2020.06.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.140.2020.2.RS
z 29 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.), uzupełnionym w dniu 25 maja 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 25 maja 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 10 lutego 2017 r. Wnioskodawca, będąc pracownikiem Spółki A., uległ wypadkowi przy pracy. Przyczyną wypadku było nieprzestrzeganie przez pracodawcę przepisów prawa pracy i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy lub innych przepisów dotyczących życia i zdrowia, a mianowicie brak wytyczenia przez pracodawcę w magazynie mroźni (w którym doszło do wypadku) dróg komunikacyjnych i transportowych dla ruchu wózków widłowych w trybie wymaganym w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracodawca posiadał zawartą z X umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, potwierdzoną polisą. W decyzji z dnia 11 kwietnia 2018 r. ubezpieczyciel uznał, że w wyniku wypadku jest należne Wnioskodawcy zadośćuczynienie w wysokości 70.000 zł, nie wypłacił jednak wskazanej w decyzji kwoty.

W dniu 30 lipca 2018 r. Spółka A. wypłaciła na rzecz Wnioskodawcy łączną kwotę 41.907 zł 10 gr, jednak dokonała od niej wymaganych potrąceń na łączną kwotę 12.682 zł 01 gr, na które składały się składki ZUS oraz podatek dochodowy. Sam podatek dochodowy wynosił przy tym 3.682 zł. Działając w przekonaniu (na podstawie informacji podanej przez ubezpieczyciela w decyzji), że zawarta między pracodawcą a ubezpieczycielem umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, potwierdzona polisą, zawiera zapis stanowiący, że franszyza redukcyjna wynosi 10.000 USD, a więc wypłacone świadczenie powinno wynosić 38.841 zł 10 gr, Wnioskodawca wezwał pracodawcę do zapłaty dalszej kwoty, a w wyniku odmowy wypłaty tej kwoty skierował przeciwko pracodawcy pozew na taką kwotę. W toku procesu ubezpieczyciel pracodawcy w dniu 27 czerwca 2019 r. wypłacił Wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę dalszą kwotę 28.092 zł 90 gr. W wyniku korespondencji z ubezpieczycielem stało się jasne, że w zawartej między pozwaną a ubezpieczycielem umowie ubezpieczenia zastrzeżona została franszyza redukcyjna wynosząca – nie jak pierwotnie wskazał ubezpieczyciel – 10.000 USD a 1.000 USD (3.884 zł 10 gr), a tym samym, że wypłacona przez pracodawcę kwota 29.225 zł 09 gr nie wynikała z zastrzeżonej w umowie ubezpieczenia między pozwaną a ubezpieczycielem franszyzy redukcyjnej, a stanowiła część przyznanej przez ubezpieczyciela, a uznanej przez pozwaną bezspornej kwoty zadośćuczynienia.

W dniu 11 lipca 2019 r. sprawa zakończyła się ugodą, w wyniku której pracodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Wnioskodawcy całość dochodzonej kwoty tytułem części zadośćuczynienia dochodzonej pozwem, a więc niewypłaconej do momentu zawarcia ugody części przyznanej w decyzji przez ubezpieczyciela bezspornej kwoty zadośćuczynienia (które łącznie miało wynieść 70.000 zł). Kwota wynikająca z powyższej ugody, tj. 9.616 zł 01 gr została wypłacona w dniu 11 lipca 2019 r.

Łącznie w 2019 r. wypłacono Wnioskodawcy kwotę 37.708 zł 91 gr nie potrącając podatku na podstawie ugody oraz w 2018 r. kwotę 41.907 zł 10 gr, ale po potrąceniach z tytułu należnego podatku PIT. Kwota wypłacona w 2018 r. została zaklasyfikowana przez płatnika, czyli byłego pracodawcę Wnioskodawcy, jako przychód ze stosunku pracy i tak została przez Wnioskodawcę rozliczona w zeznaniu rocznym za ten rok. Ogółem z tytułu zadośćuczynienia Wnioskodawca otrzymał „na rękę” w dwóch powyższych latach kwotę 66.934 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w opisanym stanie faktycznym pracodawca prawidłowo odprowadził od wypłaconego w dniu 30 lipca 2018 r. zadośćuczynienia za krzywdę, kwotę podatku dochodowego w wysokości 3.682 zł?
Czy wypłacone zadośćuczynienie podlega opodatkowaniu w rocznym zeznaniu za 2018 r.?
Czy pracodawca zasadnie potrącił podatek od kwoty 28.092 zł 90 gr przekazanej Wnioskodawcy przez ubezpieczyciela i z jego środków pieniężnych i czy kwota taka powinna być uwzględniona w PIT-11 wystawionym przez pracodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 i 1043), z wyjątkiem 7 literalnie wymienionych (a-g) przypadków wśród których nie są wymienione zadośćuczynienia. W razie wypadku przy pracy oprócz roszczeń z tytułu ubezpieczenia społecznego, o których mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, poszkodowany może dochodzić również roszczeń uzupełniających od pracodawcy. Roszczenia te przysługują z mocy prawa a zasady ich wypłaty określają art. 444 oraz art. 445 ustawy Kodeks cywilny. W myśl art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego poszkodowany pracownik może żądać od pracodawcy ekwiwalentu pieniężnego w postaci zadośćuczynienia pieniężnego za uszczerbek niemajątkowy, o którym mowa w art. 444 polegający na uszkodzeniu ciała lub wywołania rozstroju zdrowia a naprawienie szkody obejmuje tu wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

W ocenie Wnioskodawcy, znaczy to, że otrzymane przez Niego zadośćuczynienie, wynikało z powyższych przepisów kodeksowych i choć pracodawca wypłacając je wspierał się polisą i ubezpieczycielem, to nie umowa ubezpieczenia ale samo zdarzenie – czyli wypadek przy pracy oraz związany z tym uszczerbek niemajątkowy o charakterze zdrowotnym – były podstawą wypłaty świadczenia.

Reasumując, według Wnioskodawcy, pracodawca nie powinien dokonywać potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconej w 2018 r. kwoty, gdyż jest to świadczenie wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeśli otrzymane zadośćuczynienia nie podlegają podatkowi dochodowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i pracodawca nie powinien pobierać od tego świadczenia podatku, to tym bardziej nie należy wykazywać otrzymanego zadośćuczynienia w zeznaniu rocznym za 2018 r.

W odniesieniu do pytania trzeciego Wnioskodawca uważa, że wypłacona kwota stanowi bezsporną kwotę zadośćuczynienia, której celem jest rekompensata doznanej krzywdy, a nie wzbogacenia się. Jednocześnie zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (…), w przypadku odszkodowania i zadośćuczynienia zasady takie wynikają z art. 444 i 445 Kodeksu cywilnego. Pomijając powyższe, wymieniona wyżej kwota została wypłacona przez ubezpieczyciela i z jego środków pieniężnych i jako taka nie powinna być uwzględniona w PIT-11 wystawionym przez pracodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej przepisu wynika, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane np. na podstawie ugody sądowej odszkodowania/zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a.

Należy podkreślić, że ze zwolnienia wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzystają jedynie środki wypłacone przez towarzystwo ubezpieczeniowe z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia.

W tym miejscu wskazać należy, że z treści art. 805 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.) wynika, że przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie:

przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;
przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.

Z art. 822 § 1 przywołanej ustawy wynika, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z art. 822 § 2 powołanej ustawy jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

W myśl art. 822 § 3 cytowanej ustawy strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia.

Stosownie do art. 822 § 4 ww. ustawy uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Zatem, z umowy ubezpieczenia wynika, że obowiązkiem ubezpieczającego jest zapłata składki, natomiast obowiązkiem zakładu ubezpieczeń jest spełnienie określonego świadczenia, tj. wypłata odszkodowania.

W świetle powyższego przez kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń, objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumie się świadczenia do wypłaty których zobowiązany jest ubezpieczyciel w związku z zawartą umową ubezpieczenia.

Franszyza (w tym przypadku redukcyjna, co wynika z informacji przedstawionych we wniosku) jest to kwota, o którą ubezpieczyciel, zgodnie z zawartą umową ubezpieczenia, zmniejsza odszkodowanie. Stanowi ona swego rodzaju ograniczenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeniowego za powstałą szkodę. Suma ta jest wypłacana poszkodowanemu przez ubezpieczonego/sprawcę szkody, bezpośrednio z jego środków i do jej wypłaty nie dochodzi w ramach zawartej umowy ubezpieczenia. Wypłata odszkodowania do wysokości franszyzy nie jest przewidziana w umowie ubezpieczenia. Umowa ta określa jedynie, iż ubezpieczyciel umniejsza odszkodowanie o określoną kwotę (w przypadku franszyzy redukcyjnej), co nie jest równoznaczne z tym, iż umowa ubezpieczenia nakłada na sprawcę – (ubezpieczonego) obowiązek zapłaty tej kwoty na rzecz poszkodowanego. Wypłata do wysokości franszyzy, czy też w wysokości franszyzy nie wynika z umowy ubezpieczenia, a z przepisów ustawy Kodeks cywilny, w przypadku gdy poszkodowany skorzysta z roszczenia przeciwko sprawcy szkody o zapłatę kwoty odpowiadającej franszyzie. Postanowienia dotyczące franszyzy zawarte w umowie ubezpieczenia są postanowieniami umownymi, ograniczającymi odpowiedzialność ubezpieczyciela w pewnym zakresie, na które to postanowienia strony zawierające tę umowę wyrażają zgodę.

Nie można twierdzić, iż wypłata odszkodowania do wysokości objętej franszyzą dokonana bezpośrednio przez pracodawcę stanowi nadal odszkodowanie i/lub zadośćuczynienie przyznane pracownikowi przez ubezpieczyciela z polisy OC. Przywołana bowiem w umowie ubezpieczenia regulacja dotycząca franszyzy wskazuje jedynie sposób określenia wysokości kwoty, za którą ubezpieczyciel nie odpowiada i której wypłata nie następuje z ubezpieczenia, co nie przesądza o tym, iż wypłacane przez pracodawcę kwoty w ramach franszyzy to kwoty uzyskane z tytułu ubezpieczenia majątkowego i osobowego.

Zgodnie zaś z art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.), w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (art. 444 § 2 ustawy Kodeks cywilny).

W myśl art. 444 § 3 ww. ustawy, jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa.

Stosownie do art. 445 § 1 ustawy Kodeks cywilny, w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zgodnie z art. 445 § 2 ww. ustawy, przepis powyższy stosuje się również w wypadku pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu.

Roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców tylko wtedy, gdy zostało uznane na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego (art. 445 § 3 ustawy Kodeks cywilny).

W przedstawionym stanie faktycznym, w dniu 10 lutego 2017 r. Wnioskodawca, będąc pracownikiem Spółki A., uległ wypadkowi przy pracy. Przyczyną wypadku było nieprzestrzeganie przez pracodawcę przepisów prawa pracy i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy lub innych przepisów dotyczących życia i zdrowia, a mianowicie brak wytyczenia przez pracodawcę w magazynie mroźni (w którym doszło do wypadku) dróg komunikacyjnych i transportowych dla ruchu wózków widłowych w trybie wymaganym w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że kwota 41.907 zł 10 gr, wypłacona przez pracodawcę po dokonaniu pomniejszeń korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowiła ona bowiem odszkodowania lub zadośćuczynienia, którego wysokość lub zasady ustalania wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, lub z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

Kwota wypłacona wprost ze środków pracodawcy nie może także korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 b) ustawy, bowiem nie została otrzymana na podstawie wyroku lub ugody sądowej.

Ponadto należy wskazać, że kwota ta nie korzysta również ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, ponieważ nie została wypłacona przez towarzystwo ubezpieczeniowe z tytułu zawartego ubezpieczenia.

Mając zatem powyższe na uwadze, wypłaconą w 2018 r. kwotę 41.907 zł 10 gr należy zakwalifikować jako przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem i wykazaniu w zeznaniu rocznym za ten rok.

Ponadto - jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego - dalsza część kwoty wynikającej z decyzji, tj. w wysokości 28.092 zł 90 gr została wypłacona przez ubezpieczyciela z jego środków. Zatem jako kwota otrzymana z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pracodawcy, korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin