Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.237.2020.1.JKU
z 30 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2020 r. (data wpływu 24 marca 2020 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 28 maja 2020 r. (data wpływu 3 czerwca 2020 r.) oraz z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 29 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

1. ustalenia, czy w odniesieniu do organizowanych imprez Wnioskodawcy przysługiwało pełne 100% prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych, tj. od wydatków na zużycie energii elektrycznej oraz druk plakatów – jest prawidłowe;
2. ustalenia, czy w odniesieniu do pozostałych wydatków (innych niż bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych) poniesionych na organizację imprezy plenerowej Wnioskodawcy przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego stosownie do proporcji określonej w § 4 cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów – jest nieprawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zdarzenia przyszłego w kwestii: ustalenia, czy od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych Wnioskodawcy przysługuje pełne 100% prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1), stwierdzenia, czy od pozostałych, nie wymienionych w pytaniu 1, wydatków poniesionych na organizację imprezy plenerowej Wnioskodawcy przysługuje prawo do częściowego odliczenia podatku VAT naliczonego na fakturach dokumentujących zakupy związane z jej organizacją, stosownie do proporcji określonej w § 4 cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) oraz w zakresie stanu faktycznego w kwestii ustalenia, czy w odniesieniu do organizowanych imprez Wnioskodawcy przysługiwało pełne 100% prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych tj. od wydatków na zużycie energii elektrycznej oraz druk plakatów oraz ustalenia, czy w odniesieniu do pozostałych wydatków (innych niż bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych) poniesionych na organizację imprezy plenerowej Wnioskodawcy przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego stosownie do proporcji określonej w § 4 cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów. Wniosek został uzupełniony w dniu 29 maja 2020 r. przez doprecyzowanie przedstawionego opisu sprawy o brakujące informacje, przeformułowanie pytania nr 3 wniosku i przedstawienie własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Centrum Kultury (CK) – jest samorządową instytucją kultury, utworzoną dla zaspokajania potrzeb kulturalnych mieszkańców miasta, działającą w oparciu o ustawę z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, wpisane jest do Rejestru Instytucji Kultury prowadzonego przez organizatora – Gminę Miasto. W tym celu realizuje działalność statutową oraz działalność gospodarczą pozwalającą pozyskiwać środki przeznaczane na wykonywanie działań statutowych. Wnioskodawca posiada osobowość prawną, jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

W wykonywanej działalności Wnioskodawca rozlicza podatek VAT naliczony w sposób następujący:

• w całości odlicza podatek naliczony wyłącznie wówczas, gdy nabywane przez niego towary i usługi służą wykonywaniu czynności opodatkowanych, tzn. czynności, które generują podatek należny,
• wcale nie dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących nabycia służące świadczeniu czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi,
• stosuje częściowe odliczanie podatku naliczonego związanego z wydatkami służącymi jednocześnie obu ww. aktywnościom i których nie da się jednoznacznie przypisać do jednej z kategorii (działalność mieszana).
  
  

W ramach swojej działalności Wnioskodawca współorganizuje lub organizuje kameralne lub plenerowe wydarzenia (imprezy) o charakterze kulturalnym, także duże koncerty plenerowe (niebiletowane) m.in. (…). Na imprezy te wstęp wolny mają wszyscy chętni mieszkańcy miasta i okolicy. Na czas trwania imprezy Wnioskodawca wynajmuje zainteresowanym podmiotom zewnętrznym miejsca pod stoiska reklamowe, stoiska handlowe, punkty gastronomiczne, obiekty rekreacyjne, świadczy usługi reklamowe (najem powierzchni reklamowej, usługi sponsorskie). W związku z wykonywaniem wymienionych świadczeń Wnioskodawca wystawia faktury VAT.

Sprzedaż usług reklamowych i wynajem powierzchni są możliwe dlatego, że atrakcyjna impreza plenerowa przyciąga dużą liczbę osób zgromadzonych w jednym miejscu, co dla reklamodawców i najemców jest czynnikiem bardzo istotnym.

W czasie organizowania imprezy są nabywane towary i usługi, które są jednocześnie wykorzystywane do czynności opodatkowanych (udostępniane podmiotom zewnętrznym pod stoiska, reklamę) oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Wnioskodawca nie ma możliwości przyporządkowania ponoszonych kosztów odrębnie do czynności opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu, a co za tym idzie nie ma obiektywnej możliwości odrębnego przypisania kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT lub niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wyjątek stanowią zakupy związane bezpośrednio z wynajmem miejsca pod stoiska reklamowe, stoiska handlowe, punkty gastronomiczne, m.in. wydatki na energię elektryczną, służącą wyłącznie obsłudze wynajmowanych stoisk (zakup energii zużywanej przez najemców).

Wszystkie faktury dokumentujące ponoszone wydatki w związku z organizacją imprezy są wystawiane na CK, tj. Wnioskodawcę.

Zgodnie z obowiązującym Statutem Wnioskodawcy z 23 grudnia 2015 r. (Uchwała Rady Miasta), Wnioskodawca prowadzi wielokierunkową działalność w zakresie upowszechniania kultury, Jej celem jest pozyskanie społeczności do aktywnego uczestnictwa w kulturze oraz współtworzenie jej wartości. Do podstawowych zadań Wnioskodawcy należy w szczególności:

• edukacja kulturalna i wychowanie przez sztukę,
• rozpoznawanie, rozbudzanie i zaspokajanie potrzeb oraz zainteresowań kulturalnych;
• przygotowanie do aktywnego odbioru i tworzenia wartości kulturalnych oraz kształtowanie wzorów aktywnego uczestnictwa w kulturze,
• prezentacja i promocja twórczości profesjonalnej oraz amatorskiego ruchu artystycznego,
• kształtowanie i wzmacnianie tożsamości lokalnej poprzez integrację społeczności wokół instytucji kultury,
• tworzenie kulturalnej platformy współpracy międzypokoleniowej i społecznej,
• gromadzenie, dokumentowanie, tworzenie, ochrona i udostępnianie dóbr kultury,
• ochrona tradycji kulturalnych i dziedzictwa kulturowego,
• popularyzowanie i promowanie dorobku kulturalnego (…) zarówno w kraju, jak i poza jego granicami,
• organizacja przedsięwzięć artystycznych i edukacyjnych wzmacniających symbolikę (…) Miasta.
  
  

Wymienione zadania Wnioskodawca realizuje przez organizowanie i tworzenie warunków do zespołowego uczestnictwa w kulturze, różnorodnych form edukacji kulturalnej, indywidualnej aktywności kulturalnej, imprez kulturalnych.

W szczególności organizuje:

• spektakle, koncerty, wystawy, odczyty, spotkania i inne imprezy o charakterze artystycznym, edukacyjnym i rekreacyjnym,
• sekcje, zespoły zainteresowań i pracownie specjalistyczne,
• kursy, warsztaty, seminaria.
  
  

Ponadto Wnioskodawca współpracuje ze społecznym ruchem kulturalnym, prowadzi działalność publicystyczno-informacyjną za pośrednictwem gazety.

Wnioskodawca może prowadzić działalność gospodarczą w celu finansowania działalności statutowej.

Opisane we wniosku imprezy są realizowane w ramach działalności statutowej, a prowadzona działalność gospodarcza (wynajem terenu, usługi reklamowe) ma za zadanie wspomóc organizację i finansowanie imprez.

W związku z organizacją imprez Wnioskodawca ponosi m.in. następujące koszty:

• wynajem przenośnych toalet, zabezpieczenie sanitarne,
• obsługa sceny,
• nagłośnienie i oświetlenie sceny,
• zakup koncertów od agencji artystycznych,
• utrzymanie czystości,
• oznakowanie dróg,
• druk materiałów promujących imprezę i sponsorów,
• transport zespołów,
• opieka medyczna,
• zabezpieczenie mienia i osób,
• usługi hotelowe, gastronomiczne, cateringowe,
• wynajem agregatów prądotwórczych.
  
  

W tej samej sprawie uzyskano interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 1 września 2015 r., niemniej jednak w wyniku wydania rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników zmienił się stan prawny i zasadne jest ponowne zadanie pytania.

Wnioskodawca wyjaśnił również, iż od dnia otrzymania interpretacji indywidualnej Katowicach z 1 września 2015 r. dokonywał odliczenia VAT w sposób i na zasadach określonych w tej interpretacji.

W piśmie z dnia 29 maja 2020 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany wskazał, co następuje.

1. Centrum Kultury jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 9 września 1997 r.
2. Wnioskodawca realizował zadania statutowe poprzez współorganizację lub organizuję kameralnych lub plenerowych wydarzeń (imprezy) o charakterze kulturalnym, także dużych koncertów plenerowych (niebiletowanych) m.in (…)
   Obok celu statutowego realizowany jest cel ekonomiczny, zarobkowy, współfinansujący cele statutowe.
3. Wnioskodawca organizował (współorganizował) wydarzenia o charakterze kulturalnym zgodnie z opracowanym kalendarzem. Wymienione we wniosku wydarzenia (koncerty) plenerowe (niebiletowane) odbyły się w okresie:
   (…):
   6 sierpnia 2016 r. – 14 sierpnia 2016 r.
   29 lipca 2017 r. – 6 sierpnia 2017 r.
   28 lipca 2018 r. – 5 sierpnia 2018 r.
   27 lipca 2019 r. – 4 sierpnia 2019 r.
   (…):
   3 września 2016 r. – 4 września 2016 r.
   2 września 2017 r. – 3 września 2017 r.
   1 września 2018 r. – 2 września 2018 r.
   31 sierpnia 2019 r. – 1 września 2019 r.
   (…):
   23 września 2016 r. – 25 września 2016 r.
   22 września 2017 r. – 24 września 2017 r.
   21 września 2018 r. – 23 września 2018 r.
   14 września 2019 r. – 15 września 2019 r.
4. Poprzez zwrot „jakie dokładnie wydatki” Wnioskodawca rozumie, że należy wyszczególnić poniesione wydatki. Rocznie jest to jednak kilkaset faktur, a na nich zapewne zbliżona ilość towarów i usług. Wnioskodawca wyraża przekonanie, iż dla celów wydania interpretacji indywidualnej będzie wystarczające rodzajowe określenie wydatków, które odzwierciedlają rodzaj i charakter kosztów ponoszonych na organizację (współorganizację) wydarzeń kulturalnych, które są jednocześnie wykorzystywane do czynności opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu. Są to w szczególności:
   Wydatki związane z czynnościami opodatkowanymi i niepodlegającymi opodatkowaniu dla wszystkich rodzajów imprez, tj. (…):
   • wynajem agregatów prądotwórczych,
   • wynajem oświetlenia scenicznego,
   • organizacja obsługi technicznej,
   • wynajem sceny z obsługą sceniczną, ekranów LED,
   • usługi zabezpieczenia medycznego, porządkowego, ochrony minia i osób,
   • usługi cateringowe i gastronomiczne,
   • zakup art. spożywczych i przemysłowych,
   • usługi noclegowe,
   • wynajem namiotów, kontenerów,
   • druk plakatów, zaproszeń, ulotek, materiałów informacyjnych,
   • środki czystości,
   • wypożyczenie sprzętu np. instrumentów muzycznych,
   • oznakowanie dróg, zmiana organizacji ruchu (projekty i nadzór),
   • wynajem przenośnych toalet z serwisem,
   • koszty zużytej energii elektrycznej,
   • opłaty za prawa autorskie (tantiemy) wnoszone do ZAiKS,
   • usługi transportowe,
   • gadżety reklamowe,
   • art. biurowe, papiernicze,
   • elementy sceniczne, wystój (np. kwiaty),
   • usługi animatorów,
   • wynagrodzenie wykonawców i artystów scenicznych, w tym. agencji.
   Wydatki związane z czynnościami opodatkowanymi i niepodlegającymi opodatkowaniu dla imprezy: (…):
   • wydatki na organizację pokazu sztucznych ogni, pokazu multimedialnego, pokazu laserowego.
5. Wydatki bezpośrednio związane z czynnościami opodatkowanymi dla wszystkich rodzajów imprez, tj. (…):
   • druk plakatów z wyszczególnieniem sponsorów – dot. wynajmu powierzchni reklamowej/usług reklamowych,
   • zużycie energii elektrycznej – dot. wynajmu powierzchni handlowych i punktów gastronomicznych.
6. Wydatki bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych nie były wykorzystywane do celów wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza.
7. Dot. powierzchni reklamowej – Wnioskodawca posiada faktury na druk plakatów, w których wyszczególnione są poszczególne elementy zamówienia w sposób pozwalający na wyodrębnienie z osobna każdego wydatku (pozycji faktury), w tym związanego wyłącznie z działalnością w zakresie wynajmu powierzchni reklamowej/usługami reklamowymi.
   Dot. najmu powierzchni handlowej, gastronomicznej – Wnioskodawca posiada faktury zbiorcze za zużytą energię elektryczną. Wartość energii elektrycznej zużytej przez najemcę (najemców) ustalana jest dokładnie na podstawie wskazań sublicznika energii (licznik energii zamontowany jest na każdym przewodzie prądowym dostarczanym dla każdego danego najemcy).
   Jest np. 1 zbiorcza faktura za usługi druku, ale każda z tych pozycji jest identyfikowalna pod względem kierunku poniesionego wydatku, tj. albo np. dla sponsorów albo na ogólne (mieszane cele wydarzenia).
   Powyższe wyjaśnienia dotyczą wszystkich trzech przykładowo wymienionych rodzajów imprez, tzn. w każdej przedmiotowej imprezie występuje tego rodzaju sytuacja.
8. Wnioskodawca nie posiada odrębnych faktur dokumentujących ww. wydatki, jednak:
   • sublicznik energii elektrycznej powoduje, że jest możliwość wyodrębnienia dokładnie ilości energii przeznaczonej wyłącznie na cele opodatkowane (zużycia energii przez poszczególnych najemców).
   • faktura za druk zawiera wyodrębnione pozycje dotyczące usług związanych wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną.
   Tak więc w obu przypadkach istnieje możliwość wyodrębnienia wydatków związanych wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie stanu faktycznego (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 29 maja 2020 r. – oznaczone we wniosku nr 3).

Czy w odniesieniu do imprez opisanych powyżej (wydarzenia o charakterze kulturalnym zgodnie z opracowanym kalendarzem, wymienione we wniosku wydarzenia (koncerty) plenerowe (niebiletowane): (…)) Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT ujawnionego na fakturach zakupu wystawionych po 31 grudnia 2015 r. a przed dniem złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej:

1. od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych – pełne 100% prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego?
2. od pozostałych (innych niż bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych) wydatków poniesionych na organizację imprezy plenerowej – prawo do częściowego odliczenia podatku VAT naliczonego na fakturach dokumentujących zakupy związane z jej organizacją, stosownie do proporcji określonej w § 4 cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie wyrażonym w piśmie z dnia 29 maja 2020 r.), od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych Wnioskodawcy przysługiwało pełne 100% prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Od pozostałych (innych niż bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych) wydatków poniesionych na organizację imprezy plenerowej Wnioskodawcy przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku VAT naliczonego na fakturach dokumentujących zakupy związane z jej organizacją, stosownie do proporcji określonej w § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Uzasadnienie:

W odniesieniu do pierwszej kategorii wydatków, skoro Wnioskodawca ma możliwość wyodrębnienia niektórych wydatków związanych ze zorganizowaniem ww. imprez jako wydatków na dostarczenie usług i towarów wyłącznie na rzecz najemców powierzchni reklamowych, stoisk handlowych i punktów gastronomicznych, to w takich przypadkach ma Wnioskodawca prawo do odliczenia 100% podatku naliczonego związanego z takimi wydatkami, i to pomimo, że stoiska i punkty te znajdują się na terenie imprezy o charakterze kulturalno-rozrywkowej.

Decyduje o tym bezpośrednio treść art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Identyczne stanowisko zawiera Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPP1/4512-1223/15-4/KC z 24 lutego 2016 r., zgodnie z którą „Podkreślenia również wymaga fakt, że jeżeli ponoszone przez taką jednostkę samorządową wydatki można bezpośrednio przypisać działalności gospodarczej lub działalności pozostającej poza VAT nie ma konieczności wyliczania dla takiej jednostki organizacyjnej proporcji, tym samym nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do niej metoda proponowana w niniejszym rozporządzeniu”.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki na dostarczenie energii elektrycznej do wynajmowanych powierzchni reklamowych, stoisk handlowych czy punktów gastronomicznych, oraz wydatki na zakup towarów i usług służących bezpośrednio tym powierzchniom, stoiskom czy punktom, są wydatkami związanymi bezpośrednio i wyłącznie z przychodami z wynajmu tych powierzchni, stoisk czy punktów i nie podlegają proporcji określonej w art. 86 ust. 2a i 22 ustawy o podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do drugiej kategorii wydatków, skoro nie istnieje możliwość przyporządkowania konkretnych wydatków wyłącznie do działalności podlegającej opodatkowaniu VAT, konieczne będzie zastosowanie proporcji, zgodnie z art. 86 ust. 2a cyt. ustawy. Skoro zaś Wnioskodawca jest samorządową instytucją kultury, to zgodnie z art. 86 ust. 22 zastosowanie znajdzie proporcja określona w § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

W świetle definicji legalnej z art. 86 ust. 22 ustawy o podatku od towarów i usług taka właśnie proporcja jest proporcją właściwą dla samorządowej instytucji kultury.

Nie można przy tym uznać za poprawne stwierdzenia zawartego w wydanej dla Wnioskodawcy interpretacji, iż „W niniejszej sprawie zauważyć należy, że opodatkowane przychody z tytułu świadczenia usług reklamy oraz usług wynajmu w związku z organizowaniem imprez plenerowych będą miały charakter podrzędny (dodatkowy) w stosunku do podstawowego celu organizowania tej imprezy, tj. zaspokojenia potrzeb mieszkańców w zakresie kultury. Wydatki na realizację działalności statutowej Ośrodka Kultury, nie będą spełniać przesłanek uprawniających do odliczenia podatku naliczonego jako że nie mają one związku z czynnościami opodatkowanymi, tj. służą szeroko pojętej działalności kulturalnej, co ma służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkańców w tym zakresie. Takie wydatki nie wykazują związku (nie mają przełożenia) na działalność opodatkowaną realizowaną przez Wnioskodawcę. Nie można doszukiwać się związku zakupu usług np. obsługa sceny, nagłośnienie i oświetlenie sceny, zakup koncertów od agencji artystycznych, transport zespołów z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT przez Wnioskodawcę. Wydatki te są bezpośrednio związane z czynnościami nie objętymi opodatkowaniem”.

Jak wskazał bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 24 stycznia 2018 r. w sprawie III SA/Wa 1433/17:

„Prawidłowo organ ocenił, że w przypadku wskazanych przez stronę projektów tematycznych: wstęp wolny do oddziału Muzeum Żydów M. w związku z realizacją Projektu unijnego czy też wstęp wolny na wystawę X Wieków P. w ramach jego trwałości, jak również współrealizowanie imprez pod nazwą Jarmark Tumski, skarżący częściowo realizuje zadania statutowe poprzez nieodpłatne upowszechnianie wiedzy o zbiorach i wystawach znajdujących się w muzeum, wspieranie działalności artystycznej upowszechniającej kulturę. Powyższej oceny prawnej nie zmienia podnoszona przez skarżącego okoliczność, że w ramach opisanych organizowanych nieodpłatnie wydarzeń strona promuje i zachęca osoby uczestniczące w tych projektach/imprezie do odwiedzenia Muzeum, co w rezultacie może przyczynić się do zwiększenia zainteresowania jego działalnością oraz pośrednio mogą mieć wpływ na zwiększenie jego przychodów ze sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (np. sprzedaż biletów). Skarżący bowiem w powyższy sposób realizuje przede wszystkim cele statutowe, o których mowa w ww. art. 2 ustawy o muzeach.

W takich okolicznościach uzasadnione jest stwierdzenie, że wydatki na nabycie towarów i usług ponoszone przez Muzeum wykorzystywane są zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza. Nie można więc zgodzić się ze stroną, że cała aktywność Muzeum powinna być traktowana jako działalność gospodarcza”.

W efekcie należy przyjąć, że wszelkie wydatki związane z przygotowaniem wydarzenia w zakresie upowszechniania kultury i rozrywki (organizacja koncertu, imprezy plenerowej) mają również związek ze sprzedażą opodatkowaną (czynsz najmu stoisk), gdyż impreza plenerowa czy wydarzenie kulturalne jest jedynym powodem, dla którego reklamodawcy pragną umieścić na danym miejscu i danym czasie swoją reklamę, czy wynająć stoisko handlowe lub punkt gastronomiczny. Jest to sytuacja w zasadzie identyczna jak zapewnienie muzyki na żywo w lokalu gastronomicznym. Klienci restauracji nie płacą za obejrzenie koncertu, lecz bezsprzecznie jest to okoliczność wpływająca na podjęcie przez nich decyzji o wizycie akurat w tym lokalu. Podobnie w omawianym przypadku zorganizowanie wydarzenia jest warunkiem sine qua non uzyskania przychodu z opisanych wyżej usług wynajmu.

System podatku VAT nie różnicuje prawa do odliczenia VAT od wydatków ze względu na to, jakie gównie wydatek ten realizuje cele. Nie ma zatem znaczenia – co potwierdza cytowane orzeczenie sądu – czy wydatek jest związany niemal wyłącznie z działalnością opodatkowaną, czy jedynie w jakimś niewielkim rozmiarze. Ważne jest w świetle obowiązujących przepisów, aby istniał jakikolwiek związek wydatków z działalnością podlegającą opodatkowaniu. W takiej sytuacji cyt. wyżej wyrok sądu stwierdza:

„Zdaniem Sądu, art. 86 ust. 2a ustawy o VAT dotyczy zatem podatników, którzy dokonują zakupów towarów i usług (w których zawarty jest podatek) służących jednocześnie i niepodzielnie działalności gospodarczej oraz aktywności znajdującej się całkowicie poza zakresem podatku od towarów i usług – tak jak w przypadku Muzeum. W przypadku takich podmiotów podatek naliczony jest określony zgodnie z art. 86 ust. 2a-2q tej ustawy, czyli z zastosowaniem tzw. prewspółczynnika VAT”.

Wystarczy zatem, aby wykazać jakikolwiek, nawet najmniejszy związek zakupu z działalnością opodatkowaną, a także aby wykazać, iż nie ma możliwości przyporządkowania danego zakupu wyłącznie do działalności opodatkowanej VAT, aby konieczne było zastosowanie proporcji VAT określonej w cyt. rozporządzeniu.

Jedynie brak jakiegokolwiek, nawet najmniejszego, związku wydatku z działalnością podlegającą opodatkowaniu, uzasadnia pominięcie wydatku w proporcji i określenie braku prawa odliczenia VAT bezpośrednio, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W ocenie Wnioskodawcy taka sytuacji niniejszym nie występuje.

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy ITPP2/4512-394/16/AD z 30 sierpnia 2016 r. prezentuje identyczne stanowisko w zakresie nie tylko prawa Wnioskodawcy, ale i jego obowiązku rozliczenia podatku naliczonego na podstawie proporcji, o której mowa w 86 ust. 2a ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

1. ustalenia, czy w odniesieniu do organizowanych imprez Wnioskodawcy przysługiwało pełne 100% prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych, tj. od wydatków na zużycie energii elektrycznej oraz druk plakatów – jest prawidłowe;
2. ustalenia, czy w odniesieniu do pozostałych wydatków (innych niż bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych) poniesionych na organizację imprezy plenerowej Wnioskodawcy przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego stosownie do proporcji określonej w § 4 cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów – jest nieprawidłowe.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT.

Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do obniżenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b cyt. ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Ponadto, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wskazano wyżej, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przy czym prawo to nie przysługuje – nawet gdy określone wcześniej warunki są spełnione – w sytuacji wystąpienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego, jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Z uregulowań ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. przez ich odsprzedaż, lecz przez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Powyższe jest zgodne z utrwalonym już orzecznictwem TSUE dotyczącym prawa do odliczenia podatku naliczonego, np. z wyrokiem TSUE w sprawie C-126/14 (pkt 28), w którym m.in. stwierdzono: „Jednak jak wskazała rzecznik generalna w pkt 33 i 34 opinii, Trybunał przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT nawet w przypadku braku bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a transakcją lub kilkoma transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, gdy poniesione wydatki należą do kosztów ogólnych tego podatnika i jako takie stanowią elementy cenotwórcze dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Tego rodzaju wydatki mają bowiem bezpośredni i ścisły związek z całością działalności gospodarczej podatnika (podobne wyroki: Investrand, C-435/05, EU:C:2007:87, pkt 24, SKF, C 29/08, EU:C:2009:665, pkt 58)”.

Należy zaznaczyć, że podatnik w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności ma obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną.

Katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zawiera art. 5 ust. 1 ustawy (są nimi m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju).

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – stosownie do przepisu art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy.

Podatnikami w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wyjaśniono, odliczeniu powinien podlegać taki podatek naliczony, który zawarty jest w cenie towarów nabytych w celu wykonania czynności opodatkowanych. Należy zaznaczyć, że nie zawsze możliwe jest wskazanie na ścisłe powiązanie podatku naliczonego z konkretnymi czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Ważne jest jednak, by związek ten w chwili dokonywania zakupów był oczywisty, a nabyte towary i usługi muszą w sposób niewątpliwy służyć czynnościom opodatkowanym. Okoliczności towarzyszące konkretnej transakcji zakupu towaru lub usługi powinny wskazywać jednoznacznie, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej podatnika, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej lub planowanej przez niego działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2020 r., poz. 194, z późn. zm.), działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

W myśl ust. 2 tego artykułu, państwo sprawuje mecenat nad działalnością kulturalną polegający na wspieraniu i promocji twórczości, edukacji i oświaty kulturalnej, działań i inicjatyw kulturalnych, a także opieki nad zabytkami i ochrony dziedzictwa narodowego w Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą.

Według ust. 3 tegoż artykułu, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może wspierać finansowo, w ramach mecenatu państwa, realizację planowanych na dany rok zadań związanych z polityką kulturalną państwa, prowadzonych przez instytucje kultury i inne podmioty nienależące do sektora finansów publicznych.

Mecenat, o którym mowa w ust. 2 i 3, sprawują także organy jednostek samorządu terytorialnego w zakresie ich właściwości (art. 1 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 2 przywołanej ustawy, formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury.

W świetle art. 9 ust. 1 tej ustawy, jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym.

Instytucje kultury działają na podstawie aktu o ich utworzeniu oraz statutu nadanego przez organizatora (art. 13 ust. 1 ww. ustawy).

Przepis art. 14 ust. 1 tejże ustawy stanowi, że instytucje kultury uzyskują osobowość prawną i mogą rozpocząć działalność z chwilą wpisu do rejestru prowadzonego przez organizatora.

Rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru podatku od towarów i usług zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Z opisu sprawy wynika, Wnioskodawca jest samorządową instytucją kultury, utworzoną dla zaspokajania potrzeb kulturalnych mieszkańców miasta, działającą w oparciu o ustawę o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, wpisany jest do Rejestru Instytucji Kultury prowadzonego przez organizatora – Gminę Miasto. W tym celu realizuje działalność statutową oraz działalność gospodarczą pozwalającą pozyskiwać środki przeznaczane na wykonywanie działań statutowych. Wnioskodawca posiada osobowość prawną, jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. W wykonywanej działalności Wnioskodawca rozlicza podatek VAT naliczony w sposób następujący:

• w całości odlicza podatek naliczony wyłącznie wówczas, gdy nabywane przez niego towary i usługi służą wykonywaniu czynności opodatkowanych, tzn. czynności, które generują podatek należny,
• wcale nie dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących nabycia służące świadczeniu czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi,
• stosuje częściowe odliczanie podatku naliczonego związanego z wydatkami służącymi jednocześnie obu ww. aktywnościom i których nie da się jednoznacznie przypisać do jednej z kategorii (działalność mieszana).
  
  

W ramach swojej działalności Wnioskodawca współorganizuje lub organizuje kameralne lub plenerowe wydarzenia (imprezy) o charakterze kulturalnym, także duże koncerty plenerowe (niebiletowane) m.in. (…). Na imprezy te wstęp wolny mają wszyscy chętni mieszkańcy miasta i okolicy. Na czas trwania imprezy Wnioskodawca wynajmuje zainteresowanym podmiotom zewnętrznym miejsca pod stoiska reklamowe, stoiska handlowe, punkty gastronomiczne, obiekty rekreacyjne, świadczy usługi reklamowe (najem powierzchni reklamowej, usługi sponsorskie). W związku z wykonywaniem wymienionych świadczeń Wnioskodawca wystawia faktury VAT. Sprzedaż usług reklamowych i wynajem powierzchni są możliwe dlatego, że atrakcyjna impreza plenerowa przyciąga dużą liczbę osób zgromadzonych w jednym miejscu, co dla reklamodawców i najemców jest czynnikiem bardzo istotnym.

W czasie organizowania imprezy są nabywane towary i usługi, które są jednocześnie wykorzystywane do czynności opodatkowanych (udostępniane podmiotom zewnętrznym pod stoiska, reklamę) oraz niepodlegających opodatkowaniu. Wnioskodawca nie ma możliwości przyporządkowania ponoszonych kosztów odrębnie do czynności opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu, a co za tym idzie nie ma obiektywnej możliwości odrębnego przypisania kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT lub niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wyjątek stanowią zakupy związane bezpośrednio z wynajmem miejsca pod stoiska reklamowe, stoiska handlowe, punkty gastronomiczne, m.in. wydatki na energię elektryczną, służącą wyłącznie obsłudze wynajmowanych stoisk (zakup energii zużywanej przez najemców).

Wszystkie faktury dokumentujące ponoszone wydatki w związku z organizacją imprezy są wystawiane na CK, tj. Wnioskodawcę.

Zgodnie z obowiązującym Statutem Wnioskodawcy z 23 grudnia 2015 r. (Uchwała Rady Miasta), Wnioskodawca prowadzi wielokierunkową działalność w zakresie upowszechniania kultury, Jej celem jest pozyskanie społeczności do aktywnego uczestnictwa w kulturze oraz współtworzenie jej wartości. Zadania Wnioskodawca realizuje przez organizowanie i tworzenie warunków do zespołowego uczestnictwa w kulturze, różnorodnych form edukacji kulturalnej, indywidualnej aktywności kulturalnej, imprez kulturalnych.

W szczególności organizuje:

• spektakle, koncerty, wystawy, odczyty, spotkania i inne imprezy o charakterze artystycznym, edukacyjnym i rekreacyjnym,
• sekcje, zespoły zainteresowań i pracownie specjalistyczne,
• kursy, warsztaty, seminaria.
  
  

Ponadto Wnioskodawca współpracuje ze społecznym ruchem kulturalnym, prowadzi działalność publicystyczno-informacyjną za pośrednictwem gazety. Wnioskodawca może prowadzić działalność gospodarczą w celu finansowania działalności statutowej.

Opisane we wniosku imprezy są realizowane w ramach działalności statutowej, a prowadzona działalność gospodarcza (wynajem terenu, usługi reklamowe) ma za zadanie wspomóc organizację i finansowanie imprez.

W związku z organizacją imprez Wnioskodawca ponosi m.in. następujące koszty:

• wynajem przenośnych toalet, zabezpieczenie sanitarne,
• obsługa sceny,
• nagłośnienie i oświetlenie sceny,
• zakup koncertów od agencji artystycznych,
• utrzymanie czystości,
• oznakowanie dróg,
• druk materiałów promujących imprezę i sponsorów,
• transport zespołów,
• opieka medyczna,
• zabezpieczenie mienia i osób,
• usługi hotelowe, gastronomiczne, cateringowe,
• wynajem agregatów prądotwórczych.
  
  

Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 9 września 1997 r. Wnioskodawca realizował zadania statutowe poprzez współorganizację lub organizuję kameralnych lub plenerowych wydarzeń (imprezy) o charakterze kulturalnym, także dużych koncertów plenerowych (niebiletowanych) m.in. (…). Obok celu statutowego realizowany jest cel ekonomiczny, zarobkowy, współfinansujący cele statutowe. Wnioskodawca organizował (współorganizował) wydarzenia o charakterze kulturalnym zgodnie z opracowanym kalendarzem. Wymienione we wniosku wydarzenia (koncerty) plenerowe (niebiletowane) odbyły się w okresie: (…) (6 sierpnia 2016 r. – 14 sierpnia 2016 r., 29 lipca 2017 r. – 6 sierpnia 2017 r., 28 lipca 2018 r. – 5 sierpnia 2018 r., 27 lipca 2019 r. – 4 sierpnia 2019 r.), (…) (3 września 2016 r. – 4 września 2016 r., 2 września 2017 r. – 3 września 2017 r., 1 września 2018 r. – 2 września 2018 r., 31 sierpnia 2019 r. – 1 września 2019 r.), (…) (23 września 2016 r. – 25 września 2016 r., 22 września 2017 r. – 24 września 2017 r., 21 września 2018 r. – 23 września 2018 r., 14 września 2019 r. – 15 września 2019 r.). Rodzajowe określenie wydatków, które odzwierciedlają rodzaj i charakter kosztów ponoszonych na organizację (współorganizację) wydarzeń kulturalnych, które są jednocześnie wykorzystywane do czynności opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu. Są to w szczególności: Wydatki związane z czynnościami opodatkowanymi i niepodlegającymi opodatkowaniu dla wszystkich rodzajów imprez, tj. (…):

• wynajem agregatów prądotwórczych,
• wynajem oświetlenia scenicznego,
• organizacja obsługi technicznej,
• wynajem sceny z obsługą sceniczną, ekranów LED,
• usługi zabezpieczenia medycznego, porządkowego, ochrony minia i osób,
• usługi cateringowe i gastronomiczne,
• zakup art. spożywczych i przemysłowych,
• usługi noclegowe,
• wynajem namiotów, kontenerów,
• druk plakatów, zaproszeń, ulotek, materiałów informacyjnych,
• środki czystości,
• wypożyczenie sprzętu np. instrumentów muzycznych,
• oznakowanie dróg, zmiana organizacji ruchu (projekty i nadzór),
• wynajem przenośnych toalet z serwisem,
• koszty zużytej energii elektrycznej,
• opłaty za prawa autorskie (tantiemy) wnoszone do ZAiKS,
• usługi transportowe,
• gadżety reklamowe,
• art. biurowe, papiernicze,
• elementy sceniczne, wystój (np. kwiaty),
• usługi animatorów,
• wynagrodzenie wykonawców i artystów scenicznych, w tym agencji.
  
  

Wydatki związane z czynnościami opodatkowanymi i niepodlegającymi opodatkowaniu dla imprezy: (…): wydatki na organizację pokazu sztucznych ogni, pokazu multimedialnego, pokazu laserowego.

Wydatki związane z czynnościami opodatkowanymi dla wszystkich rodzajów imprez, tj. (…): druk plakatów z wyszczególnieniem sponsorów – dot. wynajmu powierzchni reklamowej/usług reklamowych, zużycie energii elektrycznej – dot. wynajmu powierzchni handlowych i punktów gastronomicznych.

Wydatki bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych nie były wykorzystywane do celów wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza.

Dot. powierzchni reklamowej – Wnioskodawca posiada faktury na druk plakatów, w których wyszczególnione są poszczególne elementy zamówienia w sposób pozwalający na wyodrębnienie z osobna każdego wydatku (pozycji faktury), w tym związanego wyłącznie z działalnością w zakresie wynajmu powierzchni reklamowej/usługami reklamowymi.

Dot. najmu powierzchni handlowej, gastronomicznej – Wnioskodawca posiada faktury zbiorcze za zużytą energię elektryczną. Wartość energii elektrycznej zużytej przez najemcę (najemców) ustalana jest dokładnie na podstawie wskazań sublicznika energii (licznik energii zamontowany jest na każdym przewodzie prądowym dostarczanym dla każdego danego najemcy).

Jest np. 1 zbiorcza faktura za usługi druku, ale każda z tych pozycji jest identyfikowalna pod względem kierunku poniesionego wydatku, tj. albo np. dla sponsorów albo na ogólne (mieszane cele wydarzenia).

Powyższe wyjaśnienia dotyczą wszystkich trzech przykładowo wymienionych rodzajów imprez, tzn. w każdej przedmiotowej imprezie występuje tego rodzaju sytuacja.

Wnioskodawca nie posiada odrębnych faktur dokumentujących ww. wydatki, jednak:

• sublicznik energii elektrycznej powoduje, że jest możliwość wyodrębnienia dokładnie ilości energii przeznaczonej wyłącznie na cele opodatkowane (zużycia energii przez poszczególnych najemców).
• faktura za druk zawiera wyodrębnione pozycje dotyczące usług związanych wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną.
  
  

Tak więc w obu przypadkach istnieje możliwość wyodrębnienia wydatków związanych wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności ustalenia, czy w odniesieniu do organizowanych imprez Wnioskodawcy przysługiwało pełne 100% prawo do odliczenia podatku naliczonego ujawnionego na fakturach zakupu wystawionych po 31 grudnia 2015 r. a przed dniem złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych, tj. od wydatków na zużycie energii elektrycznej oraz na druk ulotek.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny. W omawianej sprawie związek taki występuje. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, wydatki bezpośrednio związane z czynnościami opodatkowanymi dla wszystkich rodzajów imprez, tj. (…) to druk plakatów z wyszczególnieniem sponsorów – dot. wynajmu powierzchni reklamowej/usług reklamowych oraz zużycie energii elektrycznej – dot. wynajmu powierzchni handlowych i punktów gastronomicznych.

Ponadto jak wskazał sam Wnioskodawca, Zainteresowany posiada faktury na druk plakatów, w których wyszczególnione są poszczególne elementy zamówienia w sposób pozwalający na wyodrębnienie z osobna każdego wydatku (pozycji faktury), w tym związanego wyłącznie z działalnością w zakresie wynajmu powierzchni reklamowej/usługami reklamowymi.

Wnioskodawca zaznaczył, że posiada faktury zbiorcze za zużytą energię elektryczną (dot. najmu powierzchni handlowej, gastronomicznej). Wartość energii elektrycznej zużytej przez najemcę (najemców) ustalana jest dokładnie na podstawie wskazań sublicznika energii (licznik energii zamontowany jest na każdym przewodzie prądowym dostarczanym dla każdego danego najemcy). Co równie istotne, Wnioskodawca nie posiada odrębnych faktur dokumentujących ww. wydatki, jednak:

• sublicznik energii elektrycznej powoduje, że jest możliwość wyodrębnienia dokładnie ilości energii przeznaczonej wyłącznie na cele opodatkowane (zużycia energii przez poszczególnych najemców);
• faktura za druk zawiera wyodrębnione pozycje dotyczące usług związanych wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną.
  
  

Tak więc – jak twierdzi sam Zainteresowany – w obu przypadkach istnieje możliwość wyodrębnienia wydatków związanych wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną.

Zatem w analizowanej sprawie warunki uprawniające do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydzielonych wydatków na energię elektryczną oraz druk ulotek dotyczących sponsorów są spełnione, bowiem Wnioskodawca wykorzystuje te wydatki – jak wynika z opisu sprawy – wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W konsekwencji, w odniesieniu do imprez opisanych powyżej (wydarzenia o charakterze kulturalnym zgodnie z opracowanym kalendarzem, wymienionych we wniosku tj.: (…) Wnioskodawcy przysługiwało pełne 100% prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT ujawnionego na fakturach zakupu wystawionych po 31 grudnia 2015 r. a przed dniem złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych, tj. od wydatków na zużycie energii elektrycznej oraz druk plakatów. Prawo to przysługuje pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 88 ustawy.

Zatem stanowisko Zainteresowanego w powyższym zakresie uznano za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia, czy w odniesieniu do pozostałych wydatków (innych niż bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych) poniesionych na organizację imprezy plenerowej Wnioskodawcy przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego stosownie do proporcji określonej w § 4 cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów.

Z uwagi na brzmienie cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem Wnioskodawcy jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Zainteresowany ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

W swoim orzecznictwie TSUE w sprawie Portugal Telecom SGPS SA. (C-496/11 z dnia 26 września 2012 r.) zauważył, że jeżeli towary i usługi są wykorzystywane przez podmiot w celu dokonywania jednocześnie transakcji gospodarczych dających prawo do odliczenia i transakcji gospodarczych niedających prawa do odliczenia odliczenie jest dopuszczalne jedynie w części podatku od towarów i usług, który jest proporcjonalny do kwoty przypadającej na pierwsze transakcje i krajowy organ podatkowy może przewidzieć jedną z metod ustalania prawa do odliczenia wymienionych w rzeczonym art. 17 ust. 5 VI dyrektywy. Jeżeli towary i usługi są jednocześnie wykorzystywane do działalności gospodarczej i działalności niegospodarczej, art. 17 ust. 5 VI dyrektywy nie znajduje zastosowania, a metody odliczenia i podziału są określane przez państwa członkowskie, które przy wykonywaniu tego prawa powinny uwzględniać cel i systematykę VI dyrektywy i w tym celu przewidzieć metodę obliczania rzeczywiście odzwierciedlającą część wydatków faktycznie przypadających odpowiednio na każdy z tych dwóch rodzajów działalności.

W tym miejscu należy wskazać, że na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

W świetle art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

Stosownie do art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

W myśl art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

W świetle art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio. W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku wykonywania w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz zwolnionych z opodatkowania tym podatkiem, należy mieć na uwadze uregulowania zawarte w art. 90 ustawy. Powyższe przepisy stanowią uzupełnienie regulacji art. 86 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to – na mocy art. 90 ust. 2 ustawy – podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w cyt. wyżej ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Przepis art. 90 ust. 4 ustawy stanowi, że proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Jak stanowi art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

W myśl ust. 6 tego artykułu, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.
   
   

Według art. 90 ust. 8 ustawy, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Przepis ust. 8 stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna (art. 90 ust. 9 ustawy).

Jak stanowi art. 90 ust. 9a ustawy, przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.
   
   

Na mocy ust. 10a cyt. artykułu, w przypadku jednostki samorządu terytorialnego proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego. Przepisy ust. 3-6 i 8-10 stosuje się odpowiednio.

Przepis ust. 10b przewiduje, że przez jednostki organizacyjne jednostki samorządu terytorialnego, o których mowa w ust. 10a, rozumie się:

1. utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządową jednostkę budżetową lub samorządowy zakład budżetowy;
2. urząd gminy, starostwo powiatowe, urząd marszałkowski.
   
   

Zaznaczyć należy, że w przypadku, gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

W wydanym, na podstawie ww. przepisu art. 86 ust. 22 ustawy rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193, z późn. zm.), wskazano w przypadku samorządowych instytucji kultury sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez instytucje działalności i dokonywanych przez nią nabyć (tzw. sposób określenia proporcji), jak również wskazano dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji.

Rozporządzenie to wskazuje w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W rozporządzeniu tym zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to: jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe instytucje kultury, państwowe instytucje kultury, uczelnie publiczne, instytuty badawcze.

Rozporządzenie wprowadza wzory, według których będą wyznaczane sposoby określenia proporcji, uznane za najbardziej odpowiadające specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć.

Zaproponowane metody mają charakter „obrotowy”, polegający na ustaleniu „udziałów” z tytułu działalności gospodarczej w całkowitym „obrocie” z tytułu działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą VAT.

Zgodnie z § 4 ust. 1 tego rozporządzenia, w przypadku samorządowej instytucji kultury, jako sposób określenia proporcji uznaje się sposób ustalony według wzoru:

X=Ax100/P

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

• X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,
• A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez samorządową instytucję kultury,
• P – przychody wykonane samorządowej instytucji kultury.
  
  

Natomiast przez przychody wykonane samorządowej instytucji kultury rozumie się, w myśl § 2 pkt 12 rozporządzenia, przychody samorządowej instytucji kultury w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, w tym dotacje przekazane tej instytucji z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty zwróconych dotacji, o odsetki od środków na rachunkach bankowych zaliczonych do przychodów z mienia tej instytucji oraz o odszkodowania należne tej instytucji inne niż odszkodowania stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy – wynikające ze sprawozdania rocznego z wykonania planu finansowego, z których instytucja ta pokrywała koszty swojej działalności wykonując przypisane jej zadania jednostki samorządu terytorialnego.

W § 4 ust. 2 cyt. rozporządzenia wskazano, że przychody wykonane samorządowej instytucji kultury nie obejmują przychodów uzyskanych z tytułu:

1. dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez samorządową instytucję kultury do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych samorządowej instytucji kultury – u żywanych na potrzeby prowadzonej przez tę instytucję działalności;
2. transakcji dotyczących:
   1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych,
   2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 ustawy, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.
   
   

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy będzie mieć zatem zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Natomiast ocena w konkretnym przypadku, czy dane nieodpłatne przedsięwzięcia realizowane przez instytucję kultury będą skutkować (wykluczać) stosowanie przez nią zasad, określonych w art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług, wymaga każdorazowo zbadania okoliczności faktycznych występujących w indywidualnej sprawie pod kątem spełnienia przesłanek omówionych wyżej.

Przepis art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5), w sytuacji, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga, że dla stwierdzenia, czy działalność lub transakcje stanowią „cele inne niż związane z działalnością gospodarczą” znaczenie ma, czy mieszczą się one w przedmiocie działalności danej jednostki.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

W przypadku wykonywania przez instytucję kultury prowadzącą działalność gospodarczą, również czynności nieodpłatnych, punktem wyjścia powinna być ocena, czy czynności te należy uznać za odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności podatnika, czy też czynności te towarzyszą działalności gospodarczej. W przypadku stwierdzenia (decyduje o tym specyfika działalności danej instytucji kultury), że czynności nieodpłatne stanowią odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności danej instytucji kultury (np. samorządowa instytucja kultury wykonuje nieodpłatną działalność statutową w zakresie upowszechniania kultury, polegającą na organizacji nieodpłatnie imprez i wydarzeń kulturalnych, świadczeniu usług nieodpłatnej edukacji kulturalnej oraz prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy polegającą na np.: wynajmowaniu powierzchni na cele użytkowe) wówczas, w celu odliczenia podatku naliczonego, jeżeli nie będzie możliwe przypisanie go w całości do działalności gospodarczej, podatnik będzie musiał stosować zasady, o których mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy, przy czym może skorzystać z metody zaproponowanej dla samorządowej instytucji kultury w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Z przedstawionych okoliczności bezsprzecznie wynika, że głównym celem organizowania dużych imprez plenerowych dla mieszkańców miasta, jest prowadzenie działalności statutowej, niepodlegającej opodatkowaniu. Zatem w takim przypadku, podatek naliczony od wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na organizacje tych imprez nie może uprawniać do odliczenia w zakresie, w jakim dotyczy działalności, która ze względu na brak jej gospodarczego charakteru nie należy do zakresu stosowania ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ odliczenie podatku naliczonego jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim wydatki te można przyporządkować działalności gospodarczej podatnika.

W świetle powyższych regulacji, w ocenie tutejszego organu, nie każdy zaistniały rodzaj powiązania o charakterze pośrednim przy dokonywaniu świadczeń opodatkowanych, lecz oczywistość oraz bezpośredniość tego powiązania z dokonywaną przez Wnioskodawcę sprzedażą opodatkowaną, może dopiero dawać uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Należy zatem stwierdzić, że skoro Wnioskodawca będzie realizował przedmiotowe imprezy mieszane w ramach działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż działalność gospodarcza, to obowiązkiem Wnioskodawcy jest w pierwszej kolejności przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju działalności, z którym te wydatki są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną. Brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności niepodlegających temu podatkowi lub zwolnionych od podatku.

Z kolei w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe Wnioskodawca ma obowiązek stosowania art. 86 ust. 2a i następne ustawy. Zatem kwotę podatku naliczonego Wnioskodawca zobowiązany jest obliczyć zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, w przypadku wydatków poniesionych na organizację wydarzeń, objętych zakresem zadanego pytania we wniosku, które służą zarówno realizacji celów statutowych (upowszechnianiu kultury w szerokim znaczeniu tego pojęcia), jak również działalności gospodarczej, jeżeli nie jest możliwe przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej (co jednoznacznie wynika z opisu sprawy), Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ww. wydatkami w wysokości ustalonej na podstawie art. 86 ust. 2a i następne ustawy z uwzględnieniem § 4 ust. 1 rozporządzenia. Jeżeli natomiast w ramach działalności gospodarczej wydatki są wykorzystywane również do czynności zwolnionych, Wnioskodawca jest zobowiązany do zastosowania proporcji obliczonej zgodnie z art. 90 ust. 2 i następne ustawy.

Ponadto w tym miejscu należy powtórzyć, że w myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b cyt. ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Powyższy przepis wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Oznacza to, że ograniczenie możliwości pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony ma zastosowanie w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do nabywanych przez Wnioskodawcę usług hotelarskich i gastronomicznych, które – jak twierdzi Zainteresowany – wykorzystywane są do czynności opodatkowanych podatkiem VAT oraz do czynności niepodlegających opodatkowaniu, zastosowanie znajdzie cytowany art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, określający jeden z wyjątków pozbawiających podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Należy wskazać, że od dnia 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne, tworzone przez organy Wspólnoty. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa – osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich. Do dziś Rada Unii Europejskiej nie podjęła decyzji, jakie wydatki nie będą uprawniały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zapisem art. 176 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą – stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Do czasu wejścia w życie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub, w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie, przepisy obowiązujące w dniu ich przystąpienia.

Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych i gastronomicznych. Wynika to z tego, że na gruncie prawa Unii Europejskiej istnieje możliwość stosowania ograniczeń w odliczaniu do podatku naliczonego, pod warunkiem, że ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie wejścia w życie Szóstej Dyrektywy. W przypadku Polski Szósta Dyrektywa Rady weszła w życie w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, tj. w dniu 1 maja 2004 r. Przepisy wdrażające Szóstą Dyrektywę Rady w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej zostały wprowadzone ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), która weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. w dniu 20 kwietnia 2004 r., z tym, że przepisy m.in. art. 86-89 stosowane są od dnia 1 maja 2004 r.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), a konkretnie art. 25 ust. 1 pkt 3b, podatnicy również nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług noclegowych i gastronomicznych.

Wobec tego przepisy w zakresie odliczania podatku od towarów i usług przy nabyciu usług noclegowych i gastronomicznych (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 11 marca 2004 r.), obowiązywały w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady w Polsce.

Zatem ograniczenie odliczenia wynikające z art. 88 ustawy było przewidziane w prawie polskim przed datą przystąpienia do Unii Europejskiej co wynika z tego, że tekst ustawy o podatku od towarów i usług został ogłoszony dnia 5 kwietnia 2004 r., zatem uregulowania z art. 88 ustawy zostały już przewidziane w jej treści, skutkiem czego było formalne wypełnienie wymagań z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że Państwa Członkowskie mogą utrzymać w mocy wszystkie wyjątki określone w przepisach krajowych obowiązujące w momencie wejścia w życie Dyrektywy, nawet jeśli Rada nie zadecydowała w wyznaczonym terminie, które wydatki nie uprawniają do odliczenia (wyrok z dnia 5 października 1999 r., sygn. C-305/97). Za „niedozwolone odstępstwo” w rozumieniu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Trybunał uznał natomiast tylko każdą zmianę dokonaną po wejściu w życie VI Dyrektywy, która zwiększa zakres wyłączeń, które obowiązywały bezpośrednio przed tą zmianą (por. wyrok z dnia 14 czerwca 2001 r. sygn. C-40/00). Mając na uwadze treść art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, jeśli w momencie akcesji państwa – w tym wypadku – Polski, obowiązywało ograniczenie prawa do odliczenia na podstawie prawa krajowego, nie stanowi ono naruszenia prawa wspólnotowego (wyrok z dnia 11 września 2008 r. sygn. C-155/01).

W konsekwencji art. 88 ust. 1 pkt 4 nie można uznać za naruszenie wynikającej z art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE klauzuli stand still, ponieważ zakaz pogarszania sytuacji podatników w zakresie wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego dotyczyć może tylko takich sytuacji, w których państwo członkowskie ogranicza odliczenie podatku naliczonego od określonych wydatków co do zasady dopuszczalne w świetle przepisów Dyrektywy 2006/112/WE.

W tym miejscu należy podkreślić, że w świetle art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy na brak prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych i gastronomicznych nie ma wpływu fakt, że usługi te Wnioskodawca będzie nabywał celem świadczenia m.in. czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Powołany przepis jest jednoznaczny i nie nasuwa wątpliwości interpretacyjnych. W szczególności nie rozróżnia sytuacji, w której nabywca usług gastronomicznych i hotelarskich działa jako ostateczny konsument, czy też nabywa je w celu dalszej odsprzedaży, bądź odprzedaje jako usługę składową świadczenia kompleksowego. Skoro zatem nabyte przez Wnioskodawcę usługi mieszczą się w zakresie usług wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku, Wnioskodawcy nie przysługiwało uprawnienie do skorzystania z odliczenia podatku wykazanego na otrzymanych fakturach.

Podsumowując, w odniesieniu do organizowanych imprez Wnioskodawcy przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku VAT naliczonego na fakturach dokumentujących zakupy związane z jej organizacją, stosownie do proporcji określonej w § 4 cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów od pozostałych (innych niż bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych) wydatków poniesionych na organizację imprezy plenerowej.

Jednakże Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego VAT ujawnionego na fakturach zakupu wystawionych po 31 grudnia 2015 r. a przed dniem złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej od wydatków na zakup usług gastronomicznych oraz noclegowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem tut. Organ oparł się w szczególności na twierdzeniu Wnioskodawcy, że „Wnioskodawca posiada faktury na druk plakatów, w których wyszczególnione są poszczególne elementy zamówienia w sposób pozwalający na wyodrębnienie z osobna każdego wydatku (pozycji faktury), w tym związanego wyłącznie z działalnością w zakresie wynajmu powierzchni reklamowej/usługami reklamowymi”, oraz że „Wnioskodawca posiada faktury zbiorcze za zużytą energię elektryczną (dot. najmu powierzchni handlowej, gastronomicznej). Wartość energii elektrycznej zużytej przez najemcę (najemców) ustalana jest dokładnie na podstawie wskazań sublicznika energii (licznik energii zamontowany jest na każdym przewodzie prądowym dostarczanym dla każdego danego najemcy)” oraz, że „Wnioskodawca nie posiada odrębnych faktur dokumentujących ww. wydatki, jednak:

• sublicznik energii elektrycznej powoduje, że jest możliwość wyodrębnienia dokładnie ilości energii przeznaczonej wyłącznie na cele opodatkowane (zużycia energii przez poszczególnych najemców);
• faktura za druk zawiera wyodrębnione pozycje dotyczące usług związanych wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną.
  
  

Tak więc w obu przypadkach istnieje możliwość wyodrębnienia wydatków związanych wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną”. Jeżeli zatem w toku postępowania podatkowego zostanie stwierdzone, że opis przedstawiony we wniosku nie odpowiada rzeczywistemu stanowi faktycznemu, to interpretacja utraci ważność.

Tut. Organ informuje również, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Zatem przedmiotem interpretacji nie była kwestia przyporządkowania do poszczególnych rodzajów wykonywanych czynności oraz nie analizowano odliczenia w oparciu o art. 90 ustawy, gdyż nie sformułowano w tej kwestii pytania.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie ustalenia, czy w odniesieniu do organizowanych imprez Wnioskodawcy przysługiwało pełne 100% prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych tj. od wydatków na zużycie energii elektrycznej oraz druk plakatów oraz ustalenia, czy w odniesieniu do pozostałych wydatków (innych niż bezpośrednio związane z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych) poniesionych na organizację imprezy plenerowej Wnioskodawcy przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego stosownie do proporcji określonej w § 4 cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów. Z kolei wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia, czy od wydatków bezpośrednio związanych z wynajmem powierzchni reklamowych, handlowych i punktów gastronomicznych Wnioskodawcy przysługuje pełne 100% prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1), stwierdzenia, czy od pozostałych, nie wymienionych w pytaniu 1, wydatków poniesionych na organizację imprezy plenerowej Wnioskodawcy przysługuje prawo do częściowego odliczenia podatku VAT naliczonego na fakturach dokumentujących zakupy związane z jej organizacją, stosownie do proporcji określonej w § 4 cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) został rozpatrzony w interpretacji indywidualnej z dnia 30 czerwca 2020 r. nr 0112-KDIL1-1.4012.132.2020.2.JKU.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.