INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2011r. (data wpływu 13 maja 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży udziałów w gruntach oraz sprzedaży gruntów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży udziałów w gruntach oraz sprzedaży gruntów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obecnie właścicielem udziałów w 6 działkach i właścicielem 8 działek o łącznej powierzchni 7542 m², tworzących z innymi sąsiednimi działkami kompleks stanowiący teren budowlany objęty prawomocną decyzją WZ pod zabudowę mieszkalną wielorodzinną. Jest wnioskodawcą tej decyzji i została ona wydana imiennie na nazwisko Wnioskodawcy w 2009 roku. Przedmiotowe działki i udziały Wnioskodawca nabywał w latach 1996; 1997; 2000; 2001; 2005 na Jego majątek osobisty z zamiarem wniesienia ich do spółki, która miała być zawiązana z pozostałymi właścicielami działek sąsiednich stanowiących przedmiotowy kompleks. Spółka ta miała zajmować się budową budynków mieszkalnych i sprzedażą mieszkań. O decyzję WZ Wnioskodawca wystąpił za zgodą pozostałych właścicieli terenu w 2007 roku. W międzyczasie gmina wystąpiła do wszystkich właścicieli z propozycją wykupu części działek celem ochrony korytarza pod szybki tramwaj. W związku z tym nastąpił podział geodezyjny działek celem wydzielenia korytarza pod tramwaj. Działki zostały podzielone i te, które tworzyły korytarz pod tramwaj, wycenione przez biegłego wyznaczonego przez gminę. Jednak z zakupu terenu pod tramwaj gmina się wycofała. W związku z upływem czasu i przedłużającymi się procedurami, pogorszeniem się koniunktury, spółka się nie zawiązała. Właściciele postanowili sprzedać oba tereny to znaczy korytarz pod tramwaj i pozostały kompleks w dwóch umowach przenoszących własność. Teren powstały z wydzielenia pod tramwaj zostanie sprzedany w roku 2012 a teren pozostały w 2011 roku, temu samemu kupującemu, który jest deweloperem i jest płatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, będąc jako osoba fizyczna czynnym podatnikiem podatku VAT w związku z prowadzonym przez Niego najmem lokali usługowych i mieszkaniowych / Art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.o.f/, od wyżej wymienionych transakcji sprzedaży gruntów, będzie zobowiązany do naliczenia podatku VAT.

Wnioskodawca informuje, że nie prowadzi (nigdy nie prowadził) zorganizowanej działalności polegającej na obrocie nieruchomościami.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako osoba fizyczna sprzedająca grunty niezabudowane przeznaczone pod budownictwo i udziały w gruntach niezabudowanych przeznaczonych pod budownictwo, objętych dwoma umowami sprzedaży temu samemu kupującemu będącemu podatnikiem podatku VAT z tytułu działalności deweloperskiej, będzie zobowiązany do naliczenia podatku VAT od tych transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na identyczną podstawę prawną rozstrzygnięcia co do planowanej sprzedaży terenu będącego korytarzem pod tramwaj, który ma zostać sprzedany w 2012r., jak i pozostałego terenu, który ma zostać sprzedany w 2011r., tut. organ wydał jedną interpretację indywidualną dotyczącą tych dwóch zdarzeń przyszłych.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej wyżej ustawy. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ww. ustawy podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami – według zapisu ust. 1 tego artykułu – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które – mimo że czynność wykonały jednorazowo – działały z zamiarem i w okolicznościach określonych przez ustawę za działalność gospodarczą. Z działalnością gospodarczą – w rozumieniu ustawy o podatku VAT – mamy do czynienia, jeżeli podmiot wykonując określone czynności działa w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy i ma zamiar wykonywać tego typu czynności częstotliwie. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży – w tym przypadku nieruchomości – jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Art. 4 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (ust. 2).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest obecnie właścicielem udziałów w 6 działkach i właścicielem 8 działek o łącznej powierzchni 7542 m², tworzących z innymi sąsiednimi działkami kompleks stanowiący teren budowlany objęty prawomocną decyzją WZ pod zabudowę mieszkalną wielorodzinną. Jest wnioskodawcą tej decyzji i została ona wydana imiennie na nazwisko Wnioskodawcy w 2009 roku. Przedmiotowe działki i udziały Wnioskodawca nabywał w latach 1996; 1997; 2000; 2001; 2005 na Jego majątek osobisty z zamiarem wniesienia ich do spółki, która miała być zawiązana z pozostałymi właścicielami działek sąsiednich stanowiących przedmiotowy kompleks. Spółka ta miała zajmować się budową budynków mieszkalnych i sprzedażą mieszkań. O decyzję WZ Wnioskodawca wystąpił za zgodą pozostałych właścicieli terenu w 2007 roku. W międzyczasie gmina wystąpiła do wszystkich właścicieli z propozycją wykupu części działek celem ochrony korytarza pod szybki tramwaj. W związku z tym nastąpił podział geodezyjny działek celem wydzielenia korytarza pod tramwaj. Jednak z zakupu terenu pod tramwaj gmina się wycofała, a mająca powstać spółka w efekcie się nie zawiązała. Właściciele postanowili sprzedać oba tereny to znaczy korytarz pod tramwaj i pozostały kompleks w dwóch umowach przenoszących własność. Teren powstały z wydzielenia pod tramwaj zostanie sprzedany w roku 2012, a teren pozostały w 2011 roku, temu samemu kupującemu, który jest deweloperem i jest płatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca poinformował, że nie prowadzi i nigdy nie prowadził zorganizowanej działalności polegającej na obrocie nieruchomościami.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT w związku z prowadzonym przez Niego najmem lokali usługowych i mieszkaniowych.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego, na tle obowiązujących przepisów ustawy o VAT, pozwala stwierdzić, że wskazane w rozpatrywanym wniosku nieruchomości gruntowe spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż będzie traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. W związku z planowaną dostawą Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika, bowiem udziały w gruntach i grunty zostały nabyte jako inwestycja celem wniesienia ich do mającej powstać spółki o charakterze zarobkowym (budowa budynków mieszkalnych i sprzedaż mieszkań). Wnioskodawca nie wskazał również, aby nabyte udziały w gruntach i grunty miały służyć zaspokojeniu jego prywatnych potrzeb. Dodatkowo nadmienić należy, że nabycie przedmiotowych udziałów i nieruchomości nie nastąpiło wskutek darowizny, czy też spadku, lecz w drodze zakupu. Zatem wszystkie przedstawione okoliczności w przedmiotowej sprawie wskazują na to, iż Wnioskodawca nabył przedmiotowe udziały w gruntach i grunty z zamiarem wykorzystania ich do celów zarobkowych, co w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi działalność gospodarczą.

W przedmiotowej sprawie, planowana przez Wnioskodawcę dostawa (w 2012r. korytarza pod tramwaj oraz w 2011r. pozostałego kompleksu) nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, gdyż z wniosku wynika, iż kompleks mający być przedmiotem sprzedaży stanowi terenem budowlany objęty prawomocną decyzją pod zabudowę mieszkalną wielorodzinną, czyli przeznaczony jest pod zabudowę.

W związku z powyższym, Wnioskodawca dokonując dostawy przedmiotowych gruntów niezabudowanych przeznaczonych pod budownictwo oraz udziałów w gruntach niezabudowanych przeznaczonych pod budownictwo w ramach planowanej w 2012r. dostawy terenu będącego korytarzem pod tramwaj, jak i planowanej w 2011r. dostawy pozostałego terenu będzie działał jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca będzie zobowiązany do opodatkowania planowanej sprzedaży gruntów oraz udziałów w gruntach według stawki właściwej na moment dokonania sprzedaży, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1, z zastrzeżeniem art. 146f ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo organ podatkowy pragnie zauważyć, iż odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono przy założeniu, iż jak wskazał Wnioskodawca we własnym stanowisku, przedmiotowe grunty, których Wnioskodawca jest właścicielem i w których ma udziały są gruntami niezabudowanymi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.