Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
013-KDIPT2-1.4011.570.2020.1.MM
z 7 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu 23 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodów dla przychodów z najmu nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 19 maja 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.347.2020.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 19 maja 2020 r. (data doręczenia za pośrednictwem platformy ePUAP 27 maja 2020 r., identyfikator poświadczenia doręczenia UPD…). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 2 czerwca 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.), nadanym za pośrednictwem poczty w dniu 2 czerwca 2020 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Ponadto, jest On wspólnikiem Spółki komandytowej. Drugim wspólnikiem Spółki komandytowej jest Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. W Spółce komandytowej Wnioskodawca pełni rolę komandytariusza, natomiast Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pełni rolę komplementariusza.

Wspólnicy Spółki komandytowej nie podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego - zwolnieniu takiemu nie podlega również działalność gospodarcza Spółki komandytowej. Ponadto, Spółka komandytowa nie prowadzi działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, ani nie korzysta z tzw. decyzji o wsparciu nowych inwestycji.

W związku z planowanym rozwojem Spółki komandytowej Wnioskodawca rozważa odpłatne wynajęcie tej Spółce nieruchomości. Nieruchomości te byłyby wykorzystywane przez Spółkę komandytową w prowadzonej działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym, m.in. do magazynowania towaru. W umowie najmu zawarte zostałyby miesięczne okresy rozliczeniowe, a transakcja byłaby dokumentowana fakturą, gdzie jako wystawca byłby wskazany Wnioskodawca, natomiast jako nabywca Spółka z o.o. Sp. komandytowa. Warunki najmu pomiędzy Wnioskodawca prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, a Spółką komandytową, w której jest komandytariuszem, będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

W piśmie z dnia 2 czerwca 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od dnia … lipca 2004 r., opodatkowaną 19% podatkiem liniowym. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzi księgi rachunkowe (pełna rachunkowość).

Nieruchomości zostały nabyte: w dniu … lipca 2016 r. (budynek z gruntem - „Nieruchomość 1”) oraz w dniu … czerwca 2017 r. (budynek z gruntem - „Nieruchomość 2”). Są to budynki o charakterze magazynowym lub magazynowo-biurowym. Na nieruchomościach brak jest innych niż wskazane wyżej budynków lub budowli. Powierzchnia Nieruchomości 1 wynosi 1 387,50 m², natomiast powierzchnia Nieruchomości 2 wynosi 1 687,50 m². Przedmiotem najmu są całe nieruchomości. Nieruchomości stanowią majątek ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Nieruchomości wchodzą w skład współwłasności majątkowej małżeńskiej. Żona Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą w przedmiocie 47.19.Z - Pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach, jednakże nie wykorzystuje Nieruchomości 1, ani Nieruchomości 2 w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Małżonka Wnioskodawcy rozlicza się z podatku dochodowego stosując podatek liniowy 19%. Wnioskodawca wykorzystuje posiadane magazyny i pomieszczenia biurowe. Nieruchomości nie są wykorzystywane przez żonę Wnioskodawcy w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Umowa ze Spółką nie została podpisana - niniejszy wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego. Umowa wynajmu zostanie zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, działającym jako przedsiębiorcą, ponieważ nieruchomość stanowi majątek Jego przedsiębiorstwa. Wnioskodawca zamierza rozliczyć czynsz najmu nieruchomości w ramach stosowanych dotychczas zasad opodatkowania, tj. ze źródła działalność gospodarcza i opodatkować 19% podatkiem liniowym. Wnioskodawca przewiduje, że umowy wynajmu nieruchomości zostaną zawarte w dniu zmiany umowy Spółki komandytowej tak, aby zapewnić kontynuację dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej w formie prawnej, która zapewnia większe bezpieczeństwo prawne. Wnioskodawca uzyska pierwszy przychód z wynajmu nieruchomości Spółce po zakończeniu pierwszego miesiąca rozliczeniowego umowy wynajmu. Przewiduje On, że pierwszy dochód związany z wynajmem nieruchomości uzyska w 2020 r. Wnioskodawca posiada 95% praw do udziału w zysku Spółki komandytowej. W kosztach uzyskania przychodów Spółki będą ujmowane wydatki poniesione na wynajem nieruchomości. Na dzień składania wniosku oraz na dzień sporządzenia uzupełnienia Wnioskodawca nie uzyskuje przychodów z najmu innych nieruchomości. Obecnie Spółka komandytowa nie prowadzi działalności gospodarczej. Została utworzona 19 października 2015 r., bowiem wstępnie w 2016 r. planowane było przeniesienie działalności gospodarczej Wnioskodawcy do Spółki komandytowej z dwóch powodów. Po pierwsze, jako formy organizacyjno-prawnej zapewniającej większe bezpieczeństwo prawne. Po drugie, forma prowadzenia działalności gospodarczej jako jednoosobowej działalności gospodarczej stanowiła i stanowi barierę przy nawiązywaniu współpracy z dużymi sieciami handlowymi. Niektóre bowiem sieci handlowe, opierające się na korporacyjności, mają odgórnie narzucone, aby nie współpracować z podmiotami funkcjonującymi w obrocie gospodarczym, jako jednoosobowe działalności gospodarcze. Z tego też powodu zdecydowano się na „domknięcie” procesu rozpoczętego już w 2015 r., którego celem jest zwiększenie możliwości biznesowych i bezpieczeństwa prawnego poprzez zastosowanie bezpieczniejszej formy organizacyjno-prawnej, jaką jest sp. z o.o. sp. k. Przy tym, Wnioskodawca przychód osiągany poprzez Spółkę komandytową nadal rozpoznawałby jako przychód z działalności gospodarczej, z zastosowaniem tej samej stawki, tj. 19% podatku liniowego. Z perspektywy Budżetu Państwa zmieniłoby się tylko rozpoznanie tego przychodu, jako uzyskiwanego za pośrednictwem Spółki komandytowej. Nieruchomość ma być wykorzystywana do działalności gospodarczej Spółki i taki też cel zostanie wskazany w umowie najmu. Wnioskodawca zakłada zawarcie umowy na czas nieokreślony, aby Spółka mogła prowadzić działalność gospodarczą. Wnioskodawca nie będzie w tym zakresie odbiegał od działań innych podmiotów osiągających tzw. dochody pasywne w ramach prowadzonych działalności gospodarczych, tj. będzie podejmował czynności typowe dla podmiotów osiągających dochody z komercjalizacji nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy planowany czynsz najmu nieruchomości płacony przez Spółkę komandytową będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy jako wspólnika (komandytariusza) tej Spółki komandytowej z tytułu udziału w zyskach tej Spółki?
2. Czy planowany czynsz najmu płacony przez Spółkę komandytową Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą, za najem nieruchomości, będzie dla Wnioskodawcy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania Nr 2. Pytanie Nr 1 będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest działalność gospodarcza.

