Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.135.2020.2.ŚS
z 2 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 marca 2020 r. (data wpływu 25 marca 2020 r.) uzupełnionym 2 czerwca 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• Spółka prawidłowo rozliczyła kwoty z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu, ujmując w przychodach kwotę otrzymaną od leasingodawcy oraz zaliczając do kosztów uzyskania przychodów naliczone przez leasingodawcę odsetki oraz opłatę za przedterminowe rozwiązanie umowy,
• w związku ze sprzedażą przez Spółkę nabytego od leasingodawcy do odprzedaży samochodu osobowego, Spółka prawidłowo ustaliła koszt uzyskania przychodu w kwocie 150 tys. zł, czy też powinna ustalić go w pełnej kwocie netto (417.642,28 zł) uiszczonej leasingodawcy
• jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• Spółka prawidłowo rozliczyła kwoty z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu, ujmując w przychodach kwotę otrzymaną od leasingodawcy oraz zaliczając do kosztów uzyskania przychodów naliczone przez leasingodawcę odsetki oraz opłatę za przedterminowe rozwiązanie umowy,
• w związku ze sprzedażą przez Spółkę nabytego od leasingodawcy do odprzedaży samochodu osobowego, Spółka prawidłowo ustaliła koszt uzyskania przychodu w kwocie 150 tys. zł, czy też powinna ustalić go w pełnej kwocie netto (417.642,28 zł) uiszczonej leasingodawcy.
  
  

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 maja 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.135.2020.1.ŚS wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 2 czerwca 2020 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) zawarła w dniu 2 października 2018 r. umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego na okres 25 miesięcy. Na skutek ustania zatrudnienia, w związku ze śmiercią osoby, która służbowo korzystała z przedmiotowego samochodu (auto było dedykowane wyłącznie dla tej osoby), Spółka na początku 2020 r. postanowiła przedterminowo rozwiązać umowę leasingu.

W związku z powyższym, w dniu 21 stycznia 2020 r. zostało zawarte porozumienie z firmą leasingową, określające warunki rozwiązania przedmiotowej umowy leasingu. Porozumienie zostało zawarte z uwzględnieniem ogólnych warunków umów oraz preliminarza opłat leasingowych, stanowiących integralną część porozumienia.

Zgodnie z porozumieniem, Spółka oświadczyła, że jest zainteresowana nabyciem przedmiotu leasingu i uiszczenia na rzecz leasingodawcy do dnia 28 stycznia 2020 r. ceny nabycia wraz z należnym podatkiem VAT (ustalonej według wartości rynkowej). Strony postanowiły, że umowa leasingu zostaje rozwiązana z dniem wpływu kwoty brutto na rachunek leasingodawcy.

Ponadto strony porozumienia uzgodniły, że leasingodawca w terminie 14 dni od dnia rozwiązania umowy leasingu ustali zgodnie z postanowieniami tej umowy oraz pkt 8.1. ogólnych warunków umów ostateczną wysokość kwoty rozliczeniowej. Na poczet kwoty rozliczeniowej leasingodawca zaliczy cenę sprzedaży netto, otrzymaną przez niego w związku ze sprzedażą przedmiotu leasingu, przy czym w wypadku gdy:

1. kwota uzyskana ze sprzedaży będzie wyższa niż ostateczna kwota rozliczeniowa, leasingodawca zwróci Spółce uzyskaną nadwyżkę w terminie 14 dni od daty rozwiązania umowy leasingu;
2. kwota uzyskana ze sprzedaży będzie niższa niż ostateczna kwota rozliczeniowa, Spółka będzie zobowiązana do wyrównania różnicy w terminie nie dłuższym niż 14 dni od daty rozwiązania umowy leasingu.
   
   

Leasingodawca zobowiązał się do przesłania Spółce dokumentu „Rozliczenie umowy leasingu”, w którym w szczególności zostanie wskazana kwota różnicy pomiędzy kwotą rozliczeniową „a kwota uzyskaną ze sprzedaży przedmiotu leasingu.

W związku ze sprzedażą samochodu na rzecz Spółki, leasingodawca wystawił fakturę na kwotę 417.642,28 zł netto (ustaloną wg wartości rynkowej). Z kolei kwota rozliczeniowa została ustalona w wysokości 331.072,05 zł.

