Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.353.2020.4.HD
z 30 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2020 r. (data wpływu 3 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przyznawaniem pracownikom punktów wymienialnych na nagrody w ramach wprowadzonego systemu motywacyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 6 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przyznawaniem pracownikom punktów wymienialnych na nagrody w ramach wprowadzonego systemu motywacyjnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza wprowadzić system motywacji pracowników polegający na przyznawaniu im nagród w zamian za pomysły na usprawnienie pracy. Pomysły będą oceniane w dwóch kategoriach:

1. prosty pomysł, który nie wymaga specjalnych nakładów pracy, zasobów ludzkich, środków trwałych czy środków pieniężnych;
2. złożony pomysł, który wymaga pewnych nakładów pracy, zasobów ludzkich, środków trwałych i/lub środków pieniężnych – zatwierdzony jako projekt.

Zgłoszenia z pomysłami oceniane będą przez komisję powołaną w każdym z zakładów pracy Wnioskodawcy złożoną z przedstawiciela działu HR, Lean, BHP oraz kierowników poszczególnych obszarów.

Zgłoszone pomysły będą oceniane w skali punktowej, a punkty przyznane poszczególnym pracownikom ewidencjonowane będą w przygotowanej do tego bazie pomysłów:

1. 1 pkt – za zgłoszenie pomysłu;
2. 5 pkt – za zaakceptowanie i przyjęcie pomysłu do realizacji;
3. 15 pkt – za wdrożenie pomysłu prostego;
4. 45 pkt – za wdrożenie pomysłu złożonego – pełniąc funkcję lidera zespołu wdrożeniowego;
5. 20 pkt – za wdrożenie pomysłu złożonego – pełniąc funkcję członka zespołu wdrożeniowego.

Za prosty pomysł przyjęty i wdrożony do realizacji będzie można uzyskać max 21 pkt, za wdrożenie pomysłu złożonego będzie można uzyskać max 51 pkt.

Zebraną pulę punktów będzie można w dowolnym terminie wymienić na nagrodę rzeczową korzystając z przygotowanego przez Wnioskodawcę katalogu nagród. Katalog nagród może ulec zmianie. Katalog nagród jest każdorazowo dostępny do wglądu w dziale HR.

Dział HR udzieli pracownikowi, na jego wniosek, informacji o aktualnej liczbie zebranych punktów.

Na koniec roku kalendarzowego osoba, która w ciągu danego roku zgromadziła największą liczbę punktów, otrzyma dodatkową nagrodę pieniężną w wysokości 1.300 zł brutto.

Nagroda rzeczowa oraz dodatkowa nagroda pieniężna powiększą przychód pracownika ze stosunku pracy, stanowiący podstawę do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy oraz wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Dla ustalenia przychodu pracownika z tytułu nagród rzeczowych ustala się, że 1 pkt wskazany w katalogu nagród odpowiada 1 PLN (jednej zł).

Punkty nie podlegają wymianie na gotówkę.

Punkty nie tracą ważności, jednak pracownik powinien wymienić punkty na nagrody/nagrodę w terminie 1 roku od dnia uzyskania punktów. Jeśli pracownik w terminie wskazanym w zdaniu poprzedzającym nie dokonał wymiany punktów na nagrody, Wnioskodawca może przyznać pracownikowi nagrodę rzeczową według swojego uznania w taki sposób, aby wykorzystać maksymalną ilość punktów zgromadzonych przez pracownika.

Punkty nie mogą zostać przeniesione na inną osobę. W przypadku śmierci pracownika w trakcie trwania stosunku pracy, punkty podlegają dziedziczeniu na takiej zasadzie jak inne prawa majątkowe za stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem – w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – ostatecznie zadano następujące pytanie.

W którym momencie na Spółce ciążą obowiązki płatnika, tj. poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, w związku z przyznawaniem pracownikom punktów wymienialnych na nagrody w ramach wprowadzonego systemu motywacyjnego? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – przychód pracownika i tym samym obowiązek Wnioskodawcy, jako płatnika do poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, powstaje w momencie wydania rzeczy pracownikowi w zamian za punkty, a nie w momencie przyznania punktów.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca, jako zakład pracy, zobowiązany jest jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od zakładu przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy. Zaliczki, o których mowa w art. 31 ww. ustawy, liczone są od dochodu podatnika (pracownika) – art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 32 ust. 2 ww. ustawy za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

O ile w przypadku świadczeń pieniężnych nie ma problemu z określeniem kiedy dochodzi do ich przekazania (w momencie wypłaty), to już w przypadku świadczeń w naturze o wypłacie nie może być mowy. Tutaj – zgodnie z linią orzeczniczą – przyjmuje się, że przychód ze świadczeń w naturze powstaje w momencie postawienia tych świadczeń do dyspozycji pracownika. Wówczas może być mowa o tym, że te przychody są uzyskane lub przysługują.

W kontekście powyższego, aby ustalić kiedy powstaje przychód ze stosunku pracy w związku z przyznanymi punktami wymienialnymi za nagrody i tym samym obowiązek Wnioskodawcy, jako płatnika, do pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizyczny, zastanowić się należy, w którym momencie Wnioskodawca stawia do dyspozycji pracownika nagrodę – czy w momencie przyznania punktów, czy w momencie przekazania rzeczy.

Zauważyć należy, że same punkty nie stanowią dla pracownika realnego przysporzenia – nie może z nich korzystać, nie może ich spieniężyć. Dopiero w momencie podjęcia przez pracownika decyzji o wymianie punktów na nagrodę, uzyskuje on realne przysporzenie i możliwość wykorzystania nagrody oraz nabywa prawo do żądania wydania konkretnej rzeczy, konkretnego świadczenia w naturze. Są to argumenty przemawiające za tym, że przychód po stronie pracownika i tym samym obowiązek Wnioskodawcy do pobrania i odprowadzenia zaliczki powstanie dopiero w momencie wydania nagrody, a nie w momencie przyznania punktów.

Jest to także spójne z możliwością zaliczenia w koszty uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę tego typu świadczeń na rzecz pracowników. Zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wypłacane przez zakład pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Do momentu skorzystania przez pracownika z nagrody, Wnioskodawca nie wie jaki będzie koszt podatkowy – bo nie wie na jaką nagrodę rzeczową zdecyduje się pracownik. Kosztem uzyskania przychodu będzie zaś wartości nagrody rzeczowej – to ile Wnioskodawca wyda na tą nagrodę dla pracownika. Dopóki jej nie kupi logiczne jest, że nie poniósł realnego wydatku, który mógłby zaksięgować jako koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie powstawał obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza bowiem nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy (produktu), wykonania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub praw.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy – wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy). Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych – ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 tej ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika – o czym stanowi art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają legalnej definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i 2-2b oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Ponadto warunkiem uznania, iż dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

W świetle powyższego, dla uznania świadczenia za przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik musi świadczenie otrzymać, świadczenie musi być spełnione w jego interesie i za jego zgodą, musi być korzystne dla pracownika, a uzyskana korzyść musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza wprowadzić system motywacji pracowników polegający na przyznawaniu im nagród w zamian za pomysły na usprawnienie pracy. Pomysły będą oceniane w dwóch kategoriach: prosty pomysł, który nie wymaga specjalnych nakładów pracy, zasobów ludzkich, środków trwałych czy środków pieniężnych i złożony pomysł, który wymaga pewnych nakładów pracy, zasobów ludzkich, środków trwałych i/lub środków pieniężnych – zatwierdzony jako projekt. Zgłoszenia z pomysłami oceniane będą przez komisję powołaną w każdym z zakładów pracy Wnioskodawcy złożoną z przedstawiciela działu HR, Lean, BHP oraz kierowników poszczególnych obszarów. Zgłoszone pomysły będą oceniane w skali punktowej, a punkty przyznane poszczególnym pracownikom ewidencjonowane będą w przygotowanej do tego bazie pomysłów: 1 pkt – za zgłoszenie pomysłu; 5 pkt – za zaakceptowanie i przyjęcie pomysłu do realizacji; 15 pkt – za wdrożenie pomysłu prostego; 45 pkt – za wdrożenie pomysłu złożonego – pełniąc funkcję lidera zespołu wdrożeniowego; 20 pkt – za wdrożenie pomysłu złożonego – pełniąc funkcję członka zespołu wdrożeniowego. Za prosty pomysł przyjęty i wdrożony do realizacji będzie można uzyskać max 21 pkt, za wdrożenie pomysłu złożonego będzie można uzyskać max 51 pkt. Zebraną pulę punktów będzie można w dowolnym terminie wymienić na nagrodę rzeczową korzystając z przygotowanego przez Wnioskodawcę katalogu nagród. Katalog nagród może ulec zmianie. Katalog nagród jest każdorazowo dostępny do wglądu w dziale HR. Dział HR udzieli pracownikowi, na jego wniosek, informacji o aktualnej liczbie zebranych punktów. Na koniec roku kalendarzowego osoba, która w ciągu danego roku zgromadziła największą liczbę punktów, otrzyma dodatkową nagrodę pieniężną w wysokości 1.300 zł brutto. Nagroda rzeczowa oraz dodatkowa nagroda pieniężna powiększą przychód pracownika ze stosunku pracy, stanowiący podstawę do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy oraz wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Dla ustalenia przychodu pracownika z tytułu nagród rzeczowych ustala się, że 1 pkt wskazany w katalogu nagród odpowiada 1 PLN (jednej zł). Punkty nie podlegają wymianie na gotówkę. Punkty nie tracą ważności, jednak pracownik powinien wymienić punkty na nagrody/nagrodę w terminie 1 roku od dnia uzyskania punktów. Jeśli pracownik w terminie wskazanym w zdaniu poprzedzającym nie dokonał wymiany punktów na nagrody, Wnioskodawca może przyznać pracownikowi nagrodę rzeczową według swojego uznania w taki sposób, aby wykorzystać maksymalną ilość punktów zgromadzonych przez pracownika. Punkty nie mogą zostać przeniesione na inną osobę. W przypadku śmierci pracownika w trakcie trwania stosunku pracy, punkty podlegają dziedziczeniu na takiej zasadzie jak inne prawa majątkowe za stosunku pracy.

