Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.101.2020.2.JG/AG
z 18 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2020 r. (data wpływu 10 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 maja 2020 r. (data nadania 15 maja 2020 r., data wpływu 20 maja 2020 r.) na wezwanie z dnia 8 maja 2020 r. Nr 0114-KDIP2-2.4010.101.2020.1.JG/AG (data nadania 8 maja 2020 r., data odbioru 12 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności ponoszonych na rzecz dostawców z siedzibą poza terytorium Polski – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności ponoszonych na rzecz dostawców z siedzibą poza terytorium Polski.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym w Polsce o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce.
Wnioskodawca osiąga przychody ze sprzedaży towarów handlowych, które kupujemy od dostawców.

Dostawcy Wnioskodawcy to podmioty mające siedzibą na terytorium Polski oraz podmioty mające siedzibą poza terytorium Polski. Sporadycznie dostawcy Wnioskodawcy mają siedzibą poza terytorium Polski, ale są zarejestrowani na potrzeby podatku VAT w Polsce.

Wnioskodawca dokonuje płatności z opóźnieniem w stosunku do uzgodnionych terminów płatności. W związku z tym, dostawcy Wnioskodawcy zgodnie z ustawą o terminach zapłaty w transakcjach handlowych nabywają uprawnienia do odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych. Jednocześnie, z mocy prawa dla dostawców Wnioskodawcy, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, przysługuje od Wnioskodawcy, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności. Obowiązek zapłaty rekompensaty nie jest uzależniony od powstania jakiejkolwiek szkody po stronie wierzyciela. Jedyną przesłanką powstania roszczenia o zapłatę rekompensaty jest zatem niezapłacenie należności przez dłużnika w terminie, co skutkuje uzyskaniem uprawnienia do odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych. Kwota rekompensaty będzie uzależniona od wartości świadczenia pieniężnego i wyniesie równowartość:

• 40 euro – w przypadku świadczenia do 5.000 zł,
  

• 70 euro – w przypadku świadczenia wyższego niż 5.000 zł, ale niższego niż 50.000 zł,
  

• 100 euro – w przypadku świadczenia równego lub wyższego od 50.000 zł.
  
  
  

Równowartość kwoty rekompensaty jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Zasady naliczania rekompensaty znajdą zastosowanie również do transakcji zawartych przed 1 stycznia 2020 r., o ile rekompensata stała się wymagalna już po tym dniu.

Ponadto, Wnioskodawca pismem z dnia 14 maja 2020 r. uzupełnił opisany stan faktyczny o następujące informacje:

Opóźnienie w płatnościach odsetek i rekompensaty, nie jest wynikiem umyślnej, ewidentnej winy w działaniach Spółki. Opóźnienie w płatnościach w związku z realizacją transakcji handlowych, skutkujące zapłatą przez Spółkę odsetek i rekompensaty jest wynikiem:

• sytuacji finansowej Spółki a w konsekwencji opóźnieniami w uregulowaniu zobowiązania,
  

• otrzymania faktury po terminie zapłaty,
  

• otrzymania nieprawidłowej faktury, która oczekuje na zaksięgowanie i zapłatę (w najkrótszym możliwym terminie po otrzymaniu dokumentów korygujących).
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opóźnienie w zapłacie na rzecz dostawców z siedzibą poza terytorium Polski jest podstawą do rozpoznania kosztu podlegającego opodatkowaniu z tyt. rekompensaty za koszty odzyskiwania należności (niektórzy nasi dostawcy to zagraniczne podmioty zarejestrowane na potrzeby podatku VAT jako polscy czynni podatnicy podatku VAT), czy też te zasady mają zastosowanie tylko do zaległości wobec dostawców, którzy mają siedzibę na terytorium Polski?
2. W którym miesiącu należy zmniejszyć podstawę opodatkowania o koszty z tyt. rekompensaty za koszty odzyskiwania należności od klientów z siedzibą poza terytorium Polski?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy (sformułowane w piśmie z dnia 14 maja 2020 r.).

Zdaniem Spółki, opóźnienie w zapłacie na rzecz dostawców z siedzibą poza terytorium Polski nie jest podstawą do rozpoznania kosztu podlegającego opodatkowaniu z tyt. rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

W związku z powyższym, nie ma podstaw do zwiększania kosztów podatkowych o takie opłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 updop), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 updop.

I tak, w art. 16 ust. 1 updop, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in.:

• koszty egzekucyjne związane z niewykonaniem zobowiązań (pkt 17);
  

• grzywny i kary pieniężne orzeczone w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetki od tych grzywien i kar (pkt 18),
  

• kary, opłaty i odszkodowania oraz odsetki od tych zobowiązań z tytułu:
  
  1. nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska,
  2. niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (pkt 19),

• odsetki za zwłokę z tytułu nieterminowych wpłat należności budżetowych i innych należności, do których stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej (pkt 21),
  

• kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (pkt 22).
  
  
  

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca dokonuje płatności na rzecz swoich dostawców z opóźnieniem w stosunku do uzgodnionych terminów płatności. W związku z tym, dostawcy nabywają uprawnienia do odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych. Jednocześnie, z mocy prawa dla dostawców, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, przysługuje od Wnioskodawcy, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności. Dostawcy Wnioskodawcy to podmioty mające siedzibą na terytorium Polski oraz podmioty mające siedzibą poza terytorium Polski. Sporadycznie dostawcy Wnioskodawcy mają siedzibą poza terytorium Polski, ale są zarejestrowani na potrzeby podatku VAT w Polsce.

