Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.237.2020.2.AKA
z 18 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2020 r. (data wpływu 23 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 maja 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie 8% stawki podatku VAT dla usług wstępu do parku rozrywki w aktualnym stanie prawnym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• 8% stawki podatku dla usług wstępu do parku rozrywki w aktualnym stanie prawnym
  

• 8% stawki podatku VAT dla usług wstępu do parku rozrywki jaką należy pobierać po zmianie treści załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 maja 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako park rozrywki i jest podatnikiem VAT czynnym.

Działalność polega na prowadzeniu parku rozrywki rodzinnej. Na terenie parku umiejscowione są trampoliny, dmuchane zamki do skakania, zjeżdżalnie i inne atrakcje. Zasada odpłatności za korzystanie z parku polega wyłącznie na pobieraniu opłaty za wstęp. Wewnątrz parku nie pobiera się opłat za korzystanie z poszczególnych atrakcji. Odpłatność za sprzedawane jedzenie i napoje odbywa się oddzielnie i podlega właściwym dla usług gastronomicznych opodatkowaniu.

Stan faktyczny: podatnik już stosuje stawkę 8% przy pobieraniu opłaty za wstęp do parku rozrywki.

Zdarzenie przyszłe: po wejściu w życie zmian w zakresie treści załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik zamierza kontynuować stosowanie stawki 8% przy pobieraniu opłaty za wstęp do parku rozrywki.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że podatnik ... ... ... Sp. j., wykonuje usługi zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r., wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. z 2008 r. nr 207, poz. 1293, z późn. zm.) objęte symbolem 93.21.10.0.

Wnioskodawca w związku ze świadczeniem usług objętych zakresem postawionego we wniosku pytania nr 2 nie występował z wnioskiem o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(we wniosku pytanie nr 1) Jaką stawkę podatku od towarów i usług należy pobierać aktualnie od usługi wstępu na teren parku rozrywki z możliwością korzystania z jego atrakcji, w tym urządzeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno aktualnie, jak i po wejściu w życie zmian w treści załącznika nr 3 do ustawy, właściwa będzie stawka wynikająca z art. 41 ust. 2 w zw. z załącznikiem nr 3 poz. 186, a potem poz. 65 tego załącznika do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 177. poz. 1054, z późn. zm., zwanej dalej ustawą o VAT). Obecnie i po wejściu w życie zmian w treści załącznika jest i będzie to stawka 8%.

Z uwagi na brak w ustawie o VAT definicji pojęcia wstępu, jako prawidłowe należy przyjąć jego rozumienie wypracowane przez Ministra Finansów w wydawanych przez niego interpretacjach przepisów prawa podatkowego, w podobnych stanach faktycznych. Zgodnie z jego stanowiskiem „wstęp” należy rozumieć szerzej niż określenie „bilet wstępu”. „Wstęp” oznacza możliwość uczestnictwa w czymś, skorzystania z czegoś i taka definicja, zdaniem podatnika, trafnie oddaje istotę świadczonych przez niego usług. Oferuje ona bowiem możliwość skorzystania z poszczególnych atrakcji, uczestniczenia w zabawie z wykorzystaniem danego urządzenia czy obiektu, czyli możliwość uczestniczenia w czymś, skorzystania z czegoś.

Stosując takie szerokie pojęcie wstępu nie ma podstaw do rozróżniania na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług wstępu na teren parku jako całości i wstępu na poszczególne obiekty położone w jego granicach.

Istniejące wątpliwości co do tego, czy wstęp na teren parku oznacza jedynie bierne zachowywanie się wewnątrz bez możliwości korzystania z atrakcji, uciął jednoznacznie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w sprawie I SA/Rz 980/12. Uzasadniając wydany wyrok, Sąd nie podzielił stanowiska Ministra Finansów, w myśl którego „opłata za bilety wstępu” nie jest tożsama z „opłatą w zakresie wstępu”. Takie stanowisko ogranicza zastosowanie stawki 8% tylko do opłaty za „wstęp” do danego obiektu, na określony teren w celu zachowania biernego. Tymczasem wstęp do parków rozrywki i wesołych miasteczek na dyskoteki i sale taneczne (poz. 183 załącznika) nie może oznaczać biernego zachowania nabywcy biletu - klienta po dokonaniu wstępu” czyli po wejściu do danego obiektu. Chodzi tu bowiem o usługi związane z rozrywką i rekreacją, których charakter wiąże się z udostępnianiem klientom, wstępującym możliwości aktywnego korzystania z urządzeń - jak w wesołym miasteczku i w parku rozrywki - albo wykorzystania muzyki do aktywnego poruszania się (dyskoteki, sale taneczne).

Tym samym z treści poz. 183 nie można, zdaniem Sądu, wyprowadzić wniosku, że opłata za wstęp dotyczy biernego uczestnictwa, bo takie bierne uczestnictwo pozostaje w oczywistej sprzeczności z rodzajami tych rozrywek i rekreacji. W parku linowym regułą jest poruszanie się z użyciem określonych urządzeń (np. lin, mostków linowych), a w wesołym miasteczku korzystanie z karuzeli, strzelnicy. Nie „wstępuje” się tam natomiast po to, by przyglądać się zabawom i rozrywkom innych osób. Wejście, wstęp do parku rozrywki (podobnie jak na salę taneczną, na dancing) jest z natury rzeczy immanentnie związany właśnie z możliwością aktywności ruchowej przy wykorzystaniu charakteru tego miejsca i przygotowanych w nim atrakcji.

Każdy przepis polskiej ustawy o podatku od towarów i usług musi być przed zastosowaniem zbadany pod kątem zgodności z Dyrektywą oraz zgodności z zasadą neutralności i proporcjonalności. Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej ETS) w wyroku z 4 grudnia 1974 r. w sprawie Yvonne van Duyn, przeciwko Home Office (sygn. sprawy 41-74, ECR 1974, s. 01337; również wyroki ETS z 8 października 1987 r. Criminal proceedings v. Kolpinghuis Nijmegen BV, ECR 1986, s. 00723; Pubblico Ministero v. Tullio Ratti, w sprawie sygn. 148/78; Ursula Becker v. Finanzamt Munster-lnnenstadt, w sprawie sygn. 8/81; Marks and Spencer pic v. Commissioners of Customs and Excise, sygn. C-62/00; BP Supergaz Anonimos Etairia Geniki Emporiki-Viomichaniki kai Antiprossopeion v. Państwo Greckie, w sprawie sygn. C-62/93) przesądził, że w sytuacji, gdy przepisy dyrektywy są bezwarunkowe i dostatecznie precyzyjne, mogą być powoływane przez jednostkę w sporze z organem państwowym, gdy państwo nie implementuje dyrektywy do prawa krajowego lub zrobi to w sposób nienależyty; tym samym ustalenie, iż przepis krajowy nie prowadzi do osiągnięcia rezultatu lub niewłaściwie odzwierciedla postanowienia dyrektywy skutkuje przyznaniem pierwszeństwa normom samej dyrektywy. Wskazać należy na wyrok ETS z 11 lipca 1991 r. w sprawie Hansgeorg Lennartz v. Finanzamt Munchen III (C-97/90) oraz wyrok ETS z 22 czerwca 1989 r. Fratelli Constanzo v Commune di Milano (C-103/88), w których podkreśla się, że również organy administracji, obok sądów, są zobowiązane do przestrzegania zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego wobec prawa krajowego i do odmowy stosowania prawa krajowego, gdy jest ono niezgodne z prawem wspólnotowym.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP, źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. W art. 91 ustęp 2 Konstytucji wprowadzona została zasada pierwszeństwa zastosowania umowy międzynarodowej ratyfikowanej w drodze ustawy. Natomiast zgodnie z art. 91 ustęp 3 Konstytucji, prawo stanowione przez organizację międzynarodową stosowane jest bezpośrednio mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami, o ile wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową.

Powyższy zapis, analizowany łącznie z art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, pozwala na wywiedzenie reguły pierwszeństwa zastosowania prawa stanowionego przez Wspólnotę Europejską, w przypadku rozbieżności pomiędzy przepisami prawa krajowego a prawem wspólnotowym, jeżeli tej rozbieżności nie da się usunąć w drodze wykładni (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2007 roku I OSK 1193/06).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24.4.1997 r. sygn. akt III RN 14/97 (OSNAPiUS 1997, nr 20, poz. 394) wskazał, że „jakiekolwiek wątpliwości dotyczące interpretacji przepisów obowiązującego prawa, w sytuacji gdy ustawa zobowiązuje organ podatkowy do wydania decyzji, która ma autorytatywnie i indywidualnie dla każdego podatnika ustalić podstawową dla dokonania obliczenia należności podatkowej wartość (...), nie mogą być interpretowane na niekorzyść podatnika - w myśl zasady in dubio pro tributario, którą wywodzi się wprost z konstytucyjnych gwarancji podstawowych wolności obywatelskich.

Również NSA w uchwale (7) z dnia 20.4.1998 r. sygn. akt FPS 4/98 (ONSA1998. z. 3, poz. 77) stwierdził, że „wyjaśniając (…) wątpliwości prawne (...) miał również na względzie zasadę in dubio pro tributario, wyprowadzoną z obowiązujących w 1994 r. art. 6 i 7 przepisów konstytucyjnych, pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z 17.10.1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą RP oraz o samorządzie terytorialnym, w myśl której wątpliwości dotyczące wykładni przepisów podatkowych nie powinny być interpretowane na niekorzyść podatnika”.

Jako że powołany we wniosku przepis ustawy o VAT jest korzystny dla podatnika, gdyż dopuszcza stosowanie obniżonej stawki VAT na usługi przez podatnika sprzedawane, a jego wykładnia musi być dostosowana do przepisów wspólnotowych, prawidłowe będzie stwierdzenie, że usługa wstępu do parku rozrywki i korzystania z jego atrakcji podlegać powinna stawce 8%.

Za stanowiskiem, że wstęp określony, co prawda w innej pozycji załącznika a mianowicie w pozycji 186 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, obejmuje również możliwość korzystania z urządzeń siłowni, czy też klubu, a zatem zastosowanie ma stawka obniżona, opowiedział się między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 30 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Bd 1045/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z dnia 11 kwietnia 2013 r. III SA/Wa 3204/12 oraz z dnia 18 czerwca 2013 r., III SA/Wa 126/13. Zbliżone zagadnienie (dotyczyło biletów wstępu - karnetów do siłowni, klubów fitness itp.) było już przedmiotem rozstrzygnięcia przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 30 stycznia 2014 r. I FSK 311/13.

Wyrok NSA z dnia 7 marca 2014 r. sygn. I FSK 504/13 wskazuje jednoznacznie, że nie można zakładać, że racjonalny ustawodawca tworzy normę prawną nieobejmującą żadnego stanu faktycznego. Nie sposób wskazać usługi związanej z rozrywką czy rekreacją, które polegałaby wyłącznie na samym wstępie, biernym uczestnictwie, bez aktywnego korzystania z urządzeń znajdujących się w tym obiekcie. Samo pojęcie rozrywki czy rekreacji zakłada aktywne spędzanie wolnego czasu. Zachodzi bowiem sprzeczność między pojęciem rozrywka, rekreacja a bierne uczestnictwo, brak aktywności. Dlatego też NSA uznał, że wykładnia pojęcia „wstęp” wyłącznie do wejścia do obiektu, bez możliwości korzystania z urządzeń tam się znajdujących, stanowi zawężenie tego pojęcia.

Wreszcie należy zwrócić uwagę na cele, które przyświecają ustawodawcy, wprowadzającego stawki obniżone na określone towary lub usługi. W ten sposób, obniżając koszt nabycia, można preferować określone zachowania konsumentów. Niewątpliwie wprowadzenie stawki obniżonej na usługi rekreacyjne służy rozpowszechnieniu zdrowego trybu życia poprzez udostępnienie tych usług i obniżenie kosztów. W tym kontekście nieracjonalne byłoby preferowanie poprzez stawki obniżone wyłącznie usług rekreacyjnych polegających na biernym korzystaniu z obiektów. Nieracjonalne byłoby różnicowanie podatkowe tych usług rekreacyjnych, które polegają na konieczności korzystania z urządzeń lub przyrządów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie kwestię objętą zakresem pytania nr 1, w aktualnie obowiązującym stanie prawnym.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Zauważyć należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku, bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie zaś z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż –6%,

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110,wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.
   
   

Na mocy art. 41 ust. 13 ustawy, do towarów i usług będących przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienionych w Nomenklaturze scalonej (CN) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, stosuje się stawkę podatku w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w przepisach ustawy lub przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie określono inną stawkę.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku, gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia, należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

Należy zaznaczyć, że jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie, oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

W załączniku nr 3 do ustawy, pod pozycją 186 zostały wymienione „Pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu” – bez względu na symbol PKWiU.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że pozycja 186 załącznika nr 3 do ustawy stanowi uzupełnienie regulacji zawartych w pozycjach 182-185 tego załącznika, które wyznaczają zakres stosowania obniżonej stawki podatku dla niektórych usług związanych m.in. z rekreacją.

Powyższe pozycje dotyczą:

• poz. 179 – usług związanych z działalnością obiektów sportowych – PKWiU 93.11.10.0;
  

• poz. 182 – usług kulturalnych i rozrywkowych – wyłącznie w zakresie wstępu (bez względu na symbol PKWiU):
  • na widowiska artystyczne, włączając przedstawienia cyrkowe;
  • do obiektów kulturalnych;
  
  

• poz. 183 – usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne – bez względu na symbol PKWiU;
  

• poz. 184 – usług bibliotek, archiwów, muzeów oraz pozostałych usług w zakresie kultury – wyłącznie w zakresie wstępu – bez względu na symbol PKWiU;
  

• poz. 185 – wstępu na imprezy sportowe – bez względu na symbol PKWiU.
  
  

Z objaśnienia nr 1) do załącznika nr 3 ustawy wynika, że wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik. Z powołanych wyżej przepisów wynika, że stawką podatku w wysokości 8% objęte zostały m.in. usługi związane z rekreacją, jednak wyłącznie w zakresie wstępu. Ustawodawca nie określił jednak ani form ani kategorii „wstępu”, do których ma zastosowanie obniżona stawka podatku w wysokości 8%.

Na wstępie należy wskazać, że przepisy ustawy nie zawierają definicji pojęć „rekreacja” i „park rozrywki”, aby zatem poznać ich znaczenie należy sięgnąć do wykładni językowej. Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje rekreację jako „aktywny wypoczynek na świeżym powietrzu”, zaś Wielki Słownik Języka Polskiego (http://www.wsjp.pl/) za rekreację uznaje „ruchową aktywność w czasie wolnym od pracy, mającą służyć zdrowiu i dobremu samopoczuciu”. Brak jest też jednoznacznej definicji „parku rozrywki”, jak również wesołego miasteczka. W tym celu konieczne jest posłużenie się znaczeniem potocznym tych pojęć i definicją przewidzianą przez słownik języka polskiego. W odniesieniu do wesołego miasteczka definicję taką przewiduje przykładowo internetowy Słownik Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) wskazując, że wesołe miasteczko to teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele, strzelnice, kolejki. Natomiast sama rozrywka to coś, co służy odprężeniu, wypoczynkowi. Z kolei park można definiować jako duży ogród z alejkami i ścieżkami spacerowymi, jak również jako teren na którym zgromadzony jest sprzęt. Biorąc pod uwagę powyższe wydaje się, że znaczenie obu pojęć jest w istocie bardzo zbliżone i obejmuje teren służący ogólnie odprężeniu i wypoczynkowi, na którym znajdują się określone atrakcje.

Tak więc pojęcie „park rozrywki” trzeba rozumieć jako miejsce zarówno otwarte jak i zamknięte, które służy jego klientom do odprężenia się, zabawy, wypoczynku, rozrywki.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu m.in. do parków rozrywki, objęte są stawką podatku w wysokości 8% na podstawie poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy.

Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje pojęcie wstępu wskazując, m.in. że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”. Zatem pod pojęciem „wstępu” w rozumieniu poz. 182–186 załącznika nr 3 do ustawy, należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu (lub opłaty). Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu tych przepisów związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu). I tak, np. z nabyciem biletu wstępu do teatru związana jest możliwość obejrzenia przedstawienia, w przypadku parku rozrywki – możliwość korzystania z określonych urządzeń, sali tanecznej – możliwość tańczenia, na imprezę sportową – możliwość obejrzenia rozgrywanych na danym obiekcie zawodów, „na siłownię” – możliwość wykonywania ćwiczeń siłowych przy wykorzystaniu znajdujących się na jej terenie przyrządów, do parku narodowego – możliwość oglądania obiektów przyrodniczych znajdujących się na jego terenie.

Tym samym, nie ma uzasadnienia dla zawężania stosowania stawki obniżonej związanej ze wstępem do biernego uczestnictwa w danym przedsięwzięciu, a więc wyłącznie do wejścia do danego obiektu bez możliwości korzystania z urządzeń tam się znajdujących, jeżeli korzystanie z tych urządzeń wiąże się z typowym użytkowaniem danego obiektu w ramach wstępu do tego obiektu (tak jak np. wstęp „na siłownię”, czy do parku rozrywki).

Pojęcie „Usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu” odnosi się do kart wstępu np. na siłownię, które upoważniają do korzystania z urządzeń i przyrządów tam się znajdujących. Natomiast sformułowanie „wyłącznie w zakresie wstępu” należy rozumieć w ten sposób, że wszystkie usługi świadczone np. przez siłownię, które nie są związane z normalnym typowym jej użytkowaniem, takie jak usługi restauracyjne na terenie klubu, zakup napojów, odżywek, czy też usługi instruktora, nie są objęte stawką obniżoną, lecz są opodatkowane stawką podstawową.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako park rozrywki i jest podatnikiem VAT czynnym. Działalność polega na prowadzeniu parku rozrywki rodzinnej. Na terenie parku umiejscowione są trampoliny, dmuchane zamki do skakania, zjeżdżalnie i inne atrakcje. Zasada odpłatności za korzystanie z parku polega wyłącznie na pobieraniu opłaty za wstęp. Wewnątrz parku nie pobiera się opłat za korzystanie z poszczególnych atrakcji. Odpłatność z sprzedawane jedzenie i napoje odbywa się oddzielnie i podlega stawkom właściwym dla usług gastronomicznych opodatkowaniu. Dla świadczonych usług Wnioskodawca wskazał PKWiU – 93.21.10.0.

Ww. grupowanie PKWiU obejmuje usługi świadczone przez wesołe miasteczka i parki rozrywki.

Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy należy wskazać, iż bilet wstępu upoważnia do korzystania z takich atrakcji jak korzystanie z zamków dmuchanych, trampolin, zjeżdżalni. Natomiast – jak wskazał Wnioskodawca – usługi związane ze sprzedażą jedzenia i napoi podlegają opodatkowaniu właściwemu dla usług gastronomicznych.. Zatem, świadczona przez Wnioskodawcę usługa jest usługą, której podstawową cechą jest przyznanie prawa wstępu do parku rozrywki.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz przytoczone wyjaśnienia należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi wstępu do parku rozrywki w obowiązującym stanie prawnym podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z art. 146 pkt 2 ustawy w związku z poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, z uwagi na wywiedzenie skutku prawnego do zastosowania stawki VAT 8% dla świadczonych usług na podstawie innej pozycji załącznika nr 3 do ustawy, uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług wstępu na teren parku rozrywki z możliwością korzystania z jego atrakcji, w tym urządzeń. Natomiast wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie stawki podatku od towarów i usług, jaką będzie należało pobierać po zmianie w zakresie treści załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, od usługi wstępu na teren parku rozrywki z możliwością korzystania z jego atrakcji, w tym urządzeń, zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.