• momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu Opłat Przyłączeniowych tj. możliwości zakwalifikowania ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) należy do grupy kapitałowej (dalej: Grupa) zajmującej się m.in. produkcją i dystrybucją ciepła systemowego.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza przeprowadzić inwestycję w tzw. kogenerację i wybudować silnik kogeneracyjny zasilany paliwem w postaci gazu ziemnego (dalej: Inwestycja). Planowany termin zakończenia Inwestycji to pierwsza połowa 2023 r.

Kogeneracja jest procesem technologicznym w trakcie którego silnik kogeneracyjny produkuje energię elektryczną oraz równocześnie energię cieplną (ciepło). Niniejsze powoduje, że zastosowanie takiego rozwiązania i w efekcie możliwość sprzedaży obu postaci energii (elektrycznej i cieplnej) czyni z inwestycji w kogenerację przedsięwzięciem ekonomicznie opłacalnym.

Zgodnie z parametrami technicznymi planowanego w ramach Inwestycji silnika kogeneracyjnego, jego okres technicznej użyteczności jest określony i wynosi 15 lat. Przy czym, zgodnie z wymaganiami producenta silnik podlega bieżącemu serwisowi a po okresie 7 lat od momentu rozpoczęcia jego użytkowania, silnik taki podlega serwisowi i kompleksowemu remontowi generalnemu. Po tym czasie, tj. po upływie 15 lat od uruchomienia, silnik kogeneracyjny ze względu na swoje parametry techniczne zostanie uznany za nienadający się do ponownego remontu. Ponowny remont po okresie 15-letniej eksploatacji oznaczałby w praktyce wybudowanie nowego silnika i byłby przez to nieuzasadniony jako nieopłacalny ekonomicznie. Tym samym, po okresie 15-letniej eksploatacji, silnik kogeneracyjny zostanie wyłączony z dalszego eksploatowania, przez co będzie podlegał złomowaniu – a przedmiotowa Inwestycja spełni swoje przeznaczenie i jej dalsze funkcjonowanie zostanie zakończone (zostanie zezłomowana).

Dlatego, z uwagi na względy techniczne i ekonomiczne, okres wykorzystywania przez Spółkę silnika kogeneracyjnego wybudowanego w ramach Inwestycji jest obecnie znany i jest określony jako 15 lat.

Aby cel planowanej przez Spółkę Inwestycji został zrealizowany, tj. aby mogła zostać uruchomiona produkcja i sprzedaż zarówno energii elektrycznej jak i cieplnej, a tym samym aby możliwe było czerpanie przez Spółkę korzyści ekonomicznych z tytułu sprzedaży obu postaci energii, konieczne jest wykonanie przyłączenia Inwestycji do trzech rodzajów sieci, czyli wybudowania odpowiedniej infrastruktury przyłączeniowej tj.

• sieci gazowej – co umożliwi zapewnienie surowca koniecznego dla pracy silnika kogeneracyjnego
  

• sieci energetycznej – co umożliwi sprzedaż energii elektrycznej do odbiorców, oraz
  

• sieci ciepłowniczej – co umożliwi sprzedaż energii cieplnej do odbiorców (dalej: Przyłącza).
  
  
  

W tym celu odpowiednie przedsiębiorstwa / kontrahenci (dalej: Przedsiębiorstwa Przyłączeniowe), z którymi Spółka zawrze odpowiednie umowy wybudują stosowne przyłącza (odpowiednią infrastrukturę), które każdorazowo będą stanowić własność tych Przedsiębiorstw Przyłączeniowych, tj. nie będą one własnością Spółki.

Okres budowy przyłącza gazowego wynosi około trzech lat i jest najbardziej kosztowny, natomiast okres budowy pozostałych dwóch przyłączy wynosi każdorazowo około roku.

Spółka z każdym z w/w Przedsiębiorstw Przyłączeniowych podpisze odpowiednie umowy o przyłączenie. Na podstawie podpisanych umów pomiędzy Spółką a Przedsiębiorstwami Przyłączeniowych zostanie określona wysokość opłaty za przyłączenie, tj. opłaty za podłączenie infrastruktury przyłączeniowej do majątku Spółki, którą Spółka będzie zobowiązana zapłacić w związku z dokonaniem poszczególnych przyłączeń (dalej: Opłaty Przyłączeniowe).

