2020.06.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.108.2020.2.EW
z 18 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2020 r. (data wpływu 25 lutego 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 maja 2020 r. (data wpływu 19 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy wypłata ustalonej należności pieniężnej należnej w związku z rozwiązaniem umowy stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 maja 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 16 maja 2016 r. zawarł umowę w ramach której zobowiązał się wobec kontrahenta do sprzedaży i dostarczenia na jego rzecz butelek do (…) w cenie ustalonej przez Strony.

Strony ustaliły, że w związku z inwestycją Wnioskodawcy polegającej na zakupie na potrzeby tej umowy urządzenia do etykietowania za kwotę 43000 zł przyjęta została przez Wnioskodawcę amortyzacja całkowita inwestycji przy zakupie przez kontrahenta ustalonej ilości sztuk produktu. Jednocześnie strony przewidziały, że w przypadku zakończenia współpracy przez kontrahenta ewentualna niezamortyzowana część inwestycji zostanie zapłacona przez kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy na podstawie FV płatnej zgodnie z warunkami płatności zawartymi w Umowie.

Następnie w 2020 r. umowa z dnia 16 maja 2016 r. została rozwiązana na mocy zgodnego porozumienia Stron. Z tego względu, że poziom zakupów osiągnął niewiele ponad połowę planowanej ilości koniecznej dla zamortyzowania maszyny strony postanowiły, że w związku z zakończeniem umowy kontrahent zapłaci Wnioskodawcy kwotę 10000 zł + VAT.

W odpowiedzi na pytanie tut. Organu o treści:

„Czy otrzymana przez Wnioskodawcę kwota 10 000 zł wiąże się u Wnioskodawcy ze zgodą na przedterminowe rozwiązanie umowy?” – Zainteresowany wskazał, że tak, rozwiązanie umowy nastąpiło na mocy porozumienia stron, a zatem Wnioskodawca wyraził zgodę na rozwiązanie umowy. Jednocześnie rozwiązania umowy z jednej stronie nie można traktować jako przedterminowego, bo strony nie przewidziały sztywnego okresu jej trwania tzn. umowa zawarta była na czas nieoznaczony. Z drugiej strony nie osiągnięto jednak planowanego przez strony poziomu obrotów, o którym mowa poniżej, a zatem w tym znaczeniu rozwiązanie nastąpiło przedterminowo, tj. przed osiągnięciem przez strony zakładanego wolumenu obrotów.
„Czy w umowie zawartej w dniu 16 maja 2016 r. wskazano na możliwość rozwiązania umowy za zapłatą określonej kwoty? Czym było to uwarunkowane?” – Zainteresowany wskazał, że w § 3 ust. 2 umowy strony przewidziały następującą treść:
W związku z inwestycją ze strony Dostawcy polegającej na zakupie urządzenia do etykietowania za kwotę 43 000 zł Strony ustalają amortyzację całkowitą inwestycji przy zakupie przez Odbiorcę 1 000 000 szt. Produktu. W przypadku zakończenia współpracy przez Odbiorcę niezamortyzowana część inwestycji zostanie zapłacona przez Odbiorcę Dostawcy na podstawie FV płatnej zgodnie z warunkami płatności zawartymi w Umowie.

Natomiast w § 10 ust. 1 umowy strony przewidziały następującą treść:
Umowa zostaje zawarta na czas nieokreślony z możliwością jej wypowiedzenia z zachowaniem 3-miesięcznego terminu wypowiedzenia.

