Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.122.2020.1.RK
z 1 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2020 r. (data nadania i data wpływu 10 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami:

• zapłaconych odsetek i prowizji ponoszonych w ramach inwestycji deweloperskiej – jest prawidłowe;
  

• wydatków marketingowych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków marketingowych oraz odsetek i prowizji jako bezpośrednie koszty uzyskania przychodów ponoszone w ramach inwestycji deweloperskiej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność deweloperską, czyli będzie budowała budynki mieszkalne jedno- i wielorodzinne i sprzedawała budynki mieszkalne jednorodzinne oraz lokale znajdujące się w budynkach wielorodzinnych. Budowy będą finansowane z kredytów bankowych oraz pożyczek, od których będą płacone prowizje i/lub odsetki. Sprzedaż lokali wymaga ponoszenia wydatków marketingowych, np. udziału w targach mieszkaniowych, reklamy w prasie, Internecie, na billboardach i innych nośnikach. Wydatki marketingowe nie będą miały na celu wpływanie na rozpoznawalność firmy spółki (Wnioskodawczyni), będą promowały konkretne inwestycje pod ich własną nazwą. Wnioskodawczy prowadzi księgi rachunkowe, w których może zaewidencjonować, której budowy dany wydatek dotyczy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z korzystaniem z pożyczek i kredytów (prowizja, odsetki) i wydatki marketingowe są kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami?

Stanowisko Wnioskodawcy

Wnioskodawczyni nie może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwot wydanych na obsługę zaciągniętych pożyczek, kredytów i na cele marketingowe w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), ponieważ są to koszty bezpośrednio związane z przychodami, którymi jest sprzedaż budynków lub lokali. Stanowisko Wnioskodawczyni znajduje potwierdzenie w wielu interpretacjach indywidualnych, np.:

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 listopada 2018 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.419.2018.2.AG: „Rozważając kwestię kwalifikacji wydatków związanych z (...) pozyskaniem zewnętrznego finansowania (w tym w szczególności z odsetkami i różnicami kursowymi w przypadku kredytów i pożyczek walutowych) - mając na względzie charakter Spółki oraz prowadzonej działalności należy stwierdzić, że ww. wydatki mają charakter bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te można ściśle powiązać z długofalowym procesem inwestycyjnym, o którym mowa we wniosku. Koszty te nie powstałyby samoistnie, w oderwaniu od realizowanego przedsięwzięcia budowlanego. Umożliwia to bezpośrednie powiązanie ich z przychodami osiąganymi ze zbycia Inwestycji budowlanej”;
  

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 października 2018 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.386.2018.2.AG: „Uwzględniając powyższe, w rozpatrywanej sprawie należy zatem przyjąć, że odsetki od pożyczek i kredytów zaciągniętych w celu realizacji inwestycji deweloperskiej powinny być uznane za koszty uzyskania przychodu w momencie uzyskania przychodów z jej zbycia, nie wcześniej jednak niż z chwilą zapłaty/kapitalizacji odsetek od pożyczek/kredytów. W związku z powyższym, odpowiadając na pytanie nr 1 stwierdzić należy, że wydatki poniesione na spłatę odsetek od pożyczek zaciągniętych na finansowanie nabycia prawa użytkowania wieczystego działek, na których ma być realizowana Inwestycja, powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w momencie uzyskania przychodu ze sprzedaży Lokali – przy zastosowaniu proporcji powierzchni sprzedanego Lokalu do ogólnej powierzchni wszystkich Lokali zlokalizowanych na tej działce (wybudowanych w ramach jednego etapu inwestycji), pod warunkiem faktycznej zapłaty tych odsetek”;
  

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 marca 2018 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.16.2018.1: „Analizując wymienione przez Wnioskodawcę wydatki marketingowe, np. udziału w targach mieszkaniowych, reklamy w prasie, Internecie, na billboardach i innych nośnikach, które będą ponoszone w ramach realizowanych inwestycji deweloperskich należy zauważyć, że nieuzasadnione byłoby uznanie a priori, że wydatki marketingowe ponoszone przez podatnika w każdym przypadku stanowią koszty pośrednie, bez przeprowadzenia oceny ponoszonych wydatków w kontekście charakteru prowadzonej przez podatnika działalności. Zgodnie z opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym przedmiotowe wydatki marketingowe nie dotyczą działań marketingowych mających na celu wpływanie na rozpoznawalność firmy, czy marki Spółki, które mogłyby w sposób pośredni wpływać na osiągnięcie przychodu w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Rozpowszechniane w ramach podejmowanych działań marketingowych materiały reklamowe udostępniane na targach mieszkaniowych, zamieszczanie reklamy w prasie, Internecie, na billboardach, i innych nośnikach zawierające informacje dotyczące konkretnej inwestycji realizowanej przez Spółkę, takich jak np. lokalizacji, walorów jakościowych, architektonicznych, użytkowych, komfortu itp. będą związane bezpośrednio z realizowanym procesem budowlanym, a wymienione wydatki ponoszone będę w celu sprzedaży lokali. Nie ulega wątpliwości, że Spółka będzie ponosiła opisane we wniosku wydatki marketingowe dla stymulowania procesu sprzedaży budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz lokali znajdujących się w budynkach wielorodzinnych wybudowanych w ramach danej inwestycji. Co do zasady bowiem poniesienie kosztów usług marketingowych związanych z konkretnym projektem zwiększa prawdopodobieństwo osiągnięcia przychodu z tytułu zbycia danej nieruchomości lub jej części. Co istotne w rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi księgi rachunkowe, w których może zaewidencjonować, której budowy dany wydatek dotyczy. Powyższe pozwoli zatem, by wydatki marketingowe powiązać ze sprzedażą konkretnego budynku mieszkalnego jednorodzinnego, czy lokalu znajdującego się w budynkach wielorodzinnych i zakwalifikować je jako koszty bezpośrednio związane z przychodem, potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody stosownie do art. 15 ust. 4, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”;
  

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 kwietnia 2017 r. nr 1462-IPPB6.4510.47.2017.1.AZ: „Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione argumenty przemawiają za uznaniem, że wydatki związane z: (i) zarządzaniem, koordynacją i nadzorem procesu inwestycyjnego; (ii) sprzedażą Inwestycji budowlanej; (iii) eksploatacją i przygotowaniem pod budowę gruntu; (iv) pozyskaniem zewnętrznego finansowania; (v) promocją i reklamą sprzedaży lokali - są bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4, ust. 4b i ust. 4c ustawy o CIT, które będą stanowiły koszt podatkowy w chwili uzyskania przychodu ze sprzedaży Inwestycji budowlanej (całego budynku bądź poszczególnych lokali mieszkalnych lub użytkowych zrealizowanych w ramach Inwestycji budowlanej). Poprawność kwalifikacji ww. wydatków jako kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami wynika w szczególności z faktu, że koszty te są związane tylko i wyłącznie z przychodem uzyskiwanym z tytułu realizacji Inwestycji budowlanej, nie dotyczą zaś żadnego innego przychodu osiągniętego przez Spółkę”.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kwalifikacji do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami:

• zapłaconych odsetek i prowizji ponoszonych w ramach inwestycji deweloperskiej – jest prawidłowe;
  

• wydatków marketingowych – jest nieprawidłowe.
  
  
  

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ww. ustawy, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,
  

• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ww. ustawy,
  

• został właściwie udokumentowany.
  
  
  

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e updop).

Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Innymi słowy – posługując się językowym znaczeniem – przez koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ww. ustawy – koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b updop – koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo
   
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego
   

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c updop – koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Natomiast art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ww. ustawy regulują zasady potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d updop – koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e updop – za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność deweloperską, w ramach której będzie budowała i sprzedawała budynki mieszkalne jednorodzinne oraz lokale znajdujące się w budynkach wielorodzinnych. Budowy będą finansowane z kredytów bankowych oraz pożyczek, od których będą płacone prowizje i/lub odsetki. Sprzedaż lokali wymaga ponoszenia wydatków marketingowych, np. udziału w targach mieszkaniowych, reklamy w prasie, Internecie, na billboardach i innych nośnikach. Wydatki marketingowe nie będą miały na celu wpływanie na rozpoznawalność firmy spółki (Wnioskodawczyni), będą promowały konkretne inwestycje pod ich własną nazwą. Wnioskodawczy prowadzi księgi rachunkowe, w których może zaewidencjonować, której budowy dany wydatek dotyczy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą odpowiedniej kwalifikacji ww. wydatków jako koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie ww. wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami ze zbycia inwestycji budowlanej.

