Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.490.2020.2.KF
z 2 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu zwrotu na rzecz swoich klientów (kredytobiorców) odpowiedniej części pobranej wcześniej prowizji w związku z wcześniejszą spłatą kredytu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu zwrotu na rzecz swoich klientów (kredytobiorców) odpowiedniej części pobranej wcześniej prowizji w związku z wcześniejszą spłatą kredytu.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca („Bank”) jest podmiotem prowadzącym działalność bankową w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. 2019 r., poz. 2357 ze zm.; „Prawo bankowe”). W ramach swojej działalności Bank oferuje konsumentom szeroką gamę produktów bankowych, w tym kredytów i pożyczek, zarówno hipotecznych, jak i gotówkowych (odpowiednio „finansowanie hipoteczne” i „finansowanie gotówkowe”; łącznie określane jako „finansowanie”).

Otrzymując z Banku finansowanie, klienci są zobowiązani do ponoszenia określonych kosztów na rzecz Banku. Są to w szczególności koszty prowizji ponoszonej przez klientów przy uruchomieniu finansowania oraz odsetki płacone przez okres, na jaki udzielane jest finansowanie (tj. od kilku miesięcy do kilkudziesięciu lat). Na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych, wartość prowizji otrzymanej od klienta Bank rozpoznaje w całości jako przychód podlegający opodatkowaniu z chwilą uruchomienia finansowania, bez względu na okres, na jaki dane finansowanie jest udzielane. Przychód z tytułu odsetek rozpoznawany jest natomiast z chwilą faktycznego ich otrzymania, tj. przez cały okres na jaki finasowanie zostało udzielone.

Niejednokrotnie zdarza się, że pomimo zaciągnięcia finansowania na określony czas (np. 10 lat), klient dokonuje spłaty (zwrotu) całego kapitału wcześniej (np. po 6 latach od uruchomienia finansowania).

Zgodnie z art. 49 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2019 r., poz. 1083 ze zm.) w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Rozumienie tych przepisów na przestrzeni lat budziło wątpliwości interpretacyjne. W szczególności wątpliwości dotyczyły prowizji za udzielenie finansowania, której nie uznawano za koszt dotyczący całego okresu finansowania, ale za opłatę jednorazową, niepowiązaną z tym okresem. W konsekwencji wcześniejsza spłata kapitału finansowania nie wiązała się ze zwrotem prowizji za jego udzielenie.

Mając na uwadze wskazane wątpliwości, polski sąd skierował pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”). TSUE, wyrokiem z dnia 11 września 2019 r. w sprawie C-383/18, rozstrzygnął, że prawo do obniżki całkowitego kosztu finansowania w przypadku wcześniejszej jego spłaty obejmuje również koszty, których wysokość nie jest zależna od okresu obowiązywania umowy. W konsekwencji Bank, mając na uwadze wyrok TSUE (pomimo, że nie był stroną postępowania przed sądem, który skierował pytanie prejudycjalne), postanowił zmienić swoją dotychczasową praktykę i dokonywać wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania gotówkowego.

Z ostrożności – mając na uwadze brzmienie art. 39 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz. U. 2017 r., poz. 819 ze zm.), które jest podobne do brzmienia art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim – Bank powziął decyzję o dokonywaniu klientom wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji również w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania hipotecznego.

Bank dokonuje wypłat świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji na podstawie umów zawartych z konsumentami w rozumieniu art. 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. 2019 r. poz. 1145, 1495 ze zm.), przy czym konsumentami mogą być zarówno rezydenci, jak i nierezydenci w rozumieniu przepisów podatkowych.

Zgodnie z przyjętymi w Banku zasadami, możliwość otrzymania przez klienta świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania, dotyczy finansowania udzielonego na mocy umów zawartych po określonej dacie (...). Wypłata świadczenia jest i będzie dokonywana w dwóch trybach:

• reklamacyjnym – otrzymanie świadczenia jest możliwe jedynie na podstawie indywidualnych reklamacji/dyspozycji złożonych przez klientów,
• automatycznym – świadczenie jest wypłacane automatycznie po dokonaniu wcześniejszej całkowitej spłaty finansowania.
  
