Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.362.2020.3.AC
z 25 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2020 r. (data wpływu 31 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 czerwca 2020 r. (data wpływu 18 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 19 maja 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.362.2020.1.AC wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Ww. wezwanie z dnia 19 maja 2020 r. nie zostało doręczone Wnioskodawcy i zostało zwrócone do Organu z adnotacją: „Mylne dane adresowe”.

Organ podatkowy pismem z dnia 4 czerwca 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.362.2020.2.AC (doręczonym dnia 9 czerwca 2020 r.) wezwał ponownie Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 18 czerwca 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 13 czerwca 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pozwem z dnia 22 września 2017 r. X Niestandaryzowany …. Fundusz Inwestycyjny … z siedzibą w …. wniósł do Sądu Rejonowego w …. powództwo o zasądzenie od Wnioskodawcy kwoty 11 412 zł 95 gr wraz z odsetkami oraz kosztów postępowania. Na poparcie swoich roszczeń wskazał, że dochodzone przed sądem roszczenie wynika z łączącej Wnioskodawcę z …. Sp. z o.o. umowy kredytu, z której Wnioskodawca mimo nadejścia terminów płatności, nie wywiązał się. Pierwotny wierzyciel zawarł w dniu 22 października 2002 r. umowę przelewu wierzytelności z C Sp. z o.o., zaś nabywca tejże wierzytelności, umową z dnia 15 lutego 2010 r. zbył ją na rzecz aktualnego wierzyciela – X Niestandaryzowanego … Funduszu Inwestycyjnego …. z siedzibą w …..

Na podstawie przedłożonych dowodów oraz przedstawionego stanu faktycznego sprawy, Sąd Rejonowy w Z, w dniu 12 października 2017 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w całości uwzględniając roszczenie powoda.

Wnioskodawca wniósł sprzeciw od tak wydanego nakazu zapłaty, podnosząc w jego treści zarzut przedawnienia roszczenia, a także brak jakiegokolwiek wykazania roszczenia, bowiem do pozwu nie załączono żadnej dokumentacji potwierdzającej, że Wnioskodawca zawierał jakąkolwiek umowę kredytu z pierwotnym wierzycielem. Ponadto, Wnioskodawca podniósł także zarzut niewłaściwości miejscowej sądu i wniósł o przekazanie sprawy do rozpoznania właściwemu sądowi.

Po przekazaniu sprawy do sądu rejonowego w K, X (powód) cofnął złożony pozew bez zrzeczenia się roszczenia, skutkiem czego postępowanie w sprawie o zapłatę zostało umorzone. Podkreślić należy, że przedmiotowa sprawa dotyczyła Wnioskodawcy jako osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Nigdy po zakończeniu toczącego się postępowania, X ani żaden inny podmiot nie kontaktował się z Wnioskodawcą w celu wyegzekwowania należności, której dotyczyło opisane wyżej postępowanie. W drugiej połowie marca 2020 r. Wnioskodawca otrzymał od X PIT-11, w którym wskazano, że przedawniona wierzytelność stanowi rzekomo Jego dochód, z czym Wnioskodawca się nie zgadza.

Pismem z dnia 12 czerwca 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pierwotna umowa kredytu została zawarta przez Wnioskodawcę z P Sp. z o.o. na kwotę 3 000 zł (słownie: trzy tysiące złotych) w dniu 11 października 1999 r. Umowa miała zakończyć się po trzech latach, tj. dnia 11 października 2002 r. Zgodnie z powyższymi informacjami, zobowiązanie Wnioskodawcy przedawniło się najdalej w dniu 12 października 2005 r. – zgodnie z art. 118 Kodeksu cywilnego – jako wierzytelność związana z prowadzoną przez pierwotnego wierzyciela działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nigdy nie uzyskał od wierzyciela (ani pierwotnego, ani obecnego) informacji o umorzeniu długu. Wnioskodawca uzyskał od wierzyciela PIT-11 za 2019 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zaprezentowana przez Wnioskodawcę opinia na temat niezaistnienia po Jego stronie trwałego przysporzenia majątkowego w wyniku cofnięcia pozwu co do przeterminowanego roszczenia – bez zrzeczenia się roszczenia przez wierzyciela wtórnego – jest zgodna z obowiązującym prawem, a w związku z tym czy fakt cofnięcia pozwu bez zrzeczenia się roszczenia przez firmę windykacyjną upoważnia ją do wystawienia Wnioskodawcy informacji PIT-11?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie skutków podatkowych nie można zrównywać sytuacji umorzenia zobowiązania z jego przedawnieniem. Są to dwie różne instytucje prawne, wywołujące na gruncie prawa cywilnego zupełnie inne skutki względem konkretnej wierzytelności. O ile umorzenie wierzytelności powoduje jej wygaśnięcie, a zatem definitywną utratę bytu prawnego, tak upływ terminu przedawnienia wierzytelności powoduje jedynie niemożność jej skutecznej egzekucji. Co do zasady, przedawniona wierzytelność wciąż istnieje i obciąża zobowiązanego jako tzw. zobowiązanie naturalne.

O momencie, w którym należy mówić o rozpoczęciu się procesu przedawnienia traktuje art. 120 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Na podstawie tej treści można uznać, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, tj. od dnia następującego po tym, w którym upłynął termin płatności.

Jeśli chodzi o czas, jaki musi minąć, aby zobowiązanie można było uznać za przedawnione, najczęściej mówi się o trzech latach. Potwierdza to art. 118 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz roszczenia o świadczenia okresowe (np. odsetki) przedawniają się w terminie trzech lat.