Wątpliwości Wnioskodawcy zgłoszone w niniejszej sprawie dotyczą tego, czy i w którym momencie rekompensata za koszty odzyskiwania należności ponoszona na rzecz dostawców mających siedzibę poza terytorium Polski, stanowi dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, ww. rekompensata ponoszona na rzecz dostawców zagranicznych nie stanowi dla Spółki kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem organu interpretacyjnego, w analizowanej sprawie istotne znaczenie mają regulacje zawarte w przepisach ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 935). Przepisy tej ustawy dają możliwość naliczania rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w związku z zawieranymi transakcjami handlowych.

Jednocześnie, zgodnie z art. 2 ww. ustawy, przepisy te stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są:

1. przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424);
2. podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców;
3. podmioty, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1843);
4. osoby wykonujące wolny zawód;
5. oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych;
6. (uchylony);
7. przedsiębiorcy z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej.
   
   

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, jeżeli strony transakcji handlowej nie przewidziały w umowie terminu zapłaty, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, po upływie 30 dni liczonych od dnia spełnienia przez niego świadczenia, do dnia zapłaty.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy, w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. wierzyciel spełnił swoje świadczenie;
2. wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.
   
   

Ponadto, w myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy, wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty:

1. 40 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5000 złotych;
2. 70 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5000 złotych, ale niższa niż 50 000 złotych;
3. 100 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od 50 000 złotych.
   
   

Oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę (art. 10 ust. 2 ww. ustawy).

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że przepisy art. 16 ust. 1 updop nie obejmują swoim zakresem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, przysługującej od Spółki jej wierzycielom. W szczególności nie znajduje w stosunku do takiej rekompensaty zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 17 updop (nie stanowi ona kosztów egzekucyjnych), ani art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, gdyż rekompensata ta nie jest karą umowną lub odszkodowaniem z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług czy zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Niemniej wskazać należy, że samo negatywne wyliczenie kosztów, które zostało uregulowane w art. 16 ust. 1 updop, nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Zatem do uznania przedmiotowego wydatku Spółki za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że został on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 updop.

W sprawie konieczne jest dokonanie oceny, czy poniesiony przez Spółkę wydatek w postaci rekompensaty poniesiony zostały w sposób celowy. A zatem należy zbadać, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, Spółka zachowała należytą staranność i czy zapłata rekompensaty za koszty odzyskiwania należności będzie następstwem zdarzeń niezależnych od Spółki. Tak będzie między innymi w przypadku, gdy do niezrealizowania w terminie zobowiązań finansowych Spółki wobec kontrahentów, a w konsekwencji do poniesienia wskazanego wyżej wydatku nie przyczyni się sama Spółka. Taka sytuacja stanowi bowiem element nieuniknionego ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą i przesądza o celowości poniesionego wydatku.

Należy zaznaczyć, że działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu ich zapobieżenia.

Jak wskazała Spółka w uzupełnieniu wniosku, opóźnienie w płatnościach rekompensaty nie jest wynikiem umyślnej, ewidentnej winy w działaniach Spółki. Opóźnienie w płatnościach w związku z realizacją transakcji handlowych, skutkujące zapłatą przez Spółkę odsetek i rekompensaty jest wynikiem:

• sytuacji finansowej Spółki a w konsekwencji opóźnieniami w uregulowaniu zobowiązania,
  

• otrzymania faktury po terminie zapłaty,
  

• otrzymania nieprawidłowej faktury, która oczekuje na zaksięgowanie i zapłatę.
  
  
  

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wskazane we wniosku koszty z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, ponoszone na rzecz dostawców z siedzibą poza terytorium Polski, wymienionych w art. 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 updop, gdyż zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W odniesieniu natomiast do momentu rozpoznania ww. kosztów w rachunku podatkowym, zauważyć trzeba, że powyższe wydatki nie przyczyniają się w niniejszej sprawie bezpośrednio do wygenerowania określonego przychodu (nie ma możliwości powiązania przedmiotowych wydatków ze skonkretyzowanym przychodem Wnioskodawcy). Dlatego też, wydatki te powinny być rozpoznawane dla celów podatkowych zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e updop, jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wynika z powyższego, koszty, które nie pozostają w bezpośrednim związku z przychodami powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e updop. Dla celów podatkowych momentem poniesienia kosztów pośrednich będzie moment, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego.

W konsekwencji, rekompensata za koszty odzyskiwania należności ponoszona na rzecz dostawców z siedzibą poza terytorium Polski, powinna zostać rozliczona w kosztach uzyskania przychodów w dacie poniesienia, na podstawie art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e updop.

Podsumowując, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że wydatek w postaci rekompensaty za koszty odzyskiwania należności poniesiony na rzecz dostawców z siedzibą poza terytorium Polski, nie może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Wydatek ten, poniesiony na rzecz dostawców zagranicznych wymienionych w art. 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, stanowi koszt podatkowy w dacie poniesienia, jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.