Opłaty Przyłączeniowe zostaną rozliczone z Przedsiębiorstwami Przyłączeniowymi po całkowitej realizacji odpowiednich przyłączy i ich oddaniu do używania. Niemniej nie jest wykluczone, iż w trakcie realizacji prac przyłączeniowych Spółka będzie uiszczać na rzecz Przedsiębiorstw Przyłączeniowych odpowiednie zaliczki czy opłaty wstępne. Ostateczna wysokość należnego Przedsiębiorstwom Przyłączeniowym od Spółki wynagrodzenia z tytułu Opłat Przyłączeniowych potwierdzona zostanie na wystawionych przez nie po wykonaniu przyłączy fakturach końcowych.

Odbiór końcowy silnika kogeneracyjnego w ramach Inwestycji, a tym samym rozpoczęcie jego użytkowania i wytwarzania oraz sprzedaży energii elektrycznej oraz cieplnej, możliwe będzie dopiero po wykonaniu wszystkich trzech Przyłączeń. Przy czym, wysokość Opłat Przyłączeniowych nie wypływa bezpośrednio na wysokości przychodów ze sprzedaży energii elektrycznej i cieplnej które będą realizowane przez Spółkę.

Z uwagi na wskazany powyżej okres funkcjonowania Inwestycji, tj. 15 lat, po Złomowaniu Inwestycji, w miejscu obecnie planowanej Inwestycji Spółka będzie mogła zrealizować nową inwestycję.

Dla przedstawienia wyczerpującego opisu zdarzenia przyszłego, Spółka wskazuje również, co nie jest przedmiotem niniejszego wniosku, że z perspektywy rachunkowej Opłaty Przyłączeniowe będą ujmowane jako czynne międzyokresowe rozliczenie kosztów i rozliczane współmiernie do okresu pracy Inwestycji (tj. 15 lat), a na realizację obecnej Inwestycji Spółka może uzyskać dofinansowanie z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki zgodnie z którym poniesione przez nią koszty Opłat Przyłączeniowych, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów dotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą, tj. funkcjonowania Inwestycji?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez nią koszty Opłat Przyłączeniowych, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów dotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą, tj. funkcjonowania Inwestycji.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. m.; dalej: ustawa o CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W kontekście powyższego uznać należy, iż wszystkie poniesione przez podatnika wydatki, które są związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, po wyłączeniu tych wprost w ustawie wskazanych jako niestanowiących kosztów podatkowych, są kosztami uzyskania przychodów, pod warunkiem, że pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Celem ich poniesienia musi być zatem osiągnięcie lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, dla uznania danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu nie jest konieczne wykazanie jego bezpośredniego związku z uzyskiwanymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są bowiem również te koszty, które pozostają z uzyskiwanymi przychodami jedynie w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów.

W kontekście powyższego należy wskazać, że ustawa o CIT wyróżnia dwa rodzaje kosztów uzyskania przychodów – koszty bezpośrednie, które są ściśle związane z konkretnymi przychodami osiąganymi przez podatnika, a także koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, czyli takie, których nie można bezpośrednio przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza przeprowadzić Inwestycję, w efekcie której wybudowany zostanie silnik kogeneracyjny umożliwiający w ramach jednego procesu technologicznego produkcję energii elektrycznej oraz cieplnej – która będzie przedmiotem sprzedaży przez Spółkę.

W tym celu, tj. uzyskania możliwości wytwarzania energii elektrycznej oraz cieplnej, a tym samym uzyskiwania przez Spółkę korzyści ekonomicznych z tytułu ich sprzedaży, konieczne jest przyłączenie Inwestycji do trzech rodzajów sieci – sieci gazowej, energetycznej oraz ciepłowniczej. Niniejsze wiąże się z koniecznością uiszczenia przez Spółkę odpowiednich Opłat Przyłączeniowych.

Na wstępie Spółka podkreśla, że jak wskazano powyżej, przyłącza nie będą własnością Spółki, a Spółka poniesie jedynie koszt Opłat Przyłączeniowych stanowiących opłatę za podłączenie Inwestycji Spółki do odpowiednich sieci – będących własnością innych podmiotów. Ponadto, zdaniem Spółki koszt Opłat Przyłączeniowych nie może zostać uznany po stronie Spółki za koszt wytworzenia lub nabycia środków trwałych w ramach Inwestycji, ponieważ nie sposób uznać, iż stanowią one wydatek bezpośrednio wpływający na wartość środków trwałych nabywanych lub wytworzonych w ramach Inwestycji.

Jednocześnie, nie ulega wątpliwości, że poniesienie przez Spółkę kosztów w postaci przedmiotowych Opłat Przyłączeniowych które Spółka poniesie w związku z realizacją Inwestycji, będzie warunkowało uzyskiwanie przez nią przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z tym, bezsprzecznym jest, iż przedmiotowe wydatki w postaci Opłat Przyłączeniowych, będą mogły zostać rozpoznane przez Spółkę jako koszty podatkowe w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT – występować będzie bowiem związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy ich poniesieniem, a osiąganiem przez Spółkę przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Spółki przedmiotowe koszty Opłat Przyłączeniowych nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami. Wynika to z faktu, iż kosztów tych nie sposób dokładnie przypisać do poszczególnych, konkretnych przychodów jakie będą w przyszłości osiągane przez Spółkę, brak jest bowiem możliwości ustalenia w jakim okresie oraz w jakiej wysokości powstanie związany z nimi przychód. Poniesienie Opłat Przyłączeniowych bezsprzecznie będzie natomiast konieczne dla umożliwienia prowadzenia działalności gospodarczej Spółki rozumianej w sposób całościowy.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki przedmiotowe Opłaty Przyłączeniowe będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów inne, aniżeli koszty bezpośrednio związane z przychodami, tj. koszty pośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, cyt.: „Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.”

W związku z powyższym, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT należy dokonać oceny czy w analizowanym zdarzeniu przyszłym koszt Opłat Przyłączeniowych dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, a następnie czy jest możliwe określenie jaka część tych kosztów dotyczy danego roku.

Tak jak Spółka wskazała w opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, poniesienie Opłat Przyłączeniowych jest ściśle związane i wynika z prowadzonej przez Spółkę Inwestycji. I tak, zgodnie z parametrami technicznymi planowanego w ramach Inwestycji silnika kogeneracyjnego, jego okres technicznej użyteczności jest określony i wynosi 15 lat. Po tym czasie, tj. po upływie 15 lat, silnik kogeneracyjny ze względu na swoje parametry techniczne zostanie uznany za nienadający się do ponownego remontu. Ponowny remont po okresie 15-letniej eksploatacji oznaczałby w praktyce wybudowanie nowego silnika i byłby przez to nieuzasadniony jako nieopłacalny ekonomicznie. Tym samym, po okresie 15-letniej eksploatacji, silnik kogeneracyjny zostanie wyłączony z dalszego eksploatowania, przez co będzie podlegał złomowaniu – a przedmiotowa Inwestycja spełni swoje przeznaczenie i jej dalsze funkcjonowanie zostanie zakończone.

Z tej perspektywy, w ocenie Spółki należy uznać, iż w takim indywidualnym przypadku jaki przestawiła Spółka w zdarzeniu przyszłym, koszty Opłat Przyłączeniowych nie mogą zostać uznane za stanowiące koszty ogólnego funkcjonowania Spółki a należy uznać, że ich poniesienie ma na celu zapewnienie Spółce możliwość czerpania pożytków z planowanej Inwestycji przez ściśle określony czas, tj. do czasu złomowania które nastąpi po okresie 15 lat od rozpoczęcia użytkowania Inwestycji. Dlatego nie ulega wątpliwości, że okres jakiego dotyczą przedmiotowe wydatki jest określony i możliwy do zidentyfikowania.

