Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.88.2020.4.EK
z 10 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2019 r. (data wpływu 25 lutego 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 lipca 2020 r. (data wpływu 6 lipca 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 24 czerwca 2020 r. (skutecznie doręczone 26 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku prawa lub obowiązku wystawienia faktury VAT (pytanie nr 1) – jest prawidłowe,
  

• braku możliwości wystawienia faktury VAT (pytanie 2) – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia faktury VAT. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 lipca 2020 r. (data wpływu 6 lipca 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 24 czerwca 2020 r. (skutecznie doręczone 26 czerwca 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe sprecyzowane następnie w nadesłanym uzupełnieniu:

Podnajemca zawarł umowę Podnajmu, zwaną dalej „Podnajmem” z Wynajmującym 2 na czas nieokreślony dotyczącą powierzchni magazynowych, zwanych dalej „Magazynem”. Wynajmujący 2 oświadczył w treści umowy Podnajmu, że posiada pełne prawo do podnajmu magazynu oraz, że posiada wszelkie wymagane zgody na podnajem uzyskane od Wynajmującego 1. W trakcie obowiązywania umowy Podnajmu Wynajmujący 2 wynajmował magazyn od Wynajmującego 1. Podnajem został wypowiedziany przez Podnajmującego. W trakcie obowiązywania umowy Podnajmu pomiędzy Wynajmującym 1 a Wynajmującym 2 doszło do faktycznej zmiany przedmiotu najmu w wyniku działania Wynajmującego 1 polegającego na zamianie wynajętego magazynu na inny magazyn. Zmiana ta polegała na tym, że przeniesiono przechowywane w Magazynie rzeczy należące do Podnajemcy do innego magazynu. Wynajmujący 1 wystosował do Podnajemcy: propozycję zawarcia umowy najmu, przedsądowe wezwanie do zapłaty oraz notę księgową opiewającą na kwotę mającą stanowić według Wynajmującego 1 wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z magazynu gdyż pomiędzy Wynajmującym 1 a Podnajmującym nie istniał żaden stosunek zobowiązaniowy. Wynajmujący 1 odmówił wystawienia Podnajemcy faktury VAT zarzucając, że przy opisanym stanie faktycznym jest możliwe jedynie wystąpienie z roszczeniem z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy, co nie skutkuje obowiązkiem wystawienia faktury VAT.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że Wnioskodawca w przedstawionych okolicznościach występuje jako Wynajmujący 1. Wynajmujący 1, Wynajmujący 2 oraz Podnajemca są czynnymi podatnikami podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy jeżeli Podnajemca wynajął magazyn od Wynajmującego 2, którym to magazynem Wynajmujący 2 dysponował na podstawie umowy najmu pomiędzy Wynajmującym 2 a Wynajmującym 1 (właścicielem Magazynu), która to umowa według Wynajmującego 2 dopuszczała Podnajem, to czy Wynajmujący 1 ma prawo lub obowiązek wystawić fakturę VAT w stosunku do Podnajemcy za bezumowne korzystanie z Magazynu w okresie obowiązywania Podnajmu, na podstawie twierdzenia że nie wyraził zgody na Podnajem?
2. Czy zamiana przez Wynajmującego 1 przedmiotu Podnajmu ze wskazanego w umowie Magazynu na inny magazyn, należący do Wynajmującego 1, bez wiedzy, woli i zgody Wynajmującego 2 wyklucza możliwość wystawienia faktury VAT przez Wynajmującego 1 tytułem bezumownego korzystania z Magazynu w okresie obowiązywania Podnajmu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Jeżeli Podnajemca wynajął magazyn od Wynajmującego 2, którym to magazynem Wynajmujący 2 dysponował na podstawie umowy najmu pomiędzy Wynajmującym 2 a Wynajmującym 1 (właścicielem Magazynu), która to umowa według Wynajmującego 2 dopuszczała Podnajem, to Wynajmujący 1 nie ma uprawnienia do wystawienia faktury VAT w stosunku do Podnajemcy za bezumowne korzystanie z Magazynu w okresie obowiązywania Podnajmu, na podstawie twierdzenia że nie wyraził zgody na Podnajem.

Zamiana przez Wynajmującego 1 przedmiotu Podnajmu ze wskazanego w umowie Magazynu na inny magazyn, należący do Wynajmującego 1, bez wiedzy, woli i zgody Wynajmującego 2 wyklucza możliwość wystawienia faktury VAT przez Wynajmującego 1 tytułem bezumownego korzystania z Magazynu w okresie obowiązywania Podnajmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy rozumieć każde zachowanie się na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do kategorii usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT. Przy czym, w rozumieniu ustawy, na mocy art. 8 ust. 1 pkt 2 przez świadczenie usług należy rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Stosownie zaś do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zasadą jest zatem dokumentowanie sprzedaży wystawianiem faktury dokumentującej sprzedaż dokonywaną przez podatnika na rzecz konkretnie wymienionych przez ustawodawcę podmiotów, takich jak: innych podatników tego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, bądź na rzecz osób prawnych, które nie są podatnikami. W świetle ww. przepisu, obowiązek wystawiania faktur nie spoczywa na podatniku dokonującym sprzedaży, w sytuacji gdy nabywca nie mieści się w ww. kategorii podmiotów.

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.

W myśl art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 106i ust. 7 ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy (art. 106i ust. 8 ustawy).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Kwestię powstania obowiązku podatkowego, co do zasady reguluje art. 19a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jednakże należy zauważyć, że w art. 19a ust. 5 ustawy, ustawodawca w sposób szczególny uregulował powstanie obowiązku podatkowego dla niektórych rodzajów usług.

Stosownie do art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury:

1. dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
2. świadczenia usług:
   • telekomunikacyjnych,
     
   • wymienionych w poz. 24-37, 50 i 51 załącznika nr 3 do ustawy,
     
   • najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
     
   • ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
     
   • stałej obsługi prawnej i biurowej,
     
   • dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego
     
   - z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.
   
   

Z okoliczności sprawy wynika, że Podnajemca zawarł umowę Podnajmu z Wynajmującym 2 na czas nieokreślony dotyczącą powierzchni magazynowych. Wynajmujący 2 oświadczył w treści umowy Podnajmu, że posiada pełne prawo do podnajmu magazynu oraz, że posiada wszelkie wymagane zgody na podnajem uzyskane od Wynajmującego 1 (Wnioskodawcy). W trakcie obowiązywania umowy Podnajmu Wynajmujący 2 wynajmował magazyn od Wnioskodawcy. Podnajem został wypowiedziany przez Podnajmującego. W trakcie obowiązywania umowy Podnajmu pomiędzy Wynajmującym 1 a Wynajmującym 2 doszło do faktycznej zmiany przedmiotu najmu w wyniku działania Wynajmującego 1 polegającego na zamianie wynajętego magazynu na inny magazyn. Zmiana ta polegała na tym, że przeniesiono przechowywane w Magazynie rzeczy należące do Podnajemcy do innego magazynu. Wynajmujący 1 wystosował pismo do Podnajemcy z propozycją zawarcia umowy najmu, przedsądowe wezwanie do zapłaty oraz notę księgową opiewającą na kwotę mającą stanowić według Wynajmującego 1 wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z magazynu gdyż pomiędzy Wynajmującym 1 a Podnajmującym nie istniał żaden stosunek zobowiązaniowy. Wynajmujący 1 odmówił wystawienia Podnajemcy faktury VAT zarzucając, że przy opisanym stanie faktycznym jest możliwe jedynie wystąpienie z roszczeniem z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy, co nie skutkuje obowiązkiem wystawienia faktury VAT.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w przedstawionych okolicznościach ma prawo lub obowiązek wystawić fakturę VAT w stosunku do Podnajemcy za bezumowne korzystanie z Magazynu w okresie obowiązywania Podnajmu, na podstawie twierdzenia że nie wyraził zgody na Podnajem oraz czy zamiana przez niego przedmiotu Podnajmu ze wskazanego w umowie Magazynu na inny magazyn, bez wiedzy, woli i zgody Wynajmującego 2, wyklucza możliwość wystawienia faktury VAT tytułem bezumownego korzystania z Magazynu w okresie obowiązywania Podnajmu na rzecz Podnajemcy.

Wskazać należy, że zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „bezumowne korzystanie” oraz pojęcia „odszkodowanie”. Kwestie związane z bezumownym korzystaniem z cudzej rzeczy oraz dotyczące odszkodowania regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 222 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Stosownie do art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (§ 2 ww. artykułu).

Z art. 225 Kodeksu cywilnego wynika, że obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Natomiast z postanowień art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z § 2 tego artykułu w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Kluczową kwestią jest istnienie zgody (choćby dorozumianej) na użytkowanie przez np. nierzetelnego posiadacza, bądź czynienie jakichkolwiek kroków przez uprawniony podmiot celem odzyskania tejże nieruchomości, w przypadku braku takiej zgody.

W przypadku wystąpienia przeciwko podmiotowi korzystającemu z określonej rzeczy bez tytułu prawnego np. z powództwem sądowym lub też w przypadku czynienia jakichkolwiek innych kroków celem wyegzekwowania tejże nieruchomości – nie można powiedzieć, że pomiędzy stronami zdarzenia istnieje określony stosunek prawny – jawny czy też dorozumiany – skutkujący realizacją wzajemnych świadczeń. W takiej sytuacji świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług jak i wynagrodzenie za to świadczenie – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody, zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy korzystający z nieruchomości użytkuje ją za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) – z różnych względów – toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i na podstawie art. 5 ust. 1 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przez umowę najmu, zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Na podstawie art. 660 Kodeksu cywilnego, umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za zawartą na czas nieoznaczony.

W myśl art. 668 § 1 Kodeks cywilny, najemca może rzecz najętą oddać w całości lub części osobie trzeciej do bezpłatnego używania albo w podnajem, jeżeli umowa mu tego nie zabrania. W razie oddania rzeczy osobie trzeciej zarówno najemca, jak i osoba trzecia są odpowiedzialni względem wynajmującego za to, że rzecz najęta będzie używana zgodnie z obowiązkami wynikającymi z umowy najmu. Stosunek wynikający z zawartej przez najemcę umowy o bezpłatne używanie lub podnajem rozwiązuje się najpóźniej z chwilą zakończenia stosunku najmu (art. 668 § 2 Kodeks cywilny).

Na podstawie art. 688(2) Kodeksu Cywilnego bez zgody wynajmującego najemca nie może oddać lokalu lub jego części do bezpłatnego używania ani go podnająć. Zgoda wynajmującego nie jest wymagana co do osoby, względem której najemca jest obciążony obowiązkiem alimentacyjnym.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy zauważyć, że w opisanym przypadku, według Wynajmującego 2 umowa najmu dopuszczała Podnajem. Wynajmujący 2 oświadczył w treści umowy Podnajmu, że posiada pełne prawo do podnajmu magazynu oraz, że posiada wszelkie wymagane zgody na podnajem uzyskane od Wnioskodawcy. W tym przypadku umowa zobowiązaniowa została zawarta pomiędzy Podnajemcą a Wynajmującym 2. Zatem w niniejszej sprawie brak jest podstaw do wystawienia faktury VAT przez Wnioskodawcę na rzecz Podnajemcy za korzystanie z Magazynu w okresie obowiązywania Podnajmu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Ponadto z wniosku wynika, że w trakcie obowiązywania umowy Podnajmu pomiędzy Wnioskodawcą a Wynajmującym 2 doszło do faktycznej zmiany przedmiotu najmu w wyniku działania Wnioskodawcy polegającego na zamianie wynajętego magazynu na inny magazyn. Zmiana ta polegała na tym, że przeniesiono przechowywane w Magazynie rzeczy należące do Podnajemcy do innego magazynu. Wnioskodawca wystosował do Podnajemcy pismo z propozycją zawarcia umowy najmu, przedsądowe wezwanie do zapłaty oraz notę księgową opiewającą na kwotę mającą stanowić według Wynajmującego 1 wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z magazynu gdyż pomiędzy Wynajmującym 1 a Podnajmującym nie istniał żaden stosunek zobowiązaniowy. Wynajmujący 1 odmówił wystawienia Podnajemcy faktury VAT zarzucając, że przy opisanym stanie faktycznym jest możliwe jedynie wystąpienie z roszczeniem z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy, co nie skutkuje obowiązkiem wystawienia faktury VAT.

Odnosząc się do powyższego, należy zauważyć, że z opisu sprawy wynika, że Podnajem nie został rozwiązany. Co więcej, Wnioskodawca sam zdecydował o zmianie przedmiotu najmu w czasie trwania umowy Podnajmu. Zatem w tym przypadku trudno mówić, że magazyn został zajęty bez jego zgody. Ponieważ do zamiany magazynu doszło w okresie obowiązywania umowy Podnajmu, nie mamy do czynienia z dążeniem do odzyskania przez Wnioskodawcę zajętej bez tytułu prawnego nieruchomości. W tych okolicznościach, Wnioskodawca nie będzie miał jednak prawa do wystawienia faktury VAT tytułem korzystania z Magazynu przez Podnajemcę, gdyż nie dojdzie do świadczenia usług przez niego na rzecz tego Podnajemcy. Skoro zamiana przedmiotu najmu nastąpiła w czasie trwania umowy Podnajmu, świadczącym usługę na rzecz Podnajemcy jest nadal Wynajmujący 2, bo to jego z Podnajemcą łączy umowa zobowiązaniowa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wynajmujący 1, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla Wynajmującego 2 i Podnajemcy.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Organ wydając niniejszą interpretację oparł się na przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, w szczególności, na tym, że w treści umowy Podnajmu, Wynajmujący 2 oświadczył, że posiada pełne prawo do podnajmu magazynu oraz, że posiada wszelkie wymagane zgody na podnajem uzyskane od Wynajmującego 1, jak również, że Wnioskodawca zmienił przedmiot najmu. W niniejszej interpretacji tut. Organ skoncentrował się wyłącznie na istocie problemu podatkowego z jakim zwrócił się w złożonym wniosku Wnioskodawca, polegającego na rozstrzygnięciu czy w przedstawionych okolicznościach Wnioskodawca winien wystawiać faktury VAT. Z kolei, co znajduje swoje źródło w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy wydaje indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego, jakim niewątpliwie jest ustawa o VAT oraz wydane na jej podstawie akty wykonawcze, nie zajmuje się natomiast dokonywaniem oceny poprawności co do treści zawartych umów, jak również analizą sporu pomiędzy stronami. Rola Organu sprowadza się do przedstawienia poglądu dotyczącego rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej.

Ponadto, należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.