Jak wynika z powyższego, możliwość wypowiedzenia umowy została przypisana obu Stronom. Wypowiedzenie nie było jednak warunkowane zapłatą określonej kwoty. Jedynie w wypadku wypowiedzenia umowy przez Odbiorcę powstawały, zgodnie z § 3 ust. 2 umowy – przesłanki do żądania zapłaty niezamortyzowanej części maszyny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłatę ustalonej należności pieniężnej należnej w związku z rozwiązaniem zawartej umowy z dnia 16 maja 2016 r. w związku z niezrealizowaniem planowanego poziomu zakupów koniecznych dla zamortyzowania maszyny przez Wnioskodawcę uznać należy za czynność podlegającą i faktycznie opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak wskazuje Adam Bartosiewicz (art. 8. W: VAT. Komentarz, wyd. XIII. Wolters Kluwer Polska, 2019) „Wiele wątpliwości związanych jest z opodatkowaniem VAT odszkodowań oraz kar umownych. Należy w tym miejscu przede wszystkim wykazać, że podatkiem VAT nie jest objęte odszkodowanie jako takie. Wypłata odszkodowania nie jest ani czynnością, ani zdarzeniem podlegającym opodatkowaniu. Z tego też powodu np. otrzymanie odszkodowania od zakładu ubezpieczeń nie wywołuje u podatnika, który otrzymał odszkodowanie, żadnych skutków w VAT” (zob. pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego we Włodawie z 3.11.2005 r., NPV-443-15/NO23/05, LEX nr 4903). U podstaw wypłaty (powstania roszczenia o wypłatę) odszkodowania leży fakt powstania szkody po stronie podmiotu uprawnionego do odszkodowania. Samo powstanie szkody również nie jest czynnością ani zdarzeniem podlegającym opodatkowaniu. W wielu sytuacjach jednak uprawnieni do odszkodowania zgadzają się na powstanie po swojej stronie szkody czy też do tego dopuszczają. Właśnie to zachowanie – na mocy którego powstaje szkoda – może stanowić czynność opodatkowaną VAT. Czynnością opodatkowaną jest wówczas świadome dopuszczenie do powstania szkody po swojej stronie, w wyniku czego podmiot zobowiązany do odszkodowania uzyskuje jakieś korzyści. W takiej właśnie sytuacji możemy mówić o czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Kwota odszkodowania – która na gruncie podatku od towarów i usług musi być uznane za wynagrodzenie za tę czynność opodatkowaną – stanowi zaś obrót. Najczęściej obrót opodatkowany mogą kreować odszkodowania za utracone korzyści (łac. lucrum cessans). W tym przypadku bowiem podmiot uprawniony, postępując zgodnie ze swoją wolą i świadomie, pozbawia się pewnych korzyści, najczęściej zobowiązując się do zaniechania określonych działań, w wyniku czego inny podmiot (najczęściej zobowiązany do wypłaty odszkodowania) uzyskuje określone korzyści. Przykładem takich zachowań może być np. zobowiązanie się podatnika do tego, że nie będzie prowadził określonej działalności (konkurencyjnej), w zamian za co otrzymuje odszkodowanie. Wówczas czynnością opodatkowaną nie jest otrzymanie odszkodowania, lecz zobowiązanie się do zaniechania określonych działań. Jeśli takiej czynności dopełnia podmiot działający w charakterze podatnika, wówczas będziemy mieli do czynienia z opodatkowaniem.

W wyroku z 23 lipca 2013 r. (I SA/Wr 591/13, LEX nr 1366016) WSA we Wrocławiu uznał, że odszkodowanie ustalone w ugodzie dotyczącej zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy (deweloperskiej) nie jest obrotem. Nie stanowi bowiem wynagrodzenia za żadną czynność opodatkowaną.

W konsekwencji Wnioskodawca uznaje, że wypłatę ustalonej należności pieniężnej należnej w związku z rozwiązaniem zawartej umowy z dnia 16 maja 2016 r. w związku z niezrealizowaniem planowanego poziomu zakupów koniecznych dla zamortyzowania maszyny przez Wnioskodawcę nie należy uznać za jakąkolwiek czynność podlegającą i faktycznie opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Innymi słowy, VAT od tak określonego świadczenia pieniężnego nie jest należny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w jego działalności gospodarczej.

Taki szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) – dalej k.c..

W świetle art. 353 § 2 k.c., świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji).

Zauważyć należy, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za odstępnym przynosiłoby wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę.

Ponadto podkreślić należy, że w rozumieniu ustawy zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji należy uznać za świadczenie usług wówczas, gdy odbywa się w ramach stosunków obligacyjnych.

Zatem, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Odnosząc się do pojęcia odszkodowania, należy zauważyć, że jest to termin niezdefiniowany w ustawie o podatku od towarów i usług. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały zawarte w przepisach ustawy Kodeks cywilny.