Rozważając kwestię kwalifikacji wydatków związanych z pozyskaniem zewnętrznego finansowania, tj. kosztów ponoszonych na obsługę zaciągniętych pożyczek, kredytów od których będą płacone prowizje i /lub odsetki - mając na względzie specyfikę prowadzonej działalności należy stwierdzić, że powyższe wydatki mają charakter bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki te można ściśle powiązać z długofalowym procesem inwestycyjnym, o którym mowa we wniosku. Koszty te nie powstałyby samoistnie, w oderwaniu od realizowanego przedsięwzięcia budowlanego. Umożliwia to bezpośrednie powiązanie ich z przychodami osiąganymi ze zbycia inwestycji budowlanej.

Należy jednak podkreślić, że rozpatrując kwestię możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odsetek i prowizji od kredytów bankowych oraz pożyczek, z których finansowane będzie przedsięwzięcie deweloperskie należy przy tym zwrócić uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
  

• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  
  

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się również, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Z kolei, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów nie są odsetki, prowizje i różnice kursowe od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Uwzględniając powyższe, w rozpatrywanej sprawie należy zatem przyjąć, że prowizje i/lub odsetki od pożyczek oraz kredytów bankowych zaciągniętych w celu realizacji inwestycji deweloperskiej powinny być uznane za koszty uzyskania przychodu w momencie uzyskania przychodów z jej zbycia, nie wcześniej jednak niż z chwilą zapłaty/kapitalizacji odsetek od pożyczek/kredytów.

Mając na uwadze powyższe, wydatki związane z korzystaniem z pożyczek i kredytów (prowizja, odsetki) będą stanowiły koszty bezpośrednio związane z przychodami, potrącane na zasadach określonych w art. 15 ust. 4 i 4b-4c updop.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

W odniesieniu natomiast do wydatków związanych z marketingiem, promującym konkretne inwestycje, dotyczących m.in. udziału w targach mieszkaniowych, reklamy w prasie, Internecie, na billboardach i innych nośnikach należy stwierdzić, że wydatki te powinny być zakwalifikowane jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Pomimo, że wydatki marketingowe wykazują związek z prowadzoną działalnością Spółki, nie jest to jednak związek bezpośredni, czyli przekładający się wprost na wartość (wysokość) przychodów ze sprzedaży budynków i lokali w ramach inwestycji deweloperskiej. Wydatki te nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, nie można ich przypisać do konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje jego uzyskanie. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Ponadto należy mieć na uwadze, że w dniu 21 stycznia 2014 r. został przyjęty Krajowy Standard Rachunkowości nr 8 „Działalność deweloperska”. Zgodnie z pkt 7.14. lit. a) standardu, „Nie zalicza się do kosztów wytworzenia przedsięwzięcia deweloperskiego kosztów informacji, promocji, marketingu, reklamy i sprzedaży (w tym prowizji pośredników i sprzedawców) przedmiotów przedsięwzięcia deweloperskiego – są to koszty sprzedaży, (…). Wymienione pozycje obciążają koszty i wynik finansowy okresu ich poniesienia”.

Koszty te mają zatem charakter pośredni i powinny być potrącane w dacie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d-4e updop.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami wydatków marketingowych jest nieprawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że w aktualnej procedurze wydawania interpretacji indywidualnych w imię zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego Szef Krajowej Administracji Skarbowej, może z urzędu - zgodnie z dyspozycją art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej - zmienić wydaną interpretację ogólną, interpretację indywidualną lub objaśnienia podatkowe, jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawianego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.