Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.336.2020.1.IM
z 26 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2020 r. (data wpływu 2 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie doradztwa informatycznego korzysta dla potrzeb bieżącej działalności z wynajmowanego samochodu osobowego.

Praca Wnioskodawcy polega na wdrażaniu systemów informatycznych u klientów, w związku z czym Wnioskodawca często podróżuje, nocuje w hotelach i pozostawia auto w różnych lokalizacjach na terenie kraju. Na podstawie umowy najmu Wnioskodawca jest zobowiązany do zabezpieczenia powierzonego auta. Wynajmujący może domagać się od Wnioskodawcy odszkodowania za szkody, w szczególności obejmujące: uszkodzenie samochodu, wyposażenia dodatkowego lub kradzież elementów wyposażenia lub całego auta w wysokości stanowiącej równowartość szkody doznanej przez wynajmującego. Wnioskodawcy powierzono również mienie niezbędne do wykonywania pracy, takie jak laptop czy rzutnik. Sprzęt przewożony jest w samochodzie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłatę za zakup narzędzi samoobrony niewymagających zezwolenia na broń, takich jak gaz pieprzowy czy pistolet hukowo-gazowy, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu lub utrzymania i zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 wspomnianej ustawy.

Specyfika pracy Wnioskodawcy polega w dużej mierze na pracy u klientów na terenie całej Polski, co wymaga częstego podróżowania (samochodem lub pociągiem) i przewożenia narzędzi pracy, takich jak laptop i rzutnik. Dodatkowo Wnioskodawca odpowiada za powierzony mu na podstawie umowy najmu samochód. W przypadku jego uszkodzenia lub kradzieży wynajmujący może domagać się od Wnioskodawcy odszkodowania, w wysokości stanowiącej równowartość szkody doznanej przez wynajmującego, co z kolei prowadzić może do utraty jego przychodów. Utrata narzędzi pracy również skutkować może utratą przychodów. Zakup narzędzi samoobrony zapewnia poczucie bezpieczeństwa oraz umożliwia podejmowanie działań obronnych w przypadku narażenia powierzonego mienia na uszkodzenie lub utratę poprzez wandalizm lub kradzież. Narzędzia te zabezpieczają źródło przychodów Wnioskodawcy przed potencjalną utratą.

Wg stanowiska Wnioskodawcy może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki przeznaczone na zakup środków samoobrony, takich jak gaz pieprzowy czy pistolet hukowo-gazowy, których zakup udokumentowany jest fakturą VAT.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca chciałby przytoczyć interpretację wydaną przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gliwicach, gdzie przedsiębiorca zwrócił się z zapytaniem, czy może zaliczyć do kosztów broń gazową, która będzie udostępniana pracownikom wyjeżdżającym w delegacje, ponieważ zabierać oni będą drogi sprzęt, a kradzieże na tym tle miały już miejsce. W interpretacji możemy przeczytać: Biorąc pod uwagę, że przedsiębiorcy i kierownicy jednostek organizacyjnych, w celu ochrony mienia ‒ zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, są obowiązani zapewnić co najmniej zabezpieczenie techniczne w formie odpowiednich pomieszczeń, pojazdów przystosowanych do przewożenia wartości pieniężnych czy drogiego sprzętu niezbędnego do wykonania usług poza siedzibą pracodawcy, a także innych środków w przypadku konieczności i zarazem możliwości transportu pieszego wartości pieniężnych, wydatki poniesione na ten cel, w tym na zakup broni gazowej, stanowią koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa informatycznego. Dla potrzeb bieżącej działalności korzysta z wynajmowanego samochodu osobowego. Na podstawie umowy najmu Wnioskodawca jest zobowiązany do zabezpieczenia powierzonego auta oraz mienia niezbędnego do wykonywania pracy, takiego jak laptop czy rzutnik.

Wnioskodawca ma wątpliwość, czy zakup narzędzi samoobrony, takich jak gaz pieprzowy czy pistolet hukowo-gazowy, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019, poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. A zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku, należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku między poniesionym kosztem a uzyskiwaniem bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

Na podstawie kryterium stopnia powiązania istniejącego między kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

Jednak ponoszone koszty winny wykazywać związek z zakresem prowadzonej działalności gospodarczej.

Odnosząc przedstawiony we wniosku stan faktyczny do powołanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że wydatki dotyczące zakupu gazu pieprzowego i pistoletu hukowo-gazowego mają charakter wydatków osobistych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą.

Wprawdzie wydatki te nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu, jednak nie stanowi to wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz przytoczone przepisy prawa, należy stwierdzić, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na zakup narzędzi samoobrony niewymagających zezwolenia na broń, takich jak gaz pieprzowy czy pistolet hukowo-gazowy, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż wydatki te mają charakter wydatków osobistych.

Reasumując – wydatki wskazane w stanie faktycznym niniejszego wniosku nie mogą zostać zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę pisma należy stwierdzić, że dotyczyło indywidualnej sprawy i nie jest wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.