Przystępując do oceny skutków podatkowych przyznawania pracownikom punktów wymienialnych na nagrody w ramach wprowadzonego systemu motywacyjnego w pierwszej kolejności zauważyć należy, że z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Otrzymanie oznacza przysporzenie w majątku w postaci czegoś, za co pracownik nie zapłacił lub zapłacił częściowo, a co ma określoną wartość wyrażoną w pieniądzu. Świadczenie nieodpłatne czy też częściowo odpłatne to taki rodzaj świadczenia, w przypadku którego otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym lub też za co częściowo płaci, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian lub przekazuje świadczenie (płatność) nieekwiwalentne.

Zatem obok pieniędzy i wartości pieniężnych ustawodawca za przychody uważa również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Świadczenia w naturze to wszelkie takie świadczenia, w przypadku których przedmiot świadczenia jest inny niż pieniądz lub wartość pieniężna. Będą to w szczególności różnego rodzaju świadczenia rzeczowe, chociaż przedmiotem świadczenia mogą być również prawa. Powyższe związane jest z przyjętą zasadą kompletności opodatkowania, w myśl której opodatkowaniu powinny podlegać niemal wszelkie przysporzenia majątkowe, a nie tylko te o charakterze pieniężnym. Podstawową różnicą pomiędzy przychodami w postaci pieniędzy i wartości pieniężnych a nieodpłatnymi świadczeniami w naturze i innymi nieodpłatnymi świadczeniami jest odmienny moment powstania przychodu. W przypadku bowiem pierwszej kategorii świadczeń przychód powstaje w momencie ich otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, natomiast w przypadku drugiej kategorii przychód powstaje wyłącznie w chwili otrzymania. Nie ma natomiast znaczenia moment postawienia świadczenia do dyspozycji podatnika.

Przenosząc przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że do świadczeń nieodpłatnych odpłatnych związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy zatem również różnego rodzaju świadczenia przekazywane na rzecz pracownika w ramach programu motywacyjnego, a w szczególności wartość takiego świadczenia otrzymanego przez pracownika. Zauważyć przy tym należy, że pracownicy będą mogli korzystać z punktów poprzez wymianę punktów na nagrody. Wobec tego zasadnym jest twierdzenie, że u pracowników przychód ze stosunku pracy powstanie w momencie otrzymania nieodpłatnie określonego świadczenia (nagrody), tj. w momencie wymiany punktów na nagrodę. Pracownicy nie będą otrzymywali od Wnioskodawcy „gotowych” świadczeń, a punkty, które będą mogli na te świadczenia wymienić. Wnioskodawca nie przewiduje przy tym możliwości wypłaty zgromadzonych środków w gotówce.

Wobec powyższego zauważyć należy, że działanie Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym polega w istocie na postawieniu do dyspozycji pracownika punktów, za które dopiero mogą nabyć określone świadczenia. Z przytoczonego powyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że nieodpłatne świadczenia, ażeby mogły być uznane za przychód – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – muszą być otrzymane. Zatem zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że przychód u pracownika powstaje w momencie dokonania wymiany punktów na wybraną przez niego nagrodę rzeczową korzystając z przygotowanego przez Wnioskodawcę katalogu nagród. W momencie wymiany punktów na nagrody na Wnioskodawcy ciążyć więc będą obowiązki płatnika wynikające z art. 31 oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.