został otrzymany, składanym w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że jeżeli otrzymana kwota przewyższa wartość należności głównej – zaległych alimentów – to różnica pomiędzy kwotą wypłaconą na podstawie ugody a kwotą zaległych alimentów będzie stanowić wartość odsetek podlegających opodatkowaniu.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto wskazać należy, że załączone do wniosku dokumenty, nie podlegają ocenie przez tutejszy Organ w toku postępowania w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowej, Organ podatkowy nie przeprowadza postępowania dowodowego, tym samym nie jest ani zobligowany, ani uprawniony do oceny tych dokumentów, a związany jest wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.