Z postanowień art. 361 § 1 k.c. wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Na podstawie ww. przepisu odszkodowanie uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Zgodnie z art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zatem, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej, bądź nie opodatkowaniu podatkiem VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wtedy kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 16 maja 2016 r. zawarł umowę w ramach której zobowiązał się wobec kontrahenta do sprzedaży i dostarczenia na jego rzecz butelek do (…) w cenie ustalonej przez Strony. Strony ustaliły, że w związku z inwestycją Wnioskodawcy polegającej na zakupie na potrzeby tej umowy urządzenia do etykietowania za kwotę 43000 zł przyjęta została przez Wnioskodawcę amortyzacja całkowita inwestycji przy zakupie przez kontrahenta ustalonej ilości sztuk produktu. Jednocześnie strony przewidziały, że w przypadku zakończenia współpracy przez kontrahenta ewentualna niezamortyzowana część inwestycji zostanie zapłacona przez kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy na podstawie faktury płatnej zgodnie z warunkami płatności zawartymi w Umowie. Następnie w 2020 r. umowa z dnia 16 maja 2016 r. została rozwiązana na mocy zgodnego porozumienia Stron. Z tego względu, że poziom zakupów osiągnął niewiele ponad połowę planowanej ilości koniecznej dla zamortyzowania maszyny strony postanowiły, że w związku z zakończeniem umowy kontrahent zapłaci Wnioskodawcę kwotę 10000 zł + VAT.

Zainteresowany wskazał, że rozwiązanie umowy nastąpiło na mocy porozumienia stron, a zatem Wnioskodawca wyraził zgodę na rozwiązanie umowy. Jednocześnie rozwiązania umowy z jednej strony nie można traktować jako przedterminowego, bo strony nie przewidziały sztywnego okresu jej trwania tzn. umowa zawarta była na czas nieoznaczony. Z drugiej strony nie osiągnięto jednak planowanego przez strony poziomu obrotów, o którym mowa poniżej, a zatem w tym znaczeniu rozwiązanie nastąpiło przedterminowo, tj. przed osiągnięciem przez strony zakładanego wolumenu obrotów. Zainteresowany wskazał, że w § 3 ust. 2 umowy strony przewidziały następującą treść:

„W związku z inwestycją ze strony Dostawcy polegającej na zakupie urządzenia do etykietowania za kwotę 43 000 zł Strony ustalają amortyzację całkowitą inwestycji przy zakupie przez Odbiorcę 1 000 000 szt. Produktu. W przypadku zakończenia współpracy przez Odbiorcę niezamortyzowana część inwestycji zostanie zapłacona przez Odbiorcę Dostawcy na podstawie FV płatnej zgodnie z warunkami płatności zawartymi w Umowie”.

Natomiast w § 10 ust. 1 umowy strony przewidziały następującą treść:

„Umowa zostaje zawarta na czas nieokreślony z możliwością jej wypowiedzenia z zachowaniem 3-miesięcznego terminu wypowiedzenia”.

Jak wynika z powyższego, możliwość wypowiedzenia umowy została przypisana obu stronom. Wypowiedzenie nie było jednak warunkowane zapłatą określonej kwoty. Jedynie w wypadku wypowiedzenia umowy przez Odbiorcę powstawały, zgodnie z § 3 ust. 2 umowy – przesłanki do żądania zapłaty niezamortyzowanej części maszyny.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy wypłatę ustalonej należności pieniężnej należnej w związku z rozwiązaniem zawartej umowy z dnia 16 maja 2016 r. w związku z niezrealizowaniem planowanego poziomu zakupów koniecznych dla zamortyzowania maszyny przez Wnioskodawcę uznać należy za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za odszkodowanie (rekompensatę) niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Zauważyć należy, że w świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu, bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Co do zasady, obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto).