Na podstawie art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Wobec powyższego, planowany czynsz najmu płacony przez Spółkę komandytową Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą, za najem nieruchomości, będzie dla Niego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i pkt 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
  

• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).
  
  

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

−prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

• jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
  

• wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter. Przy czym o ciągłości nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
  

• prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
  
  

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem, jednak każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem istotnych okoliczności danej sprawy w kontekście spełnienia przesłanek wskazanych w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy.

Decydujące znaczenie ma to, czy w okoliczności faktycznych danej sprawy zostały spełnione przesłanki z art. 5a pkt 6 ww. ustawy a nie tylko przekonaniem podatnika o właściwej jego zdaniem kwalifikacji osiąganych przez niego przychodów, do określonego źródła przychodów. Podstawowe znaczenia ma sposób wykonywania najmu - a więc profesjonalny, zarobkowy, zorganizowany i ciągły charakter dokonywanych czynności oraz prowadzenie najmu na własny rachunek i ryzyko.

Innymi słowy nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowane nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, a nie według wyboru podatnika jako tzw. najem prywatny, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 powoływanej ustawy.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi od dnia 6 lipca 2004 r. jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną 19% podatkiem liniowym. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzi księgi rachunkowe (pełna rachunkowość). Ponadto, jest On wspólnikiem Spółki komandytowej. Drugim wspólnikiem Spółki komandytowej jest Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. W związku z planowanym rozwojem Spółki komandytowej Wnioskodawca rozważa odpłatne wynajęcie tej Spółce nieruchomości. W umowie najmu zawarte zostałyby miesięczne okresy rozliczeniowe, a transakcja byłaby dokumentowana fakturą, gdzie jako wystawca byłby wskazany Wnioskodawca, natomiast jako nabywca Spółka z o.o. Sp. komandytowa. Przedmiotem najmu są dwie nieruchomości. Nieruchomości stanowią majątek ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Nieruchomość wchodzi w skład współwłasności majątkowej małżeńskiej. Żona Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą w przedmiocie 47.19.Z - Pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach, jednakże nie wykorzystuje ww. nieruchomości w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Małżonka Wnioskodawcy rozlicza się z podatku dochodowego stosując podatek liniowy 19%. Umowa wynajmu zostanie zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, działającym jako przedsiębiorca, ponieważ nieruchomości stanowią majątek Jego przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz opierając się na przedstawionym zdarzeniu przyszłym, należy stwierdzić, że przychody uzyskiwane z tytułu najmu nieruchomości stanowiących składniki majątku związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę, należy zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo zastrzec należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że niniejsza interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy, jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie chroni drugiego wspólnika Spółki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.