W konsekwencji - w rozliczeniu umowy leasingu, zgodnie z postanowieniami porozumienia i ogólnych warunków umów, leasingodawca zwrócił Spółce kwotę 86.570,23 zł (gdyż cena rynkowa była wyższa od sumy pozostałych opłat leasingowych i skorygowanej wartości końcowej), którą Spółka zaliczyła do przychodów podatkowych, oraz obciążył odsetkami do dnia rozliczenia umowy w kwocie 318,13 zł oraz opłatą za przedterminowe rozwiązanie umowy w kwocie 3.310,72 zł; obie te kwoty zostały zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Po zakupie, Spółka dokonała sprzedaży przedmiotowego samochodu w tym samym miesiącu. Kwota netto uzyskana ze sprzedaży zaliczona została do przychodu, natomiast do kosztu uzyskania tego przychodu została zaliczona jedynie kwota 150 tys. zł, mimo że koszt zakupu od leasingodawcy wynosił 417.642,28 zł netto.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 26 maja 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z pkt 8.1. Ogólnych warunków umowy leasingu obowiązujących u leasingodawcy (kwota rozliczenia obejmuje:

• aktualne zadłużenie (dalej: „AZ”), stanowiące sumę pozostałych do końca podstawowego okresu umowy leasingu części stałych niewymagalnych opłat leasingowych i skorygowanej wartości końcowej, ustaloną na dzień zajścia zdarzenia powodującego konieczność ustalenia AZ;
• odsetki naliczone od AZ wg stopy procentowej równej stopie odsetek ustawowych obowiązującej w dniu rozliczenia umowy leasingu. Odsetki od AZ naliczane są za okres od dnia wymagalności opłat leasingowych przypadającej bezpośrednio przed datą rozwiązania umowy leasingu do dnia wymagalności roszczenia o zapłatę kwoty rozliczeniowej;
• koszty i wydatki poniesione przez leasingodawcę w związku z rozwiązaniem umowy leasingu.
  
  

Natomiast skorygowana wartość końcowa, podawana w zawieranej umowie leasingu, stanowi kwotę wykupu pomniejszoną o odsetki, zgodnie z wymogami księgowymi u leasingodawcy.

Nadwyżka stanowiła różnicę między ceną sprzedaży (netto) auta w wys. 417.642,28 PLN, a ostateczną kwotą rozliczeniową wynoszącą 331.072,05 PLN. Cena sprzedaży była ceną rynkową, ustaloną na moment sprzedaży auta.

Zgodnie z Ogólnymi warunkami umowy leasingu, cena ze sprzedaży przedmiotu leasingu podlega zaliczeniu na poczet ostatecznej kwoty rozliczeniowej. Gdyby cena sprzedaży była niższa od ostatecznej kwoty rozliczeniowej, wówczas powstałaby niedopłata, która musiałaby zostać dopłacona leasingodawcy.

Spółka zaliczała do kosztów uzyskania przychodów zapłacone raty z tytułu przedmiotowej umowy leasingu operacyjnego.

Spółka została obciążona odsetkami od AZ (opis w pkt 1 tiret drugie). Są to odsetki określone w Ogólnych warunkach umowy leasingu, wynikające z rozliczenia z tytułu wcześniejszego zakończenia umowy leasingu. Rozwiązanie umowy leasingu zostało podyktowane brakiem zasadności jej kontynuowania i ponoszenia kosztów w postaci opłat leasingowych oraz innych wydatków związanych z korzystaniem z auta.

Cena nabycia została ustalona przez leasingodawcę na kwotę 417.642,28 PLN (netto) wg wartości rynkowej. Spółka nie ponosiła innych wydatków związanych z nabyciem auta.

Raty zapłacone przez Spółkę do momentu nabycia auta zostały określone w § 2 „Warunki finansowe”, podpisanej w dniu 2 października 2018 r. Umowy leasingu operacyjnego walutowego. Cena nabycia auta była ceną rynkową ustaloną na moment sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka prawidłowo rozliczyła kwoty z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu, ujmując w przychodach kwotę otrzymaną od leasingodawcy oraz zaliczając do kosztów uzyskania przychodów naliczone przez leasingodawcę odsetki oraz opłatę za przedterminowe rozwiązanie umowy?
2. Czy, w związku ze sprzedażą przez Spółkę nabytego od leasingodawcy do odprzedaży samochodu osobowego, Spółka prawidłowo ustaliła koszt uzyskania przychodu w kwocie 150 tys. zł, czy też powinna ustalić go w pełnej kwocie netto (417.642,28 zł) uiszczonej leasingodawcy?
   
   

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka prawidłowo rozliczyła kwoty z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z uwagi na opisaną w stanie faktycznym sytuację, kontynuacja umowy leasingu przedmiotowego samochodu okazała się niezasadna. Z tego względu podjęta została decyzja o wcześniejszym zakończeniu (rozwiązaniu) umowy leasingu. Konsekwencją takiego rozwiązania tej umowy było, przewidziane w umowie leasingu oraz ogólnych warunkach umów, naliczenie odsetek do dnia rozliczenia umowy w kwocie 318,13 zł oraz ustalenie opłaty za przedterminowe rozwiązanie umowy w kwocie 3.310,72 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, w tych okolicznościach były to dla Spółki koszty obligatoryjne, przewidziane w ramach umowy leasingu i ogólnych warunków umów obowiązujących u leasingodawcy, na wypadek wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu. Są to koszty immanentnie związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a w tym przypadku będące konsekwencją racjonalnej decyzji o wcześniejszym zakończeniu umowy leasingu (z uwagi na zaistniałe okoliczności, niezależne od Spółki).

Ponadto Spółka, decydując się na takie rozwiązanie umowy leasingu, zamierzała nabyć przedmiotowe auto, aby dokonać jego niezwłocznej sprzedaży. Tym samym, poniosła - przewidziane w umowie z leasingodawcą - koszty związane z takim nabyciem tego samochodu. W efekcie, skutkowało to osiągnięciem przychodu ze sprzedaży przedmiotowego samochodu przez Spółkę. 

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze sprzedażą przez Spółkę nabytego od leasingodawcy do odprzedaży samochodu osobowego, Spółka nieprawidłowo ustaliła koszt uzyskania przychodu w kwocie 150 tys. zł. Spółka uprawniona była ustalić go w pełnej kwocie netto uiszczonej leasingodawcy, tj. 417.642,28 zł.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl art. 16 ust. 5i ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nabytego uprzednio samochodu osobowego będącego środkiem trwałym są wydatki na jego nabycie, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, w części nieprzekraczającej odpowiednio kwot, o których mowa w ust. 1 pkt 4, po pomniejszeniu tych wydatków o sumę odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia tego samochodu zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten wprowadza limit kosztów podatkowych w wys. 150 tys. dla nieelektrycznych samochodów osobowych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

W świetle powyższego przepisu, z uwagi na dokonaną niezwłocznie odsprzedaż przez Spółkę nabytego auta, nie zostało spełnione kryterium w postaci przewidywanego okresu używania dłuższego niż rok. Tym samym, zakupione auto nie stanowiło w Spółce środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT i nie było wprowadzone przez Spółkę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W związku z tym, przepis art. 16 ust. 5i nie znajduje zastosowania, gdyż dotyczy on przypadku odpłatnego zbycia nabytego uprzednio samochodu osobowego będącego środkiem trwałym. Natomiast w przypadku Spółki zbywany samochód nie był środkiem trwałym.

W konsekwencji koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży przedmiotowego auta powinien zostać ustalony w pełnej wysokości poniesionej kwoty netto (417.642,28 zł), na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była ocena sposobu rozliczeń dokonywanych przez Wnioskodawcę z leasingodawcą w związku z rozwiązaniem umowy leasingu. Kwesta ta została przyjęta jako element opisu stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm. dalej: „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

W myśl art. 16 ust. 5i updop, kosztem uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nabytego uprzednio samochodu osobowego będącego środkiem trwałym są wydatki na jego nabycie, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, w części nieprzekraczającej odpowiednio kwot, o których mowa w ust. 1 pkt 4, po pomniejszeniu tych wydatków o sumę odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia tego samochodu zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten wprowadza limit kosztów podatkowych w wys. 150 tys. dla nieelektrycznych samochodów osobowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317, 1356 i 2348),
2. 150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
   
   

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz z jego uzupełnienia, Wnioskodawca zawarł w dniu 2 października 2018 r. umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego na okres 25 miesięcy. Na skutek ustania zatrudnienia, w związku ze śmiercią osoby, która służbowo korzystała z przedmiotowego samochodu (auto było dedykowane wyłącznie dla tej osoby), Spółka na początku 2020 r. postanowiła przedterminowo rozwiązać umowę leasingu.

W związku z powyższym, w dniu 21 stycznia 2020 r. zostało zawarte porozumienie z firmą leasingową, określające warunki rozwiązania przedmiotowej umowy leasingu. Porozumienie zostało zawarte z uwzględnieniem ogólnych warunków umów oraz preliminarza opłat leasingowych, stanowiących integralną część porozumienia.

Zgodnie z porozumieniem, Spółka oświadczyła, że jest zainteresowana nabyciem przedmiotu leasingu i uiszczenia na rzecz leasingodawcy do dnia 28 stycznia 2020 r. ceny nabycia wraz z należnym podatkiem VAT (ustalonej według wartości rynkowej). Strony postanowiły, że umowa leasingu zostaje rozwiązana z dniem wpływu kwoty brutto na rachunek leasingodawcy.

Ponadto strony porozumienia uzgodniły, że leasingodawca w terminie 14 dni od dnia rozwiązania umowy leasingu ustali zgodnie z postanowieniami tej umowy oraz pkt 8.1. ogólnych warunków umów ostateczną wysokość kwoty rozliczeniowej. Na poczet kwoty rozliczeniowej leasingodawca zaliczy cenę sprzedaży netto, otrzymaną przez niego w związku ze sprzedażą przedmiotu leasingu, przy czym w wypadku gdy:

1. kwota uzyskana ze sprzedaży będzie wyższa niż ostateczna kwota rozliczeniowa, leasingodawca zwróci Spółce uzyskaną nadwyżkę w terminie 14 dni od daty rozwiązania umowy leasingu;
2. kwota uzyskana ze sprzedaży będzie niższa niż ostateczna kwota rozliczeniowa, Spółka będzie zobowiązana do wyrównania różnicy w terminie nie dłuższym niż 14 dni od daty rozwiązania umowy leasingu.
   
   

Leasingodawca zobowiązał się do przesłania Spółce dokumentu „Rozliczenie umowy leasingu”, w którym w szczególności zostanie wskazana kwota różnicy pomiędzy kwotą rozliczeniową „a kwota uzyskaną ze sprzedaży przedmiotu leasingu.

W związku ze sprzedażą samochodu na rzecz Spółki, leasingodawca wystawił fakturę na kwotę 417.642,28 zł netto (ustaloną wg wartości rynkowej). Z kolei kwota rozliczeniowa została ustalona w wysokości 331.072,05 zł.

W konsekwencji - w rozliczeniu umowy leasingu, zgodnie z postanowieniami porozumienia i ogólnych warunków umów, leasingodawca zwrócił Spółce kwotę 86.570,23 zł (gdyż cena rynkowa była wyższa od sumy pozostałych opłat leasingowych i skorygowanej wartości końcowej), którą Spółka zaliczyła do przychodów podatkowych, oraz obciążył odsetkami do dnia rozliczenia umowy w kwocie 318,13 zł oraz opłatą za przedterminowe rozwiązanie umowy w kwocie 3.310,72 zł; obie te kwoty zostały zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Po zakupie, Spółka dokonała sprzedaży przedmiotowego samochodu w tym samym miesiącu. Kwota netto uzyskana ze sprzedaży zaliczona została do przychodu, natomiast do kosztu uzyskania tego przychodu została zaliczona jedynie kwota 150 tys. zł, mimo że koszt zakupu od leasingodawcy wynosił 417.642,28 zł netto.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z pkt 8.1. Ogólnych warunków umowy leasingu obowiązujących u leasingodawcy (kwota rozliczenia obejmuje:

• aktualne zadłużenie (dalej: „AZ”), stanowiące sumę pozostałych do końca podstawowego okresu umowy leasingu części stałych niewymagalnych opłat leasingowych i skorygowanej wartości końcowej, ustaloną na dzień zajścia zdarzenia powodującego konieczność ustalenia AZ;
• odsetki naliczone od AZ wg stopy procentowej równej stopie odsetek ustawowych obowiązującej w dniu rozliczenia umowy leasingu. Odsetki od AZ naliczane są za okres od dnia wymagalności opłat leasingowych przypadającej bezpośrednio przed datą rozwiązania umowy leasingu do dnia wymagalności roszczenia o zapłatę kwoty rozliczeniowej;
• koszty i wydatki poniesione przez leasingodawcę w związku z rozwiązaniem umowy leasingu.
  
  

Natomiast skorygowana wartość końcowa, podawana w zawieranej umowie leasingu, stanowi kwotę wykupu pomniejszoną o odsetki, zgodnie z wymogami księgowymi u leasingodawcy.

Nadwyżka stanowiła różnicę między ceną sprzedaży (netto) auta w wys. 417.642,28 PLN,

a ostateczną kwotą rozliczeniową wynoszącą 331.072,05 PLN. Cena sprzedaży była ceną rynkową, ustaloną na moment sprzedaży auta.

Zgodnie z Ogólnymi warunkami umowy leasingu, cena ze sprzedaży przedmiotu leasingu podlega zaliczeniu na poczet ostatecznej kwoty rozliczeniowej. Gdyby cena sprzedaży była niższa od ostatecznej kwoty rozliczeniowej, wówczas powstałaby niedopłata, która musiałaby zostać dopłacona leasingodawcy.

Spółka zaliczała do kosztów uzyskania przychodów zapłacone raty z tytułu przedmiotowej umowy leasingu operacyjnego.

Spółka została obciążona odsetkami od AZ (opis w pkt 1 tiret drugie). Są to odsetki określone

w Ogólnych warunkach umowy leasingu, wynikające z rozliczenia z tytułu wcześniejszego zakończenia umowy leasingu. Rozwiązanie umowy leasingu zostało podyktowane brakiem zasadności jej kontynuowania i ponoszenia kosztów w postaci opłat leasingowych oraz innych wydatków związanych z korzystaniem z auta.

Cena nabycia została ustalona przez leasingodawcę na kwotę 417.642,28 PLN (netto) wg wartości rynkowej. Spółka nie ponosiła innych wydatków związanych z nabyciem auta.

Raty zapłacone przez Spółkę do momentu nabycia auta zostały określone w § 2 „Warunki finansowe”, podpisanej w dniu 2 października 2018 r. Umowy leasingu operacyjnego walutowego. Cena nabycia auta była ceną rynkową ustaloną na moment sprzedaży.

Mając na uwadze powyższe, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że z uwagi na dokonaną niezwłocznie odsprzedaż przez Spółkę nabytego samochodu, nie stanowił on w Spółce środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 updop i nie był wprowadzony przez Spółkę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W związku z tym, przepis art. 16 ust. 5i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajduje zastosowania, gdyż dotyczy on przypadku odpłatnego zbycia nabytego uprzednio samochodu osobowego będącego środkiem trwałym.

Zatem, jeżeli w istocie Wnioskodawca nabył wskazany we wniosku samochód osobowy od leasingodawcy za kwotę 417.642.28 zł netto to wydatek ten będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia samochodu, zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca będzie mógł również zaliczyć naliczone przez leasingodawcę odsetki oraz opłatę za przedterminowe rozwiązanie umowy. Natomiast otrzymana przez Wnioskodawcę kwota tytułem rozliczenia leasingu operacyjnego samochodu osobowego w wysokości 86.570,23 zł (o ile rozliczenia te zostały dokonane we właściwy sposób – kwestia ta jako element stanu faktycznego ujętego we wniosku, nie jest jednak przedmiotem niniejszej interpretacji), to zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będzie stanowić przychód u Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zastrzeżeniem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.