2020.07.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.143.2020.3.KP
z 8 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2020 r. (data wpływu 5 marca 2020 r.) uzupełnionym pismem nadanym dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 28 kwietnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.143.2020.1.KP (doręczone Stronie w dniu 4 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia podmiotowego zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, w przypadku sprzedaży napojów alkoholowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia podmiotowego zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, w przypadku sprzedaży napojów alkoholowych. Wniosek został uzupełniony pismem nadanym dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 28 kwietnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.143.2020.1.KP (doręczone Stronie w dniu 4 maja 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu do wniosku):

Wnioskodawczyni prowadzi restaurację, w ramach której świadczy usługi gastronomiczne, usługi cateringowe jak również usługi podawania napojów alkoholowych: PKD 55.10.Z, 56.10.A, 56.29.Z, 93.11.Z, 93.13.Z. Wnioskodawczyni od czerwca 2019 r. jest czynnym podatnikiem VAT z uwagi na przekroczenie kwoty 200 000 zł. Wcześniej Wnioskodawczyni korzystała ze zwolnienia zgodnie z art. 113 ustawy o VAT.

W ramach ww. usług Wnioskodawczyni wykonuje na rzecz Klientów czynności, tj. podaje posiłki różnego rodzaju przygotowane na miejscu w kuchni, oraz na wynos, jak również czasami posiłki podaje z napojami alkoholowymi. Wnioskodawczyni nie prowadzi sprzedaży wyłącznie alkoholu, jedynie z posiłkami. W myśl art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług faktycznie alkohol jest objęty akcyzą, którego Wnioskodawczyni nie sprzedaje jak w sklepie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni mogła korzystać ze zwolnienia podmiotowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku sprzedaż, której wartość nie przekroczyła w poprzednim roku kwoty 200 000 zł. Przy czym są pewne czynności, których wykonywanie wyklucza możliwość korzystania ze zwolnienia. Jak wskazuje art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b) ustawy taką czynnością jest dostawa towarów objętych podatkiem akcyzowym (a więc m.in. wyrobów alkoholowych).

Co jednak istotne w kontekście przedstawionej przez Wnioskodawczynię sprawy powyższe wyłączenie dotyczy dostawy towarów. Natomiast z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni świadczy usługi przygotowywania i podawania posiłków.

W kontekście analizowanej sprawy kluczowe jest ustalenie czy wykonywane przez podatnika świadczenie ma charakter dostawy towarów czy też świadczenia usług.

Trzeba bowiem mieć na uwadze, że w praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się świadczenia natury kompleksowej, czyli takie, które nie dają się w prosty sposób zaklasyfikować do danej kategorii, bowiem składają się z kilku pojedynczych świadczeń. Wobec tego w każdym przypadku dla określenia skutków podatkowych transakcji złożonych należy badać, czy mamy do czynienia z kompozycją świadczenia głównego (dominującego) wzbogaconą jedynie o świadczenia pomocnicze, czy też dostawca realizuje kilka odrębnych i niezależnych świadczeń. Wynik takiej analizy powinien doprowadzić podatnika do określenia, czy świadczenie złożone należy kwalifikować jako dostawę towarów czy jak świadczenie usług.

Decydującym kryterium oceny, czy dana czynność ma charakter podstawowy dla danego świadczenia, czy też jedynie pomocniczy, nie jest ani wartość tego świadczenia, ani nazwa umowy, ani nawet jej czasochłonność w stosunku do innych czynności, lecz to, która czynność zaspokaja podstawową potrzebę nabywcy danego świadczenia. Czynności pomocnicze mają natomiast pomóc w realizacji tej potrzeby.

Ważne wytyczne w zakresie przedmiotowego zagadnienia przedstawia Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”), którego orzecznictwo daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, że każde świadczenie należy traktować odrębnie. Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń TSUE wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112ANE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Dopiero w sytuacji, gdy kilka świadczeń wykonywanych przez podatnika jest ze sobą ściśle powiązanych w ten sposób, że tworzą obiektywnie, z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, jedno świadczenie, nie należy dokonywać sztucznego podziału tego świadczenia dla celów podatkowych. Zatem TSUE przedstawia jedynie wskazówki, jak należy interpretować stosowne przepisy, nie wypowiadając się co do tego, która z powyższych wykluczających się zasad powinna mieć zastosowanie w danej sprawie.

Nie zmienia to jednak faktu, że TSUE nie tyko sprzeciwia się sztucznemu dzieleniu świadczeń, ale również ich sztucznemu łączeniu uzasadnionemu jedynie korzyściami podatkowymi. Istotnym w tym zakresie jest jego wyrok z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie C-251/05 Talacre Beach Caravan Sales Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise, w którym orzeczono, że: „okoliczność, iż określone towary stanowią przedmiot jednej dostawy, która z jednej strony obejmuje towar główny objęty przez ustawodawstwo danego państwa członkowskiego zwolnieniem dającym prawo do zwrotu zapłaconego podatku w rozumieniu art. 28 ust. 2 lit. a) VI Dyrektywy, oraz z drugiej strony towary wyłączone przez to ustawodawstwo z zakresu zastosowania tego zwolnienia, nie stoi na przeszkodzie temu, aby dane państwo członkowskie pobierało podatek VAT od dostawy towarów wyłączonych według stawki zwykłej”.

Ponadto należy zaznaczyć, że dla celów podatkowych złożone działania podatnika powinny być - co do zasady - traktowane jako jednolita całość. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje kilku świadczeń na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia - dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość. Wniosek taki wypływa m.in. z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissionere of Customs and Excise (sygn. C-349/96). Natomiast zgodnie z orzeczeniem Trybunału w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg -Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg, o tym, czy dana transakcja stanowi dostawę towarów czy świadczenie usług powinny decydować wszystkie okoliczności zawarcia tejże transakcji.

Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

O tym, czy świadczenie jest dostawą towarów, czy usługą powinien przesądzić element, który w ramach całego świadczenia ma charakter dominujący (np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r., w sprawie C-231/94 Faaborg - Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r., w sprawie C 349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r., w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financiën). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, natomiast pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności, to mimo że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Podobne wnioski można wyciągnąć w oparciu o polskie orzecznictwo. Przykładowo w uchwale NSA z 24 czerwca 2013 r. (I FPS 2/13) czytamy:

„(...) o tym czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (...). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Natomiast w przypadku gdy istotą transakcji będą inne czynności, to mimo że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usługi.”

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że podatnik świadczy usługi restauracyjne, w ramach których dochodzi do dostawy różnych towarów (w tym również alkoholu). Należy jednak uznać, że świadczeniem dominującym jest usługa restauracyjna, natomiast wykonywane dostawy towarów mają charakter pomocniczy i jedynie uzupełniający. W konsekwencji w ocenie Wnioskodawczyni całość należy kwalifikować jako świadczenie usług, a nie jako dostawę towarów. Rozdzielenie usługi restauracyjnej od dostawy alkoholu przybrałoby sztuczny charakter.

Potwierdza to również art. 6 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, gdzie wskazano, że usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy. Za usługi cateringowe i restauracyjne nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

W konsekwencji jeżeli mamy do czynienia z dostarczaniem żywności wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie to mamy do czynienia z usługą restauracyjną. Skoro tak to nie znajduje zastosowania art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b) ustawy o VAT, ponieważ przepis ten odnosi się do dostawy towarów. W rezultacie w ocenie Wnioskodawczyni podatnik może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego w zakresie usług restauracyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia stanu faktycznego opisanego we wniosku tj. 2019 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018, poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl przepisu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez pojęcie sprzedaży – zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT – rozumie się zarówno odpłatną dostawę towarów, jak i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku VAT dla pewnej grupy podatników, ze względu na wartość sprzedaży.

Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jak stanowi art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy, wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Natomiast, stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Ponadto, na mocy art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

W myśl art. 113 ust. 13 ustawy wg stanu prawnego obowiązującego do 31 sierpnia 2019 r. zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

dokonujących dostaw:
1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
  - energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
  - wyrobów tytoniowych,
  - samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
świadczących usługi:
1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powołany powyżej przepis art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy, należy stwierdzić, że ze zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy nie korzysta podatnik dokonujący m.in. sprzedaży towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1114 ze zm.), wymienia towary, które są opodatkowane tym podatkiem.

