Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.140.2020.3.AW
z 23 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2020 r. (data wpływu 10 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 maja 2020 r. (data wpływu 24 maja 2020 r. i 28 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT z tytułu sprzedaży udziałów w działce nr 2 zabudowanej budynkiem administracyjnym i budynkiem internatu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT z tytułu sprzedaży udziałów w działce nr 2 zabudowanej budynkiem administracyjnym i budynkiem internatu. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 22 maja 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz prawidłowy podpis.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 28 lutego 1997 r. Wnioskodawczyni nabyła z mężem nieruchomość: działka nr 1 o powierzchni 6426 m² gruntu w użytkowaniu wieczystym do 5 grudnia 2089 r., zabudowaną trzema budynkami: wiatą magazynową, budynkiem administracyjnym, budynkiem internatu – budynki jednokondygnacyjne, murowane.

Nieruchomość zakupiona od X, co potwierdza akt notarialny z dnia 28 lutego 1997 r. przed notariuszem.

Dla powyższej nieruchomości prowadzona jest przez Sąd Rejonowy księga wieczysta.

Na ww. nieruchomości zabudowanej (działka nr 1) prowadzona była działalność gospodarcza do dnia 31 sierpnia 2012 r. od dnia 1 września 2012 r. działalność została przeniesiona. Od tego czasu nieruchomość była wykorzystywana dla celów prywatnych, niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Działalność gospodarcza została zakończona w dniu 30 kwietnia 2019 r. i od tego czasu Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Obecnie Wnioskodawczyni sprzedaje część działki nr 1 o powierzchni ok. 3000 m2 wraz z budynkami: budynkiem administracyjnym oraz budynkiem internatu.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni poinformowała, że:

1. Tak, w budynkach będących przedmiotem sprzedaży Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą.
2. Nie, od dnia 1 września 2012 r. budynek administracyjny nie był udostępniony nikomu, w żadnej ww. formie. Od dnia 1 września 2012 r. budynek internatu nie był udostępniony nikomu, w żadnej ww. formie.
3. Od dnia 1 września 2012 r., w związku z przeniesieniem działalności gospodarczej, nieruchomość wraz z budynkami została wypisana ze środków trwałych i została przeznaczona na cele osobiste. Budynki, które były wykorzystywane jako warsztat stolarski, zostały z dniem 1 września 2012 r. opróżnione i stały się pustostanem. Obiekt został również przypisany w organie podatkowym na wnioskodawczynię i jej męża, a nie jak dotychczas na firmę – działalność gospodarczą Wnioskodawczyni. Zainteresowana zajęła się od tej pory handlem meblami, głównie stylowymi.
4. Tak, budynki administracyjny i internatu do dnia 30 kwietnia 2019 r. były, w okresie od daty nabycia, tj. od dnia 28 lutego 1997 r. do dnia 1 września 2012 r., tj. dnia przeniesienia siedziby działalności gospodarczej, składnikami/środkami trwałymi prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię. Po dniu 1 września 2012 r. do momentu zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej, tj. 30 kwietnia 2019 r., budynki były pustostanem, pozostając własnością Wnioskodawczyni i męża.
5. Nie, z dniem 30 kwietnia 2019 r., tj. z dniem zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej, budynki administracyjny oraz internatu nie były już od dnia 1 września 2012 r. środkami trwałymi firmy Wnioskodawczyni.
6. Tak, w każdym budynku miało miejsce pierwsze zajęcie. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyli budynki na rynku wtórnym jako używane, zajęte, w roku 1997.
7. Nie, budynek administracyjny nie był ulepszany powyżej 30% wartości początkowej. Budynek internatu nie był ulepszany powyżej 30% wartości początkowej.
8. Nie, budynek administracyjny – z tytułu ulepszeń, nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Budynek internatu – z tytułu ulepszeń, nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
9. Nie, budynek administracyjny – nie poniesiono wydatków wyższych niż 30% na ulepszanie. Budynek internatu – nie poniesiono wydatków wyższych niż 30% na ulepszanie.
10. Tak, Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Nabycie nastąpiło w dniu 28 lutego 1997 r.
11. Tak, budynki administracyjny i internatu były pustostanami zwolnionymi od podatku od towarów i usług.
12. Nie, budynki administracyjny i internatu nie były nikomu udostępniane.
13. Nie, były ponoszone żadne nakłady związane z przygotowaniem budynków do sprzedaży.
14. Przyszły nabywca dotarł do Wnioskodawczyni samodzielnie, zauważył, że jest to pustostan, szukając nieruchomości do kupienia.
    
    

Wnioskodawczyni informuje również, że nieruchomość działka nr 1 została już geodezyjnie podzielona na dwie działki:

1. działkę nr 2 o pow. 3024 m² zabudowaną budynkami administracyjnym oraz internatu – ta nieruchomość będzie przedmiotem sprzedaży.
2. działkę nr 3 o pow. 3402 m² zabudowaną wiatą magazynową, która pozostanie własnością Wnioskodawczyni i jej męża.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż części ww. nieruchomości zabudowanej ma być opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż będzie zwolniona od podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zgodnie z tym artykułem zwalnia się od podatku VAT dostawę budynków i budowli (za wyjątkami).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności budynku należy traktować jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Budynek spełnia bowiem definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086, z późn. zm.), zwana dalej k.r.o.

Stosownie do art. 31 § 1 k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 k.r.o. oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą 112, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje zbycia swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, że działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.

Stwierdzić należy, że uznanie czy dany podmiot – w odniesieniu do konkretnej czynności – działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z treści wniosku wynika, że dnia 28 lutego 1997 r. Wnioskodawczyni nabyła z mężem działkę nr 1 w użytkowaniu wieczystym, zabudowaną trzema budynkami: wiatą magazynową, budynkiem administracyjnym, budynkiem internatu.

Na ww. nieruchomości zabudowanej Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą do dnia 31 sierpnia 2012 r. Natomiast od dnia 1 września 2012 r. działalność została przeniesiona. W konsekwencji nieruchomość wraz z budynkami została wypisana ze środków trwałych i przeznaczona na cele osobiste. Budynki, które były wykorzystywane jako warsztat stolarski, zostały z dniem 1 września 2012 r. opróżnione i stały się pustostanem. Obiekt został również przypisany w organie podatkowym na Wnioskodawczynię i męża, a nie jak dotychczas na firmę – działalność gospodarczą Wnioskodawczyni. Zatem od tego czasu przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana dla celów prywatnych, niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Od dnia 1 września 2012 r. budynek administracyjny i internatu nie był udostępniony nikomu, w żadnej formie.

Obecnie Wnioskodawczyni zamierza sprzedać działkę nr 2 zabudowaną budynkami administracyjnym oraz internatu, która została wydzielona z działki nr 1.

Ponadto nie były ponoszone żadne nakłady związane z przygotowaniem budynków do sprzedaży. Przyszły nabywca dotarł do Wnioskodawczyni samodzielnie, zauważył, że jest to pustostan, szukając nieruchomości do kupienia.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawczyni powzięła wątpliwości w zakresie zwolnienia od podatku VAT – zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – sprzedaży udziałów w działce nr 2 zabudowanej budynkami administracyjnym i internatu.

W niniejszej sprawie należy zauważyć, że Wnioskodawczyni wskazała, że działka mająca być przedmiotem dostawy znajduje się w jej majątku prywatnym.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy na tle powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że w związku z planowaną sprzedażą ww. udziałów w działce zabudowanej przedmiotowymi budynkami, uprzednio wycofanych z działalności gospodarczej do majątku osobistego, Wnioskodawczyni nie będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Powyższe wynika z faktu, że przedmiotowa sprzedaż będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności w stosunku do ww. nieruchomości zabudowanej, stanowiącej część majątku prywatnego, która po przekazaniu z działalności gospodarczej na cele prywatne nie była wykorzystywana – jak wynika z treści wniosku – w celu prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Tym samym transakcja zbycia udziałów w działce nr 2 zabudowanej budynkami administracyjnym i internatu, nie będzie podlegała przepisom ustawy, bowiem jej przedmiotem będzie majątek osobisty Wnioskodawczyni.

Podsumowując, sprzedaż udziałów w działce nr 2 zabudowanej budynkami administracyjnym i internatu, uprzednio wycofanych z działalności gospodarczej do majątku osobistego, nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ będzie stanowiła transakcję niepodlegającą opodatkowaniu tym podatkiem, jako zbycie majątku prywatnego Wnioskodawczyni.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W kwestii skutków prawnych jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawczyni, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Panią (żonę), zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla męża (współwłaściciela działki).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.