Jak bowiem wskazano, poniesienie przez Spółkę przedmiotowych kosztów Opłat Przyłączeniowych będzie konieczne dla możliwości prowadzenia przez nią działalności w zakresie produkcji i sprzedaży energii elektrycznej i cieplnej, zatem ich poniesienie warunkuje możliwość korzystania przez Spółkę z przyłączy wybudowanych przez Przedsiębiorstwa Przyłączeniowe i tym samym osiąganie przychodów ze sprzedaży energii elektrycznej oraz cieplnej w ściśle określonym czasie, tj. w okresie użytkowania silnika kogeneracyjnego.

Tym samym, koszty Opłat Przyłączeniowych powinny zostać uznane za dotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy. Jednocześnie, brak jest możliwości określenia jaka część Opłat Przyłączeniowych będzie dotyczyć danego roku, ponieważ wysokość Opłat Przyłączeniowych nie wypływa bezpośrednio na wysokości przychodów ze sprzedaży energii elektrycznej i cieplnej które będą realizowane przez Spółkę.

W konsekwencji, zgodnie z brzmieniem przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, w ocenie Spółki należy uznać, iż poniesione przez nią koszty Opłat Przyłączeniowych, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów dotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą, tj. funkcjonowania Inwestycji (15 lat).

Końcowo, za prawidłowością stanowiska Spółki przemawia również fakt, iż z uwagi na wskazany powyżej okres funkcjonowania Inwestycji, tj. 15 lat, po Złomowaniu Inwestycji, w miejscu obecnie planowanej Inwestycji Spółka będzie mogła zrealizować nową inwestycję.

Podsumowując, zdaniem Spółki, poniesione przez nią koszty Opłat Przyłączeniowych, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów dotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy będą stanowiły koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą, tj. 15-letniego okresu funkcjonowania Inwestycji.

Prawidłowość powyżej zaprezentowanego stanowiska Spółki potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych indywidualnych interpretacjach podatkowych, w których przedstawione stanowiska i tezy znajdują zastosowanie również do zdarzenia przyszłego zaprezentowanego w niniejszym wniosku, przykładowo:

• W interpretacji wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 września 2017 r., (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.109.2017.2.AM) wnioskodawca prowadzący działalność w zakresie ubezpieczeń zawarł z bankiem umowę dystrybucji danego rodzaju ubezpieczeń, zawartą na ściśle określony czas, i z tego tytułu dokonał na rzecz banku wypłaty premii za dostęp do wypracowanego przez bank w przeszłości kanału dystrybucji ubezpieczeń na okres obowiązywania umowy dystrybucyjnej – tzw. bonus za dostęp do sieci dystrybucji.
  
  
  

Organ podatkowy, odstępując od uzasadnienia prawnego, uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym cyt.: „(…) Bonus za Dostęp do Sieci Dystrybucji powinien stanowić pośredni koszt uzyskania przychodów potrącany proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy, czyli okresu piętnastoletniego, stosownie do art. 15 ust. 4d zdanie 2 Ustawy o p.d.o.p.”

• W interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 marca 2010 r., (sygn. IBPBI/2/423-1647/09/PP) organ podatkowy w odniesieniu do rozpoznania jako kosztu podatkowego wydatku w postaci opłaty za udzielone gwarancje ubezpieczeniowe (o określonym okresie ważności), którego poniesienie było niezbędne do zawarcia przez podatnika umowy na świadczenie usług przewozowych wskazał, że cyt.: „Zatem, poniesiony wydatek na opłacenie składki z tytułu otrzymanych gwarancji ubezpieczeniowych tytułem zabezpieczenia należytego wykonania umowy należy, jako koszt pośredni, rozliczać w czasie, zgodnie z okresem ważności gwarancji (dotyczy on bowiem okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka jego część dotyczy danego roku podatkowego).”
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu Opłat Przyłączeniowych w części dotyczącej:

• możliwości zakwalifikowania ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami - jest prawidłowe,
  

• momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
  
  
  

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie zadanego we wniosku pytania.

Nadmienić przy tym należy, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko do niego się odnoszącymi, w związku z tym, nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Ponadto ww. interpretacje zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko do niego się odnoszą.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.