2020.06.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.99.2020.2.SG
z 18 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, z późn zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 marca 2020 r. (data wpływu 6 marca 2020 r.), uzupełnionym 4 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nieodzyskanych kwot z tytułu należności od duńskiego Kontrahenta wskazanych w stanie faktycznym w związku z udokumentowaniem nieściągalności należności wobec tego Kontrahenta, a jeżeli tak, to za jaki rok podatkowy ta należność będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszt podatkowy i jakie dokumenty Spółka winna posiadać, aby potwierdzić udokumentowanie nieściągalności tej wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2020 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nieodzyskanych kwot z tytułu należności od duńskiego Kontrahenta wskazanych w stanie faktycznym w związku z udokumentowaniem nieściągalności należności wobec tego Kontrahenta, a jeżeli tak, to za jaki rok podatkowy ta należność będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszt podatkowy i jakie dokumenty Spółka winna posiadać, aby potwierdzić udokumentowanie nieściągalności tej wierzytelności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 maja 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.99.2020.1.SG wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 4 czerwca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością mającą siedzibę na terytorium Polski. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest wykonywanie instalacji elektrycznych w kraju oraz na ternie Unii Europejskiej. W związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą Wnioskodawca wystawił w 2018 r. faktury za wykonaną usługą na rzecz duńskiego Kontrahenta:

fakturę nr (…) na kwotę (…) euro z 30 kwietnia 2018 r. (…) pozostałe saldo do spłaty (…) zł,
fakturę nr (…) na kwotę (…) euro z 31 maja 2018 r. (…) pozostałe saldo do spłaty (…) zł,
fakturę nr (…) na kwotę (…) euro z 30 czerwca 2018 r. (…) pozostałe saldo do spłaty (…) zł,
fakturę nr (…) na kwotę (…) euro z 31 lipca 2018 r. (…) pozostałe saldo do spłaty (…) zł,
fakturę nr (…) na kwotę (…) euro z 31 sierpnia 2018 r. (…) pozostałe saldo do spłaty (…) zł,
fakturę nr (…) na kwotę (…) euro z 30 września 2018 r. (…) pozostałe saldo do spłaty (…) zł,
fakturę nr (…) na kwotę (…) euro z 31 października 2018 r. (…) pozostałe saldo do spłaty (…) zł,
fakturę nr (…) na kwotę (…) euro z 30 listopada 2018 r. (…) pozostałe saldo do spłaty (…) zł,
fakturę nr (…) na kwotę (…) euro z 21 grudnia 2018 r. (…) pozostałe saldo do spłaty (…) zł.

Łączna kwota należności wynosi (…) zł.

Powyższe kwoty z faktur zostały ujęte przez Spółkę jako przychód podatkowy za okresy, w których została wykonana usługa. Następnie Wnioskodawca uzyskał dekret o ogłoszeniu upadłości wydany 24 stycznia 2019 r.

Spółka zapłaciła od wyżej wymienionych należności podatek dochodowy od osób prawnych.

W uzupełnieniu wniosku z 29 maja 2020 r. Wnioskodawca wskazał ponadto, że wierzytelności nie uległy przedawnieniu. Wierzytelności zostały odpisane w księgach jako nieściągalne (odpis aktualizujący). Wierzytelności zostały odpisane jako nieściągalne w sposób definitywny. Spółka nie może dochodzić w przyszłości wskazanych należności. Wnioskodawca posiada przetłumaczone zaświadczenie z Sądu Gospodarczego (…) dotyczące wskazania syndyka masy upadłościowej (…) z datą ogłoszenia upadłości oraz wyciąg z duńskiego centralnego rejestru przedsiębiorstw, w którym widnieje informacja o ogłoszeniu upadłości (…). Dekret został wydany przez Sędziego Sądu Gospodarczego Wydział Spadkowy Sądu Morskiego i Gospodarczego – (…). Ponadto Wnioskodawca wskazał dane duńskiego Kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nieodzyskanych kwot z tytułu należności od duńskiego Kontrahenta wskazanych w stanie faktycznym w związku z udokumentowaniem nieściągalności należności wobec tego Kontrahenta, a jeżeli tak, to za jaki rok podatkowy ta należność będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszt podatkowy i jakie dokumenty Spółka winna posiadać, aby potwierdzić udokumentowanie nieściągalności tej wierzytelności?

