Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.100.2020.3.JKU
z 14 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 marca 2020 r. (data wpływu 6 marca 2020 r.), uzupełnionym 23 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy z punktu widzenia przepisu art. 15 ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty reasekuracji biernej jako koszty bezpośrednio związane z przychodami z tytułu składki ubezpieczeniowej i poniesione w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, nawet jeżeli te koszty reasekuracji zostały rzeczywiście wydatkowane (zapłacone) przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora po zakończeniu tego roku podatkowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia z punktu widzenia przepisu art. 15 ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty reasekuracji biernej jako koszty bezpośrednio związane z przychodami z tytułu składki ubezpieczeniowej i poniesione w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, nawet jeżeli te koszty reasekuracji zostały rzeczywiście wydatkowane (zapłacone) przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora po zakończeniu tego roku podatkowego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 15 maja 2020 r. oraz 8 czerwca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.100.2020.1.JKU oraz 0111-KDIB1-3.4010.100.2020.2.JKU, wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 23 czerwca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zakładem ubezpieczeń. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera umowy ubezpieczenia przewidujące obowiązek wypłaty przez Wnioskodawcę odszkodowania w przypadku wystąpienia określonego ryzyka ubezpieczeniowego, w zamian za zapłatę składki ubezpieczeniowej przez ubezpieczającego.

Część ryzyk ubezpieczeniowych przyjmowanych do ubezpieczenia przez Wnioskodawcę jest reasekurowanych. Umowy reasekuracji przewidują udział reasekuratora w odszkodowaniach ubezpieczeniowych wypłacanych przez Wnioskodawcę w przypadku ewentualnego ziszczenia się ryzyka ubezpieczeniowego; ochrona reasekuracyjna jest Wnioskodawcy udzielana w zamian za zapłatę na rzecz reasekuratora składki z tytułu umowy reasekuracyjnej. Cedowanie przez zakład ubezpieczeń ryzyka ubezpieczeniowego na rzecz reasekuratora jest określane mianem reasekuracji biernej, natomiast składka płacona przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora z tytułu umowy reasekuracyjnej jest określana mianem kosztu reasekuracji biernej.

Przykładem umowy ubezpieczenia objętej reasekuracją jest umowa ubezpieczenia X. Jest to ubezpieczenie majątkowe, które może obejmować ubezpieczenie od ryzyka kradzieży, a także od ryzyka szkód wywołanych przez żywioły. Umowa ubezpieczenia X jest zawierana na okres dłuższy niż miesiąc.

Umowa ta może być również zawarta na okres jednego roku. Składka ubezpieczeniowa należna na rzecz zakładu ubezpieczeń od ubezpieczającego za rok ubezpieczenia (składka przypisana) może wynieść 1.200 zł., a udział w składce przypisanej należny od zakładu ubezpieczeń na rzecz reasekuratora (koszt reasekuracji biernej) może wynieść 10% składki przypisanej, czyli 120 zł. rocznie.

W opisanym wyżej przykładzie Towarzystwo, po zawarciu umowy ubezpieczenia, kwalifikuje do przychodów podatkowych (dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych) składkę przypisaną należną za cały okres ubezpieczenia (1.200 zł), jednocześnie tworząc rezerwę składek, która to rezerwa (stanowiąca koszt podatkowy) stopniowo maleje, proporcjonalnie do (również malejącego) okresu ubezpieczenia (rezerwa ta wynosi na początku 11/12 składki przypisanej, w kolejnym miesiącu 10/12 składki przypisanej, w jeszcze kolejnym 9/12 składki przypisanej itd.).

Gdy chodzi zaś o prawnopodatkową kwalifikację - w opisanym stanie faktycznym - kosztu reasekuracji biernej (czyli części składki ubezpieczeniowej należnej reasekuratorowi przejmującemu część ryzyka z umowy ubezpieczenia), to Towarzystwo kwalifikuje ten koszt jako koszt bezpośrednio związany z przychodami, przy czym również rozlicza ten koszt w czasie, proporcjonalnie do okresu obowiązywania umowy ubezpieczenia.

Odwołując się zatem do wartości przedstawionych w opisanym stanie faktycznym, dochodem podatkowym podlegającym opodatkowaniu w pierwszym miesiącu w danym roku obowiązywania umowy ubezpieczenia będzie 1.200 zł (składka przypisana jako przychód podatkowy) minus 1.100 zł (11/12 z 1.200 zł rezerwy składki jako koszt podatkowy) minus 10 zł (11/12 ze 120 zł, tj. z należnego reasekuratorowi udziału w składce ubezpieczeniowej). Rozpoznany koszt podatkowy w danym miesiącu danego roku (w zakresie reasekuracji jest to kwota 10 zł) odpowiada bowiem w tym przypadku rozpoznanemu w danym miesiącu danego roku przychodowi.

W konsekwencji koszty reasekuracji biernej są potrącalne w tym roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody, ale niezależnie od tego, czy tzw. składka przypisana została przez ubezpieczającego faktycznie uregulowana na rzecz zakładu ubezpieczeń w tym roku oraz niezależnie od tego, czy zakład ubezpieczeń faktycznie uregulował/zapłacił w danym roku należność na rzecz reasekuratora z tytułu reasekuracji biernej; koszt reasekuracji biernej podlega bowiem w zakładzie ubezpieczeń potrąceniu w tym roku, w którym został osiągnięty odpowiadający mu przychód, podczas gdy faktyczna wypłata przez zakład ubezpieczeń należności na rzecz reasekuratora może nastąpić później (np. z powodu późniejszego wystawienia faktury przez reasekuratora).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Czy z punktu widzenia przepisu art. 15 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 865 ze zmian.), koszty reasekuracji biernej jako koszty bezpośrednio związane z przychodami z tytułu składki ubezpieczeniowej i poniesione w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, nawet jeżeli te koszty reasekuracji zostały rzeczywiście wydatkowane (zapłacone) przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora po zakończeniu tego roku podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko sformułowane we wniosku i w uzupełnieniu wniosku), niezbędnym warunkiem potrącenia przez zakład ubezpieczeń kosztów reasekuracji biernej w roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, jest rozpoznanie przychodów z tytułu składki ubezpieczeniowej, rozpoznanie odpowiadających tym przychodom kosztów reasekuracji biernej oraz ustalenie związku (powiązania) między tymi przychodami a kosztami.

W ocenie Towarzystwa nie jest natomiast niezbędne, by - przy zachowaniu warunków określonych w poprzednim zdaniu - konieczne było dodatkowo rzeczywiste wydatkowanie kosztów reasekuracji biernej w tym roku (dokonanie faktycznej zapłaty przez zakład ubezpieczeń kwoty na rzecz reasekuratora).

Decydujące znaczenie dla możliwości zakwalifikowania danego kosztu jako kosztu podatkowego bezpośrednio związanego z przychodami ma bowiem rozpoznanie tego kosztu, rozpoznanie odpowiadającego temu kosztowi przychodu oraz istnienie związku przyczynowego między tym przychodem a kosztem. Przepis art. 15 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie daje natomiast podstaw do formułowania wniosku, że warunkiem zaliczenia kosztów reasekuracji biernej do kosztów podatkowych jest ich rzeczywiste wydatkowanie (zapłata). Zapłata może bowiem nastąpić w okresie późniejszym niż moment rozpoznania kosztu i rozpoznania odpowiadającego temu kosztowi w danym roku przychodu, które to okoliczności (rozpoznanie przychodu, rozpoznanie kosztu i ustalenie powiązania między nimi) mają rozstrzygające znaczenie dla kwalifikacji danego przychodu jako przychodu podatkowego i danego kosztu jako kosztu podatkowego (wystawienie faktury przez reasekuratora i jej uregulowanie przez zakład ubezpieczeń może bowiem nastąpić w późniejszym okresie).

Pojęcie „poniesienia kosztu” w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie może być bowiem utożsamiane w rzeczywistym wydatkowaniem czy zapłatą. Decydujące znaczenie dla kwalifikacji danego kosztu jako „poniesionego” w celu osiągnięcia przychodu ma bowiem ustalenie powiązania (odpowiedniości/związku przyczynowego) pomiędzy danym kosztem a przychodem.

Należy także mieć na względzie, że przyjęcie stanowiska przeciwnego (że przesłanką zaliczenia kosztów reasekuracji biernej do kosztów podatkowych jest ich rzeczywiste wydatkowanie/zapłata) prowadziłoby do naruszenia zasady odpowiedniości (symetrii) między przychodami podatkowymi a kosztami podatkowymi, a przez to do niesprawiedliwych skutków dla zakładu ubezpieczeń.

Przychodem zakładu ubezpieczeń z tytułu umowy ubezpieczenia (zarówno rachunkowym, jak i podatkowym) jest bowiem tzw. składka przypisana, tj. składka należna z tytułu umów ubezpieczenia (a nie tylko składka faktycznie wpłacona).

Przyjęcie poglądu, że przychodem podatkowym zakładu ubezpieczeń jest składka przypisana, zaś kosztem podatkowym jest koszt reasekuracji biernej dopiero po jego faktycznej zapłacie/uregulowaniu przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora, naruszałoby zasadę odpowiedniości (symetrii) między przychodami podatkowymi a kosztami podatkowymi. Przychód podlegałby bowiem zaliczeniu do przychodów podatkowych na zasadzie memoriałowej, podczas gdy powiązany z tym przychodem i pozostający z tym przychodem w związku przyczynowym koszt podatkowy, podlegałby zaliczeniu do kosztów podatkowych dopiero po jego faktycznym uregulowaniu (zapłacie).

W konsekwencji Towarzystwo stoi na stanowisku, że niezbędnym warunkiem potrącenia przez zakład ubezpieczeń kosztów reasekuracji biernej w roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody, jest rozpoznanie przychodów ze składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy ubezpieczenia, rozpoznanie odpowiadających tym przychodom kosztów reasekuracji biernej oraz ustalenie związku (powiązania) między tymi przychodami a kosztami, chociażby nawet koszty reasekuracji biernej zostały przez zakład ubezpieczeń rzeczywiście wydatkowane (zapłacone) na rzecz reasekuratora po zakończeniu tego roku podatkowego.

Towarzystwo powołuje się przy tym na treść wyroku WSA w Warszawie z 7 kwietnia 2004 r., sygn. akt III SA 733/02, CBOSA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• został właściwie udokumentowany;
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód);
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika (brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód), ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

W celu rozstrzygnięcia momentu zakwalifikowania określonych wydatków w ciężar kosztów podatkowych należy prawidłowo określić charakter tych kosztów w aspekcie podatkowym, albowiem samo uznanie określonych wydatków za koszty bezpośrednie, na gruncie przepisów ustaw niebędących przepisami prawa podatkowego (tj. ustawy o rachunkowości, czy przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tej ustawy), nie stanowi warunku wystarczającego do uznania tego wydatku za koszt bezpośrednio związany z przychodami, w rozumieniu updop.

Przy rozstrzyganiu w powyższej kwestii należy mieć na uwadze również, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ww. pojęć ani też nie zawiera regulacji odsyłających do rachunkowych zasad ustalania kosztów. Należy natomiast uwzględnić, że jak wynika z art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl natomiast art. 15 ust. 4b updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Przy czym, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c updop).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest zakładem ubezpieczeń, który w ramach swojej działalności zawiera umowy ubezpieczenia przewidujące obowiązek wypłaty przez Towarzystwo odszkodowania. Część ryzyk przyjmowanych do ubezpieczenia jest reasekurowanych. Zdaniem Wnioskodawcy, niezbędnym warunkiem potrącenia przez zakład ubezpieczeń kosztów reasekuracji biernej w roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, jest rozpoznanie przychodów z tytułu składki ubezpieczeniowej, rozpoznanie odpowiadających tym przychodom kosztów reasekuracji biernej oraz ustalenie związku (powiązania) między tymi przychodami a kosztami. W ocenie Wnioskodawcy, rzeczywiste wydatkowanie kosztów reasekuracji biernej w tym roku nie jest niezbędnym warunkiem z punktu widzenia art. 15 ust. 1 i 4 updop.

Wskazać należy, że koszty reasekuracji biernej pozostające w bezpośrednim związku przyczynowym z faktycznie otrzymanymi lub należnymi przychodami danego roku podatkowego, podlegającymi opodatkowaniu w tym roku, są kosztami uzyskania przychodu na podstawie przepisów art. 15 ust. 4, ust. 4b albo ust. 4c updop.

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończeniu roku podatkowego (nie później jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) – w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego wyraźnie wskazał, że kwalifikuje koszt reasekuracji biernej jako koszt bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4 updop i rozlicza go proporcjonalnie do okresu obowiązywania umowy (umów) ubezpieczenia.

Zatem koszt reasekuracji biernej jako koszt bezpośrednio związany z przychodem ze składek z reasekurowanych umów ubezpieczenia – potrącalny jest w roku, w którym osiągnięty został odpowiadający temu kosztowi przychód podatkowy.

Koszt reasekuracji biernej stanie się kosztem podatkowym dopiero w momencie rozpoznania przychodu związanego z tym kosztem na podstawie i w granicach art. 15 ust. 4 – 4c updop, który wskazuje sposób rozpoznawania kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami.

Poniesione w roku poprzedzającym uzyskanie przychodu, lub w roku uzyskania przychodu winny być potrącone przez Wnioskodawcę jednorazowo w dacie uzyskania odpowiadającego im przychodu, a więc w roku w którym zawarta została polisa ubezpieczeniowa generująca te koszty, albowiem jak wskazał Wnioskodawca, koszty reasekuracji biernej są rozliczane analogicznie i w tej samej proporcji, co rozkładany jest w czasie za pomocą rezerwy składki, przychód równy przypisowi tej składki.

Końcowo wskazać trzeba, że w ustawie o rachunkowości zawarte zostały podstawowe reguły prowadzenia rachunkowości, w tym m.in. zasada współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów, lecz zasady te nie zawsze znajdują potwierdzenie w przepisach podatkowych. W takich przypadkach przy ustalaniu dochodu (straty) dla celów podatkowych obowiązkiem podatnika jest kierowanie się wyłącznie przepisami podatkowymi.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy z punktu widzenia przepisu art. 15 ust. 1 i 4 updop, koszty reasekuracji biernej jako koszty bezpośrednio związane z przychodami z tytułu składki ubezpieczeniowej i poniesione w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody z tytułu składki ubezpieczeniowej, nawet jeżeli te koszty reasekuracji zostały rzeczywiście wydatkowane (zapłacone) przez zakład ubezpieczeń na rzecz reasekuratora po zakończeniu tego roku podatkowego uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.