Ponadto należy pamiętać, że art. 117 Kodeksu cywilnego wskazuje, że po upływie terminu przedawnienia ten, któremu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jak wynika z art. 123 § 1 Kodeksu cywilnego, bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym. Czynności te przedsięwzięte powinny być bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalania albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której jest wszczęte oraz przez rozpoczęcie mediacji.

W niniejszym przypadku, Wnioskodawca skutecznie podniósł zarzut przedawnienia, jednak roszczenie wierzyciela nie przestało istnieć, tym bardziej, że wierzyciel się go nie zrzekł i w dalszym ciągu ma możliwość jego dochodzenia i egzekwowania, z wyłączeniem jednak drogi sądowej. Po stronie Wnioskodawcy nie doszło więc do przysporzenia, które objęte byłoby aktualnie podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca, w art. 10 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy, wyróżnia jako odrębne źródło przychodów „inne źródła”. Do tego źródła zaliczone są te przychody, które nie zostały przez ustawodawcę przypisane do konkretnej kategorii wymienionej w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a tej ustawy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do postanowień art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r., poz. 2357, z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei zgodnie z art. 117 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

W świetle powyższego, zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. Niemniej jednak, w sytuacji gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

W konsekwencji, jeżeli kredytobiorca, powołując się na przedawnienie zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, odmawia jego spłacenia, wówczas kredytobiorca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi przychód z innych źródeł, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że pierwotna umowa kredytu została zawarta przez wnioskodawcę z P Sp. z o.o. na kwotę 3 000 zł (słownie: trzy tysiące złotych) w dniu 11 października 1999 r. Umowa miała zakończyć się po trzech latach, tj. 11 października 2002 r. Zgodnie z powyższymi informacjami, zobowiązanie Wnioskodawcy przedawniło się najdalej w dniu 12 października 2005 r. – zgodnie z art. 118 Kodeksu cywilnego – jako wierzytelność związana z prowadzoną przez pierwotnego wierzyciela działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nigdy nie uzyskał od wierzyciela (ani pierwotnego, ani obecnego) informacji o umorzeniu długu. Pozwem z dnia 22 września 2017 r. X Niestandaryzowany …. Fundusz Inwestycyjny …. z siedzibą w ….. wniósł do Sądu Rejonowego w …. powództwo o zasądzenie od Wnioskodawcy kwoty 11 412 zł 95 gr wraz z odsetkami oraz kosztów postępowania. Na poparcie swoich roszczeń wskazał, że dochodzone przed sądem roszczenie wynika z łączącej Wnioskodawcę z P Sp. z o.o. umowy kredytu, z której Wnioskodawca mimo nadejścia terminów płatności, nie wywiązał się. Na podstawie przedłożonych dowodów oraz przedstawionego stanu faktycznego sprawy, Sąd Rejonowy w ….., w dniu 12 października 2017 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w całości uwzględniając roszczenie powoda. Wnioskodawca wniósł sprzeciw od tak wydanego nakazu zapłaty, podnosząc w jego treści zarzut przedawnienia roszczenia, a także brak jakiegokolwiek wykazania roszczenia, bowiem do pozwu nie załączono żadnej dokumentacji potwierdzającej, że Wnioskodawca zawierał jakąkolwiek umowę kredytu z pierwotnym wierzycielem. Ponadto, Wnioskodawca podniósł także zarzut niewłaściwości miejscowej sądu i wniósł o przekazanie sprawy do rozpoznania właściwemu sądowi. Po przekazaniu sprawy do sądu rejonowego w K, X (powód) cofnął złożony pozew bez zrzeczenia się roszczenia, skutkiem czego postępowanie w sprawie o zapłatę zostało umorzone. Podkreślić należy, że przedmiotowa sprawa dotyczyła Wnioskodawcy jako osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej. Nigdy po zakończeniu toczącego się postępowania, X ani żaden inny podmiot nie kontaktował się z Wnioskodawcą w celu wyegzekwowania należności, której dotyczyło opisane wyżej postępowanie. W drugiej połowie marca 2020 r. Wnioskodawca otrzymał od X PIT-11, w którym wskazano, że przedawniona wierzytelność stanowi rzekomo Jego dochód, z czym Wnioskodawca się nie zgadza. Wnioskodawca uzyskał od wierzyciela PIT-11 za 2019 r.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że uchylenie się Wnioskodawcy od spłaty wierzytelności oraz powołanie się przez Niego na upływ terminu przedawnienia, skutkuje powstaniem przychodu z innych źródeł w świetle art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstał w momencie przedawnienia zobowiązania, co jak wskazał Wnioskodawca we wniosku nastąpiło najdalej w dniu 12 października 2005 r., w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek, które były wymagalne na moment przedawnienia. Na Wnioskodawcy ciążył obowiązek uwzględnienia w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym nastąpiło przedawnienie zobowiązania przychodu z tego tytułu oraz obowiązek obliczenia dochodu i należnego podatku dochodowego, stosownie do art. 45 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro przedawnienie przedmiotowej wierzytelności z tytułu zawartej umowy kredytowej nie nastąpiło w 2019 r., to po stronie Wnioskodawcy nie powstał w tym roku podatkowym przychód z innych źródeł w wysokości przedawnionego zobowiązania. Zatem obecny wierzyciel nie był uprawniony do wystawienia Wnioskodawcy informacji PIT-11 za 2019 r.

Należy wskazać, że zarówno kwestie powstania zobowiązania podatkowego, jak i jego przedawnienia są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.). Stosownie do postanowień art. 21 § 1 pkt 1 tej ustawy zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Z kolei art. 59 § 1 pkt 9 tej ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek przedawnienia. Zgodnie natomiast z art. 70 § 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.