Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.243.2020.1.SK
z 16 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 czerwca 2020 r. (data wpływu 8 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu Opłaty licencyjnej wypłacanej za korzystanie z Oprogramowania na rzecz spółki luksemburskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu Opłaty licencyjnej wypłacanej za korzystanie z Oprogramowania na rzecz spółki luksemburskiej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową (polskim rezydentem podatkowym) należącą do grupy kapitałowej X. (dalej: „Grupa”). Grupa specjalizuje się w produkcji (...).

W ramach Grupy Wnioskodawca prowadzi swoją działalność jako producent oraz dystrybutor elementów stalowych sygnowanych marką X. (dalej: „Produkty”). Ponadto Spółka świadczy również usługi obróbki stali w tym m.in. (...).

W związku z prowadzoną działalnością, Spółka zawarła umowę licencyjną (dalej: „Umowa licencyjna”) ze spółką X S.A., która jest luksemburskim rezydentem podatkowym (dalej: „Licencjodawca”), podlegającym, na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiąga na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca we wniosku o wydanie interpretacji wskazał dane Licencjodawcy zgodnie z wymogami art. 14b § 3a ustawy Ordynacji podatkowej.

Licencjodawca jest dla Spółki podmiotem powiązanym, o którym mowa w art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. Jednocześnie Licencjodawca spełniał również warunki do uznania go za podmiot powiązany na gruncie art. 11 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.

Na podstawie Umowy licencyjnej, Spółce została udostępniona funkcjonalność aplikacji (dalej: „Oprogramowanie”). Oprogramowanie stanowi platformę internetową służącą do realizacji sprzedaży za pośrednictwem Internetu na rzecz zewnętrznych klientów. Główną funkcjonalnością Oprogramowania jest umożliwienie zewnętrznym klientom składania za jego pośrednictwem zamówień na Produkty. Oprogramowanie umożliwia składanie zamówień w dwóch formach:

• w formie tzw. Electronic Data Interchange (dalej: „EDI”) polegającej na integracji systemu ERP klienta z Oprogramowaniem,
• w formie zamówienia złożonego przy użyciu platformy internetowej xxx.com.
  
  

Na podstawie art. 2.2. Umowy licencyjnej Spółce została udzielona ogólnoświatowa, niewyłączna i odwołalna licencja („Licencja”) do korzystania, publikowania, przesyłania i rozpowszechniania wewnętrznie lub zewnętrznie Oprogramowania. Wnioskodawca nie jest zarazem uprawniony do udzielenia sublicencji.

Jednocześnie, Spółka pragnie podkreślić, że poprzez publikowanie, przesyłanie i rozpowszechnianie Oprogramowania rozumieć należy udostępnienie go ostatecznym klientom, co wynika z jego natury (jako platformy służącej do kontaktu z klientami i umożliwiania im składania zamówień). Dzięki temu, klienci mogą szybko i efektywnie zamówić interesujący ich Produkt. Spółka nie dystrybuuje (nie odsprzedaje) kopii Oprogramowania ani licencji na korzystanie z niego. Taka forma udostępnienia jest naturalną konsekwencją wykorzystywania przez Spółkę funkcjonalności Oprogramowania na własny użytek.

Jedocześnie, zgodnie z art. 4.4 Umowy licencyjnej, Spółka nie jest uprawniona do cedowania, przenoszenia, przekazywania lub jakiejkolwiek sprzedaży licencji, praw lub zobowiązań związanych z Oprogramowaniem, które zostały udzielone na podstawie Licencji, bez uprzedniej zgody Licencjodawcy. Wnioskodawca wskazuje, że Licencjodawca nie udzielił mu takiej zgody.

Zgodnie z art. 1.03 Umowy licencyjnej, Oprogramowanie stanowi chronioną prawem autorskim aplikację, stworzoną przez Licencjodawcę. Aplikacja przechowywana jest zdalnie na serwerze, a jej udostępnienie następuje poprzez sieć Internet za pomocą interfejsu przeglądarki internetowej.

W związku z powyższym, Oprogramowanie zostaje udostępnione Spółce na zasadzie SaaS (Software as a Service), jako niewymagające instalacji i dostępne na urządzeniach należących do Spółki z poziomu przeglądarki. Spółka wskazuje, że przedmiotem licencji jest w istocie udostępnienie funkcjonalności Oprogramowania umieszczonego na serwerze.

Z kolei zgodnie z art. 2.2. Umowy licencyjnej, Licencjodawca pozostaje uprawniony do korzystania z Oprogramowania, jak również do jego uruchamiania, reprodukowania, modyfikowania, publikowania, wykonywania, przesyłania i rozpowszechniania (zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie).

