Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.263.2020.2.TR
z 12 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.), uzupełnionym pismami z dnia 8 czerwca 2020 r. (data wpływu 8 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie preferencyjnego opodatkowania dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej (tzw. IP Box) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie preferencyjnego opodatkowania dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej (tzw. IP Box).

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 27 maja 2020 r. nr 0112-KDIL2-1.4011.263.2020.1.TR Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 27 maja 2020 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 1 czerwca 2020 r.), zaś w dniu 8 czerwca 2020 r. (data nadania 8 czerwca 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym jednoosobową, pozarolniczą działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej od dnia 1 sierpnia 2011 r. W przeważającej części przedmiotem działalności Wnioskodawcy zgodnie z CEiDG jest działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki sklasyfikowana według Polskiej Klasyfikacji Działalności pod kodem 62.02.Z. W ramach działalności Wnioskodawca świadczy usługi związane z tworzeniem oprogramowania.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję księgową w formie Książki Przychodów i Rozchodów, a wybraną formą opodatkowania jest podatek liniowy. Poza ewidencją w postaci Książki Przychodów i Rozchodów Wnioskodawca od stycznia 2019 r. prowadzi ewidencję przychodów i kosztów związanych z działalnością badawczo-rozwojową.

Od lutego 2018 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności badawczo-rozwojowej, w ramach której świadczy usługi w zakresie tworzenia programu komputerowego na rzecz Spółki S.A. W trakcie prac badawczo-rozwojowych tworzony był prototypowy system informatyczny, którego zadaniem było sterowanie współpracą urządzeń wytwarzanych przez S.A. Urządzenia te służą przechwytywaniu obrazu pomiędzy komputerem a monitorem i przesyłanie tak przejętego obrazu za pomocą sieci teleinformatycznej. Prezentowane rozwiązania mogą być zastosowane w wielu branżach choć głównym celem jest administracja zdalna i monitoring obsługiwanych przez administratora sieci urządzeń zdalnych. Tworzony przez Wnioskodawcę system informatyczny miał za zadanie integrację tych urządzeń w zintegrowany system, który może być obsługiwany w jednym programie lub aplikacji.

Projekt badawczo-rozwojowy miał na celu wykorzystanie posiadanych zasobów wiedzy w zakresie tworzenia oprogramowania, w tym systemu informatycznego i aplikacji, do stworzenia innowacyjnych rozwiązań w zakresie oprogramowania dedykowanego stworzonym przez zleceniodawcę nowatorskich urządzeń. Prace nad stworzeniem systemu informatycznego były prowadzone w sposób metodyczny i polegały w dużej mierze na testach współpracy tworzonego oprogramowania i urządzeń, w tym eksperymentach technicznych i weryfikacji ich wyników. Wnioskodawca nie był w żaden sposób ograniczony w zakresie projektu technicznego ani rozwiązań i współtworzył prototyp systemu komputerowego we współpracy z dwoma innymi podmiotami, wielokrotnie wprowadzając zmiany w trakcie prac w celu wyeliminowania i przeciwdziałania przyszłym problemom technicznym.

Praca Wnioskodawcy polegała przede wszystkim na prowadzeniu prac analitycznych i dokumentacyjnych, w tym sporządzeniu dokumentacji oraz współpracy przy tworzeniu i ulepszaniu algorytmów oraz wytworzeniu prototypu programu komputerowego, który korzysta z ulepszonej metody nagrywania sygnału wideo przez sieć teleinformatyczną dla produktów S.A. w taki sposób, aby możliwe było precyzyjniejsze odtworzenie nagrania w dziedzinie czasu niż w istniejącym systemie referencyjnym. Dodatkowo w ramach pracy został stworzony system serwerowy umożliwiający przechowywanie i zarządzanie nagraniami, rejestrujący i prezentujący zdarzenia determinujące jakość nagrania w sposób ulepszony w stosunku do aktualnie wykorzystywanego przez klienta. Ulepszenie polega na bardzo precyzyjnej rejestracji znaczników czasowych, algorytmie niezwykle dokładnej synchronizacji obrazów wideo z ich wykorzystaniem i lepszym dopasowaniu zarejestrowanych zdarzeń mogących wpłynąć na jego jakość, zmniejszeniu objętości nagrań bez niepożądanej straty jakości obrazu. Kolejną innowacyjną funkcjonalnością programu było utworzenie interfejsu graficznego klient-serwer wykorzystującej algorytm synchronizacji odtwarzania wielu nagrań poprzez wykorzystanie właściwości urządzeń produkowanych przez S.A. oraz umożliwienia zdalnego zarządzania urządzeniami produkowanymi przez S.A. przy użyciu istniejącego standardu komunikacji (…) do zdalnego odczytu i zapisu konfiguracji na wielu urządzeniach jednocześnie. Funkcje te nie były wcześniej wykorzystywane przy obsłudze urządzeń S.A. oraz nie były nie były one dostępne w żadnej innej aplikacji do obsługi urządzeń S.A. dostępnej na rynku. Wnioskodawca ponadto brał udział w tworzeniu narzędzia w postaci aplikacji umożliwiającej zdalną aktualizację oprogramowania na wielu urządzeniach S.A. jednocześnie. W tym celu stworzony został protokół aktualizacji niewykorzystywany wcześniej dla urządzeń S.A. z uwagi na brak dostępności takiego oprogramowania na rynku.

