Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.397.2020.1.MM
z 15 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2020 r. (data wpływu 4 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu tzw. nadwykonań usług medycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu tzw. nadwykonań usług medycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Pani (…) (dalej: Wnioskodawca) jest wspólnikiem spółki działającej pod firmą X z siedzibą w (…) (dalej: X). X jest Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej, będącym poradnią specjalistyczną prowadzącą diagnostykę oraz udzielającą konsultacji odnośnie leczenia i rehabilitacji schorzeń związanych z układem ruchu.

Co istotne, X wykonuje świadczenia opieki zdrowotnej w zakresie rehabilitacji medycznej na podstawie umów zawartych z Narodowym Funduszem Zdrowia (…) Oddziałem Wojewódzkim w (…) (dalej: NFZ), dalej zwanych Umowami Współpracy.

W Umowach Współpracy, X zobowiązuje się do wykonania określonych świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów (dalej również zwanych zabiegami rehabilitacyjnymi). NFZ zobowiązuje się natomiast do zapłaty wynagrodzenia za wykonanie tych świadczeń. Usługi świadczone w ramach Umów Współpracy są dla pacjentów ubezpieczonych w NFZ bezpłatne.

X zobowiązany jest do świadczenia usług zdrowotnych na zasadach i zgodnie z Umowami Współpracy oraz do poddania się kontroli NFZ w zakresie wykonywanych świadczeń.

X w ramach Umów Współpracy, zobowiązuje się do wykonywania wspomnianych świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów w zakresie ustalonych w Umowach Współpracy limitów, a NFZ zobowiązuje się do zapłaty wynagrodzenia za wykonanie tych świadczeń w ramach tych umownie określonych limitów.

W praktyce zdarza się jednak, że liczba wykonanych przez X świadczeń opieki zdrowotnej w danym okresie jest wyższa od limitów określonych w Umowach Współpracy. Podkreślić należy, że wykonywane ponad limity zabiegi rehabilitacyjne nie dotyczą świadczeń na rzecz osób, które potrzebują natychmiastowej pomocy medycznej ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia. Z tego względu X nie ma prawa żądać od NFZ zapłaty za tak zwane „nadwykonania”. Odnotować bowiem należy, że zgodnie z przepisem art. 15 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U.2020.295 ze zm., dalej: ustawa o działalności leczniczej) podmiot leczniczy nie może odmówić udzielenia świadczenia zdrowotnego osobie, która potrzebuje natychmiastowego udzielenia takiego świadczenia ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia. Co więcej, zgodnie z aktualnie prezentowanym w orzecznictwie i publikacjach przeważającym stanowiskiem w sytuacji zawarcia przez podmiot leczniczy umowy z NFZ o świadczenie usług medycznych to w sytuacji wykonania świadczeń ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia podmiotowi leczniczemu należałoby się wynagrodzenie wynikające z umowy. Tytułem przykładu wskazać należy, że w ocenie Sądu Najwyższego wyrażonego w wyroku z dnia 5.11.2003 r., sygn. IV CK 189/02 „trzeba uznać, że określane w umowach ilościowe limity świadczeń zdrowotnych nie dotyczą przypadków, gdy zachodzi potrzeba natychmiastowego udzielenia świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia. Jeżeli bowiem zachodzi ustawowy obowiązek natychmiastowego udzielenia świadczeń, to nie mogą one być limitowane umową” (podobnie zob. M. Dercz, T. Rek, w: Ustawa o działalności leczniczej. Komentarz, WKP 2019, uwagi do art. 15; wyrok SN z 13.07.2005 r., I CK 18/05).

Mając na uwadze powyższe, skoro wykonywane przez X ponad limity zabiegi rehabilitacyjne nie dotyczą świadczeń na rzecz osób, które potrzebują natychmiastowej pomocy medycznej ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia uznać należy, że zrealizowane przez X nadwykonania nie skutkują powstaniem roszczenia względem NFZ o zapłatę za wykonane świadczenia opieki zdrowotnej.

Z treści Umów Współpracy wynika, że rozliczeń świadczeń wskazanych, określonych w tych umowach odbywa się w oparciu o miesięczne okresy rozliczeniowe.

Zgodnie z zastosowaną procedurą rozliczeniową w oparciu o przedłożoną przez X dokumentację medyczną wykonanych w 2019 roku świadczeń opieki zdrowotnej, NFZ w lutym 2020 roku zaproponował X podpisanie aneksów do Umów Współpracy, w których NFZ po pierwsze – działając w oparciu o wykonane przez X w 2019 r. świadczenia – zwiększył liczbę wykonanych zabiegów rehabilitacyjnych, a po drugie – po wycenie tych zabiegów rehabilitacyjnych – ustalił kwotę dodatkowej wypłaty dla X z tytułu zrealizowanych przez Spółkę nadwykonań.

Zaproponowane Aneksy do Umów Współpracy, które zwiększyły liczbę zabiegów rehabilitacyjnych i określiły stan dodatkowego zobowiązania NFZ wobec X zostały zaakceptowane przez X i podpisane w lutym 2020 r. Z treści podpisanych Aneksów wynika, że postanowienia w nim zawarte wchodzą w życie z dniem podpisania, a więc w lutym 2020 roku. W oparciu o podpisane Aneksy, X w lutym 2020 r. wystawiła na NFZ faktury sprzedaży za wykonane i ujęte w Aneksach dodatkowe świadczenia opieki zdrowotnej. Zapłata za wystawione przez X faktury nastąpiła 5 marca 2020 r.

Ubocznie wskazać należy, że za datę wykonania usług w postaci świadczenia opieki zdrowotnej (planowanych oraz nadwykonanych) przyjęty został dzień 31 grudnia 2019 roku. Odnotować bowiem należy, że wszystkie zabiegi rehabilitacyjne, których dotyczyły faktury wystawione w lutym 2020 r. w oparciu o podpisane Aneksy wykonane zostały w czwartym kwartale 2019 roku.

Dodatkowo, z tego względu, że w dalszym ciągu obowiązują zawarte z NFZ Umowy Współpracy, wskazać należy, iż X będzie kontynuować realizację zabiegów rehabilitacyjnych w wykonaniu wiążących X postanowień umownych. W efekcie, istnieje duże prawdopodobieństwo, że także w kolejnych latach obowiązywania Umów Współpracy, X realizować będzie nadwykonania, za które otrzymywać będzie zapłatę w roku następującym po roku kalendarzowym, w którym nadwykonania zostały zrealizowane. W odniesieniu do tych nadwykonań zawierane będą odrębne aneksy do Umów Współpracy, w których to treści wskazana zostanie dodatkowa wartość wynagrodzenia przysługującego X z tytułu nadwykonań. Aneksy takie będą zawierane zawsze po zakończeniu danego roku, w którym miały miejsce nadwykonania. Z treści tych aneksów wynikać będzie, że będą one wchodzić w życie z dniem ich podpisania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychód podatkowy z tytułu zrealizowanych w 2019 roku świadczeń opieki zdrowotnej ponad limity wynikające z Umów Współpracy, którego wartość oraz przyznanie nastąpiło na podstawie treści Aneksu do Umowy Współpracy zawartego w lutym 2020 roku powstał po stronie Wnioskodawcy w dacie otrzymania od NFZ zapłaty za tak zwane „nadwykonania”? Innymi słowy, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przychód podatkowy z tytułu zrealizowanych nadwykonań, które faktycznie zostały wykonane w 2019 roku, powstał w marcu 2020 r., tj. w dacie otrzymania od NFZ zapłaty za wykonane nadwykonania?
2. W przypadku gdy w kolejnych latach obowiązywania Umów Współpracy, X otrzymywać będzie zapłatę za nadwykonania w roku następującym po roku kalendarzowym, w którym nadwykonania zostały zrealizowane, na podstawie aneksów do Umów Współpracy zawieranych w roku następującym po roku kalendarzowym, w którym zostały wykonane nadwykonania czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przychód podatkowy powstanie w dacie otrzymania od NFZ zapłaty za te nadwykonania?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód podatkowy z tytułu zrealizowanych w 2019 roku świadczeń opieki zdrowotnej ponad limity wynikające z Umów Współpracy powstał w dacie otrzymania od NFZ zapłaty za nadwykonania. Innymi słowy, w ocenie Wnioskodawcy, przychód podatkowy z tytułu zrealizowanych w 2019 roku nadwykonań powstał w marcu 2020 r. tj. w dacie otrzymania od NFZ zapłaty za wykonane nadwykonania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy w kolejnych latach obowiązywania Umów Współpracy, X otrzymywać będzie zapłatę za nadwykonania w roku następującym po roku kalendarzowym, w którym nadwykonania zostały zrealizowane, przychód podatkowy powstanie w dacie otrzymania od NFZ zapłaty za nadwykonania.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U.2019.505 ze zm., dalej: Kodeks spółek handlowych), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych, określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Jak stanowi art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2019.1387 ze zm., dalej: ustawa o PIT), w przypadku gdy pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (tzn. przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej).

Zauważyć należy, że w związku z tym, iż spółka jawna nie posiada osobowości prawnej, dochody spółki jawnej nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki jawnej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce jawnej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika.

Z tego względu, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, to dochód z udziału w X będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, zarówno przychody, jak i koszty jego uzyskania, jak również wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów i ulgi podatkowe powinny być rozliczane przez Wnioskodawcę będącego wspólnikiem X zgodnie z przepisami ustawy o PIT.

Co istotne, zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 Ustawy o PIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 Ustawy o PIT, za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. Jak słusznie podkreśla się zarówno w literaturze jak i interpretacjach podatkowych przy ustalaniu znaczenia pojęcia przychody należne decydujące znaczenie ma zdefiniowanie terminu „kwota należna”. Nie ulega wątpliwości, że przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają znaczenia tego pojęcia. W rezultacie konieczne jest odwołanie się do słownikowego znaczenia, zgodnie z którym „należny” oznacza „przysługujący komuś lub czemuś” (…). W rezultacie jak trafnie zauważa się w publikacjach „Nie można zatem mówić o powstaniu przychodu, jeśli nie było podstawy prawnej do skutecznego domagania się przez podmiot (u którego ma powstać przychód) świadczenia od drugiego podmiotu (...). O powstaniu długu możemy mówić zatem od momentu powstania po stronie dłużnika obowiązku świadczenia na rzecz wierzyciela. Powstanie długu równoznaczne jest z powstaniem po stronie wierzyciela prawa podmiotowego w postaci wierzytelności. Jak już wskazywano, pojęciu kwoty należnej najbardziej odpowiada określenie długu (pieniężnego). Zatem kwota należna powstaje wówczas, gdy po stronie dłużnika powstaje obowiązek świadczenia. Od tego czasu możemy w zasadzie mówić o przychodzie” (zob. A. Bartosiewicz, w: PIT. Komentarz, LEX 2015, uwagi do art. 14).

Analogiczne stanowisko prezentuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, zgodnie z którym: „Należność wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia” (por. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 7.12.2018 r. sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.501.2018.2.RK).

Przepisy Ustawy o PIT przewidują ogólną zasadę ustalania momentu powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą. Zgodnie bowiem z przepisem art. 14 ust. 1c ustawy o PIT: za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Z kolei w świetle treści art. 14 ust. 1i Ustawy o PIT, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Odnosząc powyższe unormowania do stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku zauważyć należy, że podpisane z NFZ Umowy Współpracy gwarantują wynagrodzenia za wykonane świadczenia mieszczące się w określonym limicie.

Świadczenia wykonane przez X ponad kwoty wynikające z Umowy Współpracy, w terminie wykonania tych usług, nie spełniają przesłanek do uznania ich za przychody należne. W szczególności, zrealizowanie przez X nadwykonań nie wiąże się z obowiązkiem wypłaty należności na jego rzecz przez NFZ, ponieważ zapłata za ich wykonanie nie jest gwarantowana w Umowach Współpracy.

Powyższe oznacza, że przedmiotowe świadczenia nie generują wierzytelności w sensie prawno-podatkowym. W konsekwencji, w przypadku nadwykonań nieratujących życia, takich jak te będące przedmiotem wniosku, nie można mówić o przychodzie należnym na dzień ich wykonania. Świadczenie takie nie może przysporzyć X realnej korzyści majątkowej w tym momencie (wykonania), gdyż nie jest ono objęte żadną gwarancją uzyskania za nie zapłaty, tj. świadczenia tego nie obejmują postanowienia Umowy Współpracy zawartej przez X z NFZ, ani nie jest to świadczenie wynikające z obowiązku ustawowego. Dopiero w wyniku zawarcia Aneksów do Umów Współpracy po stronie X powstanie wierzytelność z tytułu nadwykonań. Co warto jednak podkreślić Aneksy te zawierane są przez NFZ z X w roku następującym po roku, w którym zostały wykonane „nadwykonania” przez X. W tym miejscu należy jednak wyraźnie podkreślić, iż z treści przedmiotowych Aneksów wynika, że wchodzą on w życie w dniu ich podpisania, czyli w lutym 2020 roku. Tym samym skoro postanowienia Aneksów weszły w życie z dniem ich zawarcia to wartość wynagrodzenia należnego za nadwykonania nie jest wymagalna po stronie X na koniec żadnego z okresów rozliczeniowych z 2019 roku. W konsekwencji w roku faktycznego wykonania tego rodzaju świadczeń ponadlimitowych nie ma zatem podstaw do wykazania przychodu podatkowego w odniesieniu to tych nadwykonań.

W ocenie Wnioskodawcy w odniesieniu do ustalenia momentu powstania przychodu nie znajdzie zastosowania żaden z przepisów art. 14 ust. 1c, ust. 1e, ust. 1h Ustawy PIT. Tym samym, skoro w wyżej opisanych sytuacjach nie można zastosować regulacji dotyczących powstania przychodów w dacie wykonania usługi, wystawienia faktury, zakończeniu okresu rozliczeniowego to przychód podatkowy po stronie Wnioskodawcy z tytułu jego udziału w X może powstać wyłącznie w dacie otrzymania zapłaty za nadwykonania – zgodnie z treścią przepisu art. 14 ust. 1i Ustawy o PIT. Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, że:

1. Przychód Wnioskodawcy z tytułu zrealizowanych w 2019 roku świadczeń opieki zdrowotnej ponad limity wynikające z Umów Współpracy należy na podstawie zawartych Aneksów, których treść wchodzi w życie w dniu ich zawarcia, a więc w 2020 roku, powstał w dacie otrzymania od NFZ zapłaty za nadwykonania. Innymi słowy, w ocenie Wnioskodawcy, przychód podatkowy z tytułu zrealizowanych w 2019 roku nadwykonań powstał w marcu 2020 r., tj. w dacie otrzymania od NFZ zapłaty za wykonane nadwykonania;
2. W przypadku gdy w kolejnych latach obowiązywania Umów Współpracy, X otrzymywać będzie zapłatę za nadwykonania w roku następującym po roku kalendarzowym, w którym nadwykonania zostały zrealizowane, na podstawie Aneksów do Umów Współpracy zawieranych w roku następującym po roku, w którym będą miały miejsce nadwykonania, z zastrzeżeniem skuteczności tych Aneksów z chwilą ich zawarcia, to przychód podatkowy Wnioskodawcy powstanie w dacie otrzymania od NFZ zapłaty za te nadwykonania.
   
   

Na potwierdzenie prawidłowości powyższego stanowiska, pozostając w pełni świadomym, że interpretacje indywidualne wiążą jedynie w sprawach, w których zostały wydane, w tym miejscu Wnioskodawca wskazuje na wyrażone przez organy podatkowe poglądy, które w przedmiotowej sprawie mogą pełnić rolę pomocniczą, a mianowicie:

1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 grudnia 2018 r. w analogicznej sprawie stwierdził, że: „Brak jest zatem podstaw dla uznania, że wykonanie ponadlimitowych usług opieki zdrowotnej, do świadczenia których Przychodnia nie była zobowiązana (usługi te nie dotyczyły sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia), wiąże się z obowiązkiem wykazania przychodu należnego. Reasumując, przychód w odniesieniu do „nadwykonań” (usług niedotyczących sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia) powstaje w momencie otrzymania należności, na mocy art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dopiero zapłata za takie nadwykonania, skutkuje uzyskaniem przychodu z tytułu realizacji tych usług, natomiast w roku faktycznego wykonania tego rodzaju usług medycznych ponadlimitowych nie ma podstaw do wykazania przychodu (...) Przychód z tytułu powyższych nadwykonań powstał zatem zgodnie z cytowanym art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w 2019 r., tj. w roku uznania usług niedotyczących sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia przez NFZ i otrzymania przedmiotowej należności (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 07.12.2018 r. sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.501.2018.2.RK),
2. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 13 marca 2020 r., na tle analogicznych przepisów ustaw o podatku dochodowym od osób prawnych uznał, że: „W konsekwencji, wynagrodzenie z tytułu nadwykonań otrzymane przez Spółkę od NFZ w wyniku pomyślnych negocjacji lub po podjęciu innych działań, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu w momencie otrzymania zapłaty tj. wg zasady kasowej. Reasumując, przychód z tytułu nadwykonań (świadczeń wykonanych ponad limity wynikające z umowy spółki z NFZ, wykazywanych w sprawozdaniach dla NFZ jako świadczenia nieratujące życia lub zdrowia), powstaje na zasadzie kasowej, tj. na dzień otrzymania przez Spółkę zapłaty od NFZ za świadczenia tego typu, niezależnie od momentu wykonania usług, a tym samym stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należy uznać – za prawidłowe (interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 13.03.2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.15.2020.1.SP),
3. podobne stanowisko zaprezentowano w interpretacjach indywidualnych Dyrektora KIS z dnia 30.09.2019 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.347.2019.1.AT oraz z dnia 21.06.2018 r. sygn. 0111-KDIB2-1.4010.230.2018.1.BJ).
   
   

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, stanowisko zaprezentowane w przedmiotowej sprawie należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy wskazać, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.