Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.248.2020.1.BG
z 8 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 czerwca 2020 r. (data wpływu 19 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła przez Wnioskodawcę od wynagrodzenia pobieranego przez Bank w Irlandii –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła przez Wnioskodawcę od wynagrodzenia pobieranego przez Bank w Irlandii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zakłady S.A. (dalej również: Zakłady, Spółka) są podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej produkują i sprzedają wyroby (…), które podlegają opodatkowaniu VAT. Jednym z klientów strategicznych, kupujących wyroby Spółki jest firma A b.v. o nr identyfikacyjnym (…) wydanym przez Holandię.

Faktury sprzedaży wystawiane dla tego klienta mają wydłużony roczny termin płatności. Aby skrócić okres oczekiwania na płatność, firma A b.v. zaproponowała Zakładom podpisanie umowy z Bankiem w Irlandii nr identyfikacyjny (…) wydany przez Irlandię, który byłby płatnikiem należności od firmy A b.v. W dniu 13 lutego 2017 r. Zakłady podpisały z Bankiem umowę kupna należności „X”. W ramach tej umowy firma A b.v. otrzymane od Zakładów faktury sprzedaży przekazuje do Banku w Irlandii. Faktury umieszczane są na platformie internetowej Banku do przetwarzania należności – (…). Dostęp do platformy ma kupujący (firma A b.v.), sprzedający (Zakłady) oraz Bank.

Bank obciąża konto firmy A b.v. w wartości nominalnej faktury w dacie zapadalności płatności.

Zakłady otrzymują od Banku raport powiadamiający o fakturach wprowadzonych do systemu (…) przez kupującego w związku z płatnością w terminie wymagalności.

Jeżeli Zakłady zdecydują się na wcześniejszy przed terminem płatności wykup faktury czyli przyjmą tzw. „ofertę dyskonta” (odnotowują w to w systemie (…)), Bank płaci na rachunek Zakładów dochody dyskontowe rozumiane jako zapłatę równą kwocie płatności należności określonej w ofercie dyskontowej pomnożonej przez stosowną stopę dyskontową. Stopa dyskontowa oznacza roczną stopę procentową obliczoną jako suma stopy finansowania obowiązująca danego dnia (EURIBOR - jeżeli wynosi poniżej zera ujmuje się jako zero) i marży (0,6% rocznie) pomnożonych przez okres kwalifikacyjny dyskonta rozumiany jako liczba dni w okresie od daty dwa dni robocze po dacie oferty dyskontowej do terminu wymagalności dzielone przez 360 dni. Jeżeli Zakłady nie przyjmą oferty dyskonta, to Bank przelewa całą należność wynikającą z faktur od firmy A b.v. na rachunek Spółki w dacie wymagalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Zakłady zobowiązane są do poboru podatku dochodowego od osób prawnych (podatku u źródła) od wynagrodzenia jakie sam sobie pobiera Bank w Irlandii, w przypadku gdy Spółka przyjmie ofertę dyskonta i zostaną jej wypłacone (przelane na konto) dochody dyskontowe?

Zdaniem Spółki, nie ma obowiązku poboru podatku dochodowego od osób prawnych (podatku u źródła) od wynagrodzenia, które kalkulowane jest jako płatność należności określonej w ofercie dyskontowej pomnożonej przez stosowną stopę dyskontową, gdzie stopa dyskontowa oznacza roczną stopę procentową obliczoną jako suma stopy finansowania obowiązująca danego dnia (EURIBOR - jeżeli wynosi poniżej zera ujmuje się jako zero) i marży (0,6% rocznie) pomnożonych przez okres kwalifikacyjny dyskonta rozumiany jako liczba dni w okresie od daty dwa dni robocze po dacie oferty dyskontowej do terminu wymagalności) dzielonej przez 360 dni, gdyż płatność tegoż wynagrodzenia nie mieści się w dyspozycji art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z poźn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000,00 zł na rzecz tego samego podatnika są obowiązane jako płatnicy pobierać z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od wypłat dokonanych na rzecz podatników nie mających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu z następujących tytułów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a. z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładu przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera.
   
   

Zatem dla uznania, że podatnik jest zobowiązany do poboru w/w podatku, konieczne jest zakwalifikowanie pobranego przez Bank wynagrodzenia do kategorii wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki wynagrodzenie pobrane przez Bank w przypadku zapłaty za fakturę przed terminem płatności nie mieści się w kategoriach wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w szczególności wynagrodzenie to nie może być traktowane jako odsetki.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „odsetki”, jednak definicja taka została zawarta w Modelowej Konwencji OECD. Zgodnie z tą definicją przez określenie „odsetki” należy rozumieć dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi (art. 11 ust. 3 Modelowej Konwencji).