Do współtworzenia systemu oprócz Wnioskodawcy Spółka S.A. zaangażowała również dwie inne osoby, prowadzące jednoosobowe działalności gospodarcze. Właściwe prace nad tworzeniem systemu informatycznego rozpoczęły się w maju 2018 r. i zostały zakończone w sierpniu 2019 r. Współpraca polegała na wspólnym tworzeniu kodu źródłowego, dokumentacji, aplikacji i testach oprogramowania. Do tworzenia powyższego Wnioskodawca wykorzystywał swoją wiedzę z zakresu programowania do tworzenia nowych zastosowań. Przy czym podział prac ze wskazanymi podmiotami polegał na tym, że Wnioskodawca odpowiedzialny był w znacznej mierze za sporządzenie dokumentacji analitycznej, stworzenie definicji zakresu wymagań funkcjonalnych, współpracy przy tworzeniu programu z pozostałymi podmiotami oraz weryfikacja rezultatów w odniesieniu do założeń technicznych i funkcjonalnych. Prace badawczo-rozwojowe nie były prowadzone pod kierownictwem lub w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego, a pełne ryzyko gospodarcze, wraz z podmiotami współtworzącymi program, ponosił Wnioskodawca.

Wnioskodawca zbył wyniki prowadzonych prac w formie kodu źródłowego, aplikacji, instalacji testowej, dokumentacji wraz z majątkowymi prawami autorskimi do wskazanych elementów na rzecz Spółki S.A. Wynagrodzenie zostało ustalone proporcjonalnie na każdy z trzech podmiotów biorących udział w tworzeniu oprogramowania. Nie rzadziej niż raz na miesiąc dokonywano rozliczenia w formie wykazu zrealizowanych prac wraz z wyceną ich wartości. Wskazany wykaz stanowił podstawę do wystawienia faktury za prowadzone prace. Okres rozliczeniowy nie wynikał bezpośrednio z zawartej między podmiotami umowy, ale został przyjęty do realizacji projektu i było to możliwe z uwagi na szczegółowe dokumentowanie prowadzonych prac badawczo-rozwojowych. Odpowiedzialność wobec osób trzecich w momencie zbycia praw majątkowych do programu została przeniesiona na nabywcę.

W ramach prowadzenia prac rozwojowych Wnioskodawca nie nabywał wyników prac badawczo-rozwojowych prowadzonych praw autorskich. Ponoszone przez Wnioskodawcę koszty dotyczyły zakupu sprzętu komputerowego, elektronicznego, kabli, monitorów jako narzędzi niezbędnych do wykonania pracy, koszty nabycia usług telekomunikacyjnych oraz koszty ogólnie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w tym zakupu usług leasingowych i kosztów związanych z eksploatacją samochodu, a także koszty prowadzenia ewidencji księgowej.

Poza ewidencją podatkową Wnioskodawca prowadził od stycznia 2019 r. ewidencję na potrzeby skorzystania z ulgi IP Box, w ramach której możliwe jest określenie które przychody i koszty związane były z działalnością badawczo-rozwojową w ramach prowadzonego projektu tworzenia programu komputerowego, a także ustalenia podstawy opodatkowania, do której zastosowanie znajdzie stawka preferencyjna, zgodniej z wymogami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz ewidencji pozwalającej na określenie efektów prac badawczo-rozwojowych.

Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie stosowanie przepisów dotyczących IP Box i w związku z tym zwraca się wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, co następuje.

Działalność badawczo-rozwojowa Wnioskodawcy jest działalnością badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 5a pkt 38 w zw. z pkt 39 i 40 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.), będącą działalnością twórczą prowadzoną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy. Wnioskodawca tworzy utwory w rozumieniu prawa autorskiego w postaci programów komputerowych.

Wnioskodawca nie nabywał, nie łączył, nie kształtował narzędzi ani oprogramowania w zakresie planowania produkcji. Stworzone oprogramowanie nie jest również rutynową i okresową zmianą wprowadzoną do programu komputerowego. Oprogramowanie współtworzone przez Wnioskodawcę ma na celu administrację zdalną, monitoring, efektywne gromadzenie i odtwarzanie nagrań wideo pochodzących z obsługiwanych przez administratora sieci urządzeń produkowanych przez nabywającego własność intelektualną.

Wnioskodawca nie ulepsza oprogramowania. Oprogramowanie tworzone jest od podstaw. Wnioskodawca przenosi całość praw autorskich majątkowych do tego oprogramowania, otrzymując w zamian wynagrodzenie ze sprzedaży tych praw.

Tworzenie programów komputerowych stanowi działalność twórczą zgodnie z przepisami o prawie autorskim.

Wytwarzanie oprogramowania następuje w ramach prowadzonej bezpośrednio przez Wnioskodawcę działalności badawczo-rozwojowej.

Wnioskodawca jest współtwórcą wytwarzanego oprogramowania w rozumieniu ustawy o prawie autorskim.

Współpraca trzech programistów odbywa się w taki sposób, że troje programistów tworzy kod źródłowy a następnie wprowadzony kod jest testowany na urządzeniach produkowanych przez zleceniodawcę przy czym Wnioskodawca w dużej mierze sporządza dokumentację analityczną oraz zakres wymagań funkcjonalnych i niefunkcjonalnych programu. Prawa autorskie przysługują wszystkim trzem osobom. Prawo autorskie do programu komputerowego (utworu w rozumieniu praw autorskich) przysługuje wszystkim podmiotom, choć każdy z nich zbywa je oddzielnie w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej na rzecz tego samego nabywcy.

Wnioskodawca zbywał wyniki prowadzonych prac w formie kodu źródłowego, aplikacji, instalacji testowej, dokumentacji wraz z majątkowymi prawami autorskimi do wskazanych elementów. Nie rzadziej niż raz na miesiąc dokonywano rozliczenia w formie wykazu zrealizowanych prac wraz z wyceną ich wartości. Jednostką określającą ilość zrealizowanej pracy był zrealizowany w danym okresie fragment systemu informatycznego. Wskazany wyżej wykaz stanowił podstawę do wystawienia faktury za prowadzone prace. Okres rozliczeniowy nie wynikał bezpośrednio z zawartej między podmiotami umowy, ale został przyjęty do realizacji projektu i było możliwy z uwagi na szczegółowe dokumentowanie prowadzonych prac badawczo-rozwojowych. Zatem miesięczne wynagrodzenie wynikało z zaawansowania prac tworzenia kodu źródłowego do programu, przynależnej do niego aplikacji oraz sporządzenia dokumentacji.

W odpowiedzi na pytanie, czy w efekcie prac prowadzonych przez Wnioskodawcę powstaje autorskie prawo do programu komputerowego stanowiące kwalifikowane prawo IP podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czy też część oprogramowania, które dopiero w połączeniu z innymi częściami – wytworzonymi przez inne podmioty – będzie stanowić kwalifikowane prawo IP podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych Zainteresowany odpowiedział twierdząco. Jednocześnie podał, że zgodnie z art. 74 ww. ustawy programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie. W efekcie prac powstał prototyp niezależnego systemu. Niezależność oznacza, że kontynuując prace rozwojowe, system można w przyszłości przystosować do współpracy z innymi urządzeniami podobnej klasy, niekoniecznie produkcji nabywcy.

Wnioskodawca prowadzi na bieżąco ewidencję od stycznia 2019 r. Wnioskodawca prowadził w tym okresie wyłącznie działalność badawczo-rozwojową związaną wyłącznie z tworzeniem przedmiotowego programu komputerowego.

Każdy z wydatków związany jest bezpośrednio z pracą nad kwalifikowanym prawem własności intelektualnej.

Sprzęt komputerowy to narzędzie pracy programisty. Na koszt zakupu sprzętu komputerowego składa się zakup komputera w postaci komputera przenośnego oraz dodatkowych akcesoriów i licencji na oprogramowanie. Komputer w postaci komputera przenośnego stanowi środek trwały w działalności gospodarczej i jego koszt w przypadku Wnioskodawcy realizowany jest poprzez bezpośrednie odniesienie w koszty ze względu na wartość zakupu (powyżej 3 500 PLN, poniżej 10 000 PLN). Zakup akcesoriów komputerowych, np. myszki, nie stanowi nabycia środków trwałych i koszt ten jest odnoszony bezpośrednio w koszty.

Sprzęt elektroniczny to pozostały sprzęt komputerowy, który stanowi fakultatywne wyposażenie komputera, jednakże bez którego użyteczność komputera w znacznej mierze jest ograniczona. Przykładami sprzętu elektronicznego są kable zasilające, kable podłączenia urządzeń peryferyjnych, adaptery, karty pamięci.

Koszt nabycia usług telekomunikacyjnych to koszty dostępu do sieci Internet, za pomocą której przesyłane są dane pomiędzy komputerami oraz koszty nabycia usług dostępu do sieci telekomunikacyjnej operatora telefonii komórkowej. Telefony nie stanowią środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej z uwagi na ich niską wartość. Wydatki na ich nabycie ujmowane są bezpośrednio w kosztach działalności gospodarczej.

Kable i monitory nie stanowią środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca w świetle przedstawionego zakresu prac badawczo-rozwojowych, których rezultat Wnioskodawca sprzedał w postaci majątkowego prawa autorskiego do programu komputerowego, może skorzystać z preferencyjnej stawki 5% (tzw. IP Box) opodatkowania dochodów wytworzonych przez prawa własności intelektualnej za okres od 1 stycznia 2019 do 31 sierpnia 2019 r. przy rozliczeniu rocznego podatku dochodowego za rok 2019 zgodnie z art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wydatki na nabycie sprzętu komputerowego, elektronicznego, kabli, monitorów jako narzędzi niezbędnych do wykonania pracy oraz koszty nabycia usług telekomunikacyjnych stanowią koszty bezpośrednio związane z prowadzoną przez podatnika działalnością B+R związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej?
3. Czy wydatki na nabycie towarów i usług związanych korzystaniem i eksploatacją samochodu osobowego, w tym zakupu usług leasingowych, paliwa oraz koszty prowadzenia ewidencji księgowej stanowią koszty bezpośrednio związane z prowadzoną przez podatnika działalnością B+R związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1231 z późn. zm. - dalej jako u.p.a.p.p) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory w postaci programu komputerowego. Autorskie prawo do programu komputerowego posiada taką specyfikę, że nie wymaga formalnej rejestracji w formie na przykład patentu i niej jest możliwe jego wyczerpujące legalne zdefiniowanie.

Zgodnie z zaleceniem z punktu 75. objaśnień podatkowych Ministerstwa Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczących preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej - IP Box, podatnik chcący skorzystać z preferencji IP Box wobec dochodów z autorskiego prawa do programu komputerowego i otrzymać w tym zakresie stosowną ochronę prawnopodatkową powinien złożyć wniosek o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Na podstawie art. 5a pkt 38 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm. - dalej u.p.d.o.f.) działalność badawczo-rozwojowa to działalność twórcza obejmująca badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowana w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystywania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. Programy komputerowe podlegają ochronie prawnej jak utwory literackie na mocy art. 74 u.p.a.p.p.

W niniejszej sprawie bez wątpienia współtworzony przez Wnioskodawcę program komputerowy w postaci prototypowego systemu informatycznego spełnia definicję utworu podlegającego ochronie prawnej w rozumieniu przepisów prawa autorskiego. Należy również wskazać, że prawo autorskie na mocy art. 9 u.p.a.p.p. przysługuje również współtwórcy, co ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym. Dodatkowo działalność Wnioskodawcy wyczerpuje kryteria stawiane pracy badawczo-rozwojowej poprzez jej autorski i kreatywny charakter, którego efektem jest wytworzenie nowych rozwiązań w postaci algorytmów i kodu źródłowego.

Ponadto praca Wnioskodawcy prowadzona była w sposób metodyczny utrwalony w prowadzonej dokumentacji projektu. Działalność Wnioskodawcy jest działalnością twórczą prowadzoną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy. Wnioskodawca tworzy utwory w rozumieniu prawa autorskiego w postaci programów komputerowych. Celem pracy twórczej było stworzenie takich narzędzi informatycznych, które nie były wykorzystywane do tej pory przez nabywcę prawa autorskiego lub były niedostępne na rynku. Program komputerowy wytworzony przez Wnioskodawcę nie występował wcześniej w praktyce gospodarczej zleceniodawcy oraz nie był wcześniej stosowany wraz ze sprzętem produkowanym przez zleceniodawcę.

Na podstawie art. 30cb ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) dochodem z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. W związku ze zbyciem majątkowego prawa autorskiego do prototypu systemu informatycznego przez Wnioskodawcę na rzecz S.A. dochód ze sprzedaży stanowi dochód ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż wytworzonego systemu informatycznego jest kwalifikowanym dochodem z kwalifikowanych praw własności intelektualnych i właściwa stawka podatku dla obliczonej przy zastosowaniu wskaźnika nexus podstawy opodatkowania wynosi 5%.

Ad. 2) i 3).

Kryterium umożliwiającym skorzystanie z preferencyjnej stawki podatku dla dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest w myśl art. 30cb ust. 1 u.p.d.o.f.:

1. wyodrębnienie każdego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w prowadzonych księgach rachunkowych;
2. prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty), przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej;
3. wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 , przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu;
4. dokonanie zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie łącznego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej - w przypadku gdy podatnik wykorzystuje więcej niż jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2 i 3;
5. dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej w odniesieniu do tego produktu lub tej usługi albo do tych produktów lub tych usług - w przypadku gdy podatnik wykorzystuje jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej lub większą liczbę tych praw w produkcie lub usłudze albo w produktach lub usługach, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2-4.
   
   

Dodatkowo na podstawie art. 30cb ust. 2 u.p.d.o.f. podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów wykazują informacje, o których mowa w ust. 1, w odrębnej ewidencji. Stosownie do art. 30cb ust. 3 u.p.d.o.f. w przypadku gdy na podstawie ksiąg rachunkowych lub ewidencji, o której mowa w ust. 2, nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 27 lub art. 30c.

Jak wynika z powyższych regulacji podatnicy, którzy opodatkowują dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej stawką 5% mają obowiązek prowadzenia wyodrębnionej ewidencji dla wszystkich operacji finansowych związanych z uzyskiwaniem tych dochodów. Przepisy o IP Box nie narzucają podatnikom konkretnej formy ewidencjonowania zdarzeń na cele stosowania preferencji IP Box. Wnioskodawca prowadzi wskazaną ewidencję i jest na jej podstawie wstanie ustalić przychody, koszty oraz dochód związany z działalnością B +R.

Stosownie z kolei do treści art. 30ca ust. 4 tej ustawy, wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru:

[(a+b) x 1,3]/ (a+b+c+d)

w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

1. prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,
2. nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3,
3. nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4,
4. nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.
   
   

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że sposób obliczania wskaźnika nexus następuje w oparciu o koszty związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, wyróżniając niektóre kategorie tych kosztów korzystnie lub niekorzystnie wpływające na wysokość wskaźnika nexus.

Do kosztów, o których mowa w ust. 4, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami zgodnie z art. 30ca ust. 5 u.p.d.o.f.

Poza wskazanymi wyżej wyłączeniami przepisy nie wskazują innych kryteriów powiązania kosztów z prawem dla potrzeb wskaźnika nexus. W szczególności takiemu wyłączeniu nie podlegają wydatki na własną działalność badawczo-rozwojową podatnika związaną z określonym kwalifikowanym prawem własności intelektualnej. Zatem przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwalają zaliczyć do wydatków kwalifikowanych nakłady na usługi zewnętrzne świadczone przez podmioty inne niż jednostki naukowe. Brak również wyraźnego zastrzeżenia, że wydatki uwzględnione w kalkulacji wskaźnika nexus muszą stanowić koszty uznane za koszty uzyskania przychodu podatnika. Wnioskodawca może dzięki prowadzonej dodatkowej ewidencji przyporządkować poniesione wydatki do tworzonego programu komputerowego i zdaniem Wnioskodawcy wydatki te stanowią koszty bezpośrednio związane z działalnością badawczo rozwojową.

Biorąc po uwagę powyższe należy stwierdzić, że wydatki na nabycie sprzętu komputerowego, elektronicznego, kabli, monitorów jako narzędzi niezbędnych do wykonania pracy, koszty nabycia usług telekomunikacyjnych, usług leasingu oraz wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej mogą zostać ujęte w kalkulacji wskaźnika nexus pod literą „a” jako koszty poniesione na bezpośrednio prowadzoną przez podatnika działalność B+R związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Przedsiębiorcy osiągający dochody generowane przez prawa własności intelektualnej od 1 stycznia 2019 r. mogą korzystać z preferencyjnej stawki w podatku dochodowym. Na podstawie art. 1 pkt 25 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy  Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano art. 30ca i art. 30cb.

Zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019, poz. 1387, z późn. zm.): podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Z powyższego przepisu wyraźnie wynika, że dochód osiągnięty z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, do którego – po spełnieniu określonych warunków – można stosować podatek w wysokości 5% podstawy opodatkowania, jest dochodem uzyskanym w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, a więc działalności stanowiącej źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30ca ust. 2 ww. ustawy: kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej są:

1. patent,
2. prawo ochronne na wzór użytkowy,
3. prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,
4. prawo z rejestracji topografii układu scalonego,
5. dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,
6. prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,
7. wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2018 r. poz. 432),
8. autorskie prawo do programu komputerowego

– podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Podstawę opodatkowania stanowi suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym (art. 30ca ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie natomiast do ust. 4 art. 30ca tej ustawy: wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru:

(a + b) * 1,3

---------------

a + b + c + d

w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

a – prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3,

c – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4,

d – nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Do kosztów, o których mowa w ust. 4, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami (art. 30ca ust. 5 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 30ca ust. 7 powołanej ustawy: dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty:

1. z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
2. ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
3. z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;
4. z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.
   
   

Powyższe przepisy wprowadzają korzystne rozwiązania podatkowe dla przedsiębiorców, którzy uzyskują dochody z komercjalizacji wytworzonych lub rozwiniętych przez nich praw własności intelektualnej, tzw. Innovation Box. W tym zakresie wpisują się one w realizację „Planu na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju”, „Strategii na rzecz doskonałości naukowej, nowoczesnego szkolnictwa wyższego, partnerstwa z biznesem i społecznej odpowiedzialności nauki” oraz „Strategii na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju” w obszarze innowacyjności. Znowelizowane przepisy mają prowadzić do wzrostu zainteresowania pracami badawczo-rozwojowymi prowadzonymi w Polsce oraz stanowić swoiste „zamknięcie” łańcucha wartości związanego z procesem tworzenia i komercjalizacji innowacyjnych rozwiązań będących efektem prac badawczo-rozwojowych.

Należy także wskazać, że powyższe regulacje polegają na preferencyjnym opodatkowaniu 5% stawką podatkową dochodów uzyskiwanych przez podatnika z praw własności intelektualnej, których podatnik jest właścicielem, współwłaścicielem, użytkownikiem lub posiada prawa do korzystania z nich na podstawie umowy licencyjnej i które są chronione na podstawie obowiązującego prawa krajowego lub międzynarodowego przez m.in. patent, dodatkowe prawo ochronne na wzór użytkowy czy prawo z rejestracji wzoru przemysłowego, zwane „kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej”.

Możliwość skorzystania z ulgi Innovation Box ma miejsce również w sytuacji, gdy podatnik dokona zakupu kwalifikowanych praw własności intelektualnej, o których mowa powyżej, pod warunkiem że następnie poniesie on koszty związane z rozwojem lub ulepszeniem nabytego prawa.

Dochodem kwalifikującym się do ulgi Innovation Box jest dochód uzyskany z tytułu należności/opłat licencyjnych lub innych należności związanych z wykorzystywaniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, dochód ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jak również, co istotne, dochód z tego aktywa uwzględniony w cenie sprzedaży produktu lub usługi określany na zasadzie ceny rynkowej.

Warunkiem koniecznym dla skorzystania z omawianej preferencji jest wymóg prowadzenia przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej bezpośrednio związanej z wytworzeniem, komercjalizacją, rozwojem lub ulepszeniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, co stanowi wyraz realizacji zasady nexus. Poziom dochodu kwalifikowanego do zastosowania preferencyjnej stawki opodatkowania będzie wyliczany przy zastosowaniu formuły (wzoru) wynikającej z raportu nr 5 BEPS. Przewidziano także możliwość zlecenia wykonania prac badawczo-rozwojowych innym podmiotom zarówno niepowiązanym, jak i powiązanym.

Podatnik będzie miał możliwość stosowania niniejszej ulgi przez cały okres trwania ochrony prawnej kwalifikowanych praw własności intelektualnej. W przypadku tych aktywów, które podlegają procedurze zgłoszenia/rejestracji, podatnik będzie mógł skorzystać z preferencji podatkowej od momentu zgłoszenia lub złożenia wniosku o rejestrację (obowiązek zwrotu kwoty ulgi w przypadku wycofania wniosku, odmowy udzielania prawa lub odrzucenia wniosku o rejestrację).

Należy także wskazać, że oprogramowanie – definiowane jako ogół informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów – podlega ochronie jak utwór literacki z art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r, poz. 1231 ze zm.). Stąd oprogramowanie może być uznane za kwalifikowane IP, w świetle art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli jego wytworzenie, rozszerzenie lub ulepszenie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych.

Zgodnie z art. 74 ust. 2 ww. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

W związku z tym, że przepisy dotyczące IP Box odnoszą się do działalności badawczo-rozwojowej, należy także przytoczyć definicje, które wynikają w tym zakresie z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1668, z późn. zm.).

Ustawodawca wprowadził definicję działalności badawczo-rozwojowej w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą: ilekroć w ustawie jest mowa o działalności badawczo-rozwojowej − oznacza to działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Definicje badań naukowych i prac rozwojowych zostały zawarte w art. 5a pkt 39 i 40 powoływanej ustawy.

I tak, w myśl art. 5a pkt 39 ww. ustawy: ilekroć w ustawie jest mowa o badaniach naukowych − oznacza to:

1. badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. − Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1668),
2. badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. − Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.
   
   

Z kolei w definicji prac rozwojowych zawartej w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że oznaczają one prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. − Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce: badania naukowe są działalnością obejmującą:

1. badania podstawowe rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;
2. badania aplikacyjne rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.
   
   

Stosownie do art. 4 ust. 3 ww. ustawy: prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Zatem z pracami badawczo-rozwojowymi mamy do czynienia wówczas, gdy wykorzystuje się dostępną wiedzę z dziedziny nauki, technologii i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do tworzenia nowych lub ulepszania istniejących produktów/usług oraz procesów i technologii produkcji.

Z ustawowej definicji zawartej w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że działalność badawczo-rozwojowa musi mieć charakter twórczy. Jak podaje słownik języka polskiego PWN, działalność twórcza to zespół działań podejmowanych w kierunku tworzenia (działalność – zespół działań podejmowanych w jakimś celu), powstania czegoś (twórczy – mający na celu tworzenie, tworzyć – powodować powstanie czegoś). W doktrynie prawa autorskiego podkreśla się natomiast, że cecha twórczości związana jest przede wszystkim z rezultatem działalności człowieka o charakterze kreacyjnym i jest spełniona wówczas, gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Działalność twórcza oznacza, że „ustawodawca za przedmiot prawa autorskiego uznaje tylko rezultat (przejaw) takiego działania, który choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem, że posiada cechę nowości, której stopień nie ma znaczenia”. Zatem twórczość działalności badawczo-rozwojowej może przejawiać się opracowywaniem nowych koncepcji, narzędzi, rozwiązań niewystępujących dotychczas w praktyce gospodarczej podatnika lub na tyle innowacyjnych, że w znacznym stopniu odróżniają się od rozwiązań już funkcjonujących u podatnika.

Kolejnym kryterium działalności badawczo-rozwojowej jest prowadzenie tej działalności w sposób systematyczny. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN słowo systematyczny oznacza (i) robiący coś regularnie i starannie, (ii) o procesach: zachodzący stale od dłuższego czasu, (iii) o działaniach: prowadzony w sposób uporządkowany, według pewnego systemu; też: o efektach takich działań; planowy, metodyczny. W związku z tym, że w definicji działalności badawczo-rozwojowej słowo „systematyczny” występuje w sformułowaniu „podejmowaną [działalność] w sposób systematyczny”, a więc odnosi się do „działalności”, czyli zespołu działań podejmowanych w jakimś celu, najbardziej właściwą definicją systematyczności w omawianym zakresie jest definicja obejmująca prowadzenie działalności w sposób uporządkowany, według pewnego systemu. Zatem słowo systematycznie odnosi się również do działalności prowadzonej w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany. To oznacza, że działalność badawczo-rozwojowa jest prowadzona systematycznie niezależnie od tego, czy podatnik stale prowadzi prace badawczo-rozwojowe, czy tylko od czasu do czasu, a nawet incydentalnie, co wynika z charakteru prowadzonej przez niego działalności oraz potrzeb rynku, klientów, sytuacji mikro i makroekonomicznej. Z powyższego wynika, że spełnienie kryterium „systematyczności” danej działalności nie jest uzależnione od ciągłości tej działalności, w tym od określonego czasu przez jaki działalność taka ma być prowadzona ani też od istnienia planu co do prowadzenia przez podatnika podobnej działalność w przyszłości. Wystarczające jest, aby podatnik zaplanował i przeprowadził chociażby jeden projekt badawczo-rozwojowy, przyjmując dla niego określone cele do osiągnięcia, harmonogram i zasoby. Taka działalność może być uznana za działalność systematyczną, tj. prowadzoną w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany.

Powyżej omówione dwa kryteria działalności badawczo-rozwojowej dotyczą charakteru i organizacji prowadzenia tej działalności, podczas gdy ostatnie, trzecie kryterium, dotyczy rezultatu prowadzenia tej działalności, tj. zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. W konsekwencji – głównym zadaniem dla zarządzającego projektem badawczo-rozwojowym jest zlokalizowanie i zidentyfikowanie zasobów wiedzy przed rozpoczęciem działań projektowych; zasobów w ujęciu funkcjonalnym i celowościowym, czyli podlegającym zwiększeniu oraz możliwym i właściwym do wykorzystania zwiększonej wiedzy do nowych zastosowań. Lokalizacja i identyfikacja wiedzy obejmuje szereg działań, w tym określenie stanu wiedzy, miejsca, sposobu jej wykorzystania oraz selekcji pod względem przydatności do realizacji celu projektu. Prowadząc działalność badawczo-rozwojową, przedsiębiorca rozwija specjalistyczną wiedzę oraz umiejętności, które może wykorzystać w ramach bieżących albo przyszłych projektów.

Kluczowe jest zawarte w definicji działalności badawczo-rozwojowej rozróżnienie, które wskazuje, że taka działalność obejmuje dwa rodzaje aktywności, tj.: (i) badania podstawowe i badania aplikacyjne zdefiniowane w art. 4 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy − Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce oraz (ii) prace rozwojowe, o których mowa w art. 4 ust. 3 ww. ustawy.

Należy zwrócić uwagę na wyłączenie zawarte w art. 4 ust. 3 tej ustawy, mogące odnosić się do wielu przejawów aktywności podatnika. Zastrzeżenie zostało wprowadzone w celu wyeliminowania z działalności badawczo-rozwojowej tych przejawów aktywności podatnika, które mimo ulepszenia istniejących procesów lub usług, z uwagi na swoją cykliczność (okresowość) oraz brak innowacyjnego charakteru (rutynowość), nie mogą stanowić prac rozwojowych.

Należy także podkreślić, że podatnik, który chce skorzystać z preferencji IP Box, jest zobowiązany prowadzić szczegółową ewidencję rachunkową w sposób umożliwiający obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z kwalifikowanych praw własności intelektualnej powstałymi w wyniku przeprowadzenia tych prac.

W myśl bowiem art. 30cb ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 30ca są obowiązani:

1. wyodrębnić każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej w prowadzonych księgach rachunkowych;
2. prowadzić księgi rachunkowe w sposób zapewniający ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty), przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej;
3. wyodrębnić koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu;
4. dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie łącznego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje więcej niż jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2 i 3;
5. dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej w odniesieniu do tego produktu lub tej usługi albo do tych produktów lub tych usług – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej lub większą liczbę tych praw w produkcie lub usłudze albo w produktach lub usługach, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2-4.
   
   

Na podstawie art. 30cb ust. 2 tej ustawy: podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów wykazują informacje, o których mowa w ust. 1, w odrębnej ewidencji.

Stosownie do art. 30cb ust. 3 ww. ustawy: w przypadku gdy na podstawie ksiąg rachunkowych lub ewidencji, o której mowa w ust. 2, nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 27 lub art. 30c.

W uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej preferencyjne opodatkowanie dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (druk 2860) wskazano, że „Podatnik, który będzie chciał skorzystać z projektowanej preferencji będzie zobowiązany prowadzić szczegółową ewidencję rachunkową w sposób umożliwiający obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z praw IP powstałymi w wyniku przeprowadzenia tych prac. Należy podkreślić, że stosowanie tej ulgi (niższej stawki podatku do kwalifikowanych dochodów) będzie prawem, a nie obowiązkiem podatnika. Jest to o tyle istotne, gdyż z korzystaniem z ulgi wiążą się, bądź co bądź, dodatkowe obowiązki po stronie podatników, w szczególności wspomniany wyżej obowiązek prowadzenia ewidencji pozwalającej na monitorowanie i śledzenie efektów prac B+R”.

W przypadku podatników nieprowadzących ksiąg rachunkowych wymóg zapewnienia wyodrębnionej dla projektu dotyczącego kwalifikowanego IP ewidencji może być spełniony przez sporządzanie kumulatywnego, comiesięcznego zestawienia dokumentów potwierdzających poniesione wydatki dotyczące projektu kwalifikowanego IP na koniec danego miesiąca. Zestawienie kumulatywne obejmuje wydatki od początku realizacji działalności badawczo-rozwojowej prowadzącej do wytworzenia kwalifikowanego IP do końca danego miesiąca kalendarzowego. Zestawienie to sporządzane jest przez narastające ujęcie wydatków dotyczących poszczególnych zadań. Należy je sporządzać na podstawie zestawienia dokumentów potwierdzających poniesione wydatki.