Podkreślając, że decydujące znaczenie dla oceny skutków prawnych umów w stosunkach pomiędzy stronami ma ich treść, a nie nazwa, stwierdzić należy, że w ocenie tut. Organu, w przedmiotowej sprawie rekompensata finansowa (wypłata ustalonej należności pieniężnej) nie będzie posiadała cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistnieją okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 395 § 1 i 2 k.c., można zastrzec, że jednej lub obu stronom przysługiwać będzie w ciągu oznaczonego terminu prawo odstąpienia od umowy. Prawo to wykonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. W razie wykonania prawa odstąpienia umowa uważana jest za niezawartą. To, co strony już świadczyły, ulega zwrotowi w stanie niezmienionym, chyba że zmiana była konieczna w granicach zwykłego zarządu. Za świadczone usługi oraz za korzystanie z rzeczy należy się drugiej stronie odpowiednie wynagrodzenie.

Natomiast w myśl art. 396 k.c., jeżeli zostało zastrzeżone, że jednej lub obu stronom wolno od umowy odstąpić za zapłatą oznaczonej sumy (odstępne), oświadczenie o odstąpieniu jest skuteczne tylko wtedy, gdy zostało złożone jednocześnie z zapłatą odstępnego.

Skuteczne odstąpienie od umowy w wyniku zapłaty odstępnego wymaga spełnienia następujących warunków:

zawarcia w umowie stron klauzuli umownego prawa odstąpienia od umowy;
zawarcia postanowienia co do odstępnego;
złożenie oświadczenia o odstąpieniu od umowy;
równoczesna z tym oświadczeniem zapłata odstępnego.

Ponieważ odstępne jest kwalifikowaną postacią umownego prawa odstąpienia, stąd, w wyniku braku ustawowych odmiennych regulacji w tym przedmiocie – stosuje się do niego przepisy dotyczące umownego prawa odstąpienia (art. 395 k.c.), m.in. dotyczące określenia terminu wykonania prawa odstąpienia, sposobu odstąpienia. W razie skutecznego odstąpienia umowę uważa się za niezawartą. Do obowiązku zwrotu wykonanych już świadczeń oraz wynagrodzenia za usługi i korzystanie z rzeczy – stosuje się odpowiednio art. 395 k.c.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym, w ocenie tutejszego Organu mamy do czynienia ze świadczeniem usługi, gdyż określone świadczenie pieniężne jest wypłacane w związku z rozwiązaniem umowy i określonym w umowie żądaniem zapłaty niezamortyzowanej części maszyny. Należy zwrócić uwagę na fakt, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi – z podpisanej przez strony umowy wynika, że w przypadku niezamortyzowania urządzenia Wnioskodawcy (w związku z żądaniem) zostanie zapłacona przez Odbiorcę niezamortyzowana część maszyny. A zatem doszło po stronie Wnioskodawcy do świadczenia usługi tolerowania czynności związanej z utraconą korzyścią w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy, dla zabezpieczenia wykonania której, Wnioskodawca poniósł wydatek dedykowany tej umowie – zakup maszyny do etykietowania. Jak wynika z wniosku świadczenie pieniężne należne z tytułu rozwiązania umowy, z powodu niezamortyzowanej części maszyny stanowi płatność wynikającą z łączącej strony umowy. Stanowi ono zabezpieczenie interesów Wnioskodawcy – nabywającego na potrzeby umowy urządzenia do etykietowania – w przypadku odstąpienia od umowy przez kontrahenta – poprzez zagwarantowanie wypłaty wynagrodzenia w przypadku niezamortyzowanej części maszyny. Natomiast korzyścią dla kontrahenta jest zadość warunkom umowy przy jej rozwiązaniu.

Spełniona zatem jest przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji uznać należy, że wypłata ustalonej należności pieniężnej należnej w związku z rozwiązaniem zawartej umowy z dnia 16 maja 2016 r. stanowi w analizowanym przypadku wynagrodzenie za świadczenie usługi wynikającej z łączących strony postanowieniach umowy w związku z niezrealizowaniem planowanego poziomu zakupów koniecznych dla zamortyzowania maszyny przez Wnioskodawcę. Czynność w postaci tolerowania (akceptacji) czynności utraconych korzyści w związku z rozwiązaniem umowy za wynagrodzeniem jest świadczeniem usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tak uzyskane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin