2020.06.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-1.4012.288.2020.2.AKA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.288.2020.2.AKA
z 24 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2020 r. (data wpływu 20 maja 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 czerwca 2020 r. (data wpływu 17 czerwca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 10 czerwca 2020 r. nr 0114-KDIP1-1.4012.288.2020.1.AKA, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania 23% stawką podatku VAT sprzedaży działki nr (…) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania 23% stawką podatku VAT sprzedaży działki nr (…).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina (…) jest właścicielem nieruchomości położnej w miejscowości (…), oznaczonej w ewidencji gruntów nr (…) o powierzchni 0,1982 ha. Nieruchomość nabyta została z mocy prawa na podstawie decyzji komunalizacyjnej z dnia 29 grudnia 1993 roku znak: (…) wydanej przez Wojewodę (…). Posiada urządzoną księgę wieczystą kw nr (…) prowadzoną przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w (…).

Nieruchomość znajduje się na terenie:

dla którego obecnie brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

dla którego nie stwierdzono na dzień dzisiejszy istnienia w obiegu prawnym decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu obejmującej swoim zakresem przedmiotową nieruchomość.

Zgodnie z polityką przestrzenną dla obszaru Gminy (…) określoną w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy (…) działka oznaczona nr (…) znajduje na obszarze oznaczonym jako tereny mieszkaniowe miejskie i jednorodzinne w pasie gruntu ok. 170 m od ul. (…) i w terenach zieleni urządzonej w pasie ok. 40 m od ulicy (…). W ewidencji gruntów prowadzonej przez Starostę (…) sklasyfikowana została jako grunty orne klasy V i VI.

Opis nieruchomości: działka niezabudowana o kształcie prostokąta i szerokości ok. 9,5 m i długości około 210 m. Działka nie jest ogrodzona, ze spadkiem w kierunku południowo-zachodnim. Dostęp do drogi publicznej od ulicy (…) o nawierzchni gruntowej.

Na działce znajdują się:

odcinek sieci gazociągu średniego ciśnienia stanowiącej własność A. Oddział w (…) od roku 1990, wybudowany przed nabyciem przez gminę prawa własności, innych informacji Gmina nie posiada,

odcinek kanału tłocznego kanalizacji sanitarnej PE90 stanowiącego własność B. w (…) od 2009 roku, wybudowany przez gminę i przekazany na majątek B. w (…) w 2009 roku,

odcinek sieci telekomunikacyjnej - kabel doziemny stanowiący własność C. S. A. zainwentaryzowany w 1994 roku, wybudowany przez właściciela sieci, innych informacji Gmina nie posiada.

W rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo Budowlane, powyższe sieci są budowlami. Nad działką przebiega linia napowietrzna niskiego napięcia stanowiąca własność D., a w pobliżu przebiega trasa kolejowa. Otoczenie nieruchomości stanowią tereny zielone i zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. Powyższa działka wraz z innymi gruntami w 1988 roku została przejęta na rzecz E. - Skarb Państwa w zamian za świadczenie emerytalne.

Nieruchomość ta nigdy nie była przez gminę wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej. Gmina nigdy nie ponosiła również żadnych wydatków inwestycyjnych na ulepszenie ww. nieruchomości. Jest ona zbędna na realizację zadań publicznych. Rada Miejska w (…) Uchwałą nr (…) z dnia 31 stycznia 2020 roku wyraziła zgodę na zbycie tej nieruchomości w związku z zainteresowaniem osób fizycznych na jej nabycie. Sprzedaż ww. nastąpi w drodze przetargu nieograniczonego. Gmina nabyła działkę w drodze komunalizacji. Nabycie nastąpiło z mocy prawa i było niezależne od woli samorządu. Nabycie miało charakter nieodpłatny. Nieruchomość ta nie służy do prowadzenia przez gminę jakiejkolwiek działalności handlowej, usługowej czy wytwórczej, nie jest oddana w najem dzierżawę czy użyczenie. Działka stanowi element składowy majątku gminy, jest w gminnym zasobie nieruchomości i została przeznaczona do sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej będzie opodatkowana stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust.1 ustawy w związku z art. 146aa ust.1 pkt 1 ustawy tj. 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Działka o nr (…) stanowi teren zabudowany poprzez naniesienia (sieci) niestanowiące własności Gminy (tj. odcinek sieci gazociągu, odcinek kanału tłocznego kanalizacji sanitarnej, odcinek sieci telekomunikacyjnej). Powyższe wynika z faktu, że na nieruchomości gruntowej przeznaczonej do sprzedaży posadowione są sieci, które spełniają definicję budowli, zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, co tym samym czyni działkę o numerze (…) działką budowlaną. Zdaniem Wnioskodawcy dostawa ww. działki nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym powinna być opodatkowana stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1.

Fakt ten poparty jest wcześniejszymi interpretacjami wydanymi dla Gminy (…) o nr 0111-KDIB3-1.4012.706.2019.2.AB z dnia 30 grudnia 2019 r. oraz nr 0111-KDIB-1.4012.699.2019.2.MSO z dnia 9 stycznia 2020 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z cyt. wyżej przepisu wynika, że istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści tego artykułu, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do rozporządzania nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności” lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której - z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym - należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Powyższe znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 310/12), jak również w orzecznictwie europejskim (orzeczenie C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financien), w którym to orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak wynika z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z przytoczonych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945 z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z art. 4 ust. 2. ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług artykuł 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zatem dokonana wyżej analiza przepisów jednoznacznie wskazuje, że zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania z ww. zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. Przy czym – jak wyjaśniono wyżej – o tym, że dany teren jest terenem budowlanym przesadzają zapisy w planie zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia budynku, budowli lub gruntu. Definicja budynku i budowli znajduje się w art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2019 r., poz. 1186, z późn. zm.).

Za budynek uważa się obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane).

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane - przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Na podstawie art. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W świetle zapisów art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Według art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Stosownie do art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego, urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Jak wynika z opisu sprawy przedmiotem dostawy ma być działka nr (…). Nieruchomość znajduje się na terenie dla którego obecnie brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz dla którego nie stwierdzono na dzień dzisiejszy istnienia w obiegu prawnym decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu obejmującej swoim zakresem przedmiotową nieruchomość. Zgodnie z polityką przestrzenną dla obszaru Gminy określoną w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy działka oznaczona nr (…) znajduje na obszarze oznaczonym jako tereny mieszkaniowe miejskie i jednorodzinne w pasie gruntu ok. 170 m i w terenach zieleni urządzonej w pasie ok. 40 m. W ewidencji gruntów sklasyfikowana została jako grunty orne klasy V i VI. Na działce znajdują się:

odcinek sieci gazociągu średniego ciśnienia stanowiącej własność A. Oddział w (…) od roku 1990, wybudowany przed nabyciem przez gminę prawa własności, innych informacji Gmina nie posiada,

odcinek kanału tłocznego kanalizacji sanitarnej PE90 stanowiącego własność B. w (…) od 2009 roku, wybudowany przez gminę i przekazany na majątek B. w (…) w 2009 roku,

odcinek sieci telekomunikacyjnej - kabel doziemny stanowiący własność C. S. A. zainwentaryzowany w 1994 roku, wybudowany przez właściciela sieci, innych informacji Gmina nie posiada.

Nieruchomość ta nigdy nie była przez gminę wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej. Gmina nigdy nie ponosiła również żadnych wydatków inwestycyjnych na ulepszenie ww. nieruchomości. Jest ona zbędna na realizację zadań publicznych. Rada Miejska Uchwałą z dnia 31 stycznia 2020 roku wyraziła zgodę na zbycie tej nieruchomości w związku z zainteresowaniem osób fizycznych na jej nabycie. Sprzedaż ww. nastąpi w drodze przetargu nieograniczonego. Gmina nabyła działkę w drodze komunalizacji. Nabycie nastąpiło z mocy prawa i było niezależne od woli samorządu. Nabycie miało charakter nieodpłatny. Nieruchomość ta nie służy do prowadzenia przez gminę jakiejkolwiek działalności handlowej, usługowej czy wytwórczej, nie jest oddana w najem dzierżawę czy użyczenie. Działka stanowi element składowy majątku gminy, jest w gminnym zasobie nieruchomości i została przeznaczona do sprzedaży.

Zatem w niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją zbycia przez Wnioskodawcę gruntu z naniesieniami niestanowiącymi własności Wnioskodawcy.

Wobec tak przedstawionego opisu oraz obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro znajdujące się na działce gruntu nr (…) naniesienia wymienione we wniosku w postaci: odcinka sieci gazociągu średniego ciśnienia, odcinka kanału tłocznego kanalizacji sanitarnej PE90,

odcinka sieci telekomunikacyjnej - kabel doziemny, nie są własnością Wnioskodawcy, to nie sposób przyjąć, że Wnioskodawca dokona dostawy gruntu wraz ze znajdującymi się na nim naniesieniami.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że działka nr (…) stanowi teren zabudowany dostawa nieruchomości nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Ponadto przy sprzedaży przedmiotowej działki, nie będzie miał zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ przedmiotowa działka nie była wykorzystywana przez Gminę na potrzeby działalności gospodarczej, Gmina nigdy nie ponosiła żadnych wydatków inwestycyjnych na ulepszenie ww. nieruchomości, zatem działka nie była wykorzystywana wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku.

W związku z powyższym dostawa działki nr (…) będzie opodatkowana stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy wskazać, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona wyłącznie w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy o VAT.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy zwrócić uwagę na fakt, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Zatem powołane interpretacje indywidualne nie mogły mieć wpływu na ocenę prawną rozpatrzonej sprawy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin