Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.252.2020.2.PRM
z 1 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2020 r. (data wpływu 21 kwietnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 20 maja 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.252.2020.1.PRM (doręczone Stronie w dniu 26 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku z dostawą działek nr 1 i 2 stanowiących współwłasność małżeńską - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 28 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 20 maja 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.252.2020.1.PRM (skutecznie doręczonym w dniu 26 maja 2020 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku z dostawą działek nr 1 i 2 stanowiących współwłasność małżeńską.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 13 grudnia 1999 r. Wnioskodawca wraz z żoną (…) nabył aktem notarialnym do wspólności małżeńskiej ustawowej nieruchomość niezabudowaną (od osoby prywatnej Pana (…)), położoną w (…) przy ul. (…), o obszarze 1,0108 ha oznaczonej jako działka gruntu numer 3 obręb (…), dla której Sąd Rejonowy w (…) prowadzi księgę wieczystą KW nr (…). Działka oznaczona jest w rejestrze gruntów symbolem RlVb - grunty orne.

Według aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego teren, na którym położona jest działka, przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową i usługową.

Nabywając nieruchomość Wnioskodawca i Jego żona nie nosili się za zamiarem jej sprzedaży.

Decyzją Burmistrza Miasta i Gminy (…) z dnia 26 lutego 2013 r. nr (…) - na wniosek Wnioskodawcy oraz Jego żony z dnia 25 lutego 20l3 r. - o zatwierdzenie decyzji podziału działki 3 przedmiotowa działka została podzielona na działki:

• nr 4 o pow. 0,2909 ha - działka gruntu,
• nr 5 o pow. 0,2314 ha - działka gruntu,
• nr 1 o pow. 0,2082 ha - działka gruntu,
• nr 2 o pow. 0,2026 ha - działka gruntu,
• nr 6 o pow. 0,0777 ha - droga wewnętrzna.
  
  

W 2019 r. do Wnioskodawcy i Jego żony zgłosiła się Spółka (Spółka Akcyjna „S.A.” z siedzibą w (…)) zainteresowana zakupem części przedmiotowej nieruchomości, tj. działek nr 1 i 2. Spółka sama zgłosiła się do Wnioskodawcy, gdyż poszukiwała miejsca na wybudowanie budynku mającego pełnić funkcję supermarketu.

Zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru „(…)” w (…), zatwierdzonego uchwałą Nr (…) Rady Miejskiej w (…) z dnia 25 lutego 2010 r. ((…)) teren działek numer 1 i 2 w obrębie (…) miasta (…) posiada przeznaczenie: teren zabudowy mieszkaniowej, teren zabudowy usługowej.

Wnioskodawca wraz z małżonką zamierza sprzedać ww. Spółce nieruchomość - działkę nr 1 i nr 2.

Ani Wnioskodawca ani Jego żona nigdy nie prowadzili i nie prowadzą działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży nieruchomości. Nie noszą się również z zamiarem sprzedaży żadnej nieruchomości w najbliższym czasie, a w szczególności nie zamierzają dzielić, czy sprzedawać w całości nieruchomości nr 4, nr 5 oraz nr 6, które pozostaną w Ich własności po planowanej sprzedaży działek nr 1 i 2.

W piśmie z dnia 28 maja 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. zarówno On jak i Jego żona nie są czynnymi zarejestrowanymi podatnikami podatku VAT oraz nie mają statusu rolnika ryczałtowego, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106),
   
2. działki nr 1 i 2 nie miały konkretnego przeznaczenia. Dla Wnioskodawcy stanowiły teren rekreacyjny. Pełniły funkcję łąki, pastwiska,
   
3. działki nr 1 i 2 stanowią działki niezabudowane,
   
4. działki nr 1 i 2 były przedmiotem dzierżawy od dnia 28 listopada 2019 r. na okres 3 miesięcy. Dzierżawcą była firma S.A. z siedzibą w (…),
   
5. Wnioskodawca i Jego żona nie prowadzili działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia mające na celu dokonanie sprzedaży działek (reklama),
   
6. Do momentu sprzedaży działek nr 1 i 2 nie będą podejmowane żadne czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości ww. działek, np. doprowadzenie mediów, uzbrojenie działek, ogrodzenie itp.,
   
7. W związku z planowanym zbyciem działek nr 1 i 2 udzielono nabywcy (S.A.) pełnomocnictwa do: występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych niezbędnych dla uzyskania decyzji i pozwoleń w szczególności składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i postanowień, dokonania wszelkich czynności związanych z uzyskaniem na terenie nieruchomości warunków technicznych dot. przyłącza do sieci elektroenergetycznej, dysponowanie przez S.A. nieruchomością nr 2 i 1 na cele budowlane, w zakresie wystąpienia z wnioskiem na pozwolenie na budowę, uzyskanie zgód, opinii itp.,
   
8. W dniu 28 listopada 2019 r. zawarto z S.A. umowę przedwstępną ((…)). Postanowienia: (…) oświadczają, że zobowiązują się sprzedać na rzecz S.A. z siedzibą w (…), w stanie wolnym od jakichkolwiek ciężarów, obciążeń, roszczeń lub hipotek nieruchomość gruntową składającą się z działek nr 1 i 2 o łącznej pow. 0,4108 ha za cenę (…) zł pod wskazanymi w ww. umowie określonymi warunkami tj. m.in.:
   1. uzyskania niezbędnych pozwoleń, badań geotechnicznych itp.,
   2. uzyskania przez sprzedających indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez właściwego Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o konieczności naliczenia bądź zwolnieniu z naliczenia podatku VAT.
   
   

Po spełnieniu ww. warunków w terminie 14 dni najpóźniej do dnia 28 listopada 2020 r., S.A. oświadcza, iż prawo własności nieruchomości obejmującej działki nr 1 i 2 zobowiązuje się kupić.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowanego w uzupełnieniu do wniosku):

Czy w przedstawionym stanie faktycznym w przypadku planowanej sprzedaży działki nr 1 i nr 2 Wnioskodawca stanie się podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie będzie zobowiązany do zapłaty przedmiotowego podatku od ceny uzyskanej z ww. sprzedaży? Ściślej czy będzie to sprzedaż opodatkowana podatkiem VAT w związku z tym, iż nie będzie wykonywana w ramach działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu do wniosku):

W przypadku dokonania sprzedaży opisanej nieruchomości, Wnioskodawca nie stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Sprzedaż bowiem będzie miała charakter incydentalny i nie będzie stanowić wykonywania działalności gospodarczej.

Planowane jednorazowe zbycie nieruchomości będzie miało charakter wykonania prawa własności, nie będzie związane z prowadzoną działalnością, nie będzie również rozpoczęciem ani kontynuacją działalności gospodarczej, polegającej na sprzedaży nieruchomości. Dlatego też nie sposób będzie w przypadku tej transakcji uznać Wnioskodawcę, za dostawcę towaru w rozumieniu przedmiotowej ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Ustęp 2 przedmiotowego przepisu stanowi, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W przypadku planowanej transakcji ani Wnioskodawca ani Jego żona nie będą działali jako producenci, handlowcy czy usługodawcy, ponadto podjęta czynność będzie miała charakter jednorazowy, a nie ciągły.

Jak wynika w szczególności z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r .w sprawie C-155/94 Welcome Trust, Rec. s. 1-3013, pkt 32).

Jak z kolei wskazał Trybunał w wyroku z dnia 15 września 2011 r. (C-180/10) „Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 EDM, Rec. s. 1-4295, pkt 58; z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03 BBL, Zb. Orz. s. 1-10157, pkt 39)”.

Zarówno Wnioskodawca jak i Jego żona nie są czynnymi zarejestrowanymi podatnikami podatku VAT i nie posiadają statusu rolnika ryczałtowego, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106).

Zdaniem Wnioskodawcy odpowiedź na przedstawione we wniosku pytanie powinna być przecząca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195 - 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.).

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086 z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości, stanowiącej współwłasność małżeńską, dokonywane przez podatnika traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Ponadto w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma fakt, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działek nr 1 i 2, stanowiących współwłasność małżeńską, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności, jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Trybunał orzekł, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Jak wynika z przywołanych przepisów dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Nie ma też statusu rolnika ryczałtowego.

W 1999 r. Wnioskodawca nabył od osoby prywatnej na współwłasność małżeńską działkę gruntu nr 3. W rejestrze gruntów zakupiona działka oznaczona jest jako grunty orne i pełniła funkcję łąki, pastwiska. Stanowiła teren rekreacyjny. Nabywając nieruchomość Wnioskodawca nie nosił się z zamiarem jej sprzedaży.

Według obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego działka przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniową i usługową.

W 2013 r. na wniosek Wnioskodawcy - decyzją Burmistrza Miasta i Gminy (…) - zatwierdzono podział działki nr 3 na działki nr 4, 5, 1, 2 stanowiące działki gruntu oraz na działkę nr 6 oznaczoną jako droga wewnętrzna.

W 2019 r. do Wnioskodawcy zgłosiła się firma S.A. zainteresowana zakupem niezabudowanych działek nr 1 i 2. Od dnia 28 listopada 2019 r. z S.A. zawarto umowę przedwstępną, na mocy której Wnioskodawca zobowiązał się sprzedać ww. działki wolne od jakichkolwiek obciążeń, ciężarów, roszczeń i hipotek pod warunkiem uzyskania niezbędnych pozwoleń, badań geologicznych itp. oraz uzyskania przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej w zakresie opodatkowania przedmiotowych działek. Po spełnieniu warunków firma S.A. zobowiązała się kupić ww. działki do dnia 28 listopada 2020 r.

W związku z planowaną sprzedażą działek nr 1 i 2 Wnioskodawca udzielił nabywcy pełnomocnictwa do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań niezbędnych dla uzyskania decyzji, pozwoleń oraz warunków technicznych dot. przyłącza do sieci elektroenergetycznej, a także do wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę.

Wnioskodawca wydzierżawił przedmiotowe działki na okres 3 miesięcy na rzecz kupującego.

Wnioskodawca nie prowadził działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, ani nie podejmował żadnych czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości przedmiotowych działek.

Wnioskodawca nie zamierza dzielić czy sprzedawać w całości działek nr 4, 5 i 6, które pozostaną po sprzedaży przedmiotowych działek.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy sprzedaż działek nr 1 i 2, stanowiących współwłasność małżeńską, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

1. dana czynność musi być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług:
2. dana czynność musi zostać wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
   
   

Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT istotne jest aby prowadził on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero wówczas można zastosować przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Należy zatem ustalić czy w odniesieniu do dostawy działek nr 1 i 2, stanowiącej współwłasność małżeńską, Wnioskodawca będzie spełniał przesłanki do uznania Go za podatnika podatku VAT.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Jak wyjaśniono wyżej - odwołując się do treści przepisów ustawy - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92, które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna brać pod uwagę całokształt tych działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

W sprawie będącej przedmiotem złożonego wniosku, należy zwrócić uwagę na kwestię udzielenia pełnomocnictw, która uregulowana jest w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo ww. ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego, o czym stanowi § 2 powyższego artykułu.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Z regulacji art. 109 Kodeksu cywilnego wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy.

Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w 2019 r. zawarł z kupującym umowę przedwstępną na sprzedaż działek nr 1 i 2 stanowiących współwłasność małżeńską. W związku z planowaną sprzedażą Wnioskodawca udzielił firmie S.A. pełnomocnictwa do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej a także do podejmowania działań niezbędnych w celu uzyskania decyzji i pozwoleń. Na mocy pełnomocnictwa kupujący jest upoważniony do wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę oraz uzyskania warunków technicznych dot. przyłącza do sieci elektroenergetycznej. Po spełnieniu powyższych warunków firma S.A. zobowiązała się kupić działki nr 1 i 2 do dnia 28 listopada 2020 r.

W świetle powyższego należy uznać, że kupujący będzie dokonywał szeregu określonych czynności w związku ze sprzedażą przez Wnioskodawcę działek nr 1 i 2 będących we współwłasności małżeńskiej. Pomimo, że ww. czynności dokonywane będą przez kupującego to wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy, bowiem jak wskazano wyżej udzielił On kupującemu pełnomocnictwa do występowania w Jego imieniu. Oznacza to, że w celu sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawca będzie podejmował działania w sposób zorganizowany. Pełnomocnik dokonując działań zgodnie z udzielonym pełnomocnictwem uatrakcyjni przedmiotowe działki, stanowiące nadal współwłasność małżeńską Wnioskodawcy. W efekcie wykonanych czynności dostawie podlegać będą działki o zupełnie innym charakterze jak w chwili zawarcia umowy przedwstępnej. Należy zatem uznać, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży przedmiotowych działek na podstawie ww. działań oraz czynności nie będzie korzystał z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem prywatnym.

Zatem w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca będzie podejmował świadomie czynności, które nie stanowią zwykłego wykonywania prawa własności. Będzie zatem działał - w tym zakresie - jak handlowiec. W związku z tym, skoro w niniejszej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność dostawy działek nr 1 i 2 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca w dniu 28 listopada 2019 r. wydzierżawił na 3 miesiące działki nr 1 i 2 stanowiące współwłasność małżeńską firmie S.A.

Należy zatem stwierdzić, że dzierżawa gruntów stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy oraz nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Podsumowując należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie sprzedaży działek nr 1 i 2, stanowiących współwłasność małżeńską, Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. W związku z powyższym czynność dostawy ww. działek, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

W kwestii skutków prawnych jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Pana (…) (męża), zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla żony (współwłaścicielki działki).

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.