  

Dla porządku należy dodać, że dla obliczania wysokości świadczenia wypłacanego klientom w związku z wcześniejszą spłatą finansowania, Bank wykorzystuje tzw. metodę liniową, z zastrzeżeniem, że do 11 grudnia 2019 r. częściowo stosował tzw. metodę odsetkową. Kwestia sposobu ustalania wysokości wypłacanego świadczenia nie ma jednak, zdaniem Banku, wpływu na charakter samego świadczenia i skutki podatkowe będące przedmiotem niniejszego wniosku.

Wnioskodawca poinformował także, że niektóre z wypłacanych świadczeń mogą dotyczyć finansowania, które zostało udzielone przez Bank, ale następnie zostało sprzedane podmiotom trzecim (np. funduszom inwestycyjnym, firmom windykacyjnych, czy do (…)), jednak (np. na mocy ustaleń biznesowych), Bank może być zobowiązany do poniesienia kosztów wypłaty niektórych świadczeń, jak te, które są przedmiotem niniejszego zapytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (oznaczone we wniosku nr 4).

Czy w związku z wypłatą świadczenia związanego ze wcześniejszą spłatą finansowania na Banku ciążą obowiązki płatnika lub obowiązki informacyjne przewidziane przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, Bank dokonując wypłaty świadczeń z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania nie będzie zobowiązany, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wykonywania żadnych obowiązków związanych z poborem podatku, czy sporządzeniem informacji podatkowych.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 11 UPDOF, przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jednocześnie artykuł 10 UPDOF zawiera katalog źródeł przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie źródeł przychodów ma na celu pogrupowanie ich według podobnego charakteru, co następnie skutkuje zróżnicowanym traktowaniem poszczególnych przychodów pochodzących z różnych źródeł. Podkreślić należy, że katalog źródeł jest katalogiem otwartym, ponieważ zawiera w sobie także niedookreślone pojęcie „inne źródła”.

W celu odpowiedzi na pytanie, czy w związku z wypłatą świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania na Banku będą ciążyły obowiązki poboru podatku lub obowiązki informacyjne należy ustalić, czy wypłacane świadczenie mieści się w przywołanej powyżej definicji przychodu.

Powszechnie przyjmuje się, że przychód na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje w sytuacji, gdy dana osoba odnosi w wyniku przysporzenia określoną korzyść (np. wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2008 r., II FSK 1578/06). Otrzymanie pieniędzy, czy też innych świadczeń, ma powodować zwiększenie majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Jednocześnie jednak należy wskazać, że w rzeczywistości gospodarczej występuje szereg różnych zdarzeń, których wystąpienie, pomimo wystąpienia przysporzenia po stronie podatnika, nie powoduje powstania po jego stronie przychodu podlegającego opodatkowaniu w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym. Jako przykład można tutaj podać udzielenie rabatów (np. interpretacja z dnia 28 stycznia 2020 r., sygn. 0114-KDIP3-2.4011.589.2019.2.JK2), wypłatę świadczenia z tytułu obniżenia ceny za wadliwy towar (np. interpretacja z 27 lipca 2015 r., sygn. IPTPB2/4511-252/15-4/Akr), czy rekompensatę za straty wynikające z wad dostarczonego towaru (np. interpretacja z dnia 9 grudnia 2016 r., sygn. 1061-IPTPB4.4511.251.2016.2.SK).

W kontekście opisywanego stanu faktycznego, szczególną uwagę należy zwrócić na konkluzje zawarte w interpretacji z dnia 5 czerwca 2015 r., sygn. IBPBII/1/4511-319/15/MD, w której organ udzielając odpowiedzi na pytanie, czy wnioskodawca (bank) zwracając klientowi środki na mocy umowy ugody wchodzi w obowiązki płatnika, wskazał: „opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe. W przedstawionej sprawie zwrot środków pieniężnych przez Bank na rzecz Wnioskodawczyni na podstawie ugody nie doprowadził do powstania po stronie Wnioskodawczyni przysporzenia majątkowego i tym samym nie może być uznany za przychód, podatkowy w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli bowiem zwrot ten miał na celu jedynie przywrócenie stanu majątku Wnioskodawczyni sprzed dokonanej wpłaty, to zwrot środków przez Bank nie doprowadził do powiększenia majątku Wnioskodawczyni, a jedynie do odzyskania przez nią własnych środków pieniężnych”.

