Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.128.2020.1.AT
z 23 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 19 marca 2020 r. (data wpływu 23 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z udziałem pracowników Wnioskodawcy w Planie Motywacyjnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2020 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z udziałem pracowników Wnioskodawcy w Planie Motywacyjnym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, (dalej także: „Spółka Polska”). Spółka Polska jest częścią międzynarodowego koncernu, do którego należy także spółka matka (posiadająca 100% udziałów w kapitale zakładowym Spółki Polskiej) oraz inne spółki powiązane (dalej: „Koncern”, „Grupa”).

Działalność gospodarcza Koncernu na poziomie globalnym obejmuje określone procesy biznesowe, które realizowane są przez poszczególne spółki wchodzące w skład Koncernu. Jednocześnie, jednym z kierunków strategicznych globalnej polityki Koncernu jest m.in. zwiększenie motywacji i zatrzymanie kluczowych dla Koncernu osób, których praca w poszczególnych spółkach Grupy przyczynia się do rozwoju Grupy jako całości (dalej także: „Kadra zarządzająca”). W celu utrzymania tego kierunku z perspektywy Koncernu oraz zachowania tych samych standardów dla wszystkich kluczowych dla Koncernu osób, uwzględniając przy tym ich równe traktowanie, właściciel Koncernu przy udziale wybranych spółek zależnych wchodzących w skład Grupy w tym spółki posiadającej swoją siedzibę w Niemczech będącej babką Spółki Polskiej (dalej: „Spółka Niemiecka”) (dalej łącznie: „Organizator Planu”) wdrożył, w odniesieniu do Kadry zarządzającej i kluczowych pracowników (dalej również jako: „Uczestnicy”) poszczególnych podmiotów zależnych możliwość wzięcia udziału w długoterminowym planie motywacyjnym (ang. Long-Term Incentive Plan, dalej: „Plan Motywacyjny”). Nadrzędnym celem Planu Motywacyjnego jest długoterminowe powiązanie interesów członków kadry zarządzającej i kluczowych pracowników Koncernu z interesami Grupy jako całości, umożliwienie uzyskiwania profitów ze wzrostu wartości rynkowej Grupy oraz pozyskiwanie i zatrzymanie kadry zarządzającej i kluczowych pracowników dzięki udostępnianiu im możliwości osiągnięcia dodatkowych benefitów. Właściciel Koncernu wprowadza Plan motywacyjny w poszczególnych krajach sukcesywnie i zamierza również objąć nim Kadrę zarządzająca i kluczowych pracowników (Uczestnicy) Wnioskodawcy. Zatem, pracownicy Wnioskodawcy będą nominowani do uczestnictwa w Programie motywacyjnym w związku ze sprawowaną przez nich funkcją zarządzającą Wnioskodawcy, a więc zgodnie z ustaloną przez Organizatora Planu docelową grupą Uczestników Programu, tj. kluczowi pracownicy/kadra zarządzająca. Jednocześnie, w odniesieniu do Polski, decyzją Grupy, Długoterminowa Umowa Motywacyjna zostanie podpisana przez pracowników Wnioskodawcy najpóźniej w trzecim kwartale 2020.

Udział Uczestników, w tym pracowników Wnioskodawcy, w Planie Motywacyjnym będzie dobrowolny (zarówno w odniesieniu do Spółki Niemieckiej jak i Uczestników, tj. Spółka Niemiecka dyskrecjonalnie nominuje uczestników Programu) i nie będzie wynikać z umowy o pracę zawartej pomiędzy Uczestnikami a Spółką Polską ani z innych regulacji prawa pracy obowiązujących w Spółce Polskiej. Jednocześnie, szczegółowe zasady udziału w Planie Motywacyjnym oraz kryteria i warunki jakie musi spełnić Uczestnik, aby w nim uczestniczyć są uregulowane w stworzonych w tym celu wewnątrzgrupowych dokumentach, które następnie będą komunikowane Uczestnikom zatrudnionym w podmiotach zależnych, którzy zostali nominowani do wzięcia udziału w Planie Motywacyjnym. Tym samym, ustalenia dotyczące przedstawionego we wniosku Planu Motywacyjnego będą określane i podejmowane na poziomie struktury centralnej (przez odpowiednie wewnątrzgrupowe organy), co oznacza, iż Spółka Polska będąca pracodawcą Uczestników nie będzie w żaden sposób angażowana w proces decyzyjny i/lub nominację Uczestników, nie uczestniczyła w żadnych porozumieniach dot. wdrożenia/funkcjonowania Planu, jak również Wnioskodawca nie jest reprezentowany w odpowiednich organach wewnątrzgrupowych, które podejmują ustalenia dotyczące Planu Motywacyjnego.

Podsumowując, wdrożenie przedmiotowego Planu Motywacyjnego jako narzędzia nacelowanego na zwiększenie motywacji i zatrzymanie kluczowych dla Grupy pracowników, zostało zainicjowane przez właściciela Koncernu, przy czym przedsięwzięcie to będzie realizowane przy udziale wybranych spółek zależnych wchodzących w skład Grupy, w tym Spółki Niemieckiej. Tym samym, Spółka Niemiecka będzie realizować czynności w ramach Planu Motywacyjnego jako podmiot, któremu powierzono te zadania na podstawie stosownych porozumień podjętych przez podmioty z Grupy, przy czym ustalenia związane z realizacją poszczególnych zadań dotyczących przedstawionego we Wniosku Planu Motywacyjnego zostały określone i podjęte na poziomie struktury centralnej (przez odpowiednie wewnątrzgrupowe organy), na podstawie stosowanych porozumień zawartych pomiędzy Organizatorami Planu, z wyłączeniem Wnioskodawcy.

Końcowo, przystąpienie do Planu Motywacyjnego potwierdzane będzie stosowną umową zawartą m.in. pomiędzy Uczestnikami a Spółką Niemiecką (dalej: Długoterminowa Umowa Motywacyjna). Innymi słowy, Uczestnicy będą brać udział w Planie Motywacyjnym na podstawie Długoterminowej Umowy Motywacyjnej (tym samym, umowy odrębnej od zawartej przez Uczestników z Wnioskodawcą umowy o pracę) zwartej przez Uczestników z Organizatorem Planu, tj. Spółką Niemiecką, Spółką Matką Wnioskodawcy oraz dalszym podmiotem powiązanym - odrębną Spółką Niemiecką.

Zgodnie z obowiązującym Planem Motywacyjnym, którego regulamin (dalej: Regulamin Planu Motywacyjnego) został utworzony i przyjęty na podstawie odpowiedniej procedury prawnej obowiązującej w Niemczech oraz na podstawie opisanej powyżej Długoterminowej Umowy Motywacyjnej, pracownikom Wnioskodawcy (tj. Uczestnikom Planu Motywacyjnego) przyznawane będą (przez Organizatorów Planu będących stroną Długoterminowej Umowy Motywacyjnej) nieodpłatnie jednostki Management Incentive Plan (dalej: Jednostki MIP I) według następującego harmonogramu, poczynając od okresu rozliczeniowego zaczynającego się od dnia 1 kwietnia 2019 r.:

• po upływie 1 roku - 25% Jednostek MIP I przydzielonych Uczestnikowi,
• po upływie 2 roku - 50% Jednostek MIP I przydzielonych Uczestnikowi,
• po upływie 3 lat - 75% Jednostek MIP I przydzielonych Uczestnikowi,
• po upływie 4 lat - 100% Jednostek MIP I przydzielonych Uczestnikowi.
  
  

Jednocześnie, ilość przydzielonych pracownikom Wnioskodawcy Jednostek MIP I będzie zależała od decyzji Organizatorów Planu.

Po spełnieniu odpowiednich warunków, w tym m.in. w przypadku zmiany struktury właścicielskiej poszczególnych spółek z Grupy i/ lub wprowadzenia akcji danego podmiotu z Grupy do publicznego obrotu na giełdzie papierów wartościowych i po spełnieniu przesłanki zatrudnienia (w przypadku Uczestników z Polski - zatrudnienia w Polskiej Spółce), Uczestnicy (w przypadku Polski) będą uprawnieni do otrzymania w przyszłości wypłaty gotówkowej od Spółki Niemieckiej - rozliczenia pieniężnego, którego wysokość będzie kalkulowana w oparciu o specjalny wzór zawarty w Regulaminie Planu Motywacyjnego. Tym samym, zgodnie z zawartym w Regulaminie Planu Motywacyjnego wzorem, wysokość wypłaty gotówkowej otrzymanej przez Uczestników od Spółki Niemieckiej uzależniona będzie od

1. wartości (ceny) uzyskanej w związku ze zmianą struktury właścicielskiej Spółki Niemieckiej lub wysokości ceny akcji w przypadku debiutu na giełdzie oraz
2. ilości przydzielonych Uczestnikom Jednostek MIP I.
   
   

Jednocześnie, umocowania dotyczące Programu (tj. Regulamin Planu Motywacyjnego) bądź zawierane pomiędzy Uczestnikami, a Spółką Niemiecką Długoterminowe Umowy Motywacyjne potwierdzające przystąpienie do Planu, nie określają instrumentu bazowego, na podstawie którego możliwa byłaby wycena wartości ww. Jednostek MIP.

I. Równocześnie, pomimo, iż przyznawane Jednostki MIP I stanowią swego rodzaju prawa majątkowe uprawniające do otrzymania w przyszłości wypłaty w formie świadczenia pieniężnego to nie są pochodnym instrumentem finansowym w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c - i ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, lub papierem wartościowym w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a - b ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.

Ponadto, Jednostki MIP I są niezbywalne, tj. Uczestnicy nie będą mogli przekazanych im uprawnień zbyć, przenieść ani obciążyć. Przystąpienie do Planu Motywacyjnego nie będzie dawać również Uczestnikom praw akcjonariusza do akcji Spółki Niemieckiej ani innego podmiotu z Grupy, w tym prawa do udziału w zysku, ani nie będzie upoważniać w przyszłości do faktycznego nabycia przez Uczestników akcji jakiegokolwiek podmiotu z Grupy. Jednocześnie, liczba otrzymanych przez Uczestnika Jednostek MIP I nie będzie częścią oraz nie będzie wpływać na wysokość wynagrodzenia Uczestnika ze stosunku pracy, jakie otrzymuje on od Spółki Polskiej. Ponadto, regulacje dotyczące Planu przewidują wygaśnięcie uprawnień wynikających z Jednostek MIP I w przypadku rozstania Uczestnika (np. pracownika Wnioskodawcy) z Wnioskodawcą lub innym podmiotem z Grupy, tj. jeżeli Uczestnik został usunięty lub zwolniony ze stanowiska pracy, albo jego stanowisko, zapotrzebowanie na usługi lub zatrudnienie u Wnioskodawcy lub innym podmiocie z Grupy zostały w inny sposób zlikwidowane lub ustały, lub jeżeli Uczestnik z nich zrezygnował, lub w jakikolwiek inny sposób przestał pracować na rzecz Wnioskodawcy lub innego podmiotu z Grupy.

Tym samym, Jednostki MIP I nie są instrumentami prawnie uregulowanymi w powszechnie obowiązujących normach prawnych w Niemczech - zostały ukształtowane i uregulowane na zasadzie swobody kontraktowej dla potrzeb Planu Motywacyjnego i to z unormowań Regulaminu Planu Motywacyjnego wynika, że Jednostki te ze swojej istoty mają charakter niezbywalny, w konsekwencji czego, Uczestnicy, nie mogą przekazanych im uprawnień zbyć, przenieść ani obciążyć (zastawić). Jednocześnie, przedmiotowe jednostki nie są przedmiotem jakiegokolwiek obrotu regulowanego czy nieregulowanego (jak wskazano powyżej, Jednostki MIP I nie dają Uczestnikom praw akcjonariusza do akcji Spółki Niemieckiej lub jakiegokolwiek innego podmiotu z Grupy), tym samym, nie mogą być również w jakikolwiek sposób emitowane przez Spółkę Niemiecką lub jakikolwiek inny podmiot z Grupy. Jednostki MIP I stanowią zatem jedynie podstawę do uzyskania przez Uczestników świadczenia pieniężnego w przyszłości (pod warunkiem spełnienia przewidzianych w Regulaminie Planu Motywacyjnego przesłanek), a przyznanie Jednostek MIP I nie będzie elementem wynagrodzenia za pracę świadczoną przez Uczestników na rzecz Spółki Polskiej. Innymi słowy, okoliczność bycia zatrudnionym w Spółce Polskiej nie wiąże się z jednoczesnym (automatycznym) przystąpieniem Uczestników do Planu Motywacyjnego, a daje jedynie możliwość wzięcia w nim udziału, pod warunkiem, iż i) Uczestnicy zostaną nominowani do wzięcia udziału w Planie przez Spółkę Niemiecką i ii) Uczestnicy wyrażą chęć uczestnictwa w przedmiotowej inicjatywie w formie odrębnej Długoterminowej Umowy Motywacyjnej zawartej bezpośrednio ze Spółką Niemiecką. Tym samym, przyznanie Uczestnikom Jednostek MIP I nie stanowi treści umowy o pracę zawartej przez Uczestników ze Spółką Polską, a wysokość rozliczenia pieniężnego uzyskiwanego przez Uczestników z tytułu udziału w Planie Motywacyjnym (pod warunkiem spełnienia określonych w Regulaminie warunków) nie jest w jakikolwiek sposób uzależniona od wyników pracy świadczonej przez Uczestników na rzecz Spółki Polskiej.

Spółka Polska będzie obciążana kosztami realizacji praw wynikających z Jednostek MIP I przyznawanych w ramach Planu Motywacyjnego z tytułu dobrowolnego przystąpienia i uczestnictwa pracowników Wnioskodawcy w przedstawionym we wniosku Planie Motywacyjnym. W praktyce to Spółka Niemiecka będzie dokonywać wypłat na rzecz Uczestników, w tym pracowników Wnioskodawcy w związku z realizacją przez nich Jednostek MIP I, a następnie koszty te refakturowane będą na Spółkę Polską (tj. Wnioskodawcę) w oparciu o właściwy dokument wystawiony przez Spółkę Niemiecką. Jednocześnie, Spółka Polska będzie obciążana wyłącznie kosztami dotyczącymi wypłat na rzecz Uczestników Planu będących pracownikami Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty związane z udziałem Pracowników Wnioskodawcy w Planie Motywacyjnym ponoszone przez Wnioskodawcę w wyniku dokonania refaktury przez Spółkę Niemiecką z tytułu wypłat zrealizowanych na rzecz Uczestników przez Spółkę Niemiecką w związku z realizacją przez nich Jednostek MIP I, będą na gruncie ustawy o PDOP stanowić dla Spółki Polskiej koszty uzyskania przychodu, rozpoznawane (potrącalne) zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o PDOP jako koszty inne niż bezpośrednie, przyporządkowane do źródła przychodów innych niż zyski kapitałowe, a więc w dacie, w której zostały one ujęte w księgach rachunkowych Spółki jako koszt?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty związane z udziałem Pracowników Wnioskodawcy w Planie Motywacyjnym, tj. w szczególności koszty wypłat świadczenia pieniężnego na rzecz Pracowników Wnioskodawcy związane z realizacją praw wynikających z Jednostek MIP I przyznanych im w ramach Planu Motywacyjnego, poniesionych przez Spółkę Niemiecką, a następnie refakturowanych na Spółkę Polską będą na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”), stanowić dla Spółki Polskiej koszty uzyskania przychodu, rozpoznawane (potrącalne) zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o PDOP jako koszty inne niż bezpośrednie, przyporządkowane do źródła przychodów innych niż zyski kapitałowe, a więc w dacie, w której zostały one ujęte w księgach rachunkowych Spółki jako koszt.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W pozostałych przypadkach, zgodnie z ogólnie przyjętą wykładnią powyższego przepisu za koszt uzyskania przychodu może zostać uznany jedynie taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. jest poniesiony przez podatnika, tj. pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów ze źródła, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
5. został właściwie udokumentowany;
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a powstaniem przychodu lub potencjalna możliwość przyczynienia się do powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego przedstawionego w niniejszym wniosku, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę Polską w związku z udziałem Pracowników Wnioskodawcy w Planie Motywacyjnym, tj. w szczególności koszty związane z realizacją praw wynikających z Jednostek MIP przyznawanych w ramach Planu Motywacyjnego Pracownikom Wnioskodawcy, poniesionych przez Spółkę Niemiecką, a następnie refakturowanych na Spółkę Polską będą spełniały wszystkie powyższe warunki zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe, w opinii Wnioskodawcy, wynika w pierwszej kolejności z faktu, że wydatki związane z realizacją praw wynikających z Jednostek MIP przyznawanych w ramach Planu Motywacyjnego Pracownikom Wnioskodawcy (pod warunkiem realizacji kryteriów wynikających z Regulaminu) zostaną faktycznie poniesione przez Spółkę Polską, tj. pomimo, iż w pierwszej kolejności to Spółka Niemiecka będzie dokonywać wypłat na rzecz Uczestników w związku z realizacją przez nich Jednostek MIP I, to następnie koszty te refakturowane będą na Spółkę Polską. Oznacza to, że przedmiotowe koszty będą pokryte z zasobów majątkowych Wnioskodawcy. Zostanie on bowiem obciążony przez Spółkę Niemiecką kosztami wypłat świadczenia pieniężnego z uwagi na fakt uczestniczenia w Planie Motywacyjnym Uczestników, będących pracownikami Wnioskodawcy.