Zgodnie z art. 2.1 oraz 2.3. Umowy licencyjnej, Licencjodawca jest właścicielem wszystkich praw, tytułów i udziałów w Oprogramowaniu, a także pozostaje wyłącznie uprawnionym do wszczynania, nadzorowania i obrony ewentualnych działań, powództw oraz postępowań sądowych związanych z naruszeniem praw autorskich do Oprogramowania.

Na podstawie zawartej Umowy licencyjnej, Wnioskodawca ponosi opłaty na rzecz Licencjodawcy (dalej: „Opłata licencyjna”). Opłata licencyjna kalkulowana jest w oparciu o wolumen sprzedaży zrealizowanej do klientów, którzy złożyli zamówienia za pośrednictwem udostępnionego Oprogramowania. Sprzedaż ta rozumiana jest jako wolumen zafakturowanej przez Spółkę na rzecz zewnętrznych klientów, w ciągu pełnego roku kalendarzowego, sprzedaży produktów ze stali specjalistycznej oraz stali nierdzewnej, na które zamówienia złożono za pomocą Oprogramowania.

Wysokość Opłaty licencyjnej została ustalona w następujący sposób:

• zamówienia złożone w formie EDI: 0,45% wartości zamówień,
• zamówienia złożone przy użyciu platformy internetowej xxx.com: 0,85% wartości zamówień.
  
  

W ten sposób Opłata licencyjna należna Licencjodawcy jest bezpośrednio skorelowana z wartością przychodu osiągniętego przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą Produktów, a wysokość samej Opłaty licencyjnej stanowi wartość zmienną, uzależnioną od ilości sprzedanych przez Spółkę Produktów. Opłata licencyjna jest jednocześnie elementem kalkulacji ceny Produktów.

Brak posiadania Licencji uniemożliwiłby Spółce w praktyce działalność operacyjną polegającą na sprzedaży Produktów. Dzięki udostępnionej Licencji, Spółka jest w stanie szybko i efektywnie zrealizować zamówienia od klientów, co przekłada się na skuteczną i dochodową dystrybucję Produktów i dotarcie do zewnętrznego odbiorcy. Tym samym, dzięki zawarciu Umowy licencyjnej i ponoszeniu Opłaty licencyjnej, Spółka może prowadzić i rozwijać swoją działalność, tj. może szybko i sprawnie dotrzeć do szerokiego grona potencjalnych klientów.

Wnioskodawca wykorzystuje Oprogramowanie na swój wewnętrzny, własny użytek, do prowadzenia działalności gospodarczej - Oprogramowanie stanowi bowiem platformę internetową służącą do sprzedaży Produktów i kontaktu z zewnętrznymi klientami. Jednocześnie, w ramach Umowy licencyjnej nie dochodzi do przeniesienia na Spółkę praw autorskich (i praw pokrewnych).

Spółka wskazuje, że w ramach Umowy licencyjnej nabywa bardzo wąski zakres uprawnień, które sprowadzają się do uzyskania dostępu do Oprogramowania jako użytkownik oraz korzystania z jego funkcjonalności, zgodnie z przeznaczeniem. Wnioskodawca może korzystać z danego programu, lecz nie jest on upoważniony do udzielania dalszych sublicencji na rzecz innych podmiotów lub do sprzedaży praw autorskich do nich. Spółka w ramach Licencji posiada ograniczone, niewyłączne prawo do korzystania z funkcjonalności Oprogramowania na cele wewnętrzne jako użytkownik końcowy bez możliwości modyfikowania go, dokonywania w nim jakichkolwiek zmian, sublicencjonowania lub jego rozpowszechniania (w rozumieniu innym niż udostępnienie go klientom w celu realizacji zamówień).

Mając na uwadze powyższe, Spółka jest zainteresowana potwierdzeniem, czy Opłata Licencyjna powinna podlegać ograniczeniom w możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynikającym z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (zarówno w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., jak również w brzmieniu obowiązującym do (winno być: „od”) 1 stycznia 2019 r. Ponadto, Spółka pragnie potwierdzić, czy wartość Opłaty licencyjnej, podlega podatkowi u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Opłata licencyjna stanowi jedną z kategorii należności, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym os osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm. dalej ustawa o CIT”), a przez to jej wypłata podlega tzw. podatkowi u źródła? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z którym Opłata licencyjna nie stanowi żadnej z kategorii należności, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a przez to jej wypłata nie podlega tzw. podatkowi u źródła.

Kategorie płatności rodzące obowiązek płatniczy.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz 22 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są co do zasady obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat (tzw. podatek u źródła).