Zdaniem Wnioskodawcy, (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 29 maja 2020 r.) Spółka ma prawo do uznania za koszt uzyskania przychodów nieodzyskanych kwot z tytułu należności od duńskiego Kontrahenta wskazanych w stanie faktycznym, z uwagi na udokumentowanie nieściągalności należności wobec tego Kontrahenta. Dokumentami pozwalającymi Wnioskodawcy uznać za koszt podatkowy nieściągalną należność od Kontrahenta jest informacja wskazująca na zakończenie postępowania upadłościowego wobec tego Kontrahenta oraz odpis z właściwego duńskiego centralnego rejestru przedsiębiorstw o wykreśleniu tego Kontrahenta z uwagi na jego upadłość.

Momentem, w którym Spółka byłaby uprawniona do uznania ww. nieściągalnej należności za koszt podatkowy byłby, zdaniem Wnioskodawcy, rok 2020, tj. rok, w którym otrzymała ona informację potwierdzającą zakończenie postępowania upadłościowego wobec duńskiego Kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że z opisu stanu faktycznego wynika, iż obecnie Wnioskodawca dysponuje dokumentami potwierdzającymi ogłoszenie upadłości dłużnika (dekret o ogłoszeniu upadłości wydany 24 stycznia 2019 r., zaświadczenie z Sądu Gospodarczego dotyczące wskazania syndyka masy upadłościowej z datą ogłoszenia upadłości oraz wyciąg z duńskiego centralnego rejestru przedsiębiorstw, w którym widnieje informacji o ogłoszeniu upadłości), nie mniej jednak stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe ponieważ Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie wskazał, że będzie uprawniony do uznania za koszt podatkowy nieściągalnej wierzytelności, w sytuacji otrzymania informacji potwierdzającej zakończenie postępowania upadłościowego wobec duńskiego kontrahenta.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z powołanego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 tej ustawy, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków.

I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Na podstawie art. 16 ust. 2 tej ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

Rozpatrując kwestię zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności, należy mieć także na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków.

Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT). Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT).

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawy o CIT, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia, podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest wykonywanie instalacji elektrycznych w kraju oraz na ternie Unii Europejskiej. W związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą Wnioskodawca wystawił w 2018 r. faktury za wykonaną usługą na rzecz duńskiego Kontrahenta. Kwoty z faktur zostały ujęte przez Spółkę jako przychód podatkowy za okresy, w których została wykonana usługa. Następnie Wnioskodawca uzyskał dekret o ogłoszeniu upadłości wydany 24 stycznia 2019 r. wydany przez Sędziego Sądu Gospodarczego Wydział Spadkowy Sądu Morskiego i Gospodarczego – (…). Spółka zapłaciła od wyżej wymienionych należności podatek dochodowy od osób prawnych. Wierzytelności nie uległy przedawnieniu. Wierzytelności zostały odpisane w księgach jako nieściągalne (odpis aktualizujący) w sposób definitywny. Spółka nie może dochodzić w przyszłości wskazanych należności. Spółka posiada przetłumaczone zaświadczenie z Sądu Gospodarczego (…) dotyczące wskazania syndyka masy upadłościowej (…) z datą ogłoszenia upadłości oraz wyciąg z duńskiego centralnego rejestru przedsiębiorstw w którym widnieje informacja o ogłoszeniu upadłości (…).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nieodzyskanych kwot z tytułu należności od duńskiego Kontrahenta wskazanych w stanie faktycznym w związku z udokumentowaniem nieściągalności należności wobec tego Kontrahenta, a jeżeli tak, to za jaki rok podatkowy ta należność będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszt podatkowy i jakie dokumenty Spółka winna posiadać, aby potwierdzić udokumentowanie nieściągalności tej wierzytelności.

O możliwości zaliczenia wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów decyduje kumulatywne spełnienie wskazanych wyżej przesłanek, tj.:

wierzytelności muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT;
wierzytelności nie uległy przedawnieniu;
wierzytelności powinny być odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT);
wierzytelności powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Z treści wniosku wynika, co jednoznacznie wskazała Spółka, że wierzytelność została przez Spółkę zaliczona do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, nie uległa ona przedawnieniu oraz została odpisana jako nieściągalna.

Przesłankę udokumentowania nieściągalności Wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT można uznać za spełnioną, jeżeli Spółka nie może uzyskać wydanego w ramach duńskiego postępowania upadłościowego formalnego rozstrzygnięcia/innego aktu/dokumentu (np. wyroku, postanowienia, decyzji, urzędowo poświadczonego odpisu protokołu z posiedzenia zamykającego postępowanie, itp.), który w sposób ostateczny przesądza o nieściągalności Wierzytelności z powodu okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, poza dokumentami wskazanymi przez Spółkę, a będącymi w jej posiadaniu.

Przepisy ustawy o CIT nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, stanowiący, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana.

Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi (tj. późniejszy) z warunków.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że dokumentami na potwierdzenie nieściągalności Wierzytelności, którymi Spółka dysponuje jest dekret o ogłoszeniu upadłości wydany 24 stycznia 2019 r. wydany przez Sędziego Sądu Gospodarczego Wydział Spadkowy Sądu Morskiego i Gospodarczego – (…), zaświadczenie z Sądu Gospodarczego (…) dotyczące wskazania syndyka masy upadłościowej (…) z datą ogłoszenia upadłości oraz wyciąg z duńskiego centralnego rejestru przedsiębiorstw w którym widnieje informacja o ogłoszeniu upadłości (…) Ponadto Wnioskodawca wskazał, że momentem, w którym Spółka byłaby uprawniona do uznania ww. nieściągalnej należności za koszt podatkowy byłby rok 2020, tj. rok, w którym Spółka otrzymała informację potwierdzającą zakończenie postępowania upadłościowego wobec duńskiego Kontrahenta.

Tym samym Spółka będzie mogła zaliczyć Wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym 2020 r., o ile, w tym właśnie roku spełniony został drugi (późniejszy) z obu wskazanych wyżej warunków, tj. otrzymanie informacji potwierdzającej zakończenie postępowania upadłościowego wobec duńskiego Kontrahenta

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów będącą przedmiotem zapytania nieprzedawnioną Wierzytelność, (tj. nieodzyskane od Kontrahenta kwoty wynikające ze wskazanych we wniosku faktur), w wysokości w jakiej została uprzednio zaliczona do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, na podstawie posiadanych dokumentów, (tj. odpis z właściwego duńskiego centralnego rejestru przedsiębiorstw o wykreśleniu tego Kontrahenta z uwagi na jego upadłość oraz informacja potwierdzającą zakończenie postępowania upadłościowego wobec duńskiego Kontrahenta), o ile, Spółka, nie może uzyskać wydanego w ramach duńskiego postępowania upadłościowego formalnego rozstrzygnięcia/innego aktu/dokumentu - np. wyroku, postanowienia, decyzji, urzędowo poświadczonego odpisu protokołu z posiedzenia zamykającego postępowanie, itp., który w sposób ostateczny przesądza o nieściągalności Wierzytelności z powodu okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT), w roku podatkowym 2020. W tym bowiem roku wystąpiła druga z przesłanek, tj. udokumentowanie nieściągalności należności wobec tego Kontrahenta.

Tym samym, stanowisko Spółki, z ww. zastrzeżeniami należało uznać za prawidłowe.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Należy jednocześnie podkreślić, że przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowego oraz to, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego, co oznacza, że organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Orzekanie o tym, czy w przedstawionym stanie faktycznym doszło bądź nie doszło do przedawnienia przedmiotowych wierzytelności wymagałoby nie tylko prowadzenia postępowania dowodowego, ale także interpretacji przepisów, które nie mieszczą się w definicji przepisów prawa podatkowego (przepisów polskiego kodeksu cywilnego, Konwencji o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży usług/towarów, czy nawet prawodawstwa duńskiego, jeśliby temu prawu Wnioskodawca i Kontrahent poddali opisane we wniosku transakcje sprzedaży). Dlatego też dokonane przez Wnioskodawcę w uzupełnieniu wniosku jednoznaczne wskazanie, że przedmiotowa Wierzytelność nie uległa przedawnieniu przyjęto za element stanu faktycznego sprawy.

Z tych samych względów organ interpretacyjny nie jest uprawniony do dokonywania ustaleń w zakresie duńskiego postępowania upadłościowego (przykładowo w zakresie przebiegu takiego postępowania, czy też tego jaki organ wydaje rozstrzygnięcia w jego ramach i jakiego rodzaju są to rozstrzygnięcia).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin