Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.331.2020.1.SJ
z 18 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2020 r. (data wpływu 20 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych refundacji przez pracodawcę wydatków poniesionych na dokształcanie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych refundacji przez pracodawcę wydatków poniesionych na dokształcanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Prezesem Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej. Zawarta jest z Nim umowa o pracę na czas nieokreślony. Czynności z zakresu prawa pracy wykonuje Rada Nadzorcza.

Z własnej inicjatywy Wnioskodawca w 2020 r. przystąpił do egzaminu dla kandydatów na członków organów nadzorczych, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 lit. j ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 1302, z późn. zm.) obejmującego część pisemną i część ustną i dotyczącą zakresu znajomości: prawa gospodarczego, prawa pracy, prawa rynku kapitałowego, ekonomii, zarządzania, finansów i rewizji finansowej, analizy sprawozdań finansowych. Zdobycie nowej wiedzy i ugruntowanie już posiadanej z pewnością ma pozytywny wpływ na podejmowanie decyzji i będzie wykorzystywane bezpośrednio na zajmowanym stanowisku Prezesa Zarządu. Wnioskodawca poniósł opłatę egzaminacyjną w kwocie 850 zł, co udokumentowane jest potwierdzeniem przelewu tej kwoty z Jego rachunku bankowego. Egzamin zakończył się wynikiem pozytywnym. Ponadto Wnioskodawca poniósł wydatki na wydawnictwa szkoleniowe (opracowania, ustawy, omówienia, przykładowe testy) w kwocie 589 zł, co udokumentował pismem. Wnioskodawca wystąpił do Rady Nadzorczej (wykonującej czynności w sprawach z zakresu prawa pracy w stosunku do Prezesa Zarządu) o refundację kosztów szkolenia w łącznej kwocie 1 639 zł (tj. 850 zł opłata za kurs, 589 zł materiały szkoleniowe i 200 zł dojazd na egzamin). Rada Nadzorcza na posiedzeniu w dniu XX. XX. 2020 r. po rozpatrzeniu podania i po przeprowadzeniu głosowania jednomyślnie wyraziła na to zgodę i przyznała wnioskowaną przez Wnioskodawcę kwotę, tj. 1 639 zł. Rada bardzo przychylnie wypowiedziała się o inicjatywie i stwierdziła, że wydatkowane pieniądze po wielokroć przysłużą się działalności Spółdzielni i zdobyte, dodatkowe uprawnienia są z pewnością do wykorzystania w codziennej pracy Prezesa. Nie zawarto umowy szkoleniowej. Wnioskodawca nie występował wcześniej z pismem, ponieważ nie liczył, że zda egzamin za pierwszym razem. Egzamin jest bardzo trudny i ciężko go zdać, dla przykładu, przystąpiło 26 osób, a zdało 5. Najprawdopodobniej kiedy egzamin byłby powtarzany Wnioskodawca nie zwracałby się w ogóle o zwrot kosztów. Drugi, czy kolejny termin zdawania mógłby być wykorzystywany jako powód do docinek, czy złośliwych komentarzy.

Po decyzji Rady Nadzorczej do działu księgowości, Wnioskodawca złożył następujące dokumenty:

• delegację wyjazdu na kwotę 376 zł 11 gr;
  

• fakturę za materiały szkoleniowe na kwotę 589 zł (wystawioną z datą 19 listopada 2019 r.);
  

• potwierdzenie wpłaty za egzamin na kwotę 850 zł z dnia YY.YY.2020 r. z rachunku Wnioskodawcy.
  
  

Została również załączona opinia radcy prawnego, z której wynika, że Wnioskodawca powinien otrzymać „na rękę” kwotę 1 639 zł niezależnie od tego, czy będzie naliczony podatek dochodowy od przychodu pracownika, czy też będą naliczone składki na ubezpieczenie społeczne. W sytuacji kiedy należałoby dokonać zapłacenia podatku i ZUS-u, Wnioskodawca i tak powinien (bo taka była prośba Wnioskodawcy i wola Rady Nadzorczej) dostać na konto kwotę 1 639 zł, a wszystkie inne narzuty typu podatek i ZUS odpowiednio powiększyć kwotę ,,brutto”.

Dział księgowości wypłacił Wnioskodawcy kwotę 1 639 zł przy czym odprowadzono składki: emerytalną 226 zł 71 gr, rentową 34 zł 84 gr, chorobową 56 zł 91 gr łącznie 318 zł 46 gr. Ponadto pobrano na ubezpieczenie zdrowotne 180 zł 40 gr oraz zaliczkę na podatek dochodowy 185 zł. Podstawą naliczenia jest kwota 2 322 zł 86 gr. Zapłacono również składki na ubezpieczenie od pracodawcy, łącznie 19,61% co daje kwotę 455 zł 51 gr. W wyniku tych działań Prezes Zarządu na konto otrzymał kwotę 1 639 zł, ale wygenerowały się dodatkowe koszty w wysokości 1 139 zł 37 gr tytułem składek i podatku.

Dział księgowości stoi na stanowisku, że składki powinny być zapłacone, ponieważ decyzja o pokryciu kosztów za zdany egzamin miała miejsce po poniesieniu kosztów, a nie przed terminem ich poniesienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy pracodawca postępuje prawidłowo, odprowadzając zaliczkę na podatek dochodowy od przyznanej refundacji na pokrycie kosztów dokształcania?
2. W jaki sposób Wnioskodawca powinien udokumentować wydatki poniesione na dokształcanie? Czy może to udokumentować rachunkami wystawionymi na Jego nazwisko?
3. Czy koszty za dokształcanie mogą być poniesione przed decyzją pracodawcy o pokryciu kosztów, czy koszty muszą być zawsze poniesione po tym fakcie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego. Do odrębnych przepisów zalicza się ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi do tej ustawy.

W myśl art. 103(1) § 1 Kodeksu pracy, przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

W przepisach prawa pracy brakuje wskazania, co powinniśmy rozumieć przez wyrażenie zgody pracodawcy na podnoszenie kwalifikacji pracownika oraz w jakim momencie zgoda ta powinna być wyrażona. Zgoda pracodawcy na dokształcanie pracownika może zostać wyrażona w dowolny sposób, przepisy nie stawiają tu szczególnych wymagań formalnych. Może być wyrażona także w sposób dorozumiany, np. przez sfinansowanie kosztów nauki lub szkolenia. Zasadniczo nie ma przeszkód, aby pracodawca wyraził zgodę w trakcie dokształcania. Z przepisów nie wynika też zakaz przyznania dofinansowania po zakończeniu dokształcania.

Nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli pracodawca nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 103⁴ § 3 k.p.). Nie ma przy tym przeszkód, aby mimo braku umowy opłacać całość lub część czesnego, dojazdy, pomoce naukowe itp. Są to tzw. świadczenia dodatkowe, o których mowa w przepisie art. 103³ Kodeksu pracy. Należy także nadmienić, że umowa szkoleniowa nie musi być zawarta na piśmie, ustna umowa szkoleniowa jest ważna, gdyż jej forma pisemna jest zastrzeżona tylko do celów dowodowych. Wydaje się również, że decyzja pracodawcy o skierowaniu, czy pokryciu kosztów szkolenia może być podjęta po zakończonym szkoleniu pracownika, który na moment przystąpienia do nauki, kursu, egzaminu uczynił to z własnej inicjatywy.

Przyznanie świadczeń dodatkowych na dokształcanie odbywane z inicjatywy pracownika, na które pracodawca wyraził zgodę po zakończeniu dokształcania, przy jednoczesnym związku zdobywanej wiedzy czy umiejętności z zakresem obowiązków pracownika (aktualnych jak również w przyszłości) korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji pracodawca jako płatnik nie powinien odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy.

Pracownik ubiegający się o przyznanie świadczeń dodatkowych z tytułu dokształcania może udokumentować poniesione wydatki rachunkami, fakturami, dowodami wpłat wystawionymi na jego nazwisko.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z cytowanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Należy zatem przyjąć, że co do zasady wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z przepisem art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Z powyższego wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia, jest aby świadczenie to zostało przyznane pracownikowi, zgodnie z odrębnymi przepisami. Do odrębnych przepisów należy zaliczyć ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, z późn. zm.), która w art. 103¹-103⁶ reguluje kwestie dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników.

Jak wynika z wyjaśnienia Ministra Pracy i Polityki Społecznej (wyjaśnienie dostępne na stronie tegoż Ministerstwa), podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu Kodeksu pracy oznacza zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Takie rozumienie podnoszenia kwalifikacji zawodowych współgra z innymi przepisami Kodeksu pracy, zgodnie z którymi kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku są ustalane w przepisach wewnątrzzakładowych (np. w układzie zbiorowym pracy) lub w przepisach szczególnych. Przepisy te wskazują zatem, jakich kwalifikacji pracodawca może oczekiwać od pracowników przy wykonywaniu pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Zatem przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach pracy aktualnie wykonywanej przez pracownika, ale również będą mogły mieć zastosowanie w przypadku, gdy planowany jest awans pracownika lub też pracodawca zamierza zaproponować mu inne warunki pracy, np. pracę na innym stanowisku, ze względu na zmianę profilu działalności firmy.

W myśl art. 17 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Zgodnie z art. 103¹ § 1 Kodeksu pracy, przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Przez kwalifikacje zawodowe pracowników należy rozumieć kwalifikacje wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Za kwalifikacje zawodowe uważa się wszelką wiedzę niezbędną do wykonywania przez pracownika pracy i pełnionych obowiązków.

Stosownie do art. 103¹ § 2 ww. ustawy, pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe przysługują:

1. urlop szkoleniowy;
2. zwolnienie z całości lub części dnia pracy, na czas niezbędny, by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia oraz na czas ich trwania.
   
   

Przy czym, za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia (103¹ § 3 ww. ustawy).

Regulacje zawarte w art. 103¹-103⁶ Kodeksu pracy, różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik:

• podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, bądź
  

• zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy.
  
  

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 103³ Kodeksu pracy), które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy zaznaczyć, że pracodawca zawiera – na piśmie – z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Postanowienia umowy nie mogą być jednak mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy (art. 103⁴ § 1 i § 2 Kodeksu pracy). Pracodawca nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 103⁴ § 3 Kodeksu pracy).

Użyty w art. 103³ Kodeksu pracy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim rodzaje świadczeń stanowią katalog otwarty. Nie ma zatem przeszkód, aby do świadczeń, które pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe zaliczyć również inne, nie wymienione wprost w tym przepisie. Należy przy tym pamiętać, że za każdym razem przyznane pracownikowi świadczenia muszą pozostawać w związku z procesem podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Prezesem Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej. Zawarta jest z nim umowa o pracę na czas nieokreślony. Czynności z zakresu prawa pracy wykonuje Rada Nadzorcza. Z własnej inicjatywy Wnioskodawca przystąpił do egzaminu dla kandydatów na członków organów nadzorczych. Zdobycie nowej wiedzy i ugruntowanie już posiadanej będzie wykorzystywane bezpośrednio na zajmowanym stanowisku Prezesa Zarządu. Wnioskodawca poniósł opłatę egzaminacyjną w kwocie 850 zł, co udokumentowane jest potwierdzeniem przelewu tej kwoty z Jego rachunku bankowego. Egzamin zakończył się wynikiem pozytywnym. Ponadto Wnioskodawca poniósł wydatki na wydawnictwa szkoleniowe (opracowania, ustawy, omówienia, przykładowe testy) w kwocie 589 zł, co udokumentował pismem. Wnioskodawca wystąpił do Rady Nadzorczej (wykonującej czynności w sprawach z zakresu prawa pracy w stosunku do Prezesa Zarządu) o refundację kosztów szkolenia w łącznej kwocie 1 639 zł (tj. 850 zł opłata za kurs, 589 zł materiały szkoleniowe i 200 zł dojazd na egzamin). Rada Nadzorcza jednomyślnie wyraziła na to zgodę i przyznała wnioskowaną przez Wnioskodawcę kwotę, tj. 1 639 zł. Rada bardzo przychylnie wypowiedziała się o inicjatywie i stwierdziła, że wydatkowane pieniądze po wielokroć przysłużą się działalności Spółdzielni i zdobyte, dodatkowe uprawnienia są z pewnością do wykorzystania w codziennej pracy Prezesa. Nie zawarto umowy szkoleniowej. Wnioskodawca nie występował wcześniej z pismem, ponieważ nie liczył, że zda egzamin za pierwszym razem. Najprawdopodobniej kiedy egzamin byłby powtarzany Wnioskodawca nie zwracałby się w ogóle o zwrot kosztów.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że zrefundowane przez pracodawcę wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na dokształcanie, stanowią przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, zwolniony jednakże z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, pracodawca nie postępuje prawidłowo, odprowadzając zaliczkę na podatek dochodowy od przyznanej refundacji na pokrycie kosztów dokształcania.

Pracownik ubiegający się o przyznanie świadczeń dodatkowych z tytułu dokształcania może udokumentować poniesione wydatki rachunkami, fakturami, dowodami wpłat wystawionymi na jego nazwisko.

Natomiast decyzja pracodawcy o pokryciu kosztów szkolenia może być podjęta po zakończonym szkoleniu pracownika, który na moment przystąpienia do nauki, kursu, egzaminu uczynił to z własnej inicjatywy.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.