Powyższy przepis uzależnia zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową od udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Jednocześnie, zgodnie z powyższą regulacją, przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje na określone w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychody z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei przepis art. 21 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje na uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez tzw. nierezydentów przychody z następujących tytułów:

• odsetki i określone kategorie należności licencyjnych (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT),
• ponoszone w określonych sytuacjach opłaty za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej (art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT),
• przychody z tytułu określonych kategorii usług niematerialnych (art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT),
• niektóry kategorie opłat za wywóz ładunków i pasażerów (art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT),
• niektóre przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej (art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT).
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (czyli tzw. nierezydenci), podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów uważa się dochody (przychody) m.in. z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby prawne mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z art. 22a ustawy o CIT, przepisy art. 20-22 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z powyższymi przepisami, aby dana należność rodziła obowiązek poboru tzw. podatku u źródła, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, musi stanowić jedną z należności, o której mowa w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, Opłata licencyjna nie stanowi żadnego z przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 1 oraz 21 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności nie stanowi ona żadnej z należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, wskazuje na następujące typy przychodów:

1. z odsetek,
2. z praw autorskich lub praw pokrewnych,
3. z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw,
4. z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego,
5. z należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego,
6. z należności za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).
   
   

Wnioskodawca wskazuje, że z oczywistych względów Opłata licencyjna nie stanowi odsetek, ani należności, o których mowa w pkt 3-6 powyżej. Jej przedmiotem jest bowiem Licencja dostęp do funkcjonalności Oprogramowania. Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy Opłata licencyjna nie stanowi również należności z praw autorskich lub praw pokrewnych. Poniżej Spółka przedstawia szczegółową argumentację w tym zakresie.

Opłata licencyjna jako przychód z tytułu praw autorskich.

Opłata licencyjna stanowi wynagrodzenie za udzielenie Licencji na Oprogramowanie (na możliwość korzystania z funkcjonalności Oprogramowania). Licencja ma charakter ogólnoświatowy, niewyłączny i odwołalny. Jej przedmiotem jest korzystanie, publikowanie, przesyłanie i rozpowszechnianie wewnętrznie lub zewnętrznie Oprogramowania.

Co istotne, w wypadku Licencji publikowanie, przesyłanie i rozpowszechnianie Oprogramowania oznacza możliwość udostępniania go ostatecznym klientom, co wynika z jego natury (jako platformy służącej do kontaktu z klientami i umożliwiania im składania zamówień). Jednocześnie, Spółka nie dystrybuuje (nie odsprzedaje) kopii Oprogramowania ani licencji na korzystanie z niego. Nie jest ona także uprawniona do cedowania, przenoszenia, przekazywania lub jakiejkolwiek sprzedaży licencji, praw lub zobowiązań związanych z Oprogramowaniem, które zostały udzielone na podstawie Licencji, bez uprzedniej zgody Licencjodawcy. Spółka nie otrzymała takiej zgody, a tym samym nie jest na podstawie Licencji uprawniona do powyższych działań.

Jak wskazano powyżej, przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wskazuje m.in. na przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 22a ustawy o CIT, przepisy m.in. art. 21 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z uwagi na fakt, iż Licencjodawca jest rezydentem podatkowym Wielkiego Księstwa Luksemburga zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Luksemburgu dnia 14 czerwca 1995 r., zmieniona Protokołem sporządzonym w Luksemburgu dnia 7 czerwca 2012 r., zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Luksemburg dnia 7 czerwca 2017 r. („PL-LU UPO”).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 PL-LU UPO, określenie „należności licencyjne” oznacza m.in. „wszelkiego rodzaju wynagrodzenia uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego”. Przepis ten nie odnosi się wprost do programów komputerowych.

Wnioskodawca wskazuje, że interpretując przepisy zawarte w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych pomiędzy Polską, a innymi państwami należy także zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w niej postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Tym samym, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zgodnie z pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego.

Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego.

Niemniej, zgodnie z pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Zarazem, zgodnie z pkt 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

Na podstawie powołanych przepisów i definicji należności licencyjnych w polskim ustawodawstwie należy zatem uznać, że należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych zawartych w art. 12 ust. 3 PL-LU UPO.

Niemniej, na podstawie art. 3 ust. 2 PL-LU UPO, przy stosowaniu tej konwencji przez „Umawiające się Państwo”, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie PL-LU UPO.

Pojęcie „praw autorskich” nie zostało zdefiniowane w PL-LU UPO. W związku z tym, aby można było uznać, że Spółka zawarła skuteczną umowę licencyjną na korzystanie z prawa autorskiego do programu komputerowego i która może być objęta dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, konieczne jest sięgnięcie do przepisów krajowych w celu ustalenia znaczenia pojęcia „prawo autorskie”.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 880 z późn. zm. winno być: Dz. U z 2019 r., poz. 1231, dalej: „ustawa o prawie autorskim”), przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie natomiast z art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego są m.in. programy komputerowe. W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, co do zasady programy komputerowe podlegają ochronie według takich samych zasad, jak utwory literackie.

Wnioskodawca wskazuje, że aby uznać daną płatność za należność z tytułu praw autorskich lub praw pokrewnych, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, konieczne jest przejście majątkowych praw autorskich do nabywanego prawa (w tym przypadku - programu komputerowego).

Zgodnie z art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, obejmują prawo do:

• trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
• tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
• rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
  
  

Tymczasem, zgodnie z Umową licencyjną Licencjobiorca uzyskuje licencję o charakterze ogólnoświatowym, niewyłącznym i odwołalnym, której przedmiotem jest uzyskanie dostępu do funkcjonalności Oprogramowania znajdującego się na serwerze. Licencja pozwala w zakresie Oprogramowania na:

• korzystanie,
• publikowanie, przesyłanie i rozpowszechnianie - wewnętrznie lub zewnętrznie.
  
  

Co istotne, w wypadku Licencji publikowanie, przesyłanie i rozpowszechnianie Oprogramowania oznaczają możliwość udostępniania go ostatecznym klientom, w celu składania przez nich zamówień. Stanowi to oczywistą konsekwencję roli Oprogramowania jako platformy służącej do kontaktu z klientami i umożliwiania im składania wspomnianych zamówień. Taka forma udostępnienia Oprogramowania jest niezbędna dla pełnej i sprawnej obsługi klientów. Nie stanowi zatem rozpowszechniania w rozumieniu art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim, a jedynie formę korzystania przez Spółkę z podstawowej funkcji Oprogramowania, jaką jest kontakt z klientami. W szczególności nie stanowi ono formy zawarcia dalszej umowy licencyjnej/sublicencji.

Jednocześnie, Spółka nie dystrybuuje (nie odsprzedaje) kopii Oprogramowania ani licencji na korzystanie z niego. Nie jest ona także uprawniona do cedowania, przenoszenia, przekazywania lub jakiejkolwiek sprzedaży licencji, praw lub zobowiązań związanych z Oprogramowaniem, które zostały udzielone na podstawie Licencji, bez uprzedniej zgody Licencjodawcy. Spółka nie otrzymała takiej zgody, a tym samym nie jest na podstawie Licencji uprawniona do powyższych działań.

Ponadto, zgodnie z Umową licencyjną, Licencjodawca:

• pozostaje uprawniony do korzystania, uruchamiania, reprodukowania, modyfikowania, publikowania, wykonywania, przesyłania i rozpowszechniania - zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie - Oprogramowania,
• pozostaje właścicielem wszystkich praw, tytułów i udziałów w Oprogramowaniu,
• pozostaje wyłącznie uprawnionym do wszczynania, nadzorowania i obrony ewentualnych działań, powództw oraz postępowań sądowych związanych z naruszeniem praw autorskich do Oprogramowania.
  
  

Powyższe oznacza, że autorskie prawa majątkowe do Oprogramowania w rozumieniu art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim pozostają przy Licencjodawcy.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż udzielenie Licencji nie przenosi żadnych praw autorskich do Oprogramowania. Spółka nie nabyła prawa do kopiowania, powielania bądź modyfikowania Oprogramowania. Spółka nie ma także prawa do dokonywania jakichkolwiek zmian w Oprogramowaniu.

Spółka ma jedynie możliwość korzystania z funkcjonalności udostępnionego egzemplarza Oprogramowania na własne potrzeby, na co wskazuje w szczególności postanowienie Umowy licencyjnej, zgodnie z którym Oprogramowanie to jest przechowywane na zdalnym serwerze i udostępnione za pomocą sieci Internet poprzez interfejs przeglądarki.

Na tle tego należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 52 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.

Podsumowując, Umowa licencyjna nie przenosi na Spółkę żadnych praw autorskich do Oprogramowania (w rozumieniu art. 74 ust. 4 Ustawy o prawie autorskim) i stanowi w istocie formę licencji tzw. end-user (użytkownika końcowego). W szczególności Spółka w oparciu o Licencję nie jest uprawniona do zwielokrotniania, rozpowszechniania czy modyfikowania Oprogramowania. W związku z tym, nie stanowi ona żadnej z należności, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W związku z tym, Opłata licencyjna nie stanowi żadnej z kategorii należności, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a przez to jej wypłata nie podlega tzw. podatkowi u źródła.

Praktyka podatkowa. 

Wnioskodawca wskazuje, że stanowisko, zgodnie z którym opłaty za licencję tzw. end-user (użytkownika końcowego) nie stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT zostało również potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych. Tytułem przykładu Spółka wskazuje na:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 kwietnia 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.36.2020.2.OK,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 marca 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.609.2019.1.BKD,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 czerwca 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.166.2018.1.BG.
  
  

W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Opłata licencyjna nie stanowi żadnej z kategorii należności, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a przez to jej wypłata nie podlega tzw. podatkowi u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie wniosku tj. w zakresie pytania nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego W …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.