2020.07.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.8.2020.3.EC
z 17 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2019 r. (data wpływu 9 stycznia 2020 r.) uzupełnione pismem z dnia 11 marca 2020 r. (data nadania 11 marca 2020 r., data wpływu 17 marca 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 28 lutego 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.8.2020.1.AC (data doręczenia 4 marca 2020 r.) oraz uzupełnione pismem z dnia 26 maja 2020 r. (data nadania 1 czerwca 2020 r., data wpływu 8 czerwca 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 24 kwietnia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.8.2020.2.AC (data doręczenia 9 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego (pytanie nr 1, 2, 4 i 5) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 28 lutego 2020 r. (data nadania 28 lutego 2020 r., data doręczenia 4 marca 2020 r.) Nr 0114-KDIP3-1.4011.8.2020.1.AC oraz pismem z dnia 24 kwietnia 2020 r. (data nadania 24 kwietnia 2020 r., data doręczenia 9 maja 2020 r.) Nr 0114-KDIP3-1.4011.8.2020.2.AC, tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 11 marca 2020 r. (data nadania 11 marca 2020 r., data wpływu 17 marca 2020 r.) oraz pismem z dnia 26 maja 2020 r. (data nadania 1 czerwca 2020 r., data wpływu 8 czerwca 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 15.06.2018 r. Wnioskodawczyni, prowadząca działalność gospodarczą pod firmą X zawarła z B Spółka z o.o. z siedzibą w W. umowę o wykonanie i przeniesienie własności obiektu w technologii modułowej. Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej jest prowadzenie placówek wychowania przedszkolnego.

Umowa o wykonanie i przeniesienie własności obiektu w technologii modułowej określała termin wykonania przedmiotu umowy do dnia 30.08.2018 r.

Na podstawie umowy o wykonanie i przeniesienie własności obiektu w technologii modułowej B Spółka z o.o. zobowiązało się, do:

Wykonania i przeniesienia na Wnioskodawczynię własności części składowych obiektów wykonanych w technologii modułowej prefabrykowanej o powierzchni użytkowej około 238 m², skonstruowanego w formie modułów, zamontowanych na działce należącej do Wnioskodawczyni;
Wykonania fundamentów pod budynek na podstawie wytycznych przedstawionych w projekcie budowlanym.

Ponadto, z załącznika nr 1 do umowy z dnia 15.06.2018 r. wynika, że wykonanie i montaż konstrukcji nowego obiektu modułowego obejmowało następujące prace:

Wykonanie warsztatowe obiektu modułowego typu K(…);
Transport do miejscowości W., ul. (…), dz. ew. nr (…);
Praca dźwigu typu (…) w trakcie rozładunku i montażu;
Montaż modułów obiektu typu K(…);
Obsługa geodezyjna w zakresie wytyczenia budynku i przyłączy: woda, kanalizacja, gaz;
Wykonanie fundamentów punktowych;
Wykonanie i podłączenie instalacji zewnętrznych budynku (woda, kanalizacja, gaz);
Niwelacja terenu;
Wykonanie muru PPoŻ;
Demontaż i montaż ogrodzenia;
Wydanie certyfikatów oraz aprobat technicznych na użyte przy produkcji modułów materiały i urządzenia.

Wnioskodawczyni zobowiązała się natomiast do:

Protokolarnego udostępnienia terenu;
Zapewnienia odpowiedniego dojazdu do budynku dla transportu i dźwigu oraz dostępu do i dojazdu dla ekipu montażowej;
Udostępnienia energii elektrycznej do wykonania prac związanych z realizacją przedmiotu umowy;
Udostępnienia miejsca na składowanie dostarczonych elementów w terminach i ilości uzgodnionej pisemnie nie później niż 5 dni przed zamierzonym terminem dostarczenia ww. elementów, o ile zachodziłaby kolizja z innymi niż wskazane w umowie potrzebami Wnioskodawczyni;
Udostępnienia miejsca na zaplecze budowy;
Odbioru odpadów pozostałych w trakcie budowy;
Wystawienia dokumentu referencyjnego po zakończeniu inwestycji lub na pisemną prośbę wykonawcy opinii o wykonawcy w trakcie realizacji;
Wyrażenia zgody na zamieszczenie form reklamowych na terenie budowy w trakcie jej realizacji;
Realizacji harmonogramu finansowego.

Za wykonanie przedmiotu umowy B Sp. z o.o. miała otrzymać wynagrodzenie w kwocie 757.850,02 zł netto, powiększonej o wartość podatku VAT. Na podstawie aneksu nr 2 do umowy strony ustaliły dopłatę do oświetlenia w kwocie 5.400 zł netto. Wnioskodawczyni zakupu środka trwałego dokonała ze środków własnych oraz z zaciągniętego kredytu. Wnioskodawczyni jednocześnie prowadząc placówkę oświatową czerpie część dochodów z dotacji oświatowej.

Wniosek zawierał braki formalne, w związku z tym Organ podatkowy pismem z dnia 28 lutego 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.8.2020.1.AC wezwał Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia poprzez:

Jednoznaczne i wyczerpujące doprecyzowanie opisu stanu faktycznego, a mianowicie wskazanie:
1. Symbolu KŚT: grupa, podgrupa, rodzaj dla kontenerowego obiektu modułowego?
2. Czy kontenerowy obiekt modułowy spełnia definicję środka trwałego, w rozumieniu z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
3. Jakie konkretnie „elementy towarzyszące” odnoszą się do kontenerowego obiektu modułowego? (proszę opisać).
4. Czy „elementy towarzszące” kontenerowego obiektu budowlanego stanowią odrębne środki trwałe? Jeśli tak, należy wskazać KŚT - grupę, podgrupę, rodzaj.
5. Czy kontenerowy obiekt modułowy jest/będzie wykorzystywany w prowadzonej przez Panią pozarolniczej działalności gospodarczej?
6. Kiedy został przekazany do używania kontenerowy obiekt modułowy o którym mowa we wniosku?
7. Czy zakup kontenerowego obiektu modułowego sfinansowany został w całości/części dotacją? (proszę dokładnie opisać)?
Przeformułowanie pytania oznaczonego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Nr 1 w taki sposób, aby wniosek dotyczył zapytania o wykładnię konkretnych przepisów prawa podatkowego i ich zastosowania w opisanym zdarzeniu przyszłym oraz by w konsekwencji możliwe było wydanie w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej - interpretacji przepisów prawa podatkowego
Przedstawienie własnego jednoznacznego stanowiska w sprawie, adekwatnego do przeformułowanego pytania nr 1 i przedstawionego stanu faktycznego.
Przedstawienie własnego jednoznacznego stanowiska w sprawie, adekwatnego do zadanego pytania oznaczonego Nr 4 i przedstawionego stanu faktycznego.

Wnioskodawczyni w wyznaczonym terminie w piśmie z dnia 11 marca 2020r. (data wpływu 17 marca 2020 r.) uzupełniła wniosek oraz doprecyzowała przedstawiony stan faktyczny a mianowicie wskazała, że :

Kontenerowy obiekt modułowy w Klasyfikacji Śródków Trwałych należy zaliczyć do grupy 1, podrupy 10, rodzaju 107.
Kontenerowy obiekt modułowy spełnia definicję środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Elementy towarzyszące odnoszące się do kontenerowego obiektu modułowego to przyłącza wody, gazu, prądu oraz wjazdu do pawilonu.
Elementy towarzyszące odnoszące się do kontenerowego obiektu modułowego można uznać za środki trwałe oraz sklasyfikować w następujący sposób:
- przyłącze wody, gazu i prądu - grupa 2, podgrupa 21, rodzaj 210
- wjazd na posesję - grupa 2, podgrupa 22, rodzaj 220.
Zgodnie z art. 160 ust. 1 ustawy - Prawo oświatowe prowadzenie szkoły lub placówki, zespołu, o którym mowa w art. 182 tej ustawy, oraz innej formy wychowania przedszkolnego nie jest działalnością gospodarczą, a osoby prowadzące tego rodzaju placówki prowadzą działalność oświatową. Odpowiadając na pytanie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kontenerowy obiekt modułowy jest wykorzystywany w prowadzonej działalności oświatowej.
Kontenerowy obiekt modułowy został przekazany do używania w sierpniu 2019 r.
Kontenerowy obiekt modułowy został zakupiony w połowie ze środków własnych a w połowie ze środków pochodzących z kredytu inwestycyjnego.

W związku z wątpliwościami, które pojawiły się po uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, pismem z dnia 24 kwietnia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.8.2020.2.AC ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania.

Wniosek należało uzupełnić poprzez:

Wyjaśnienie w jakim celu zostało zadane pytanie oznaczone we wniosku ORD-IN Nr 1, które de facto nie zostało przeformułowane w sposób umożliwiający tut. organowi wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Z treści tego pytania wynika, że Wnioskodawca oczekuje od organu potwierdzenia, że kontenerowy obiekt modułowy spełnia przesłanki uznania go za środek trwały oraz czy dokonał właściwej klasyfikacji kontenerowego obiektu modułowego do określonej grupy KŚT.

Ponadto organ, stwierdził, że pytanie oznaczone nr 2 jest pytaniem warunkowym, uzależnionym od odpowiedzi na pierwsze pytanie. Oznacza to, że organ nie może odnieść się do tak zadanego pytania.

W związku z tym należy przeformułować pytanie Nr 1 i 2 oraz przedstawić własne stanowisko adekwatne do każdego przeformułowanego pytania w taki sposób, aby tut. Organ podatkowy mógł dokonać jednoznacznej wykładni konkretnych przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczących sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawcy w kontekście jego odpowiedzialności podatkowej w trybie przewidzianym w art. 14b Ordynacji podatkowej.

Organ prosi o wyjaśnienie istoty treści pytania Nr 3, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, z którego wynika że kontenerowy obiekt modułowy nie został sfinansowany z dotacji. W tej sytuacji pytanie Nr 3 jest bezprzedmiotowe.

Odnosząc się natomiast do zagadnienia zaprezentowanego w pytaniu Nr 4, Organ zauważa, że treść ponownie przedstawionego stanowiska jest nieadekwatna i niespójna z przedstawionym stanem faktycznym.

W związku z tym Organ ponownie prosi o przedstawienie własnego jednoznacznego stanowiska w sprawie, adekwatnego do sprecyzowanego pytania Nr 4.

Organ jednocześnie prosi o doprecyzowanie stanu faktycznego poprzez wskazanie:

Czy kontenerowy obiekt modułowy jest trwale związany z gruntem?
Czy okres używania kontenerowego obiektu modułowego będzie przekraczał 1 rok?
Czy elementy towarzyszące jako przyłącza wody, gazu, prądu oraz wjazdu do pawilonu zostały dokonane tylko dla kontenerowego obiektu modułowego, czy też obsługują inne budynki? (proszę dokładnie i precyzyjnie opisać).
Czy ww. elementy towarzyszące są stałym elementem kontenerowego obiektu modułowego?
Czy ww. elementy towarzyszące obsługują inne budynki i stanowią odrębny środek trwały (proszę dokładnie opisać?.
Czy na działce na której jest posadowiony kontenerowy obiekt modułowy znajdują się inne obiekty budowlane? Jeśli tak to jakie?

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 24 kwietnia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.8.2020.2.AC Wnioskodawczyni uzupełniła opis stanu faktycznego, ponownie sprecyzowała pytania oraz własne stanowisko.

W uzupełnieniu opisu stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała, że:

Umowa o wykonanie i przeniesienie własności obiektu w technologii modułowej określała termin wykonania przedmiotu umowy do dnia 30.08.2018 r. Na podstawie umowy o wykonanie i przeniesienie własności obiektu w technologii modułowej B Spółka z o.o. zobowiązała się, do:

Wykonania i przeniesienia na Wnioskodawczynię własności części składowych obiektów wykonanych w technologii modułowej prefabrykowanej o powierzchni użytkowej około 238 m², skonstruowanego w formie modułów, zamontowanych na działce należącej do Wnioskodawczyni;
Wykonania fundamentów pod budynek na podstawie wytycznych przedstawionych w projekcie budowlanym.

Przeważającym przedmiotem działalności Wnioskodawczyni jest prowadzenie placówek wychowania przedszkolnego. Zgodnie z art. 160 ust. 1 ustawy - Prawo oświatowe prowadzenie szkoły lub placówki, zespołu, o którym mowa w art. 182 tej ustawy, oraz innej formy wychowania przedszkolnego nie jest działalnością gospodarczą, a osoby prowadzące tego rodzaju placówki prowadzą działalność oświatową. Wnioskodawczyni otrzymuje z budżetu gminy dotację na prowadzenie przedszkola i realizację zadań placówki. Wnioskodawczyni nie otrzymała dotacji celowej na zakup lub budowę budynku, zaś przedmiotowy kontenerowy obiekt modułowy został zakupiony w połowie ze środków własnych a w połowie ze środków pochodzących z kredytu inwestycyjnego.

Kontenerowy obiekt modułowy, którego dotyczy wniosek jest wykorzystywany w prowadzonej działalności oświatowej. Kontenerowy obiekt modułowy spełnia definicję środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w Klasyfikacji Śródków Trwałych należy zaliczyć do grupy 1, podrupy 10, rodzaju 107.

B. Sp. z o.o. zobowiązana była do wykonania obiektu w technologii modułowej wraz z elementami towarzyszącymi. Elementy towarzyszące odnoszące się do kontenerowego obiektu modułowego to przyłącza wody, gazu, prądu oraz wjazdu do pawilonu. Elementy towarzyszące w postaci wody, gazu i prądu nie zostały dokonane tylko dla kontenerowego obiektu modułowego, lecz stanowią przedłużenie nitek zasilających budynek murowany znajdujący się na tej samej działce. Na działce, oprócz kontenerowego obiektu modułowego znajdują się także trzy domy murowane i wjazd do pawilonu stanowi wjazd do każdego budynku.

Przedłużone nitki elementów towarzyszących zasilające kontenerowy obiekt modułowy stanowią jego stały element. Elementy towarzyszące odnoszące się do kontenerowego obiektu modułowego można uznać za odrębne środki trwałe oraz sklasyfikować w następujący sposób:

przyłącze wody, gazu i prądu - grupa 2, podgrupa 21, rodzaj 210
wjazd na posesję - grupa 2, podgrupa 22, rodzaj 220.

Kontenerowy obiekt modułowy jest trwale związany z gruntem. Został przekazany do używania w sierpniu 2019 r., zaś okres jego użytkowania będzie przekraczał rok. Wartość początkowa kontenerowego obiektu modułowego wynosiła 938.797,53 zł brutto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy budynek powstały jako kontenerowy obiekt modułowy spełnia wymogi określone w art. 22a ustawy o podatku dochodowym dla zaliczenia go do środków trwałych, od których można dokonywać odpisów amortyzacyjnych?
Czy dla kontenerowego obiektu modułowego wykorzystywanego jako placówka wychowania przedszkolnego roczna stawka amortyzacji wynosi 2,5% jak dla budynków niemieszkalnych?
Czy dotacje otrzymywane od gminy na realizację zadań placówki wychowania przedszkolnego, niestanowiące dotacji celowej na zakup budynku, podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy w opisanym stanie faktycznym, uwzględniając początkową wartość kontenerowego obiektu modułowego oraz zastosowanie rocznej stawki amortyzacji w wysokości 2,5% okres amortyzacji kontenerowego obiektu modułowego będzie wynosić 40 lat?
Czy w opisanym stanie faktycznym istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania Nr 1, 2, 4 i 5. Natomiast odpowiedź na pytanie Nr 3 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Budynek uznawany za środek trwały, to obiekt budowlany będący budynkiem w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane budynkiem jest obiektem budowlanym trwale związanym z gruntem, wydzielonym z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadającym fundamenty i dach. Zarówno budynek, budowla, jak również obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych stanowi obiekt budowlany.

Art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego definiuje natomiast pojęcie tymczasowego obiektu budowlanego. Zgodnie z tym przepisem tymczasowym obiektem budowlanym jest obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Z powyższego wynika, że przedszkole kontenerowe zalicza się do tymczasowych obiektów budowlanych i może zostać uznane za budynek.

Kontenerowy obiekt modułowy posiada fundamenty, dach oraz przegrody budowlane w postaci ścian, toteż spełnia niezbędne przesłanki dla uznania go za budynek.

Na podstawie zawartej umowy o wykonanie i przeniesienie własności obiektu w technologii modułowej Wnioskodawczyni nabyła własność wybudowanego obiektu. W budynku utworzono placówkę wychowania przedszkolnego, a więc jest on wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością.

Mając zaś na względzie charakter prowadzonej działalności, nie powinno budzić wątpliwości, że przewidywany okres używania budynku przekracza rok. W związku z powyższym, wybudowany kontenerowy obiekt modułowy powinien zostać uznany za środek trwały podlegający amortyzacji.

Kwestia właściwej klasyfikacji danego środka trwałego została uregulowana w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 03.10.2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT. Obiekt kontenerowy, w zależności od swoich właściwości i przeznaczenia można sklasyfikować jako budynki niemieszkalne (podgrupa 10), kontenery (rodzaj 681) albo narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane (podgrupa 80).

W świetle ww. rozporządzenia kontenerami są kontenery przewoźne i przesuwne zarówno uniwersalne, jak i specjalne służące do przewozu towarów (wyrobów) przemysłowych oraz produktów rolnych i leśnych transportem (taborem): wodnym, lądowym oraz lotniczym. Powinny posiadać pojemność mniejszą niż 5 m3 oraz odpowiednią wytrzymałość konstrukcji, pozwalającą na wielokrotne jego użytkowanie.

Możliwość zakwalifikowania kontenera jako narzędzia, przyrządu, ruchomości lub wyposażenia, gdzie indziej niesklasyfikowanego istnieje, gdy kontener wykorzystywany jest jako kiosk, budka, domek kampingowy, zadaszenie ochronne i podobne różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem albo tablica reklamowa ustawiona na powierzchni gruntu, niezwiązana w sposób trwały z gruntem.

Do budynków niemieszkalnych zaliczonych do podgrupy 10 należą m. in. budynki oświaty, nauki i kultury oraz budynki sportowe. Rodzaj 107 obejmuje takie budynki jak przedszkola. Z uwagi na przeznaczenie obiektu modułowego należy zaliczyć go właśnie do rodzaju 107.

Elementy towarzyszące odnoszące się do kontenerowego obiektu modułowego to przyłącza wody, gazu, prądu oraz wjazdu do pawilonu. Przyłącza te nie zostały stworzone dla tego obiektu, lecz przedłużono nitki zasilające inny budynek znajdujący się na działce. W związku z wybudowaniem przedłużenia przyłącza należy uznać za środki trwałe na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zakwalifikować do grupy 2, podgrupy 21, rodzaju 210. Wjazd na działkę, na której znajdują się trzy inne budynki należy uznać za środek trwały na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób zakwalifikować do grupy 2, podgrupy 22, rodzaju 220.

Podsumowując, kontenerowy obiekt modułowy spełnia przesłanki dla uznania go za środek trwały, od którego dokonywane mogą być odpisy amortyzacyjne.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku środków trwałych w postaci budynków odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ich wartości początkowej. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych.

Z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 11 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dla środków trwałych posiadających symbol KŚT 10 (budynki niemieszkalne) roczna stawka amortyzacji wynosi 2,5%.

Do budynków niemieszkalnych zaliczonych do podgrupy 10 należą m. in. budynki oświaty, nauki i kultury oraz budynki sportowe. Rodzaj 107 obejmuje takie budynki jak przedszkola. Z uwagi na przeznaczenie przedmiotowego kontenerowego obiektu modułowego należy zaliczyć go do rodzaju 107.

W związku z powyższym, kontenerowy obiekt modułowy, którego dotyczy wniosek stanowi budynek niemieszkalny, w stosunku do którego roczna stawka amortyzacji wynosi 2,5%.

Ad. 4.

Art. 22h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje dokładnego okresu amortyzacji poszczególnych środków trwałych. Z przepisu tego wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Wartością początkową środka trwałego nabytego odpłatnie jest cena jego nabycia. Jako że wartość początkowa przedszkola modułowego wynosiła 938.797,53 zł brutto, zaś środek ten podlega rocznej stawce amortyzacji w wysokości 2,5%, to suma odpisów amortyzacyjnych zrównałaby się z wartością początku za 40 lat.

Ad. 5.

Art. 22j ww. ustawy przewiduje możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej. W przypadku budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dotyczy jednak używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Jako że przedszkole modułowe zostało wybudowane na zlecenie Wnioskodawczyni, a następnie B Sp. z o.o. przeniosło na nią własność nowego obiektu, to nie zachodzą przesłanki do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 updof nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22om, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 23c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

W myśl art. 22a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie − zwane także środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c pkt 1 omawianej ustawy podatkowej: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Oznacza to, że wymienione w art. 22a ust. 1 pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 23a ust. 2 updof,

są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,

są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustaw, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 22f ust. 3 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Jak wskazuje art. 22h ust. 1 pkt 1 updof, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 649).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Przez budynek w myśl art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 217.) należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale z gruntem związany, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zarówno budynek, budowla, jak również obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych stanowi obiekt budowlany.

Ponadto art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego - definiuje natomiast pojęcie tymczasowego obiektu budowlanego. Zgodnie z tym przepisem tymczasowym obiektem budowlanym jest obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

W świetle ww. rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) - kontenerami są kontenery przewoźne i przesuwne zarówno uniwersalne, jak i specjalne służące do przewozu towarów (wyrobów) przemysłowych oraz produktów rolnych i leśnych transportem (taborem): wodnym, lądowym oraz lotniczym. Powinny posiadać pojemność mniejszą niż 5 m3 oraz odpowiednią wytrzymałość konstrukcji, pozwalającą na wielokrotne jego użytkowanie.

Do budynków niemieszkalnych zaliczonych do podgrupy 10 należą m. in. budynki oświaty, nauki i kultury oraz budynki sportowe. Rodzaj 107 obejmuje takie budynki jak przedszkola.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni na podstawie zawartej umowy o wykonanie i przeniesienie własności obiektu w technologii modułowej nabyła własność wybudowanego obiektu. W budynku utworzono placówkę wychowania przedszkolnego. Wnioskodawczyni wskazała, iż kontenerowy obiekt modułowy zgodnie z Klasyfikacją Śródków Trwałych należy zaliczyć do grupy 1, podrupy 10, rodzaju 107. Okres używania kontenerowego obiektu modułowego będzie przekraczał rok. Jednocześnie kontenerowy obiekt modułowy spełnia definicję środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”.

Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

„kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);

„składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);

„zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);

„kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

W świetle powyższego budynek powstały jako kontenerowy obiekt modułowy, spełnia wymogi określone w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi środek trwały, od którego można dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto wskazać należy, że dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Opierając się zatem wyłącznie na zawartych we wniosku informacjach, jeżeli w istocie budynek powstały jako kontenerowy obiekt budowlany stanowi odrębny środek trwały i prawidłowo został zakwalifikowany wg. Klasyfikacji Środków Trwałych - grupa 1, podgrupa 10, rodzaj 107 - to stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali niemieszkalnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynosi 2,5%. Prawidłowo zatem przyporządkowano stawkę amortyzacji do tego grupowania.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia wartości środka trwałego wskazać należy, że ustawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawczyni jest również możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 22j ust. 1 wskazanej ustawy.

Stosownie do przepisu art. 22i ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
1. 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
2. 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – 30 miesięcy;
dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4-10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
– dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Powyższy przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ww. ustawy – są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustawodawca w przepisie tym określił również minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, minimalny okres amortyzacji należy ustalić przez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku (lokalu) po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Inaczej niż w stosunku do innych środków trwałych, w przypadku budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ustawodawca nie określił, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby te środki trwałe można było uznać za używane lub ulepszone. Tym samym należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Natomiast wydatki na ulepszenie środków trwałych to nakłady poczynione na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i preferencyjnych), których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany lub ulepszony.

Jak wynika z powyższego, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. lokale nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone. Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedszkole modułowe zostało wybudowane na zlecenie Wnioskodawczyni, a następnie B Sp. z o.o. przeniosło na nią własność nowego obiektu.

Zatem nie zachodzą przesłanki do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin