Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.359.2020.1.TR
z 29 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2020 r. (data wpływu 1 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną od urodzenia. Posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności z całkowitą niezdolnością do pracy. Spowodowane jest to wrodzoną wadą serca pod postacią mnogich ubytków w przegrodzie międzykomorowej, nadciśnieniem płucnym (127.0) i rozpoznaniem zespołu Eisenmengera.

Ponieważ Wnioskodawczyni mieszka na ostatnim piętrze, gdzie dach budynku pokryty jest papą (która w gorące dni strasznie się nagrzewa), latem w mieszkaniu panuje okropny upał i duchota, sięgający bardzo często ponad 27 stopni Celsjusza.

Upał ten powoduje u Wnioskodawczyni niedotlenienie serca, mięśni i krwi, spowodowane wysoką temperaturą i brakiem świeżego, zimnego powietrza, co z kolei znacznie ogranicza tolerancję wysiłku i obniża jakość życia. Występują również utrudnienia w swobodnym poruszaniu się, a także napady duszności. Dlatego też w zaleceniach lekarskich w karcie informacyjnej, Wnioskodawczyni ma przepisany lek wziewny, którego używa w razie takich napadów.

W związku z tym, 19 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni postanowiła po 4 latach takich męczarni zakupić do swojego mieszkania klimatyzację wraz z usługą montażu za kwotę (…) zł brutto, co jest udokumentowane fakturą VAT. Klimatyzacja ta w sposób bezdyskusyjny ułatwia Wnioskodawczyni funkcjonowanie latem i wykonywanie podstawowych czynności życiowych. Na fakturze zakupu widnieją dane męża. Spowodowane jest to pomyłką, jaka zaszła podczas zakupu, a której z czasem niestety nie można było naprawić. Wnioskodawczyni jednak zapewniła, że klimatyzacja została zakupiona dla niej, aby ułatwić jej normalne funkcjonowanie.

Wnioskodawczyni chciała także zaznaczyć, że nie posiadają z mężem rozdzielności majątkowej, mieszkanie jest wspólne, a Wnioskodawczyni jest w nim zameldowana na stałe od roku 2015 i spędza tam większość swojego teraźniejszego życia.

Wnioskodawczyni nadmieniła również, że zakup klimatyzacji nie został sfinansowany (dofinansowany) ze środków ZFRON, ZFA, PFRON, NFZ, ZFŚS i nie został jej zwrócony w żadnej formie.

Wydatek ten nie został także zaliczony do kosztów uzyskania przychodów i nie został odliczony od przychodów na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym oaz nie został zwrócony w żadnej formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może rozliczyć w PIT-37 za 2019 r. koszty związane z zakupem i montażem klimatyzacji w ramach ulgi rehabilitacyjnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, według jej oceny i zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakup klimatyzacji do jej mieszkania wraz z usługą montażu stanowi niezbędny wydatek w rehabilitacji Zainteresowanej, a w upalne dni bezdyskusyjnie ułatwia Zainteresowanej wykonywanie podstawowych czynności życiowych, jak swobodne poruszanie i oddychanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Zgodnie z językowym znaczeniem termin: adaptacja to przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast wyposażenie to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacja mieszkania jest to zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania – to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czy „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy - w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej – wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a – stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy – podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1.I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;

2.II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Jednakże, na podstawie art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z opisanego stanu faktycznego wynika natomiast, że to Wnioskodawczyni posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności z całkowitą niezdolnością do pracy i to dla Wnioskodawczyni została zamontowana przedmiotowa klimatyzacja, jednakże na fakturze dokumentującej ten wydatek widnieją dane nie Wnioskodawczyni, ale jej męża.

Tymczasem, jak wynika z cyt. art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w celu możliwości skorzystania przez osobę niepełnosprawną, z ulgi przewidzianej przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoba ta winna posiadać dokumenty (rachunki) stwierdzające poniesienie wydatków na adaptację i wyposażenie m.in. mieszkania stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, zawierające w szczególności: dane identyfikujące kupującego i sprzedającego, rodzaj zakupionego towaru oraz kwotę zapłaty, co oznacza, że z treści tych dokumentów powinno wynikać, że to osoba niepełnosprawna poniosła wydatek.

Powyższe oznacza, że to Wnioskodawczyni – jako osoba niepełnosprawna – powinna posiadać dokumenty (faktury, rachunki) wystawione na jej imię i nazwisko, potwierdzające poniesienie przez nią wydatków. Brak imiennego dowodu poniesienia przez Wnioskodawczynię wydatków wyklucza – na podstawie art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – możliwość skorzystania z ww. odliczenia.

Reasumując: na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego, faktura wystawiona na męża Wnioskodawczyni nie stanowi podstawy do odliczenia przez Wnioskodawczynię od dochodu, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, kwoty poniesionej na zakup i montaż klimatyzacji. Fakt pozostawania przez Wnioskodawczynię we wspólności majątkowej małżeńskiej ze współmałżonkiem, na którego jest wystawiony dokument (faktura), nie jest bowiem okolicznością, która pozwoliłaby na uznanie posiadanego dowodu poniesienia analizowanego wydatku – wystawionego na imię i nazwisko osoby innej niż Zainteresowana (niepełnosprawna) – za spełnienie wymogu posiadania przez Wnioskodawczynię imiennego dowodu poniesienia przez nią wydatków na cele rehabilitacyjne.

W konsekwencji, Zainteresowana nie jest uprawniona do rozliczenia w PIT-37 za rok 2019 w ramach ulgi rehabilitacyjnej opisanych kosztów związanych z zakupem i montażem klimatyzacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji, względnie w pismach doprecyzowujących tenże opis przed wydaniem interpretacji; nie prowadzi postępowania dowodowego, w tym nie analizuje dokumentów załączonych do wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. W przypadku gdyby tak przedstawiony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego różnił się od stanu występującego w rzeczywistości, to wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Zainteresowanej w zakresie dotyczącym stanu rzeczywiście zaistniałego, gdyż tut. organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.