I tak, w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wyrobami akcyzowymi są wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

Dodatkowo nadmienić należy, że zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2277 z późn. zm.), sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego dalej „organem zezwalającym”.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi restaurację, w ramach której świadczy usługi gastronomiczne, usługi cateringowe jak również usługi podawania napojów alkoholowych. PKD dla ww. działalności - 55.10.Z, 56.10.A, 56.29.Z, 93.11.Z, 93.13.Z. Wnioskodawczyni od czerwca 2019 r. jest czynnym podatnikiem VAT z uwagi na przekroczenie kwoty 200 000 zł. Wcześniej Wnioskodawczyni korzystała ze zwolnienia zawartego w art. 113 ustawy o VAT. W ramach ww. usług Wnioskodawczyni wykonuje na rzecz Klientów czynności, tj. podaje posiłki różnego rodzaju przygotowane na miejscu w kuchni oraz na wynos, jak również czasami posiłki podaje z napojami alkoholowymi. Wnioskodawczyni nie prowadzi sprzedaży wyłącznie alkoholu, jedynie z posiłkami. W myśl art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług faktycznie alkohol jest objęty akcyzą, którego Wnioskodawczyni nie sprzedaje jak w sklepie.

Wnioskodawczyni ma wątpliwości czy mogła korzystać ze zwolnienia podmiotowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni przysługiwało Jej prawo do zwolnienia podmiotowego wynikające z art. 113 ustawy, ponieważ świadczy Ona kompleksową usługę restauracyjną, w ramach której podaje (sprzedaje) napoje alkoholowe.

Należy zauważyć, że w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b) ustawy, wskazano, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem: energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0), wyrobów tytoniowych, samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji. Istotne jest, zatem aby towar nie był opodatkowany podatkiem akcyzowym.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym, wśród wyrobów akcyzowych, do których zastosowanie ma ta ustawa należą, m.in. napoje alkoholowe. W związku z tym jakakolwiek sprzedaż bądź oferowanie na sprzedaż napojów alkoholowych wyłącza podatnika dokonującego tych czynności z możliwości zastosowania zwolnienia podmiotowego z podatku VAT.

Należy zauważyć, że nie ma znaczenia fakt, że w przedmiotowej sprawie, jak wskazuje Wnioskodawczyni świadczy Ona kompleksową usługę gastronomiczną, w trakcie której oferuje klientowi napój alkoholowy wraz z posiłkiem. Istotne jest, że Wnioskodawczyni w trakcie tej usługi oferuje/sprzedaje klientowi wyrób akcyzowy.

Ponadto należy dodać, że do sprzedaży/podawania napojów alkoholowych w działalności gastronomicznej wymagane jest spełnienie warunków formalnych zawartych w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Podmiot, który dokonuje sprzedaży/podawania napojów alkoholowych nawet w sytuacji, gdy czyni to w sposób kompleksowy wraz z usługą gastronomiczną, wymaga specjalnego zezwolenia na sprzedaż/podawanie tych napojów.

Dodatkowo w przypadku sprzedaży/oferowania do sprzedaży napojów alkoholowych nie jest istotne czy sprzedaż tego napoju (np. w kieliszku) nastąpi bez posiłku czy wraz z posiłkiem. A zatem argument Wnioskodawczyni, że dokonuje Ona sprzedaży alkoholu na miejscu, a nie w sposób taki jak w sklepie nie może zaważyć na możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego z podatku VAT.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawczynią, że oferowanie/podawanie klientowi napoju alkoholowego wraz z posiłkiem jako świadczenie kompleksowe pozwala Wnioskodawczyni korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

Tym samym mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, należy wskazać, że Wnioskodawczyni nie spełniła warunków do skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT określonego w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, gdyż dokonywała sprzedaży/podawania towarów - napojów alkoholowych, które znajdują się w wykazie wyrobów akcyzowych, i podlegają opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawczyni. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, dotyczy w szczególności zastosowania stawki podatku VAT dla opisanych we wniosku czynności nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Wnioskodawczyni na poparcie swojego stanowiska powołała się na orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m.in. z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie C-251/05, z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-231/94, z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04. Należy wskazać, że nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości kwestii rozpatrywanej w indywidualnej sprawie dotyczącej Wnioskodawczyni, gdyż orzeczenia te stanowią rozstrzygnięcia w zakresie ustalenia, czy świadczone usługi kompleksowe mogą korzystać w całości z obniżonej stawki podatku VAT w wysokości 8%. Natomiast przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy Wnioskodawczyni mogła korzystać ze zwolnienia podmiotowego z podatku VAT.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin