Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.299.2020.1.JK2
z 29 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2020 r. (data wpływu 31 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku otrzymanego z Francji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku otrzymanego z Francji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest Polką. W 2019 roku, tj. od stycznia 2019 roku do sierpnia 2019 roku Wnioskodawczyni zawarła we Francji umowę z podmiotem A. Celem umowy było skierowanie Wnioskodawczyni na praktykę do francuskiej firmy posiadającej swoje przedstawicielstwa poza granicami kraju - do Czech. A. jest francuską rządową agencją promocji eksportu i inwestycji, która powstała w 2015. Jest odpowiedzialna m.in. za wspieranie, ułatwianie i pomoc francuskim firmom w rozwoju międzynarodowych stosunków gospodarczych. W celu zapewnienia Wnioskodawczyni zagranicznej praktyki agencja A. zawarła umowę ze spółką "X”. Podpisana przez strony umowa dotyczy skierowania studentki - Wnioskodawczyni na wolontariat w ramach francuskiego programu rządowego. Program umożliwia francuskim obywatelom odbywanie misji naukowych, technicznych lub handlowych we francuskich firmach o zasięgu międzynarodowym. Co do zasady takie misje odbywają się przy tym poza granicami Francji. Aby być wolontariuszem takiego programu należy spełnić następujące warunki:

• być obywatelem państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) być między 18 a 28 lat,
• być studentem lub absolwentem poszukiwania pracy.
  
  

Misje trwają od 6 do 24 miesięcy.

Środki finansowe na realizację programu przekazuje francuski rząd. W trakcie realizacji tego programu Wnioskodawczyni otrzymuje od A. stały miesięczny zasiłek pieniężny. Zasiłek/stypendium stanowi świadczenie w ramach programu rządu francuskiego, którego celem jest aktywizacja młodych ludzi i promocja zatrudnienia oraz instytucji. Celem tego programu jest aktywizacja ludzi młodych na międzynarodowym rynku pracy oraz zdobywanie przez uczestników programu doświadczenia i nabywanie dodatkowych kompetencji.

Zgodnie z podpisaną przez A. i "X” umową miejscem świadczenia wolontariatu przez Wnioskodawczynię były Czechy oraz Niemcy. Spółki "X” i "Y” stanowią bowiem część międzynarodowej grupy "X”. Zgodnie z podpisaną umową Wnioskodawczyni w okresie stażu dostaje wyłącznie zasiłek rządowy wypłacany przez A. Nie otrzymała zaś żadnego wynagrodzenia ani od Spółki we Francji ani od Spółki w Czechach czy w Niemczech. Spółki "X” oraz "Y” nie otrzymały przy tym z żadnego źródła zwrotu poniesionych na utrzymanie stażystki kosztów.

Po zakończeniu stażu Wnioskodawczyni znalazła pracę w Warszawie, dlatego też przeprowadziła się do Polski na początku września. Do końca roku podatkowego 2019 nadal pracowała w tej samej firmie. Na terenie Polski Wnioskodawczyni mieszkała mniej niż 183 dni w roku podatkowym 2019. Proporcjonalnie może uznać, że na terytorium kraju spędziła 1/3 roku. Centrum jej interesów w roku 2019 znajdowało się w Czechach. Tam Wnioskodawczyni mieszkała przez większą część, posiadała przyjaciół i znajomych, wynajmowała mieszkanie oraz posiada partnera.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zaistniałymi powyżej faktami, Wnioskodawczyni powinna wykazać otrzymywane świadczenia z tytułu umowy z A. w polskim zeznaniu podatkowym? Jeśli tak, to w której pozycji powinny one zostać wykazane?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w 2019 jej centrum interesów znajdowało się poza Polską. Poza granicami kraju spędziła 70% roku. Jak również posiadała interesy społeczne poza Polską. Z uwagi jednak na fakt, że w dalszych miesiącach otrzymała przychód ze strony polskiej spółki powinna złożyć zeznanie podatkowe w Polsce wykazując zasiłek od A. jako świadczenia zagraniczne nieopodatkowane w Polsce zwiększające podstawę opodatkowania. Natomiast przychody ze spółki w Polsce jako przychody ze stosunku pracy opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Powinna również złożyć zeznanie podatkowe zgodnie z francuskimi przepisami podatkowymi dla kwoty uzyskanej z A. Swoją decyzję argumentuje faktem, że świadczenie, które otrzymywała w ramach umowy stanowiło zasiłek będący przejawem próby aktywizacji zawodowej. Wnioskodawczyni pracowała na rzecz rządu francuskiego nie bezpośrednio podmiotu gospodarczego. Centrum jej interesów życiowych w 2019 roku było poza granicami Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a cyt. wyżej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – w myśl art. 3 ust. 2b ww. ustawy – uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2019 roku, tj. od stycznia 2019 roku do sierpnia 2019 roku Wnioskodawczyni zawarła we Francji umowę z podmiotem A. Celem umowy było skierowanie Wnioskodawczyni na praktykę do francuskiej firmy posiadającej swoje przedstawicielstwa poza granicami kraju - do Czech. W celu zapewnienia Wnioskodawczyni zagranicznej praktyki agencja A. zawarła umowę ze spółką "X”. Podpisana przez strony umowa dotyczy skierowania studentki - Wnioskodawczyni na wolontariat w ramach francuskiego programu rządowego. Program umożliwia francuskim obywatelom odbywanie misji naukowych, technicznych lub handlowych we francuskich firmach o zasięgu międzynarodowym.

Środki finansowe na realizację programu przekazuje francuski rząd. W trakcie realizacji tego programu Wnioskodawczyni otrzymuje od A. stały miesięczny zasiłek pieniężny. Zasiłek/stypendium stanowi świadczenie w ramach programu rządu francuskiego, którego celem jest aktywizacja młodych ludzi i promocja zatrudnienia oraz instytucji. Zgodnie z podpisaną przez A. i "X” umową miejscem świadczenia wolontariatu przez Wnioskodawczynię były Czechy oraz Niemcy. Spółki "X” i "Y” stanowią bowiem część międzynarodowej grupy "X”. Zgodnie z podpisaną umową Wnioskodawczyni w okresie stażu dostaje wyłącznie zasiłek rządowy wypłacany przez A. Nie otrzymała zaś żadnego wynagrodzenia ani od Spółki we Francji ani od Spółki w Czechach czy w Niemczech. Spółki "X” oraz "Y” nie otrzymały przy tym z żadnego źródła zwrotu poniesionych na utrzymanie stażystki kosztów. Po zakończeniu stażu Wnioskodawczyni znalazła pracę w Warszawie, dlatego też przeprowadziła się do Polski na początku września. Do końca roku podatkowego 2019 nadal pracowała w tej samej firmie. Na terenie Polski Wnioskodawczyni mieszkała mniej niż 183 dni w roku podatkowym 2019. Wnioskodawczyni na terytorium kraju spędziła 1/3 roku. Centrum jej interesów w roku 2019 znajdowało się w Czechach. Tam Wnioskodawczyni mieszkała przez większą część, posiadała przyjaciół i znajomych, wynajmowała mieszkanie oraz posiada partnera.

Zatem, w przedmiotowej sprawie przeanalizować należy zapisy umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 991, z późn. zm.) oraz umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. Nr 1, poz. 5).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. umowy polsko-czeskiej, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce faktycznego zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organy władz lokalnych. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy polsko-czeskiej, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się według następujących zasad:

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Rozstrzygające znaczenie w kwestii opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych na terytorium danego państwa ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania podatnika. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ponadto należy wskazać, że na podstawie art. 21 ust. 1 umowy polsko-francuskiej, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w jednym z Umawiających się Państw, bez względu na to skąd pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni w okresie od stycznia 2019 r. do sierpnia 2019 r. w świetle art. 3 ust. 1, 1a i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 polsko-czeskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stwierdzić należy, Wnioskodawczyni nie posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. W ww. okresie, centrum interesów życiowych znajdowało się w Czechach i tam mieszkała przez większą część roku, posiadała przyjaciół i znajomych, wynajmowała mieszkanie oraz posiada partnera. Natomiast od momentu przeprowadzki do Polski, tj. od początku września 2019 r. , uznać należy Wnioskodawczynię za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski, tj. osobę podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Reasumując, stwierdzić należy, że w okresie od stycznia 2019 r. do sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ww. okresie, podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem polsko-czeskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Natomiast dochody z tytułu zasiłku otrzymanego z Francji w okresie od stycznia 2019 r. do sierpnia 2019 r. nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce. Tym samym, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do rozliczenia się w Polsce z dochodów z tytułu zasiłku otrzymanego z Francji w okresie od stycznia 2019 r. do sierpnia 2019 r. Zatem w zeznaniu za 2019 r. składanym w Polsce Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do wykazania przychodów uzyskanych z Francji.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że tut. organ nie oceniał stanowiska Wnioskodawczyni, zgodnie z którym, powinna również złożyć zeznanie podatkowe zgodnie z francuskimi przepisami podatkowymi dla kwoty uzyskanej z A., gdyż nie ma kompetencji do interpretowania przepisów istniejących w zagranicznym prawodawstwie. Organ może jedynie odnieść się do obowiązków podatkowych, które będą ciążyły na podatniku w Polsce. Ponadto tut. organ nie dokonał również oceny stanowiska odnośnie obowiązku podatkowego i rozliczenia przychodów ze stosunku pracy uzyskanych w Polsce, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Ponadto dodać należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.