Tym samym, w odniesieniu do drugiej z przesłanek, to Spółka Polska będzie podmiotem ostatecznie ponoszącym ciężar ekonomiczny dokonywanych wypłat z własnych zasobów majątkowych, albowiem Wnioskodawca nie otrzyma również żadnego zwrotu należności od Uczestników za dokonanie przedmiotowych wypłat, ani od żadnego innego podmiotu.

Jednocześnie, wskazane wydatki zostaną poniesione w celu uzyskania przychodów ze źródła, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Należy bowiem podkreślić, iż możliwość przystąpienia do Planu Motywacyjnego, a następnie możliwość otrzymania przez Pracowników Wnioskodawcy świadczenia pieniężnego będącego wynikiem realizacji praw wynikających z Jednostek MIP I przyznawanych tym Pracownikom w ramach Planu Motywacyjnego, będzie mieć przede wszystkim znaczenie motywacyjne dla Uczestników, przyczyniając się do zwiększenia efektywności działania Spółki Polskiej, jako że osoby te mają realny wpływ na wyniki finansowe Spółki Polskiej i tym samym na możliwość generowania przychodu Spółki Polskiej. Dodatkowo, Plan Motywacyjny skierowany do ww. grona osób, które w ramach Planu Motywacyjnego, po upływie określonego w Regulaminie okresu czasu (i spełnieniu kryteriów wynikających z Regulaminu) otrzymają wypłatę gotówkową, spowoduje długoterminowe związanie tych osób ze Spółką Polską, co z kolei zagwarantuje stabilność i ciągłość działań w dążeniu do realizacji strategii biznesowej przyjętej przez Wnioskodawcę i Grupę. Tym samym, przedstawione we wniosku koszty ponoszone przez Spółkę Polską w związku funkcjonowaniem Planu mają ewidentny związek z prowadzoną przez Spółkę Polską działalnością gospodarczą oraz ewentualnym (spodziewanym) wzrostem przychodów Spółki Polskiej, który w ocenie Wnioskodawcy ma być efektem wzrostu zaangażowania Uczestników w rozwój Spółki Polskiej. W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, iż zgodnie z obowiązującą praktyką, warunkiem koniecznym zaliczenia danego wydatku do kosztów podatkowych nie jest wystąpienie konkretnego przychodu, lecz działania podatnika w celu jego potencjalnego osiągnięcia lub zachowania bądź zabezpieczenia. W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy wystarczające jest wykazanie choćby pośredniego związku wydatku z przychodami. Tym samym, kolejne warunki uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu wskazane w punktach 3 i 4 powyżej, zdaniem Wnioskodawcy, zostaną spełnione.

Dalsza analiza okoliczności przedstawionych w niniejszym wniosku również prowadzi do konkluzji, iż koszty związane z funkcjonowaniem Planu Motywacyjnego będą spełniały kolejne przesłanki do zakwalifikowania jako koszty uzyskania przychodu Spółki Polskiej na gruncie ustawy o PDOP. Przedmiotowe wydatki zostaną bowiem właściwie udokumentowane w oparciu o właściwy dokument wystawiony przez Spółkę Niemiecką.

W odniesieniu do ostatniej z przesłanek należy także podkreślić, iż wydatki związane z Planem Motywacyjnym nie stanowią wydatków wskazanych w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki, które Spółka Polska będzie ponosiła w związku z Planem Motywacyjnym, tj. w szczególności koszty związane z wypłatą świadczenia pieniężnego na rzecz Uczestników Planu Motywacyjnego w związku z realizacją przez nich praw wynikających z Jednostek MIP I przyznawanych im w ramach Planu Motywacyjnego, będą spełniały wszystkie warunki ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki Polskiej na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje również potwierdzenie w pismach organów podatkowych wydanych w stanach faktycznych, w których programy motywacyjne również były organizowane przez podmiot zagraniczny. Takie stanowisko zajął przykładowo:

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 22 marca 2017 r., Znak: 1462-IPPB5.4510.1096.2016.3.BC, w której organ uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, zgodnie z którym ponoszony przez Spółkę koszt udziału jej pracowników w Programie Motywacyjnym ma bezsprzecznie bezpośredni związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a w rezultacie jest racjonalnie ponoszony w celu osiągnięcia przez Spółkę przychodów podatkowych (...) koszt ten powinien stanowić koszt podatkowy Spółki.
• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 24 kwietnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.29.2018.2.KK, w której odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy, uznając je za prawidłowe. Tym samym, wydatki ponoszone przez Spółkę Polską w związku z Planami RSU będą stanowić koszty uzyskania przychodów [na podstawie art. 15 ust. l ustawy o PDOP; przypis Wnioskodawcy]
  
  

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, wskazane koszty dotyczące udziału Pracowników Wnioskodawcy w Planie Motywacyjnym jako tzw. koszty pracownicze, będą stanowić koszty przyporządkowane do przychodów uzyskiwanych z działalności operacyjnej jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie), gdyż nie przyczyniają się bezpośrednio do wygenerowania określonego przychodu, a jedynie pośrednio wpływają na możliwość wygenerowania dodatkowych przychodów operacyjnych Spółki Polskiej. Powyższe oznacza, że dla celów podatkowych koszty takie będą rozpoznawane zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o PDOP.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei art. 15 ust 4e ustawy o PDOP stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wynika z powyższego, koszty, które nie pozostają w bezpośrednim związku z przychodami powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o PDOP. Dla celów podatkowych momentem poniesienia kosztów pośrednich będzie moment ujęcia przedmiotowych wydatków w księgach, jako kosztu na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego.

W świetle powyższego, wydatki ponoszone przez Spółkę Polską Wnioskodawca powinien rozpoznać na podstawie wskazanych powyżej przepisów w momencie poniesienia, tj. w momencie ich ujęcia w księgach rachunkowych, jako koszt na podstawie odpowiednich dowodów księgowych.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 24 kwietnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.29.2018.2.KK, w której organ uznał stanowisko Wnioskodawcy w pełni za prawidłowe, zgodnie z którym wydatki poniesione przez Spółkę Polską w związku z Planami RSU powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych Spółki Polskiej na podstawie noty otrzymanej od Spółki Holenderskiej lub kalkulacji otrzymanej od Trustu. Poprzez dzień ujęcia w księgach rachunkowych należy rozumieć datę, pod którą dany koszt jest ujęty w księgach, a nie dzień jego fizycznego zaksięgowania.

Jednocześnie nie będą to koszty związane ze źródłem przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o PDOP.

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę Polską w związku z udziałem Pracowników Wnioskodawcy w Planie Motywacyjnym, tj. w szczególności koszty związane z wypłatą świadczenia pieniężnego na rzecz Pracowników Wnioskodawcy w związku z realizacją przez nich praw wynikających z Jednostek MIP I przyznanych im w ramach Planu Motywacyjnego, refakturowane przez Spółkę Niemiecką, będą na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP stanowić dla Spółki Polskiej koszty uzyskania przychodu przyporządkowane do źródła przychodów operacyjnych. Jednocześnie wskazane wydatki będą stanowiły koszty pośrednie, które Spółka Polska powinna rozpoznać dla celów podatkowych w momencie ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o PDOP, tj. w momencie ich ujęcia w księgach rachunkowych jako koszt na podstawie odpowiednich dowodów księgowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.