Odnosząc przywołane przepisy i ich rozumienie na grunt analizowanej sytuacji należy wskazać, że okoliczność wypłaty klientowi świadczenia związanego z wcześniejszą spłatą finansowania nie powoduje powstania po jego stronie przychodu podlegającego opodatkowaniu, a tym samym po stronie Banku nie wystąpią obowiązki płatnika, czy obowiązki informacyjne. Wypłacane świadczenie jest bowiem z perspektywy klienta wyłącznie zwrotem wydatków (prowizji), które uprzednio poniósł on na zapłatę za finansowanie – jest to niejako częściowy zwrot ceny za usługę, którą wcześniej zapłacił klient. Zwrot środków jest jedynie działaniem o charakterze restytucyjnym, czyli przywracającym stan posiadania klienta sprzed zawarcia umowy finansowania z Bankiem, a więc nie powoduje on po stronie klienta przysporzenia majątkowego. Wypłacane świadczenie nie jest także świadczeniem o charakterze odszkodowawczym, co zostało wskazane powyżej.

Dla uniknięcia wątpliwości Bank wskazuje, że wypłacane świadczenia nie mają związku z działaniami promocyjnymi, czy marketingowymi Banku, a więc nie może być dla nich zastosowany art. 30 ust. 1 pkt 4b UPDOF.

Reasumując, Bank dokonując wypłaty świadczeń z tytułu wcześniejszej spłaty kapitału finansowania nie będzie zobowiązany w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wykonywania żadnych obowiązków związanych z poborem podatku, czy sporządzeniem informacji podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Ogólne pojęcie przychodu ustawodawca zdefiniował w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodu, do których kwalifikuje się przychody danego rodzaju został wymieniony w art. 10 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym źródłem przychodów są m.in. wskazane w pkt 9: inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła, o czym świadczy użycie słowa w „szczególności”. Wobec tego przychodem z innych źródeł będzie dla podatnika każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne, czy częściowo odpłatne.

Na podmiotach dokonujących świadczeń z innych źródeł ciążą natomiast obowiązki informacyjne wynikające z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że w ramach swojej działalności Bank oferuje konsumentom szeroką gamę produktów bankowych, w tym kredytów i pożyczek, zarówno hipotecznych, jak i gotówkowych (finansowanie). Otrzymując z Banku finansowanie, klienci są zobowiązani do ponoszenia określonych kosztów na rzecz Banku. Są to w szczególności koszty prowizji ponoszonej przez klientów przy uruchomieniu finansowania oraz odsetki płacone przez okres, na jaki udzielane jest finansowanie (tj. od kilku miesięcy do kilkudziesięciu lat). Niejednokrotnie zdarza się, że pomimo zaciągnięcia finansowania na określony czas (np. 10 lat), klient dokonuje spłaty (zwrotu) całego kapitału wcześniej (np. po 6 latach od uruchomienia finansowania).

Zgodnie z art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim, w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Rozumienie tych przepisów na przestrzeni lat budziło wątpliwości interpretacyjne. W szczególności wątpliwości dotyczyły prowizji za udzielenie finansowania, której nie uznawano za koszt dotyczący całego okresu finansowania, ale za opłatę jednorazową, niepowiązaną z tym okresem. W konsekwencji wcześniejsza spłata kapitału finansowania nie wiązała się ze zwrotem prowizji za jego udzielenie. Mając na uwadze wskazane wątpliwości, polski sąd skierował pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. TSUE, wyrokiem z dnia 11 września 2019 r., rozstrzygnął, że prawo do obniżki całkowitego kosztu finansowania w przypadku wcześniejszej jego spłaty obejmuje również koszty, których wysokość nie jest zależna od okresu obowiązywania umowy. W konsekwencji Bank, mając na uwadze wyrok TSUE, postanowił zmienić swoją dotychczasową praktykę i dokonywać wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania gotówkowego. Z ostrożności – mając na uwadze brzmienie art. 39 ustawy o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, które jest podobne do brzmienia art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim – Bank powziął decyzję o dokonywaniu klientom wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji również w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania hipotecznego. Bank dokonuje wypłat świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji na podstawie umów zawartych z konsumentami, przy czym konsumentami mogą być zarówno rezydenci, jak i nierezydenci w rozumieniu przepisów podatkowych. Zgodnie z przyjętymi w Banku zasadami, możliwość otrzymania przez klienta świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania, dotyczy finansowania udzielonego na mocy umów zawartych po określonej dacie (…). Wypłata świadczenia jest i będzie dokonywana w dwóch trybach:

• reklamacyjnym – otrzymanie świadczenia jest możliwe jedynie na podstawie indywidualnych reklamacji/dyspozycji złożonych przez klientów,
• automatycznym – świadczenie jest wypłacane automatycznie po dokonaniu wcześniejszej całkowitej spłaty finansowania.
  
  

W związku z powyższym, powstała wątpliwość, czy w związku z wypłatą przez Bank świadczenia (zwrotu odpowiedniej części pobranej wcześniej prowizji) związanego ze wcześniejszą spłatą finansowania po stronie kredytobiorcy powstaje przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, a w konsekwencji czy na Banku ciążą obowiązki płatnika lub obowiązki informacyjne przewidziane przepisami tej ustawy.

Jak wynika z zacytowanych wyżej przepisów, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną.

Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

W analizowanej sprawie należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że okoliczność wypłaty klientowi świadczenia związanego z wcześniejszą spłatą finansowania (zwrot odpowiedniej części pobranej wcześniej prowizji) nie powoduje powstania po jego stronie przychodu podlegającego opodatkowaniu, a tym samym po stronie Banku nie wystąpią obowiązki płatnika, czy obowiązki informacyjne.

Osoba otrzymująca kredyt na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim lub ustawy o kredycie hipotecznym, ponosi określone koszty, w tym koszt prowizji. Koszty te obciążają majątek kredytobiorcy, na co – zawierając umowę kredytu – wyraża on zgodę. Zgodnie z ww. wyrokiem TSUE: „prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta”, co oznacza, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu dotyczy wszelkich kosztów, które jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt (z wyjątkiem kosztów notarialnych), niezależnie od tego, czy dotyczą one dalszego okresu obowiązywania kredytu czy też zostały poniesione z chwilą zawarcia umowy. Wynika z tego, że ogólne koszty kredytu, które obciążają majątek kredytobiorcy w sytuacji wcześniejszej spłaty kredytu, będą niższe, bowiem klient ma prawo do ich obniżenia. Dokonywane na rzecz kredytobiorcy świadczenie nie stanowi przysporzenia po stronie kredytobiorcy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ po stronie kredytobiorcy w związku z dokonanym świadczeniem (zwrotem odpowiedniej części pobranej wcześniej prowizji) nie nastąpi realne przysporzenie majątkowe. Zwrot części kosztów, w tym prowizji związany z wcześniejszą spłatą kredytu, wcześniej zapłaconych przez kredytobiorcę, będzie neutralny podatkowo, ponieważ kredytobiorca ma do nich prawo, z uwagi na krótszy okres korzystania ze środków Banku. Z perspektywy kredytobiorcy, poniesione kwoty prowizji i opłat w części w jakiej nie zostały efektywnie wykorzystane na zaciągnięcie i obsługę kredytu przez Bank nabierają zatem charakteru zwrotnego. Świadczenie to stanowi jedynie zwrot poniesionych wcześniej wydatków, które ze względu na przedterminową spłatę kredytu stają się w odpowiedniej części nienależne. W przypadku zwrotu już poniesionego wydatku nie dochodzi do zwiększenia majątku kredytobiorcy, a jedynie do odzyskania części majątku, który wcześniej posiadał. Nie ma zatem podstaw, aby wypłacane przez Bank świadczenie (zwrot odpowiedniej części pobranej wcześniej prowizji) uznać za dochód podlegający opodatkowaniu.

W związku z powyższym, mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że dokonany przez Wnioskodawcę zwrot odpowiedniej części pobranej wcześniej prowizji w związku z wcześniejszą spłatą kredytu nie będzie skutkował powstaniem przychodu po stronie kredytobiorcy na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą spoczywać obowiązki płatnika ani obowiązki informacyjne, wynikające z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Zainteresowanego wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego tut. organ informuje, że został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Końcowo tut. Organ informuje, że wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozstrzygnięty odrębnymi pismami.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.