Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.249.2020.1.MC
z 1 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2020 r. (data wpływu 2 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ‒ jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzona od dwóch lat przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza zajmuje się udostępnianiem miejsca na cele reklamowe w internecie. Wnioskodawca posiada kanał (…) generujący od miliona do czterech milionów wyświetleń tworzonych przez niego filmów miesięcznie. Jest to jedyne źródło przychodów w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Od pewnego czasu Wnioskodawca prowadzi nowy projekt – (…). Wnioskodawca zajmuje się na nim (…). W celu pozyskania materiałów, które następnie Wnioskodawca udostępni na kanale „(…)” i nałoży na nie reklamy generujące przychody, musi on odwiedzać (…) położone w Polsce, Europie, jak i na świecie.

Aktualnie projekt zaczyna przynosić pierwsze zyski, więc Wnioskodawca planuje pierwszą trasę w Polskę. Do (…) Wnioskodawca dojeżdżać będzie samochodem, pociągiem lub jeśli będą to miejsca oddalone o znaczne odległości – samolotem. Do nagrania materiałów konieczne będzie wykupienie (…) oraz często nocleg w hotelu.

Na kanale oprócz (…) Wnioskodawca pokazuje również (…).

(…)

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy faktury za bilety kolejowe, lotnicze, nocleg oraz (…) mogą być zaliczane jako koszt uzyskania przychodu? Czy faktury z biur podróży (…) w celu pozyskania materiałów na kanał (…) mogą być zaliczone jako koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy faktury za transport, noclegi oraz (…) mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu, ponieważ są to koszty konieczne do stworzenia materiałów filmowych, które zostaną opublikowane na kanale (…) i pozwolą na umieszczenie na nich reklam generujących przychody.

Z uwagi na nagrywanie przez Wnioskodawcę „(…), faktury z biur podróży również mogą być zaliczone jako koszt uzyskania przychodu. Faktury obejmują koszty, które i tak Wnioskodawca musiałby ponieść, organizując samodzielnie wyjazd w dane miejsce na świecie w celu nagrania nowych materiałów. Przeloty, transfery, nocleg w hotelach wraz z wyżywieniem to koszty niezbędne do nagrania materiałów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udostępniania miejsca na cele reklamowe w internecie. Wnioskodawca posiada kanał (…) generujący od miliona do czterech milionów wyświetleń tworzonych przez niego filmów miesięcznie. Jest to jedyne źródło przychodów w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Od pewnego czasu Wnioskodawca prowadzi nowy projekt (…). Wnioskodawca zajmuje się na nim (…). W celu pozyskania materiałów, które następnie Wnioskodawca udostępni na kanale i nałoży na nie reklamy generujące przychody, musi on odwiedzać (…) położone w Polsce, Europie, jak i na świecie. Do (…)Wnioskodawca dojeżdżać będzie samochodem, pociągiem lub jeśli będą to miejsca oddalone o znaczne odległości – samolotem. Do nagrania materiałów konieczne będzie (…) oraz często nocleg w hotelu. Na kanale oprócz samodzielnych (…) Wnioskodawca pokazuje również (…). Pobyty (…) Wnioskodawca zakupi bezpośrednio od biura podróży, które wystawi fakturę VAT i zorganizuje Wnioskodawcy przeloty, transfery i pobyty w hotelach.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• został właściwie udokumentowany;
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.
  
  

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt nie wymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik – uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu – odnosi ewidentne korzyści, gdyż o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do przedstawionego na wstępie zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z tworzeniem materiałów filmowych na kanał (…) (wynikające z faktur za bilety kolejowe, lotnicze, nocleg, (…), z biur podróży (…)) nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uzyskuje bowiem przychód z tytułu udostępniania miejsca na cele reklamowe w internecie, a nie z tytułu wyświetlania jego filmów na kanale (…).

Zatem wydatki związane z tworzeniem filmów na (…) nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów z tytułu udostępniania miejsca na cele reklamowe w internecie. Nie istnieje bowiem związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – do kosztów uzyskania przychodów z tytułu udostępniania miejsca na cele reklamowe w internecie nie mogą być zaliczane wydatki związane z pozyskaniem materiałów na kanał (…) (wynikające z faktur za bilety kolejowe, lotnicze, nocleg, (…), z biur podróży (…)).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.