Należy zatem przyjąć, że wynagrodzenie pobrane przez Bank w przypadku zapłaty za fakturę przed terminem płatności nie będzie skutkowało po jego stronie powstaniem wierzytelności odsetkowych, ponieważ nie mamy tutaj do czynienia z żadnym z wyżej wskazanych instrumentem dłużnym, który generuje płatności odsetkowe. Istota zawartej umowy sprowadza się do zapłaty faktury za określoną w umowie cenę, a nie do finansowania dłużnego.

Ponadto nie mamy tutaj do czynienia z czasowym udostępnieniem środków pieniężnych, tak jak ma to miejsce w przypadku pożyczki lub kredytu. W ramach podpisanej umowy nie dochodzi bowiem do uzyskania przez Spółkę środków pieniężnych, które będą podlegały zwrotowi po określonym terminie. Dlatego wynagrodzenie pobrane przez Bank w przypadku zapłaty za fakturę przed terminem płatności nie powinno być utożsamiane z płatnościami odsetkowymi wynikającymi z korzystania z kapitału innego podmiotu w czasie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów; (…).

W myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści ww. przepisów wynika, iż od niektórych osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przychodów pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że kupującym wyroby Zakładu jest firma A b.v. Faktury sprzedaży wystawiane dla tego klienta mają wydłużony roczny termin płatności. Aby skrócić okres oczekiwania na płatność, firma A b.v. zaproponowała Zakładom podpisanie umowy z Bankiem w Irlandii, który byłby płatnikiem należności od firmy A b.v. W dniu 13 lutego 2017 r. Zakłady podpisały z Bankiem umowę kupna należności. W ramach tej umowy firma A b.v. otrzymane od Zakładów faktury sprzedaży przekazuje do Banku w Irlandii. Bank obciąża konto firmy A b.v. w wartości nominalnej faktury w dacie zapadalności płatności. Jeżeli Zakłady zdecydują się na wcześniejszy przed terminem płatności wykup faktury czyli przyjmą tzw. „ofertę dyskonta”, Bank płaci na rachunek Zakładów dochody dyskontowe rozumiane jako zapłatę równą kwocie płatności należności określonej w ofercie dyskontowej pomnożonej przez stosowną stopę dyskontową. Stopa dyskontowa oznacza roczną stopę procentową i marżę pomnożonych przez okres kwalifikacyjny dyskonta do terminu wymagalności dzielone przez 360 dni. Jeżeli Zakłady nie przyjmą oferty dyskonta, to Bank przelewa całą należność wynikającą z faktur od firmy A b.v. na rachunek Spółki w dacie wymagalności.

Z powyższego opisu wynika, iż zawarta umowa swoim charakterem zbliżona jest do umowy faktoringu. Zatem zasadne jest odwołanie się do umowy faktoringu za który uważa się umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że factoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Dla określenia skutków podatkowych jakie mogą wystąpić w związku z przedstawionym stanem faktycznym konieczne jest przede wszystkim ustalenie charakteru wypłacanego wynagrodzenia, czy mieści się ono w dyspozycji art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Ze względu na charakter wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT tytułów jakich mogą dotyczyć wypłacane należności, na szczególną uwagę zasługują, wymienione w pkt 1 ww. artykułu odsetki.

Ustawa o CIT nie definiuje wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 1 określenia „odsetki”. Zgodnie z definicją podawaną przez Encyklopedię Prawa (Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2000, str. 587), odsetki stanowią „okresowe świadczenie uboczne w postaci określonej kwoty pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiące zazwyczaj wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału. Wielkość odsetek ustala się z uwzględnieniem określonej stopy procentowej w stosunku do wielkości kapitału oraz czasu korzystania z niego”.

W sposób analogiczny definiuje pojęcie odsetek Komentarz do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: „Komentarz OECD”). W Komentarzu OECD podkreśla się, iż odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, zatem warunkiem koniecznym do zakwalifikowania określonej płatności do kategorii odsetek jest istnienie długu pieniężnego pomiędzy podmiotem dokonującym płatności a jej odbiorcą.

Jak wynika z powyższego, aby można było mówić o płatności dokonywanej tytułem odsetek, płatność taka musi być związana z istnieniem określonego długu pomiędzy podmiotem otrzymującym odsetki a podmiotem dokonującym ich płatności. Odsetki muszą bowiem wynikać z umowy przewidującej udzielenie finansowania o charakterze zwrotnym, ponieważ zawsze stanowią one wynagrodzenie za otrzymane finansowanie. Sytuacja taka nie wystąpi w omawianym przypadku, ponieważ potrącone przez Bank wynagrodzenie nie jest następstwem kredytowania Spółki.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że pobierane przez Bank irlandzki wynagrodzenie jakie on sam sobie pobiera w przypadku gdy Spółka przyjmie ofertę dyskonta i zostaną Spółce wypłacone (przelane na konto) dochody dyskontowe nie stanowi odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt l ustawy o CIT ani innych świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT do potrącania i odprowadzania podatku u źródła od wynagrodzenia potrącanego przez Bank na jego rzecz.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.