Z treści powołanego powyżej art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wysokość kwalifikowanego dochodu ustala się odrębnie dla każdego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

W tym celu należy ustalić iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika nexus, którego wzór podano w ww. przepisie. Wskaźnik nexus jest obliczany oddzielnie dla dochodów z poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej. W sytuacji, gdy podatnik uzyskuje dochód z kilku kwalifikowanych praw własności intelektualnej, ma obowiązek obliczyć wskaźnik nexus odrębnie dla każdego z tych praw i zastosować ten wskaźnik do dochodu przypadającego na dane kwalifikowane prawo własności intelektualnej. Istotne jest przy tym to, aby przy ustaleniu wskaźnika nexus uwzględnić tylko te koszty wskazane w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które odnoszą się do danego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Z art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie zatem wynika, że dla każdego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej należy odrębnie ustalić kwalifikowany dochód. Potwierdza to wykładnia językowa tego przepisu. Należy bowiem zwrócić uwagę, że wskazane w nim pojęcia: „wysokość kwalifikowanego dochodu” oraz „kwalifikowane prawo własności intelektualnej” zostały przez ustawodawcę użyte w liczbie pojedynczej. Stąd przepis ten należy interpretować w ten sposób, że odnosi się on do sposobu ustalenia wysokości kwalifikowanego dochodu odrębnie dla każdego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Powyższe rozumienie potwierdza również treść art. 30ca ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wskazuje, że podstawą opodatkowania jest suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym. Należy zwrócić uwagę, że w przepisie tym ustawodawcza używa liczby mnogiej w odniesieniu do powołanych wcześniej pojęć. Zatem na sumę kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej składa się każdy kwalifikowany dochód dotyczący danego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Zgodnie bowiem ze Słownikiem Języka Polskiego (www.sjp.pl) „suma” to „wynik dodawania”, „zbiór pewnej liczby rzeczy, zjawisk”. Aby zatem ustalić sumę, o której mowa w art. 30ca ust. 3 powołanej ustawy, należy w pierwszej kolejności ustalić poszczególne elementy mające się składać na wynik dodawania, a więc poszczególne kwalifikowane dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągnięte w roku podatkowym.

Powyższe zasady obowiązują niezależnie od tego, czy podatnik tworzy pojedyncze kwalifikowane prawa IP z różnych ich grup wymienionych w art. 30ca ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (np. patent, znak towarowy, wzór użytkowy), czy też kilka/kilkanaście kwalifikowanych praw IP w ramach jednej grupy tych praw (np. różne patenty, różne prawa do programów komputerowych).

Zainteresowany we wniosku wskazał, że poza ewidencją podatkową prowadził od stycznia 2019 r. ewidencję na potrzeby skorzystania z ulgi IP Box, w ramach której możliwe jest określenie które przychody i koszty związane były z działalnością badawczo-rozwojową w ramach prowadzonego projektu tworzenia programu komputerowego, a także ustalenia podstawy opodatkowania, do której zastosowanie znajdzie stawka preferencyjna, zgodnej z wymogami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz ewidencji pozwalającej na określenie efektów prac badawczo-rozwojowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o doprecyzowanie opisanego stanu faktycznego przez jednoznaczne wskazanie m.in. czy, w związku z zamiarem skorzystania z preferencyjnego opodatkowania dochodów Wnioskodawca prowadził „na bieżąco”, odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencję, zgodną z wymogami zawartymi w art. 30cb ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc ewidencję, która pozwala wyodrębnić każde kwalifikowane prawo IP, a także pozwala na ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty) przypadających na każde prawo własności intelektualnej oraz wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 przypadających na każde ww. prawo w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu.

Z informacji podanych w uzupełnieniu wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi na bieżąco ewidencję od stycznia 2019 r. Wnioskodawca prowadził w tym okresie wyłącznie działalność badawczo-rozwojową związaną wyłącznie z tworzeniem przedmiotowego programu komputerowego.

Świadczy to zatem o tym, że Wnioskodawca w prowadzonej ewidencji nie wyodrębnia kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 przypadających na każde prawo własności intelektualnej, przez co nie jest możliwe wyliczenie wymaganego wskaźnika nexus przez podstawienie danych do podanego wyżej wzoru.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja nie stanowi wymaganej ustawą, odrębnej od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencji, która pozwala na wyodrębnienie każdego kwalifikowanego prawa IP, a także na ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty) przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej oraz wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przypadających na każde ww. prawo w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu. W niniejszej sprawie nie został zatem spełniony jeden z ustawowych warunków uprawniających do zastosowania preferencyjnej stawki opodatkowania uzyskiwanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

Z powołanych wcześniej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów, w celu skorzystania z preferencji, jest zobowiązany do prowadzenia odrębnej ewidencji zawierającej wszystkie elementy określone w art. 30cb ust. 1 ww. ustawy. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują w tym zakresie żadnych wyjątków.

Reasumując – z uwagi na to, że na gruncie opisanego stanu faktycznego prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja nie spełnia warunków odrębnej ewidencji prowadzonej zgodnie z wymogami art. 30cb ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – która z kolei stanowi niezbędną przesłankę do skorzystania z ulgi IP Box – Wnioskodawca nie ma możliwości skorzystania z preferencyjnej 5% stawki opodatkowania uzyskiwanych dochodów.

W konsekwencji, dalsze odpowiadanie na pytania nr 2 i nr 3 co do kosztów nie jest celowe, ponieważ byłoby to rozpatrywanie poruszonych zagadnień kosztowych jedynie hipotetycznie, a nie w indywidualnej sprawie Zainteresowanego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.